Co nie co o sobie...

[Alfi]

Wtam,

Mam 22 lata, rodzinkę, duży dom, ukochane zwierzaki, chłopaka. Aktualnie szukam pracy, w maju chcę jechac do Anglii, a od października będę szła na studia. Mam dwie przyjaciółki, wielu znajomych, dobry komputer, trochę odłożonej kasy. Niedługo idę na kurs prawa jazdy. Może nie jestem ładna, troche mi się ostatnio przytyło i wykraczam ponad normę, ale nie mam z tego powodu kompleksów, a mój chłopak powtarza że uwielbia moje ciałko.

 

Ładnie to wygląda prawda? Tak właśnie to widzą ludzie, a mój perfekcyjnie wyćwiczony uśmiech utwierdza ich w tym mniemaniu. Nie widzą apodyktycznej babci, na każdym kroku wypominającej mi że mój brat i kuzynostwo są lepsi, nie słyszą kłótni rodziców, nie widzą strachu przed przyjściem komornika, bo mój ojciec ma spore długi. Mój chłopak mieszka daleko i rzadko się widujemy a najgorsze jest to że nikt tak naprawdę nie wie co się ze mną dzieje. Że tak powiem odtrąciłam moje psiapsióły, a nawet jeśli je widzę to jakos nie mam ochoty do zwierzeń. Tak naprawdę to od jakiegos miesiąca unikam wogóle wychodzenia z domu, pracy szukam tylko przez internet i boję się co bedzie jak ją znajdę. Nie śpię po nocach, nie udaje mi się zasnąć. Mama uwaza że mam fanaberie. Często płaczę, ale to mam od dzieciństwa. A ostatnio zgrzytam zębami...

 

Mam depresję?? Z testów internetowych wynika że tak. Oficjalnie nie wiem bo nie jestem w stanie zmusić sie do wyjścia. Musiałabym pojechac najpierw na bezrobocie. Albo znaleśc pracę. Staram sobie sama pomoc, ale zrażona ciagłymi niepowodzeniami i lenistwem zbyt łatwo się poddaję.

 

Mama nie zauważa w moim zachowaniu nic więcej oprócz lenistwa i bałaganiarstwa, mam straszny żal, bo nawet nie próbuje ze mną porozmawiać, tylko prowadzi monologi. A ja naprawdę chciałam jej wszystko powiedzieć. Tylko jej, nikomu wiecej nie potrafie się zwierzyć. Dlatego też piszę tutaj, tak mi łatwiej. Pozostać anonimową a jednoczeście poznaną osobą.

 

Zmagam się z bólem i moim osobistym problemem, ale to juz inny temat.

Na wstęp to wystarczy....

[Gość]

Cześć Alfi. Miło Cię poznać.

 

Prawda jest taka, że nikt za Nas nic nie zrobi. Być może przyjaciółki, chłopak byliby w stanie Cię zmotywować, ale o niczym nie wiedzą. Zatem sama musisz się zmusić i pójść do specjalisty. Innego wyjścia nie widzę.

[julie]

Hey Alfi:)

Dobrze, że przyznałaś się sama przed sobą, że masz problem-przyznać się to już połowa sukcesu na drodze do zdrowia:) A co jest drugą połową?

Jest to komunał, ale trzeba się za ten problem po prostu wziąśc a najlepiej zrobić to z kimś, kto Cię rozumie->zdaje mi się, że jest to twój chłopak, z opisu wynika, że jest równym facetem (a tych dziś niewielu); pogadaj z nim i jeśli nie możesz sama poradzić sobie z problemami warto przejśc się do psychiatry (nie trzeba skierowania, wystarczy zapisać się w przychodni jak choćby do dentysty), ten ewentualnie doradzi czy potrzebna Ci terapia u psychologa. Szkoda czasu na męczarnie jakie niesie ze sobą deprecha, uwierz mi bo mnie mniej lub bardziej męczy od 3 lat...brak radości życia jest jak rak toczący od wewnętrz i wcale nie przesadzam, bo jak zapewne wiesz, długoletni może a nawet pewne jest, że doprowadzi do zaburzeń czysto fizycznych (osłabiony system immunologiczny a w tym case wszelkie "normalne" choroby łatwo się przypałętają) przemyśl wszystko na spokojnie i walcz o siebie, bo warto:)

[Alfi]

:) Dziękuję za miłą odpowiedź.

 

Nie poszukuję tu pomocy, raczej mam chęć wygadania się, aczkolwiek miłe słowo zawsze przyjemnie przeczytać.

 

Co do mojego chłopaka to wyjechał on za granicę do pracy i dopóki nie dostanie pierwszej wypłaty nie będziemy mieli ze soba żadnego kontaktu (omg jeszcze dwa tygodnie;(). Z tego powodu pewnie zdecydowałam się napisać tutaj...

 

Ale to co najbardziej mnie meczy, moja najwieksza hańba która spędza mi sen z powiek nie nadaje się do pogadania z moim chłopakiem... Prawdę mówiąc wstyd mi powiedzieć komukolwiek...

[Gość]

Rozumie potrzebę wygadania się - mało kto umie słuchać, po prostu, nie radząc, nie oceniając, nie prawiąc morałów, bez obawy, że się od Nas odwróci, ba - wykorzysta wiedzę przeciwko Nam samym.

A przyjaciółki? Czy z nimi nie można porozmawiać?

[Alfi]

Nie wiedziałam gdzie to napisać, więc postanowiłam odświeżyć swój stary temat.

 

A właściwie jest to dobry temat bo witam się ponownie. Jestem nową osobą, a raczej dopiero się nią staję. Ci którzy pamiętają mnie z tematu o zdradzie mogą zapomnieć o tamtej zagubionej dziewczynce. Za swoje błędy zapłaciłam już wysoką cenę.

 

Chciałam się poddać i nie walczyć dalej. Myślałam że już nic nie ma sensu.

 

Dziś wiem, że wszystko zależy ode mnie. Chcę z powrotem wejść w świat zaczynając od tego forum. Wiem, że już łatkę dostałam. Teraz zrobię wszystko aby się jej pozbyć.

 

Witam

Nazywam się Alfi i mam 22 lata. Mam depresję. Ale już się jej nie poddaję!

[CITRIA]

Cześć Alfi :)

 

Do dziś myślałam ze tylko ja się przyznałam do zdrady na tym forum. Sama wiem jak bardzo taki ciężar potrafi przygnieść życie ... moja historia jest inna , ale pod wieloma twoimi przemyśleniami mogłabym sie podpisać.

 

Witaj ponownie w naszym szeregu ! I walcz razem z nami ! :)

 

[ Dodano: Dzisiaj o godz. 6:58 pm ]

Myślę , że już nigdy nikogo nie zdradzisz, bo zapłaciłaś za swoje błędy już wysoka cenę. Pzdr

[khasia]

Witaj Alfi:)

 

Zycze Ci sił w tej walce:) Trzymam kciuki:)

[Gość]

Witam ponownie Alfi. Jestem z Tobą mimo wszystko bez względu na błędy, które popełniłaś zawsze lepiej późno niż wcale. Sama przeszłam długą drogę, zanim je spostrzegłam.

Pozdrawiam cieplutko