Myśli samobójcze

[veronique]

antylopa, jak to co, mama mnie wysłała, dwa lata temu. Obecną podjęłam juz sama w celu ogarnięcia życia i złapania dystansu.

[antylopa]

veronique, mama?

Moi nic nie wiedzą że zajadam leki a tym bardziej, że chodzę na psychoterapię!!

[veronique]

antylopa, tak, mama, dwa lata temu chodziłam do liceum i po atakach nerwicy, wizytach w szpitalu itd mama mnie zapisała

[antylopa]

veronique, a dalej masz nerwicę czy juz potrafisz opanować to coś?

[veronique]

antylopa, jeszcze nie, leczę nerwice, napady lękowe i stany depresyjne na chwilę obecną

[antylopa]

veronique, chodzisz prywatnie czy na NFZ?

[veronique]

antylopa, teraz chodzę do prywatnej przychodni, ale wczesniej byłam na nfz u jednego psychiatry

[antylopa]

veronique, i czujesz ze sa jakies zmiany?

[veronique]

antylopa, hmmm, trudne pytanie, bo postawiłam na totalna szczerość w stosunku do nowego lekarza i terapeuty, więc zmiany widzę takie, że po wyjściu zawsze jestem wyprana emocjonalnie, ale przecież to nie może być łatwe, bo nie idę tam na plotki. Szczerze powiedziawszy, w tym tygodniu pierwszy raz po wyjściu z terapii poczułam ulgę, nie było od razu lepiej czy coś, ale zrzuciłam jakiś ciężar i to całkiem nowe uczucie było cholernie fajne.

A z perspektywy czasu, uwzględniając wcześniejszą prawie dwuletnią terapię, która niewiele mi dała, jednak coś dostrzegam. Co prawda w międzyczasie nabawiłam się depresji i stanów lękowych, ale wzrosło moje poczucie niezależności, przestałam się tłumaczyć przed ludźmi i kręcić jeśli nie chcę czegoś mówić, teraz potrafię powiedzieć "sorry, nie chcę o tym rozmawiać" i nie czuć się winną, że odmawiam wyjaśnienia itd.

Jedyna zmiana jeszcze to dzięki lekom, teraz jestem w stanie podnieść się rano z łóżka, czy wyjść do ludzi, napady lękowe są zdecydowanie rzadsze, chociaż refleks mi trochę po nich siada. Właśnie odstawiam wellbutrin i zostaję na samej asentrze.

A Tobie cokolwiek pomaga? Czujesz, ze psychoterapia coś daje, albo leki, jest po nich lepiej?

[antylopa]

veronique, hmmm no właśne trudne to pytanie...

Moja PAni Doktor stwierdziła kilka dni temu, że to był świetny pomysł przymusić mnie do psychoterapii.

Ja mam problem z PTSD po gwałcie i CHAD. Objawy u mnie to agresja czynna i bierna.

 

Niecierpie dotyku, bliskości. Reaguje na to okropnym drżeniem całego ciała i rzucam się z pięściami na ludzi którzy mnie np dotkną w sklepie. Atak i już

Również ogromny problem z pokonaniem muru żeby wyrażać uczucia, słabość.

Jestem na etapię wyatywania z gabinetu za złe zachowanie. Wiec nie umiem Ci odpowiedzieć czy coś zmieniłam.

Chodze dopiero pół roku. A już 2 razy wyleciałam z gabinetu i raz nawet o mało karetką nie jechałam na oddział

[veronique]

antylopa, cholera, naprawdę masz ciężko, współczuję. Ale rozumiem strach przed dotykiem, problem z wyrażaniem uczuć, to jest bardzo ciężkie do pokonania. Chyba, nie wiem, bo sama jestem dalej wyjścia niż bliżej.

[antylopa]

veronique, a myślisz, że kiedyś to pokonamy?

[veronique]

antylopa, nie wiem, ale mam nadzieję, że tak. Chciałabym skopać życiu dupę i poczuć satysfakcję, że nie dałam się zniszczyć. Na razie kiepsko mi idzie, ale będzie lepiej, musi być.

[antylopa]

veronique, a jak się kiedyś poddasz?

[veronique]

antylopa, to skończę z tym, mając nadzieję, że nie ma żadnego życia po życiu i że to zapewni mi totalnie nieistnienie.

Wiesz, nie wszyscy w to wierzą, ale ja tak... świadomość śmierci pobudza do życia.

Miałam dwa razy tak, że myślałam, że życie się dla mnie skończyło. Z jednej strony czułam totalny spokój, świadomość, że za chwilę skończy się i cierpienie, że ogarnie mnie błoga nicość, ale z drugiej... poczułam, że jeszcze chcę żyć, jeszcze tylko jeden dzień. Taka myśl pojawiła się na totalnej krawędzi i chyba dzięki niej wciąż tu jestem, bo za każdym razem, gdy zaczynam wątpić i chcę się poddać, kiedy tracę resztki sił, przypominam sobie tamten ostateczny moment i tamtą myśl i dochodzę do wniosku, że skoro dałam radę znieść tyle, to nie pozwolę sobie na tchórzostwo.

Ale wiadomo, może nadejść moment, że przestanie mnie to obchodzić i po prostu przekroczę granicę.

[antylopa]

veronique, a co wtedy z Twoja rodzina?

[veronique]

antylopa, myślę, że wtedy nie będzie mnie już to obchodzić

[niosaca_radosc]

veronique, nie czekaj na moment, kiedy będziesz na skraju. Walcz o siebie i swoje szczęście. Naprawdę warto. Też byłam w podobnym stanie i nie chciałam już żyć. W dodatku wiele razy. Ale żyję i teraz bardzo się z tego cieszę. Terapia przyniosła w końcu efekty i jestem zdrowa i szczęśliwa.

[antylopa]

niosaca_radosc, opowiedz coś wiecej na temat terapii

[niosaca_radosc]

antylopa, to była, a w zasadzie jeszcze jest 3-letnia terapia w nurcie poznawczo-behawioralnym. Półtorej roku spotkania 2/tydzień potem jedno. Caly czas u jednej terapeutki.

Pierwszy rok to w zasadzie było bardzo mocne pogorszenie i naprawdę nie wiem jak to przetrwałam. Drugi rok był trudny, w zasadzie beznadziejny, ale były lepsze momenty. Dopiero trzeci rok przyniósł znaczącą poprawę. Nie brzmi optymistycznie? Bzdura! Trochę to trwało - ok, ale zwlekałam prawie 13 lat z podjęciem leczenia, przez co doprowadziłam się na skraj, a wtedy trudno było znaleźć siłę.

Ale warto było. Naprawdę warto.

[antylopa]

niosaca_radosc, czemu tak dlugo zwlekalas z terapia.

Z reszta nie jestem lepsza. 11 lat sie meczylam

[niosaca_radosc]

antylopa, bo jak zaczęły się moje problemy miałam ledwo 12-13 lat. Byłam zbyt mała, żeby sobie poradzić, a jednocześnie wmówiłam sobie, że muszę, bo co powiedzą inni - że taka "porządna" dziewczyna, a wpadła w takie coś.

A im więcej czasu mijało, tym bardziej wmawiałam sobie, że to przecież już tak dawno było, a aktualnie nie dzieje się nic złego (choć daleko było do tego nic...), a ja po prostu jestem głupia i dlatego nie daję sobie rady. Później tak bardzo siebie znienawidziłam, że wierzyłam wręcz, że nie zasługuję na jakąkolwiek pomoc. A czas leciał i działał na moją niekorzyść.

Ale powiem z doświadczenia, że to była najgorsza rzecz jaką mogłam zrobić. I radzę wszystkim - nie zwlekajcie, bo potem wszystko jest milion razy trudniejsze.

[antylopa]

niosaca_radosc, masz swieta racje. Czym pozniej tym gorzej

[jetodik]

za kazdym razem jak sie klade spac z mysla, ze rano wstaje do zyepanej roboty to mam mysli samobojcze, ale to mi pomaga nabrac jakiegos takiego dystansu do zycia.

[abrakadabra xx]

Jestem pewny, że długo już nie pożyję, nic mnie tu nie trzyma na tym świecie. Samopoczucie jest nie do wytrzymania, zero przyjemności z życia, tylko ciągła udręka. Nie wiem kiedy to zrobię, myślę, że w przeciągu kilku lat, może kilku nastu. Brakuje mi gnata i jednej kulki, inne rodzaje śmierci nie są zbyt fajne. Nie widzę szans na lepsze życie. Nie mam dzisiaj dołka czy coś w tym stylu, piszę tak jak to wg mnie wygląda.