Szpitale/Kliniki/Poradnie/Terapie - adresy, opinie - WĄTEK ZBIORCZY

[devnull]

Ja byłem bardzo krótko, w Kwietniu 2000r.

W tzw. "zameczku" - nie pamiętam który to oddział.

Rządziła tam dr. Bogucka.

 

Wielkim błędem było to, że wtedy nie chciałem tam być,

bo musiałem kontynuować naukę w innej szkole, dodatkowo

to było dość daleko od domu (30km) więc kiepsko z dojazdami.

[AlexCCC2]

Ja też zrobiłem duży błąd,że tam nie zostałem,przejmowałem się co powiedzą koledzy,że byłem w psychiatryku a nie było tam żle trafiłem tam po psychodeliku bo bardzo zle się czułem i nie wiedziałem co mam robić z tym.

[Olucha]

Jestem w Tworkach 3 tydzień na oddziale V. Jak na razie jest ok. Czuję się już nieco lepiej. Bardzo efektywne są terapie grupowe. Warunki w szpitalu są bardzo dobre i komfortowe. Troszkę się już tutaj zadomowiłam. Oddział jest pół otwarty i jest spora wolność jeśli chodzi o wychodzenie na spacery i tym podobne. Można mieć ładowarki i urządzenia eletroniczne. Szpital też udostępnia swoje wi-fi do lapka. Pokoje są jedno lub dwu osobowe, w każdym jest tv. Jest tu spokojnie i w miarę bezpiecznie. Leki mi w miarę dobrze ustawili bo czuję się lepiej. Wcześniej przez parę dni byłam na oddziale II FK, to ogólnopsychiatryczny i tam dopiero było mega źle..

[devnull]

Jestem pod wrażeniem tego co piszesz o Tworkach, w przyszłości pewnie skorzystam.

[Coccinella]

coccinella i jak podobało Ci się na szóstce kto był wtedy ordynatorem bo jak ja byłem to była H.Witkowska ostra babka.Pozdrawiam Cię

Podobało mi sie :) jedno z lepszych doświadczeń w moim życiu. Tak, ona była ordynatorem.

[mixturka]

Zastanów się czy nie lepiej zainwestować swój czas w oddział dzienny gdzie rzeczywiście są terapie

Albo grupę wsparcia

 

Byłam w Józefowie,w Zagórzu i na Sobieskiego.

Dawno więc nie powiem za dużo - nie wiem jak jest teraz ale bym się broniła przed pójściem tam - rękami,nogami i wszystkimi innymi częściami ciała

[AlexCCC2]

Kto był jeszcze w Zagórzu na oddziale szóstym?

[Gość]

Czy ktoś zna bądź może polecić jakiś ośrodek od leczenia osób z podwójną diagnozą ?

[AlexCCC2]

ja mogę Ci polecić bardzo w łodzi ul.aleksandrowska świetny oddział 10 tygodni trwa pobyt odpowiem Ci na jakieś pytania jak chcesz

[kassam]

Witam serdecznie !

 

Chciałam się podzielić moją historią. Mam zdiagnozowaną schizofrenie paranoidalną, z czym się nie zgadzam. Byłam już czteroktrotnie w szpitalu, ale chciałabym opowiedzieć jak się dostałam i jak było w ostatnim szpitalu w którym byłam.

 

No więc. Na co dzień mieszkam sama w mieszkaniu moich rodziców, ale w wakacje niespodziewanie przyjechała moja mama i przez dwa dni mnie prowokowała. W końcu podczas powrotu samochodem z jeziora tak się na nią wkurzyłam, że kazałam jej wypier.... z samochodu, nazwałam ja suką je... i nawet spoliczkowałam lekko. Ona mi oddała i z auta nie wysiadła więc urządziłam mały rajdzik do domu. W aucie wtedy też siedziała moja ciocia i do dziś uważa, że to w samochodzie to była wina mojej matki. Po powrocie do domu z tej przejażdżki poszłam grzecznie do swojego pokoju i nie odzywałam się do matki. Ale ona na drugi dzień wezwała pogotowie.

 

Przyjechało dwóch sanitariuszy. Próbowałam uciec więc siłą zaciągnęli mnie do karetki i w tej karetce czekałam na drugą karetkę, która miał przyjechać lekarz i wypisać skierowanie do szpitala. Lekarz przyjechał i nawet ze mną nie porozmawiał. Potem czekaliśmy na trzecią karetkę - ponoć transportową. Ta ostatnia karetka zawiozła mnie do szpitala w Międzyrzeczu, trafiłam na oddział 15, którego ordynatorką jest dr Przybylska.

 

Na izbie przyjęć nie chciałam rozmawiać z lekarzem co nie przeszkodziło doktórce zlecić mi dwóch zastrzyków już na oddziale. Nie podpisałam zgody na leczenie, co akurat nikogo nie obchodzi. Przyszedł do mnie niby biegły, z którym też nie rozmawiałam, była też rzekomo pani sędzia - z nią też nie rozmawiałam. W ogóle nie rozmawiałam z żadnym lekarzem, nikogo to nie obchodziło, nikt nawet nie starał się ze mną rozmawiać - pakowali tylko we mnie leki.

 

Sanitariusze złapali mnie tak jak stałam, a matka nie spakowała mi nawet żadnej torby więc przez pierwsze dni w szpitalu nie miałam nawet jak się umyć. Nie miałam nawet papieru toaletowego, a w szpitalu tym dawali papier toaletowy do wc raz w tygodniu i jak się skończył to miały to gdzieś. Nikogo nic nie obchodziło. Na oddział trafił nawet chłopak bez butów i tak na boso cały czas chodził i nikt się tym nie zainteresował

 

Ogólnie dzień wyglądał następująco. o 6:30 darły się, żeby wstawać, bo mierzyły ciśnienie wszystkim, to ciśnienie zresztą było mierzone rano i wieczorem, nie wiem po co. O 8 było śniadanie, potem leki, a potem salowa myła podłogi w sali i na czas wyschnięcia podłogi zamykała sale i nie było gdzie się podziać. O 9 był obchód i dr chodziła i zadawała pytanie jak się dziś czuje i tyle.

 

Łazienka na dzień była zamykana, otwierali tylko rano i wieczorem, więc kapanie czy jakieś pranie tylko w tym czasie. Jak już ktoś wyprał sobie gatki to nie można było ich suszyć na kaloryferach i nie można było nic kłaść na parapetach. Więc jak się te mokre gatki powiesiło na poręczy od łóżka to piguły latały przed obchodem i kazały je na ten obchód chować. W salach były szafki przy łóżkach i szafki na rzeczy osobiste, ale były zamykane na klucz i otwierane tylko dwa razy na dzień, więc nie można było nawet dostać się do swoich rzeczy. Telefony tez ładowały tylko dwa razy na dobę. Piguły się wiecznie darły i straszyły pasami i zastrzykami.

 

W środy był tzw. psychorysunek z psychologiem, ale nie uczestniczyli w nim wszyscy, tylko te osoby, które "zaprosił" pan psycholog. Ja byłam 2 miesiące i dopiero w ostatnim tygodniu szanowany pan psycholog łaskawie mnie "zaprosił".

 

Z racji tego, że nie podpisałam zgody na leczenie odbyła się bez mojej obecności rozprawa, na której ustalono, że moje przyjęcie do szpitala było zasadne, mimo, iż jak już wcześniej wspominałam z nikim nie rozmawiałam.

 

Przez sześć tygodni byłam całkowicie zamknięta - nie mogłam chodzić nawet na spacery w grupie. A przez 2 miesiące zaledwie trzy razy terapeutka przyniosła do robienia jakieś kwiatki z bibuły i kilka razy zrobiła muzykoterapie - czyli przez 20 minut puszczała muzykę.

 

Czy ktoś z Was trafił też do szpitala, w kórym są aż tak chore "zasady"?

[damaged0]

Więc. Wpadłam po pachy w bulimię. Nie radzę sobię już w ogóle, do tego depresja i takie tam. Z 44kilo(waga,przy ktorej czuje sie dobrze,zdrowo i zgrabnie) skoczylam do 48 i jestem flegmatyczna,zmeczona i zajadam emocje,po czym znowu wyrzuty sumienia-czasem zwracam,czasem nie mam sily... Ale nie o sama wage chodzi. Chodzi o zdrowie,wiem,ze nie mam sklonnosci do tycia i jesli zaczne jesc jak czlowiek,waga sama sie ustabilizuje. Moje pytanie brzmi, jak wyglada leczenie bulimii w szpitalach?Jak wyvlada jadlispis dla osob ktore nie musza juz tyc?Czy warto?Pod uwage biore Starogard Gdanski lub Srebrzysko

[Helvetti]

Leczenie się w szpitalu w oddziale ogólnym nie jest moim zdaniem dobrym pomysłem. Są przecież specjalnie ukierunkowane oddziały leczenia zaburzeń odżywiania.

Ja leżałam w szpitalu na bulimię. Pytali mnie po każdym posiłku czy wymiotowałam, ale zupełnie nie pilnowali ani żadnych rozmów z psychologiem, nic. Bez sensu pobyt.

[barbieturan]

Leczenie się w szpitalu w oddziale ogólnym nie jest moim zdaniem dobrym pomysłem. Są przecież specjalnie ukierunkowane oddziały leczenia zaburzeń odżywiania.

Ja leżałam w szpitalu na bulimię. Pytali mnie po każdym posiłku czy wymiotowałam, ale zupełnie nie pilnowali ani żadnych rozmów z psychologiem, nic. Bez sensu pobyt.

 

zgadzam się/ kilka lat temu rowniez trafiłam do szpitala z bulimią. do szpitala w ktorym znaczna cześć osob stanowiły patologie i to dosłownie. wtedy jeszcze byłam niepełnoletnia, umieścili mnie na tym oddziale młodzieżowym z ćpunkami, chłopcami i dziewczętami z zakładów poprawczych i całą bandą zwyrodnialcow, którzy kradli żarcie i znęcali sie nad innymi.

oddziały ogólno psychiatryczne odradzam, jeżeli mowa tu o oddziałach młodzieżowych. najlepiej szukać czegos typowo pod zaburzenia odżywiania. wyłącznie. koniecznie

[damaged0]

Leczenie się w szpitalu w oddziale ogólnym nie jest moim zdaniem dobrym pomysłem. Są przecież specjalnie ukierunkowane oddziały leczenia zaburzeń odżywiania.

Ja leżałam w szpitalu na bulimię. Pytali mnie po każdym posiłku czy wymiotowałam, ale zupełnie nie pilnowali ani żadnych rozmów z psychologiem, nic. Bez sensu pobyt.

 

zgadzam się/ kilka lat temu rowniez trafiłam do szpitala z bulimią. do szpitala w ktorym znaczna cześć osob stanowiły patologie i to dosłownie. wtedy jeszcze byłam niepełnoletnia, umieścili mnie na tym oddziale młodzieżowym z ćpunkami, chłopcami i dziewczętami z zakładów poprawczych i całą bandą zwyrodnialcow, którzy kradli żarcie i znęcali sie nad innymi.

oddziały ogólno psychiatryczne odradzam, jeżeli mowa tu o oddziałach młodzieżowych. najlepiej szukać czegos typowo pod zaburzenia odżywiania. wyłącznie. koniecznie

tak tak, bedzie mozliwosc pobytu na oddziale dla osob z ED. a czy jesli mam wage w normie to bedzie taki mega nacisk na jedzenie czy jesli cos mi nie bedzie smakowac to nie beda mi wpychac? chce sie nauczyc odzywiac normalnie, a jak wiadomo zmuszanie do jedzenia w przypadku bulimii nie jest zbyt dobre. Myslisz,ze bedzie mizliwosc konsultacji z dietetykiem?

[barbieturan]

damaged0, a co to za szpital i co to za Oddział? z tym dietetykiem to szczerze watpię. nie wiem jak inne oddziały funkcjonują. ja pamietam, że dziewczyny chore na anoreksję potRafily pół dnia spędzić na stołówce patrząc sie na kanapkę z szynka której nie miały najmniejszej ochoty zjeść . nie mogły odejsc od stołu poki nie zjadly. nie wiem.

[damaged0]

damaged0, a co to za szpital i co to za Oddział? z tym dietetykiem to szczerze watpię. nie wiem jak inne oddziały funkcjonują. ja pamietam, że dziewczyny chore na anoreksję potRafily pół dnia spędzić na stołówce patrząc sie na kanapkę z szynka której nie miały najmniejszej ochoty zjeść . nie mogły odejsc od stołu poki nie zjadly. nie wiem.

 

Oddzial Mlodziezowy w Starogardzie Gdanskim.. tak zwane Kocborowo chyba. Ja nie mam zamiaru sie tam glodzic. Na anoreksje nie cierpie. Chce jesc normalnie, ale tez tak, zebym mogla sobie wybrac, a nie ze mnie beda zmuszac, co w sumie nie powinno byc problemem jak dla osoby o poprawnej wadze

[siostrawiatru]

Ja byłam w klinice na Sobieskiego 9 w Warszawie. Zgłosiłam się z borderline, ale w toku terapii wyszło, że mam również anoreksję. Mają tam specjalny kontrakt i dodatkowe zajęcia dla osób z zaburzeniami odżywiania. Mi pomogło. Oczywiście wszystko okaże się w praniu, ale nie mam już obsesyjnych myśli na temat odchudzania. Polecam.

[Core]

Witam, nie wiem czy to odpowiedni dział. Chciałem zapytać jak wygląda, przebiega pobyt w szpitalu psychiatrycznym (jakby ktoś był na oddziele psychosomatyki i psychiatrii)?

[Lord Cappuccino]

To zależy od danego szpitala i specyfiku oddziału- ale zwykle tak

- pobudka

- śniadanie

- leki

- ewentualnie jakieś zajęcia- społeczność terapeutyczna, aktywność ruchowa, czasami jakieś indywidualne konsultacje z psychologiem

- obiad

- leki(jak ktoś bierze po południu)

- kolacja

- leki

- spanie

(większość czasu to czas wolny czyli szwędzanie się po oddziele, rozmowy z innymi pacjentami, palarnia, gry w karty itp)

i jedziemy od początku.

 

No chyba,ze trafisz na typowy OLZN- tam jest dużo zajęć, terapia grupowa, ruchowa, arteterapia, masz indywidualnego psychoterapeutę itd.

[Core]

A czy są przeprowadzane jakieś badania?

[Lord Cappuccino]

Ogólnie nie licz na to. Ja raz wyjątkowo mialem Tk Glowy i badania hormonalne, a na olzn komplet podstawowych badan krwi, ale to rzadkość.

[elo]

no krew ci przebadaja co jakis czas i uwaga ekg po przyjeciu wiecej grzechow nie pamietam

[appleblossom]

Jeśli psychiatra stwierdzi, że jest wskazanie to też inne badania (tomografia, eeg)

[SrebrnaSowa]

Czy jest jakieś sanatorium w którym jest się pod opieką psychoterapeutów czy tam innych psych ?

[JużTuByłem]

Tak srebrna masz blisko do szopienic