Zawiść wobec zadowolonych ludzi... też odczuwacie?

[Candy14]

W ogóle nie odczuwam zawiści...

Ja tez Aneczko :) Cieszy mnie jak sie komus powodzi

[monk.2000]

Ja trochę zazdroszczę zdrowym, ale nie życzę im źle.

Np. podoba mi się, że moja mama ma pasję podróżniczą i z chęcią słucham opowiadań z wyjazdów oraz oglądam zdjęcia. Często jej o tym mówię, że mi się to podoba. Lubię ludzi, którzy mają jakąś pasję. Ja nie mam, więc próbuję się cieszyć szczęściem innych. Czasem sobie myślę, że ludzie pracują dla wspólnego dobra i jak ktoś robi coś fajnego to cieszy fakt, że komuś się powodzi. Gorzej jedynie, jeśli ktoś czuje się lepszy od innych, bo ma jakieś sukcesy. Sądzę, że łatwo wpaść w takie myślenie i zacząć patrzeć na innych z pogardą. Sam często o tym myślę, że często celem człowieka jest pokonywanie innych. Choćby w sporcie. Niby się mówi o szlachetnej idei sportu, ale górę i tak bierze takie wypaczone myślenie. Dla mnie to absurd, czuć się kimś wyjątkowym, bo np. biega się szybciej od innych. Na prawdę, nie rozumiem tego świata. Psychoza zabrała mi wiele ludzkich cech.

[mark123]

Ja nie jestem zawistny ogólnie, ale momenty zawiści mi się zdarzają.

[amelia83]

nie jestem zawistna ale zazdroszcze sukcesow, s.mutno mi kiedy widze ludzi szczesliwych

wstyd mi ze ja tak nigdy nie potrafiłam

[GITS]

Jak cholera! Ale tylko wobec złych ludzi

 

[Lethality]

Nie czuję zawiści. Często jednak zastanawiam się czemu ludzie są tacy szczęśliwi, a ja nie. Wydają mi się sztuczni i obcy.

[carlosbueno]

Musicie więcej przebywać ze mną, przy moim beznadziejnym żywocie każde inne będzie się wydawać wybawieniem.

[lucy1979]

Ja zazdroszczę zdrowym ludziom, ale to nie znaczy, że im zle zyczę. Po prostu chciałabym być taka jak oni

[wiejskifilozof]

A ja jestem jaki jestem,nie mam zamiaru zazdrościć.

[( Dean )^2]

Walcze z tym i czuję że warto walczy,zazdrość zawsze kończy się obwinianiem innych o swoje nieszczęście i człowiek przestaje brać odpowiedzialność za siebie.

[Gość]

Też nie czuje zawiści wobec ludzi zadowolonych lubie patrzeć na cudze szczeście wtedy w jakimś stopniu sama jestem jego częścią.

[Gość tosia_j]

Nie zycze szczesliwym zle. Ale ich obecnosc bardziej mi uprzytamnia moje niepowodzenie

[amelia83]

[...] ludzie tak naprawdę mogą mieszkać tylko w innych ludziach, depresja to nic innego, jak bezdomność, na depresję cierpią ludzie, którzy nie mają w kim mieszkać [...]

 

Wojciech Kuczok

co o tym myslicie?

[amelia83]

acherontia-styx, ja myle ze mimo tego ze przewaznie byli jacys ludzie wokół mnie, zawsze byłam taką bezdomną...

[Kontrast]

acherontia-styx, To przenośnia jest.

amelia83, Trafne, bo nawet będąc w otoczeniu ludzi możemy czuć się samotnie, z braku akceptacji, zrozumienia.

Tak naprawdę tylko garstka z nas jest stworzona/przystosowana do samotności i umiejętności odizolowania się w dziczy i przemywania w rzece, oczywiście dla każdego tak dzicz co innego oznacza i wykreowanie sobie takiej syntezy, która nie wadzi jest dość dziwne.

Inaczej ; tylko garstka może mieszkać we własnej głowie, inni do szczęścia muszą mieć świadomość mieszkania w czyjejś.

[amelia83]

Kontrast, wydaje mi sie, że u mnie jest o wiele wiecej tych momentow

kiedy chce mieszkac w kimś a nie u siebi

[Kontrast]

Może masz zagracone mieszkanie które trzeba posprzątać, bo tak to się nikt nie wprowadzi.

Łakniesz tego to zrozumiałe, jesteś kobieta to też inaczej działa. Kobiety muszą czuć, że są kochane, rozumiane, mają bezpieczeństwo, do tego nieustające tego dowody. Facetowi wystarczy to, jak mu powiesz trzy razy w życiu ,,kocham cie'' nie mam co częściej nachodzić.

Większość ludzi tak ma, że chce ,,mieszkać'' w kimś, to całkiem naturalne, też kiedyś byłem syntetycznym samotnikiem, ale u mnie to się wiąże z tym, że nie chce brać za kogokolwiek odpowiedzialności, nie lubię deklaracji zobowiązań, ale to się da zmienić.

[Candy14]

[...] ludzie tak naprawdę mogą mieszkać tylko w innych ludziach, depresja to nic innego, jak bezdomność, na depresję cierpią ludzie, którzy nie mają w kim mieszkać [...]

 

Wojciech Kuczok

co o tym myslicie?

Mysle ze uzaleznianie swojego szczescia od innej osoby jest bledem... lubie byc bezdomna a jezeli zdarzy sie ze ktos da mi dom tez dobrze

[amelia83]

z tym zagraconym mieszkaniem to fakt mam zagracone, jest w nim za duzo niepotrzebnych rzeczy z ktorymi nie umiem sie rozstac

 

-- 06 sie 2014, 12:17 --

 

Candy14, od kiedy pamietam moje szczescie alezlo od innych, owsem były momenty gdy byłam całkowicie sobą" i dobrze sie czułam w 'swojej skórze'...

zdaje sobie sprawe ze to uzaleznienie nie jest dobre

[Gość]

Zazdrość niestety tak. Nie jestem im nieżyczliwy, ale mocno drażni mnie obecność ludzi którym bardziej się poszczęściło. Zdaje sobie sprawę że u mnie nic się nie zmieni i podejrzewam że to stąd ta zazdrość ( chodzi o czynniki na które nie mam wpływu). Gdybym miał szansę na zmianę to podejrzewam że bardziej bym się skupił na tym by się dowiedzieć co oni zrobili że im wyszło-nie ważne w jakiej dziedzinie- i starałbym się to jakoś skopiować żeby też się cieszyć. Przygniata mnie przebywanie w towarzystwie takich osób, czuję się przez nich bezwartościowy ( wiem że to nie ich wina ale wtedy albo sam staram się wyjść, albo siedzę-jak muszę-i szlag mnie trafia, potem przez pewien czas wracam do jako takiej równowagi ).

[eura28]

Ja nie odczuwam zawiści, ale zazdrość (w pozytywnym znaczeniu).

[Passe]

A jak jest u Was ze świadomością, że osoba po rozstaniu świetnie się bawi? Jak stłumić to uczucie bólu mając tego świadomość?

[Gość]

Przede wszystkim, przestań sprawdzać co ta osoba robi.

[mark123]

Zazdroszczę ludziom, którym przyjemność sprawia robienie rzeczy, których robienie na logikę powinno być bardzo nieprzyjemnym obowiązkiem.

[Ann91]

Cześć, ja też poruszałam ten temat na swojej psychoterapii, miałam tak źe dzwoniłam do koleźanki w trakcie sesji jak tam zdane egzaminy, a naprawde chcialam uslyszeć, że coś zawaliła i to ja jestem lepsza, uwaźam teź w pracy, że jestem lepsza od ludzi którzy siedzą na open space bo ja mam pokój, cieszę się że koleżanka mniej zarabia ode mnie (wiem, słabo to wszystko brzmi).. i terapeutka tak jakby mnie uspokoiła, bo ja sie zwierzyłam z tego z takim poczuciem, że są to złe uczucia, i powiedziała, że nie jestem zła i musimy poszukać przyczyny takich mysli.. doszłam do tego że od dzieciństwa czułam się gorsza, biedna, chciałam, żeby rodzice umarli i żeby adoptowała mnie inna normalna rodzina.. stąd takie myśli w dorosłym życiu.. tak naprawde nie chodzi o ludzi którym zazdroszczę i z którymii sie porównuję, czy oni są faktycznie gorsi/ lepsi, tylko o mój stosunek do mniej samej.. i to muszę zmienić