AGORAFOBIA - lęk przed opuszczaniem "czterech ścian".

[Picasso]

Czy w waszym przypadku występuje coś

 

takiego jak izolacja od innych? Tzn. że boicie się wiekszych grup osób, unikacie rozmowy, odwracacie wzrok...W moim wypadku

 

tak właśnie jest, wspólnie z jedną koleżanką z forum doszliśmy do wniosku że opuszczanie np. zajęć jest spowodowane właśnie

 

lękiem a przez innych odbierane jest jako olewanie, luzactwo itd. To że z innymi nie rozmawia się też może być odbierane jako

 

ich olewanie...Co o tym myślicie? SUX ale to wszystko popier...((((((

[DarkAngel]

Na początku choroby unikałem zatłoczone miejsca takie jak

 

sklepy, poczta, no i oczywiście Kościół.A już rozmawiać z większą ilością osób, było tragedią..... Będę sie powtarzał, ale ja

 

poradziłem sobie z tym w taki sposób, że na siłe szedłem tam gdzie było dużo ludzi i siedziałem tam tak długo, aż lęk i

 

panika zmniejszały swoją siłe. W końcu, po jakimś czasie ten problem prawie całkowicie zniknął. Na chwilę dzisiejszą nie jest

 

to już -problemem.....

Pozdrawiam!!!!

[Gość]

Czy w

 

waszym przypadku występuje coś takiego jak izolacja od innych? Tzn. że boicie się wiekszych grup osób, unikacie rozmowy,

 

odwracacie wzrok...W moim wypadku tak właśnie jest, wspólnie z jedną koleżanką z forum doszliśmy do wniosku że opuszczanie

 

np. zajęć jest spowodowane właśnie lękiem a przez innych odbierane jest jako olewanie, luzactwo itd. To że z innymi nie

 

rozmawia się też może być odbierane jako ich olewanie...Co o tym myślicie? SUX ale to wszystko

 

popier...((((((

Mialem to samo.Najpierw ja wszystkich "olalem"/zamykajac sie we wlasnym krecacym

 

sie wokol lekow swiecie/a pozniej wszyscy olali mnie.Dwa lata nie bylem u nikogo i nikt nie byl u mnie.Kiedy na poczatku tego

 

okresu ktos dzwonil i mowil"Korek zjedz na miasto"to mowilem "nie mam czasu,moze pozniej"itp.Balem

 

sie!!!Czego???NIEWIEM!!!.Pozniej telefon dzwonil coraz rzadziej az w koncu zamilkl.Teraz juz jest inaczej.Nie powiem ze jest

 

lekko ,bo nie jest.Odnowilem stare znajomosci,chodze po zakupy,jezdze autobusami,nawet bylem w kinie.Powoli,spokojnie malymi

 

kroczkami do przodu/aczkolwiek stanowczo/ i bedzie lepiej.Przelamanie sie jest ciezkie/kiedys wydawalo mi sie niemozliwe/

 

ale to sie da zrobic !!!

[cicha woda]

Ja na szczęście nie opuszczam zajęć, ponieważ nie mam ataków

 

na uczelni. Nie chodzę do kościoła, tam ataki dopadają mnie najczęściej. Mam czasem lęki przed wyjściem z domu, dokładnie

 

wszystko analizuję, na przykład to czy autobus nie będzie zbyt zatłoczony i co się stanie jeśli zemdleję. Zauważyłam, że

 

teraz o wiele bardziej niż kiedyś boję się późnych powrotów do domu. Mimo wszystko staram się nie izolować od świata i jak

 

najczęściej pojawiać się wśród ludzi, nawet wtedy gdy jest to związane z jazdą zatłoczonym autobusem przez pół miasta. Czasem

 

udaje mi się przełamać lęki.

[sad_girl]

piperdykane i to jak...widze ze jestes w moim wieku...:) ja

 

dzisiaj znalazłam to forum i szczerze powiem ze nie przypuszczałam ze tylu facetów tez moze miec nerwice...moze wyda Wam sie

 

to smieszne ale myslalam ze to przypadłosc kobiet :) ...najgorzej jest wtedy gdy mowie mojej przyjaciółce ze mam lek przed

 

jezdzeniem autobusem czy pojsciem do koscioła a ona na to ze przesadzam..wrrrr...Oni po prostu nie rozumieja tego..próbowałam

 

im tłumaczyc ale skonczyło si ena tym ze spotykamy sie coraz zadziej ...oczywiscie z mojej winy...a juz do łez doprowadza

 

mnie fakt kiedy to zdecyduje sie juz gdzies wyjsc i nawet dobrze sie bawie i w pewnym momencie KONIEC panika...nie wiem co

 

sie dzieje...chece natychmiast wracac do domu a Oni biora mnie za wariatke...bynajmniej tak mysle...wiec łatwiej jest sie po

 

prostu odizolowac... ...łatwiej ale na pewno nie lepiej...czuje sie jak male dziecko...male zagubione dziecko...NIER

 

CHCE SIE TAK CZUC!!!!!!

[cicha woda]

Myślę że nerwica może dopaść każdego bez względu na płeć czy

 

też wiek. To wina wielu czynników i zmieniających się realiów życia codziennego, mam tu na myśli stres i ciągły pośpiech.

[shadow_no]

Oczywiście, że tak jest...

W końcu większość z nas, ma

 

problemy z wychodzeniem z domu, a to oznacza, że unikamy spotkań, co nieznaczy, że nie chcielibyśmy tego zmienić. To jest też

 

kwestia przyzwyczajenia, ja np. przywykłem do tego, że mam problem z wyjściem, i raczej jest... tfu, była to dla mnie

 

codzienność.

[Ania]

Problem z wychodzeniem z domu też przechodziłam. Na szczęście

 

teraz nie mam już tego problemu prawie w ogóle, zresztą moja sytuacja mnie do tego zmusza. Mam nadzieję, że wszystkim uda się

 

to przezwyciężyć, bo wiem jakie to jest męczące. Pozdrawiam

[DarkAngel]

Ja również miałem lęk przed wychodzeniem z domu (bałem się że

 

dopadnie mnie atak), ale na siłę wychodziłem. Z czasem udało mi się ztłumić ten lęk i już nie mam tego problemu.....

 

[Olka]

Picasso nie martw sie !:) Jak zaczniesz prace z

 

psychologiem zobaczysz.....jak wszystko powoli sie zmienia!!! Przyjdzie taki dzień, że nie tylko nie bedziesz już unikał

 

kontaktu z ludźmi, ale bedziesz ich sam zaczepiał!!! Mówie Ci........a wiesz jaka bedzie radocha!!!!!:))))???

[osia nie dam sie pokonac!]

taz sie balam na poczatku unikalam znajomych jak zapraszali

 

mnie na impreze do klubu to sie wykrecalam (ja osoba zyjaca z imprez nawet organizujaca imprezy w klubach balam sie panicznie

 

dobrze mi bylo w domku przed kompem

 

a podroz do pracy to byla tragedia ale wychodzilam na sile spotykalam sie na

 

sile z ludzmi

 

a teraz jest super!!!!!

zyje znowu !!!!!!!

 

 

DAMY RADE!!!!!

[limba]

Czym się różni nerwica-lękowa od agorafobi. Czytałam gdzieś,że można z lęków nerwicowych przejść w fobie.Nie wiem to chyba głupio zabrzmi, ale mam wrażenie,że takie coś mnie dopada.Piszecie wszyscy ,że macie lęki nawet w domu, natrętne myśli i tp.Ja przez coś takiego przeszłam,dało się to wyleczyć,nie mam już lęków,natomiast przeradza się to w lęk innego rodzaju.Boję się teraz -że jak wyjdę z domu sama zasłabne gdzieś w sklepie i nikt mi nie pomoże!!Czy to jeszcze nerwica??? czy już fobia???Podobno granice niewielkie!!!Jak to odróżnić????

[melon]

Myślę że agorafobia jest wynikiem nerwicy lękowej, przynajmniej w moim wypadku, zaczyna się od napadów lęków, a potem powstaje strach przed napadem i wynikiem jest agorafobia, np: napad lę ku miałem prowadząc samochód i już się boje wsiadać do sdamochodu, potem autobus, sklep, droga do domu i już jesteś uziemiony w domu, przynajmniej ja tak to odbieram

[limba]

Dobra melon, i tak nie rozróżniam granicy!!!Ale leczenie agorafobi, a nerwicy lękowej to to samo????Te same leki????

[melon]

ja biore rexetin i w ulotce jest napisane, że leczy lęki i stosowany jest przy agorafobi, czyli wniosek jest taki że lek jest jeden.

[deprim]

tez biore Rexetin

 

agorafobia i fobia społeczna to chyba składowa nerwicy lękowej :)

 

proponuje jeszcze doraźnie jakis aksjolityk (tranxene)

[didado1]

Myślę że agorafobia jest wynikiem nerwicy lękowej, przynajmniej w moim wypadku, zaczyna się od napadów lęków, a potem powstaje strach przed napadem i wynikiem jest agorafobia, np: napad lę ku miałem prowadząc samochód i już się boje wsiadać do sdamochodu, potem autobus, sklep, droga do domu i już jesteś uziemiony w domu, przynajmniej ja tak to odbieram

 

właśnie idealnie mam tak, nic dodac nic ując

[limba]

Nie biorę już żadnych leków od 2 tygodni-czasem bywają złe dni, ale jakoś się trzymam Zastanawia mnie tylko to ,że wychodząc np. z dzieckiem nie mam żadnych lęków.Wychodząc sama potrafię wpaść w panikę.Czy mając agorafobię również wyjdę z dzieckiem??Czy chorując na tą chorobę(ciekawe czy ją mam?)lęk przychodzi nawet wtedy gdy idę z kimś bliskim?Czy jest jakaś różnica między tym, a tym?No bo lęki są podobne.Skąd wiedzieć czy jeszcze choruję na nerwicę czy już fobię?

[didado1]

Czy jest jakaś różnica między tym, a tym?No bo lęki są podobne.Skąd wiedzieć czy jeszcze choruję na nerwicę czy już fobię?

 

no właśnie co za różnica jak się podobnie to leczy

[dzasti13]

Ja sie zgodze z didado oniewaz niewzne cz to neriwca lekowa ,czy agrofobia!

poniewaz myslenie takie doprowadza was , ze juz sie sami nakrecacie i myslicie czy to taka czy taka choroba.Suchajcie postaracie sie lepiej pomyslec nie nad tym coo mi jest lecz nad tym jak stawic temu czolo i zaczac co robic w kierunku odwrotnym czyli jak wyzdrowiec!

pozdawiam!

[didado1]

dzasti13

kochana myślę i myśle niby już wiem wszystko tylko jeszcze potrzeba mi pały albo młota i po problemie

 

p.s. jak mi się uda będę się czuła w o l n a (kiedy będziesz w Kielcach ?)

pozdrawiam serdecznie

[limba]

didado jak już użyjesz tej pały prześlij ją do mnie chętnie wybiję sobie z tego łeba tą agorafobię

[... NATALIA ...]

WITAM !!!. Moją chorobą jest najprawdopodobniej agorafobia. Pare lat temu byłam w szpitalu psychiatrycznym (paskudnie brzmi:( ) ale choroba wróciła. Mam teraz 18 lat i chodze do liceum wieczorowego. Trudno mi jest wyjść do szkoły bo wiem ,że jak tam będe złapie mnie znów "atak"wyjście z domu też mi sprawia problem ale nie aż tak bardzo jak usiedzieć w szkole. Gdy wychodze z domu jest przy mnie mój chłopak dlatego nie boje sie aż tak bardzo ale niestety nie zawsze może przy mnie być co gorsza on nie wiem co to za choroba nigdy nie miał czegoś takiego i z bólem stwierdzam a raczej mam takie odczucie ,że jego to wogule nie interesuje ,nie pyta jak ja sie w danym momęcie czuje ,śmieje sie jak mówie że boli mnie brzuch ,głowa i jest mi słabo bo słyszy to co dziennie przed moim wyjściem do szkoły. Nie pyta też jak to sie objawia co czuje gdy mam "atak" itd. Dlatego jestem sama z moim problemem Tata wogule nie rozmawia ze mną na ten temat(co gorsza jest alkoholikiem) a Mama już myśle że ma dosyć i nie wytrzymuje jak patrzy gdy opuszczam kolejne lekcje i poddaje sie chorobie. Często wybuchała złością i mówiła bym szła do szkoły i koniec. A to mnie jeszcze bardziej dołowało. Siedząc w szkole mam często wrażenie ,że zaraz zemdleje ,że coś się stanie. Wieczorami nachodzą mnie myśli samobujcze, często płacze. Nie wiem jak to opisać ale czasami też mam tak ,że wydaje mi sie że nie jestem sobą i ,że patrzą się na mnie ludzie. Moim sposobem na zwalczenie "ataku" jest rozmowa z kimś bo w tedy o tym zapominam. Ludzie którzy nie mieli tej choroby zawsze powtarzają nie przejmuj się ,bedzie dobrze ,nie myśl o tym TAK SIĘ POPROSTU NIEDA !!! mogła bym o tym pisać dużo ale komu by się chciało o tym czytać. Mam nadzieję ,że jakoś to mi pomoże bo nie mam z kim się tym podzielić nieznam osoby która by to miała.Czekam na wasze przeżycia i propozycje na zwalczanie "ataku".

[CIALO liceum DUSZA muzeum]

natalio, chcialabym cie spytac, czy ty stosujesz leki i czy chodzisz np na psychoterapie? jak dla mnie to typowe objawy nerwicy. samemu nie da sie rady tego zwalczyc, czuc w twoim poscie straszna panike, i "wolanie o pomoc"... mysle ze powinas udac sie do psychiatry (o ile jeszcze tego niezrobilas). uczucie ze sie zaraz zemdleje, lek przed wyjsciem z domu, bole brzucha gglowy to objawy typowe dla nerwicy, ja sama przerabialam to wszystko.

a co do chlopaka.... niedziw sie mu, ja sama kiedy jeszcze bylam zdrowa, moja siostra borykala sie z nerwica, niepotrafilam jej zrozumiec, w glebi duszy nawet smiac czasem mi sie chcialo, nierozumialam , ze mozna miec takie jazdy na tle psychicznym, moze porozmawiaj z nim powaznie, opowiedz mu co czujesz, i ze chcialabys jego wsparcia i zrozumienia, ale wiedz ze ktos kto przez to nieprzechodzil, tak naprawde nigdy tego niepojmie do konca.

zycze ci sily i wytrwania, radze jednak chodzic do szkoly, bo zaszycie sie w domu to najgorsze co mozesz zrobic

pozrawiam cieplutko

lidia

[Róża]

Natalio-znam to bardzo dobrze.Aż za dobrze.Ciało liceum dobrze ci radzi.Proponuję ci- poczytaj sobie "Kroki do wolności",myślę,że znajdziesz tam dużo wskazówek,jak pomału zwalczyć te objawy.A psychoterapia byłaby bardzo wskazana w twoim przypadku.Jeśli chodzi o bliskich-niestety,zdrowi ludzie nie są w stanie pojąć tego przez jakie piekło przechodzimy,dlatego prawie zawsze musimy walczyć o siebie sami.Trzymaj się mocno.