Brak jakiejkolwiek skuteczności terapii

[refren]

@robertina Ciekawa jest ta Twoja opóźniona reakcja na bodziec, Ty się nie boisz samego zetknięcia z danym przedmiotem, coś się dzieje potem. Czyli musiałabyś się przekonać, że po zetknięciu się z przedmiotem w ciągu kolejnych dni nic się nie dzieje, żeby przestać się bać. A że się dzieje, metoda terapeuty nie działa. Musiałby siedzieć z Tobą przez tydzień albo dłużej.

Podejście behawioralne początkowo dotyczyło zwierząt, terapia behawioralna wzięła się z myślenia, że człowieka można uczyć tak samo jak zwierzę - przez warunkowanie jego zachowania. Okazało się oczywiście, że to nie działa, dlatego do terapii dodano element  poznawczy - powrócono do słusznej koncepcji, że człowiek myśli.

To co powoduje Twój lęk dzieje się w Twojej głowie, możliwe, że najistotniejszy jest lęk przed lękiem. 

 

[DEPERS]

7 godzin temu, robertina napisał(a):

Zdaje mi się, że tak. Ja już nie próbuję bo to nie ma sensu. Lekarz powiedział, że jeśli to w miarę działa, to niech zostanie, bo przy innych lekach jest natychmiast gorszy stan.

Nie próbujesz, to jak zamierzasz z tego wyjść?  W miarę działa, a jednak nie na tyle, żebyś mogła pójść do pracy, no to chyba jednak słabo działa. Neuroleptyki hamują powstawanie wolnych myśli, więc i nie dziwne, że nie umiesz czytać między wierszami, jesteś po nim otępiała. Zrobisz jak uważasz, ale ja bym jednak chemicznie się wspomógł , bo skoro masz to od małego to może masz genetycznie jakiś deficyt którego uzupełnienie by zaowocowało zniknięciem tego poczucia

[Fobic]

Tiapryd ci pomaga? To ciekawe, bo na mnie nie działał wcale. To dobrze, bo na neuroleptyki prawie nie rośnie tolerancja, a jeśli już to powoli. Jednak przeciwlękowo ta grupa leków wypada bardzo blado i przy silnych zaburzeniach tiapryd, czy kwetiapina nie przywrócą cię do normalności, a co najwyżej zwarzywią i wyłączą z życia całkowicie. Przez kilka lat zmagałem się z depresją, bezsennością, która z czasem przeszła w zaburzenia lękowe i fobię społeczną. Wypróbowałem prawie 30 leków i jedyne co dawało wyraźny efekt, to pregabalina, z której przez pewne względy musiałem zrezygnować. Próbowałaś jej? Uzależnia, ale jeśli ma pomóc, to warto spróbować. Zawsze można ją później stopniowo odstawić.

 

Przebrnąłem przez dzienną terapię grupową z przeplatanymi indywidualnymi spotkaniami z psychoterapeutami, ale jak wspomniano wcześniej brałem leki, które w ogóle nie eliminowały problemu, przez co z każdego z tych spotkań jedyne co wynosiłem, to kupę stresu. Nawet nie potrafiłem słuchać drugiej osoby.

 

Przeciwlękowo najskuteczniejsze są benzodiazepiny, które działają od razu ale to mocno uzależniające leki i po jakimś czasie problem powróci ze zdwojoną siłą. Można ich za to używać doraźnie, kiedy wiesz że możesz sobie z czymś nie poradzić ze względu na stres. Taki lorazepam np. (Lorafen, Lorabex) w moim przypadku był bardzo skuteczny, ale kiedy poczułem ten komfort życia jaki mi daje zacząłem brać go codziennie. Przestałem po dwóch tygodniach z dokuczliwymi objawami uzależnienia fizycznego. Doraźnie, w jakichś sytuacjach awaryjnych lorazepam, czy alprazolam powinny dużo pomóc.

 

15 godzin temu, robertina napisał(a):

Przez lęki nie mogę pracować, musiałam przerwać naukę, nie jestem w stanie wejść w związek, nawet wyjechać. Rujnuje mi to całe życie, nie mam znajomych, w wieku 30 lat utrzymują mnie rodzice. Chciałabym z tego wyjść, ale nie umiem. Takie życie jakie prowadzę jest prawie jak wegetacja ja już mam po prostu dosyć. Jest jakaś szansa, że to zadziała, iść w to?

Mam podobny problem i nie znalazłem jak do tej pory wyjścia. Na przykład spacery tylko nasilają nerwicę, co jest bardzo dziwne. Psychoterapeuci stwierdzili u mnie agorafobię, z którą się nie zgadzałem ale jednak może coś w tym jest. Są przypadki całkowicie lekoopornych, silnych zaburzeń lękowych i może to być trudna walka, ale trzeba ją podjąć. Brałem wspomniane wyżej benzodiazepiny, które pomagały ale do czasu bo rosła tolerancja i potrzebowałem co raz większych dawek. Dzisiaj żaden dostępny lek z tej grupy jest całkowicie nieskuteczny. Terapeutka mówiła mi o technikach oddechowych (ale to raczej tylko w przypadku napadu paniki), posiadaniu jakiegoś zwierzaka i innych pośrednich metodach.

 

Nie potrafię ci pomóc, ale znam ten problem.

Na twoim miejscu zapytałbym lekarza o paroksetynę, pregabalinę i doraźnie jakąś benzodiazepinę. Możesz również wypróbować bezpieczną hydroksyzynę działającą doraźnie, lub buspiron, który tak jak paroksetyna rozkręca się przez 2-4 tygodni. To znaczy porozmawiaj o tym z lekarzem. Wszystkie te leki przerobiłem i większość wykazywała jakąś skuteczność.

[Gość betelgeuse]

Może powinnaś spróbować leczenia na jakimś oddziale stacjonarnym.

[Hooded Spirit]

Wiem co czujesz @robertina , ja kiedyś biorąc ogromne dawki alprazolamu rzędu 2,5mg (i to doraźnie!) miałem fobie po wyjściu z domu, w szczególności nocami, kiedy niejedna osoba by po prostu poszła spać po takiej dawce(nie róbcie tego, nie w takich dawkach). A wychodząc bez bycia na benzodiazepinach to czułem się cały czas jak w najgorszych momentach filmu typu horror (których ba nie lubię)

 

po latach jest już lepiej u mnie, lęki same się wyciszyły a biorę teraz do tego pregabalinę - która i nawet daje radę.

 

trzymam kciuki za zdrówko, pozdrawiam.

Edytowane 17 Maja 2023 przez Hooded Spirit

[forget-me-not]

W dniu 10.05.2023 o 19:13, robertina napisał(a):

Tak, jakoś miałam podejrzenia, że nikt tego nie zrozumie, bo jak dotąd nikt nie rozumiał... ale widzę, że jest inaczej. To wiele dla mnie znaczy... zmagam się z tą nerwicą już od 23 lat, więc tak, nie wierzę za bardzo, że uda mi się ją pokonać... 

 

Moim problemem jest mega silna emetofobia + nudności przy każdym większym stresie. To jest mieszanka wybuchowa. Nie da się z tym żyć...

Cześć,

sprawdziłem sobie co to znaczy emetofobia. Czyli boisz się, tego czym się mogą skończyć te nudności ? To faktycznie mieszanka wybuchowa, bo sam lęk powoduje taką reakcję układu pokarmowego, której się boisz - i tworzy się dodatnie sprzężenie zwrotne.

 

Pisałaś, że ta nerwica się wzięła z zabiegów, które miałaś w dzieciństwie. Czy te zabiegi w jakiś sposób były związane z przedmiotem Twojej fobii ?

 

Na fobię zwykle działa terapia przez ekspozycję. Np. ktoś się boi pająków -> przełamuje się do kontaktu z pająkiem w bezpiecznym, kontrolowanym środowisku -> zapisuje sobie w pamięci pozytywne/neutralne doświadczenie związane z pajakami, które "nadpisuje" dawne lęki.

Pomyślałem sobie, że może u Ciebie to nie działa, bo to co jest przedmiotem Twojej fobii nie jest dla Ciebie jednocześnie przedmiotem bezpośredniego poczucia zagrożenia (jak w przypadku pająków), tylko coś innego, co się za tym kryje. Jakby otwierało to "bramę" do traumatycznego przeżycia w dzieciństwie związanego z tymi zabiegami, do jakiegoś silnego stanu emocjonalnego ?

 

Może powinnaś leczyć traumę a nie fobię ?

 

 

 

[robertina]

W dniu 11.05.2023 o 07:08, Fobic napisał(a):

Na twoim miejscu zapytałbym lekarza o paroksetynę, pregabalinę i doraźnie jakąś benzodiazepinę. Możesz również wypróbować bezpieczną hydroksyzynę działającą doraźnie, lub buspiron, który tak jak paroksetyna rozkręca się przez 2-4 tygodni. To znaczy porozmawiaj o tym z lekarzem. Wszystkie te leki przerobiłem i większość wykazywała jakąś skuteczność.

Brałam pregabalinę dwa tygodnie - zero efektu. Lorafen też brałam - i też nic. Hydroksyzynę wzięłam w tabletce raz - było mi tak słabo i źle się czułam, że myślałam, że umrę. W syropie nie działa. Tiapryd to jedyny skuteczny lek na jaki trafiłam, niestety.

 

W dniu 17.05.2023 o 11:06, betelgeuse napisał(a):

Może powinnaś spróbować leczenia na jakimś oddziale stacjonarnym.

Byłam. Zostałam tam pobita i okradziona i w ogóle znęcano się nade mną tak, że nie chcę o tym nawet mówić, bo mam traumę od tego. Potem przez prawie rok nie kontrolowałam potrzeb fizjologicznych i musiałam się wspomagać pewnymi rzeczami, żeby nie brudzić i nie moczyć spodni...

 

W dniu 17.05.2023 o 22:42, forget-me-not napisał(a):

Cześć,

sprawdziłem sobie co to znaczy emetofobia. Czyli boisz się, tego czym się mogą skończyć te nudności ? To faktycznie mieszanka wybuchowa, bo sam lęk powoduje taką reakcję układu pokarmowego, której się boisz - i tworzy się dodatnie sprzężenie zwrotne.

 

Pisałaś, że ta nerwica się wzięła z zabiegów, które miałaś w dzieciństwie. Czy te zabiegi w jakiś sposób były związane z przedmiotem Twojej fobii ?

 

Na fobię zwykle działa terapia przez ekspozycję. Np. ktoś się boi pająków -> przełamuje się do kontaktu z pająkiem w bezpiecznym, kontrolowanym środowisku -> zapisuje sobie w pamięci pozytywne/neutralne doświadczenie związane z pajakami, które "nadpisuje" dawne lęki.

Pomyślałem sobie, że może u Ciebie to nie działa, bo to co jest przedmiotem Twojej fobii nie jest dla Ciebie jednocześnie przedmiotem bezpośredniego poczucia zagrożenia (jak w przypadku pająków), tylko coś innego, co się za tym kryje. Jakby otwierało to "bramę" do traumatycznego przeżycia w dzieciństwie związanego z tymi zabiegami, do jakiegoś silnego stanu emocjonalnego ?

 

Może powinnaś leczyć traumę a nie fobię ?

Ja nie wiem - bo w zasadzie żaden terapeuta nie zajmował mi się konkretnie tą fobią - jakoś ją dziwnie traktowali, jakby to nie było ważne. Bardziej im zależało na wyciąganiu ze mnie traumy z podstawówki, gdzie nauczyciele się nade mną znęcali i tłumaczenie tym tego, że nie mam znajomych - co nie jest prawdą, bo ja znajomych mam, ale nie obok siebie - mam dwie bliskie przyjaciółki, które mieszkają teraz w innych miastach, ale są w podobnej sytuacji, co ja i w zasadzie dni spędzam głównie na rozmowach z nimi online - to nie jest samotność. Może by mi to doskwierało, gdyby nie to, że ja bym nie dała rady teraz znieść czyichś odwiedzin "na żywo" - powiem "ale wyjdź teraz, bo mi się zaczyna lęk"? To bez sensu. 

Tamte zabiegi nie wiązały się z przedmiotem fobii i, wydaje mi się, że ja ją miałam już wcześniej, bo zawsze bałam się tej jednej rzeczy - te zabiegi wywołały nerwicę. To był dla mnie ogromny stres i trauma i do tej pory boję się być w centrum miasta, kiedy jest ciemno i świecą wszystkie bilbordy, bo to się wiąże z bardzo traumatycznym wspomnieniem. Ale fobia była od zawsze, od kiedy pamiętam. 

 

Ps. Wiecie może, czy ona mogłaby być powodem do zaakceptowania zdalnych studiów i egzaminów? Ja mam lekooporną chorobę lokomocyjną o dużym nasileniu a do uniwersytetu musiałabym dojeżdżać i nie jestem w stanie studiować...