Emocjonalna osoba

[zielona-welonka]

Jak definiuje się wg Was emocjonalna osobę?

Czy dobrze jest byc taka czy właśnie lepiej nie?

Jak sobie radzić z emocjami? Mozna sievtego gdzieś nauczyc?

[Gość]

Ja używam tej definicji, zgodnie z którą emocjonalna osoba o taka, która odczuwa emocje bardziej niż przeciętna. Czy dobrze być taką osobą? Według mnie nie. Kępiński porównał emocje takiej osoby do źle nastrojonego instrumentu. Wystarczy delikatnie dotknąć źle nastrojoną strunę, a ta zaczyna drgać i fałszować. Podobnie jest z emocjami u osób zbyt emocjonalnych. Do pewnego wieku pewnie można się nauczyć radzić z emocjami, później kiedy ukształtuje się już osobowość i nieradzenie sobie z nimi, to różnie bywa. Generalnie jednak się da, na tym właśnie polega psychoterapia. 

[Barbecue]

Mówi się też o osobach wysoko wrażliwych. Nie jest to raczej zaburzenie tylko ich cecha osobowościowa. 

[zielona-welonka]

Godzinę temu, Barbecue napisał:

Mówi się też o osobach wysoko wrażliwych. Nie jest to raczej zaburzenie tylko ich cecha osobowościowa. 

Ale to znaczy, że taka osoba jest gorsza?

[Barbecue]

Niektóre wrażliwe osoby cenią sobie nawet, że czują i przeżywają więcej i głębiej niż inni. Nie jest to według mnie na zasadzie gorszy - lepszy. Tylko czasem wysoko wrażliwym osobom trudniej się żyje, bo za bardzo biorą wszystko do siebie, silne stany emocjonalne mogą być też po prostu męczące dla nich samych. 

[alone05]

Najlepiej kierować się rozumem a nie emocjami.

[eleniq]

W dniu 20.07.2022 o 08:56, Lilith napisał:

A najśmieszniejsze, że można nad tym zapanować tylko i wyłącznie w materii nie okazywania tego innym, a we wnętrzu nadal są jakie były. Innymi słowy - udajesz, że jest ok, kiedy nie jest ok. Ot i cały myk, kiedy chce się funkcjonować w społeczeństwie mając wysoką emocjonalność.

 

Też jestem wysoko wrażliwy, niemalże wszyscy mi to za dziecka mówili, momentami to wręcz jakby mi to w pewien sposób wytykali - rówieśnicy, nauczyciele, dorośli. Wnerwiało mnie to niesamowicie, ale nie potrafiłem okazywać tych negatywnych emocji. Po prostu nie potrafiłem, bo je w sobie dusiłem, nie wiem nawet dlaczego, bo tak było odkąd tylko pamiętam. Dosłownie! Choć jak już dochodziło do ujawnienia jakichkolwiek emocji, to potrafiłem wpadać w długie, wręcz kilkugodzinne histerie z naprawdę silnym płaczem, łkaniem, wyciem i ściskaniem w gardle tak silnym, że niewiele brakowało do uduszenia się, po prostu cały nawał tysiąca tuszowanych emocji dawał o sobie wówczas znać. Nikt nie był w stanie mnie wówczas uspokoić, to musiało samo przeminąć. Mało tego byłem bardzo zamkniętym w sobie dzieckiem, miałem taki wyłącznie swój świat w swojej głowie, do którego lubiłem uciekać najbardziej zaraz przed snem, momentami tak bardzo w niego uciekałem, że nie mogłem zasnąć. Obecnie bardzo urywkowo pamiętam ten świat, niektóre obrazy jednak zapamiętałem i powiem szczerze troszkę mnie to momentami przeraża, bo ten świat był jednak strasznie fantazyjny. Z resztą to jest akurat najmniej istotna sprawa w tym wszystkim...

 

Dziś cały czas mam problem z uwidacznianiem emocji. Przez to sprawiam wrażenie silnie wycofanego, zobojętniałego i chyba nawet nudnego, no bo cóż, ciągły pozorny chłód i spokój zaczynają być nudne. Obecnie nie mam już takich histerii, bo nie jestem już dzieckiem i znacznie bardziej panuję nad swoimi emocjami. Ale te emocje uciekają mi teraz przez ciało, przejawiają się w postaci silnego nadciśnienia, problemów z cholesterolem, ściskaniem w gardle, lekkimi dusznościami, męczliwością, czasem zaburzeniami snu. Nieokazywane emocje muszą mieć jakieś ujście. 

 

A najsmutniejsze jest to, że takie osoby skrywające emocje niestety nie żyją specjalnie długo i szczęśliwie. Moja mama i dziadek (tata mamy) mieli ten sam wzorzec osobowości co ja. Obaj zmarli w wieku około 50 lat. To nie jest długo. Z tym, że mama i dziadek pili alkohol i palili papierosy, umarli nagle, prawdopodobnie to śmierć z niewydolności, sercowa. Tyle dobrego w tym wszystkim, że ja ogromnie rzadko piję alkohol, a papierosów w ogóle nie tykam. Jednak mało się ruszam, mam przeważnie siedzącą pracę, choć mogę i na stojąco ją wykonywać i nieco się poruszać przy niej. Masę ciała mam optymalną, też mimo brania kwetiapiny. Od września planuję pływać 3x w tygodniu po 50 minut. Bo przez cały jeden rok w ogóle nic nie ćwiczyłem i odżywiałem się fatalnie, wszystko przez nieustabilizowany stan psychiczny. Obecnie jest coraz lepiej na odpowiednich lekach, zacząłem się lepiej odżywiać, apetyt wyregulowany i większa chęć do aktywności fizycznej. Depresja to ciężka choroba psychiczna i prowadzi do śmierci i to niekoniecznie na zasadzie samobójstwa jak teraz widzicie po mojej historii... Wobec tego dbajcie o siebie na tyle, na ile jesteście w stanie!