Teoria Cienia

[neon]

16 godzin temu, Luna* napisał:

Ah, juz teraz bardziej rozumiem. I wspołczuję. Dla rownowagi, u mnie (przemocowy/narcystyczny) ojciec rowniez bardzo tłumił moją kobiecosc, wszelkie jej przejawy. To wplynęlo na pozniejsze przekonania i sposob reagowania w roznych sytuacjach. 

A w mojej strefie cienia pozostaje jeszcze oskarzanie sie o "wyrachowanie" - w sytuacjach, kiedy ma miejsce zwyczajne dbanie o swoje interesy; nie zawsze umiem to pogodzic, czesto wydaje mi sie, ze odbywa sie to kosztem drugiej osoby, a tak (chyba) nie jest.

 

 

 

Z tym wyrachowaniem rowniez miałem problemy, i czesto zamiasta patrzeć na swoj interes próbowałem "dogodzic" innym.

 

[buraczek58]

Jeśli chodzi o ograniczenia z dzieciństwa, to , mimo że rodzice poświęcali mi mało czasu, wyniosłam przeświadczenie, że wszyscy są dobrzy oprócz mnie, skoro ja zauważam złe cechy u innych i ośmielałam sie o tym mówić. Nie byłam za nic chwalona, mimo że byłam dobrą uczennicą, byłam grzeczna. Moja mam kiedyś mi powiedziała,( gdy o to zapytałam) że jestem ładna, ale nie będzie mi tego mówić, bo jestem zarozumiała, podczas gdy ja byłam zakompleksiona , miałam niskie poczucie własnej wartości i byłam nieśmiała. Pół życia zajęło mi wyplątywanie się z sieci wpojonych schematów, miały sie nijak do napotykanych doświadczeń. Świat nie był idealny, a ja musiałam się przystosować. Zwłaszcza ze wyjechałam na drugi koniec Polski na studia. To było zderzenie prowincjonalnej gąski z lokomotywą. Rozjechałam się, na dobrych wiele lat. Wróciłam, pokiereszowana, ale w jakiś sposób silniejsza. Zaczęłam rozgryzać swoje "ja", dochodziłam do tego, co jest dla mnie dobre. Zacisnęłam zęby i zaczęłam o to walczyć wbrew oczekiwaniom innych. Udało mi się, żyje tak jak lubię i jestem z tego dumna. Wiem, ze nie wszyscy-z rodziny- to akceptują, ale wiem też, że , a są to baby, zazdroszczą mi dobrego męża i nie mogą znieść, że on poszedłby za mną do piekła, mimo ze ja nie jestem łatwego charakteru, jak twierdzą. Niełatwy charakter , to obrona swoich granic i priorytetów. Potrafię się rozewrzeć jak trzeba. Nie ma lekko.

[neon]

3 godziny temu, buraczek58 napisał:

Jeśli chodzi o ograniczenia z dzieciństwa, to , mimo że rodzice poświęcali mi mało czasu, wyniosłam przeświadczenie, że wszyscy są dobrzy oprócz mnie, skoro ja zauważam złe cechy u innych i ośmielałam sie o tym mówić. Nie byłam za nic chwalona, mimo że byłam dobrą uczennicą, byłam grzeczna. Moja mam kiedyś mi powiedziała,( gdy o to zapytałam) że jestem ładna, ale nie będzie mi tego mówić, bo jestem zarozumiała, podczas gdy ja byłam zakompleksiona , miałam niskie poczucie własnej wartości i byłam nieśmiała. Pół życia zajęło mi wyplątywanie się z sieci wpojonych schematów, miały sie nijak do napotykanych doświadczeń. Świat nie był idealny, a ja musiałam się przystosować. Zwłaszcza ze wyjechałam na drugi koniec Polski na studia. To było zderzenie prowincjonalnej gąski z lokomotywą. Rozjechałam się, na dobrych wiele lat. Wróciłam, pokiereszowana, ale w jakiś sposób silniejsza. Zaczęłam rozgryzać swoje "ja", dochodziłam do tego, co jest dla mnie dobre. Zacisnęłam zęby i zaczęłam o to walczyć wbrew oczekiwaniom innych. Udało mi się, żyje tak jak lubię i jestem z tego dumna. Wiem, ze nie wszyscy-z rodziny- to akceptują, ale wiem też, że , a są to baby, zazdroszczą mi dobrego męża i nie mogą znieść, że on poszedłby za mną do piekła, mimo ze ja nie jestem łatwego charakteru, jak twierdzą. Niełatwy charakter , to obrona swoich granic i priorytetów. Potrafię się rozewrzeć jak trzeba. Nie ma lekko.

 

Gratuluje

[marra]

Myślę, że warto obserwować swoje myśli... mam na myśli wytworzenie w sobie takiego jakby wewnętrznego obserwatora który zauważa zmiany jakieś trigery... próbując analizować o co tu chodzi. : ) 

[Dalila_]

Ja uważam że ze mną jest coś nie tak, chociaż niektórzy mówią ze agresja na rzeczach jest normalna. Ja mam tylko w jakimś chwilowym amoku

[Doktor Indor]

2 godziny temu, Dalila_ napisał(a):

Ja uważam że ze mną jest coś nie tak, chociaż niektórzy mówią ze agresja na rzeczach jest normalna. Ja mam tylko w jakimś chwilowym amoku

Unikałbym słów „normalna” i „nienormalna”. Wszystko jest normalne, biorąc pod uwagę całe nasze życie, bo wszystko z czegoś się wzięło. A czy odczuwanie emocji tak silnych, że trzeba coś rozpieprzyć, żeby sobie ulżyć, jest adaptacyjne, to inna sprawa.

[Verinia]

Uwielbiam C. Junga.

 

Jak to mój znajomy kiedyś powiedział: "Wszyscy jesteśmy skur..czysynami".

 

[marra]

Dobra, już kiedyś się nad tym zastanawiałam... drażnią mnie kłótnie, drażnią tacy ludzie którzy nie dążą do rozwiązania problemu... 

I jak to się ma do tego osobistego cienia : ) ok. kłótnie czasem są pomocne jeśli do czegoś prowadzą... 

Zapytałam o to sztuczną inteligencję bo czemu nie : )

"ChatGPT powiedział:

To, co piszesz, bardzo dobrze wpisuje się w jungowskie pojęcie Cienia – tej części naszej psychiki, w której lądują cechy, emocje i impulsy, których nie chcemy widzieć u siebie. Ale ważne: to, że coś nas drażni u innych, nie zawsze oznacza, że robimy dokładnie to samo. Czasem chodzi raczej o coś głębszego.

Oto dwa możliwe połączenia Twojej reakcji z myślą Junga:

---

1. Kłótnie innych mogą uruchamiać Twój własny, wyparty konflikt

Może nie chodzi o to, że sam się często kłócisz, tylko o to, że:

• nie czujesz się komfortowo z wyrażaniem złości,

• unikasz konfrontacji,

• boisz się atmosfery napięcia.

Jeśli takie emocje są u Ciebie blokowane (bo np. „nie wypada się złościć”, „muszę być spokojny”), to cudza awantura może działać jak lustro: pokazuje Ci coś, czego sam w sobie nie dopuszczasz.

---

2. Kłótnie innych mogą naruszać Twoją głęboką wartość

Jung mówił też, że reakcje emocjonalne mogą wskazywać na to, co jest dla nas niezwykle ważne – nie tylko to, co wyparte.

Może więc:

• masz silną potrzebę harmonii,

• jesteś bardzo wrażliwy na napięcie społeczne,

• masz naturę mediatora lub "strażnika pokoju".

Wtedy kłótni nie znosisz, bo konflikt burzy Twój wewnętrzny porządek. To też jest jungowskie — bo Cień obejmuje nie tylko „złe cechy”, ale też te dobre, które żyją w nadmiarze lub są sztywne.

---

Jak to połączyć?

Możesz zadać sobie dwa pytania:

A. Co dokładnie mnie odrzuca w tym, że ludzie się kłócą?

Głośność? agresja? chaos? poczucie braku kontroli?
W odpowiedzi może kryć się wskazówka, którą część siebie wypierasz.

B. Co ta reakcja mówi o mnie i moich wartościach?

Może Twoja wrażliwość na konflikt to nie problem, ale sygnał, że cenisz spokój, współpracę i bezpieczeństwo emocjonalne.

---

Jeśli chcesz, możemy pójść głębiej:
Co dokładnie najbardziej Cię denerwuje, kiedy ludzie się kłócą?
To pozwoli doprecyzować, czy to bardziej kwestia Cienia, czy wartości."

 

Moim zdaniem właśnie nie wszystko co w innych nas drażni musi być naszym cieniem... ale to musiałaby ocenić kompetentna osoba. : )

 

Na dobranoc coby łatwiej było zasnąć.

 

 

 

Edytowane 53 minuty temu przez marra

[little angel]

tak jest, pewnych rzeczy, cech, ludzi unikamy dla własnego spokoju