Diagnoza

[anna.o]

Zadałam to pytanie w wątku "pytania do eksperta", ale ciekawa jestem też doświadczeń i opinii osób uczestniczących w psychoterapii.

 

Chodzę 1,5 roku na terapię w nurcie psychodynamicznym. Co jakiś czas pytam terapeutę, jaką diagnozę mi postawił, na co właściwie ja się leczę i nigdy nie dostaję na to pytanie odpowiedzi.

Rozumiem motywy, jakimi może kierować się terapeuta, nie chcąc podawać diagnozy, która mogłaby zaszufladkować pacjenta, osłabić motywację do leczenia itp. Ale jeżeli domagam się tego otwarcie, to czy nie jest moim prawem uzyskanie tej odpowiedzi?

Czy terapeuta ma prawo to zatajać przede mną?

Czy Wy poznaliście swoje diagnozy na terapii?

[anna.o]

Proszę niech ktoś sie wypowie. To naprawdę ważne dla mnie. Czuję się paskudnie, jakby T mnie oszukiwał,ukrywał przede mną jakaś straszną prawdę. Boję się, że na następnej sesji powiem mu, że rzucam terapię, jeśli nie poda mi dokładnej diagnozy (takiej psychodynamicznej).

[gosia17]

Brałam udział w wielu terapiach i nigdy nie miałam żadnej diagnozy.

[moja_osoba]

Z tego co wiem, to terapeuci nie stawiają oficjalnych diagnoz. Na pewno mają swoje obserwacje i na ich podstawie planują terapię, ale to nie jest to samo co diagnoza oparta na testach psychologicznych czy taka stawiana przez psychiatrę. Jeśli brak odpowiedzi na Twoje pytania o rodzaj zaburzenia powoduje, że czujesz się oszukiwana, to może warto o tym właśnie uczuciu porozmawiać z terapeutą? Dlaczego to jest dla Ciebie aż tak ważne?

Ja nigdy nie usłyszałam wprost co mi dolega, czasami sama nazywałam swoje problemy i wtedy uzyskiwałam albo ciche potwierdzenie, albo głośne zaprzeczenie. Może to jest jakaś metoda dla Ciebie? :)

[szanownapani]

Zadałam to pytanie w wątku "pytania do eksperta", ale ciekawa jestem też doświadczeń i opinii osób uczestniczących w psychoterapii.

 

Chodzę 1,5 roku na terapię w nurcie psychodynamicznym. Co jakiś czas pytam terapeutę, jaką diagnozę mi postawił, na co właściwie ja się leczę i nigdy nie dostaję na to pytanie odpowiedzi.

Rozumiem motywy, jakimi może kierować się terapeuta, nie chcąc podawać diagnozy, która mogłaby zaszufladkować pacjenta, osłabić motywację do leczenia itp. Ale jeżeli domagam się tego otwarcie, to czy nie jest moim prawem uzyskanie tej odpowiedzi?

Czy terapeuta ma prawo to zatajać przede mną?

Czy Wy poznaliście swoje diagnozy na terapii?

 

Oczywiscie, ze rozpoczecie psychoterapii powinno byc poprzedzone diagnoza (niekoniecznie ostateczna) i Ty jako pacjent masz prawo ja poznac i wiedziec, na co bedziesz sie leczyc przez kolejny rok, dwa, trzy, piec... Zatajanie diagnozy przez pacjentem swiadczy albo o tym, ze teraputa nie traktuje go po partnersku w procesie leczenia (co to w ogole za argument, ze pacjenci uzywaliby diagnozy w niewlasciwym celu) albo (i to jest ten gorszy wariant), ze teraputa sam nie wie, co wlasciwie leczy, nie ma zadnego planu i kontroli nad tym procesem i terapia to beda takie luzne pogawedki, ktore moga trwac calymi latami i w najlepszym razie nie zaszkodza.

 

I o ile rozumiem, ze nie zawsze terapeuci sami z siebie podejmuja ten temat, tak odmowe odpowiedzi na konkretne zadane przez pacjenta pytanie uwazam za niedopuszczalna. Czy wyobrazacie sobie, ze lekarz jakiejkolwiek specjalnosci powie Wam, ze wie ale nie powie, bo ta informacja jest Wam doskonale zbedna? Chodzilibyscie wtedy na kolejne wizyty i bez zastanowienia lykali przepisane leki?

[anna.o]

Mam niezły mętlik w głowie... Wiem, że diagnoza w terapii może się zmieniać, że jest dynamiczna, ale jednoczesnie skoro terapeuta COŚ wie, ma jakieś hipotezy (a ma, no bez przesady - po 1,5 roku terapii jednak już chyba mnie dość dobrze zna...), to nie widzę powodu, dlaczego by nie mógł się tym ze mną podzielić. Czuję się jakby traktował mnie jak dziecko. Budzi to we mnie straszną agresję i chęć zrezygnowania z terapii... Ja nie chcę od niego diagnozy w postaci jakiegoś kodu ICD. Chcę diagnozę psychodynamiczną, opisową - na temat struktury mojej osobowości, konfliktów, mech obronnych. Chcę sobie to uporządkować w głowie, bo w tej chwili czuję, że czepiam się jakichś drobnych kawałków, a tracę z oczu ogólny obraz siebie. Nie wiem, jak z nim porozmawiać, żeby mi tę diagnozę podał, jak na niego wpłynąć. Czuję się strasznie bezradna. Bezradna i wściekła...

[anna.o]

Mówiłam mu to już... Usłyszałam, ze to brzmi tak, jakbym chciała, żeby on mi za pomocą tej diagnozy w jakiś magiczny sposób nadał tożsamość, której będe mogła się chwycić. Że chcę iśc na skróty, zamiast żmudnie, powoli dochodzić do prawdy na swój temat. Jestem bezsilna wobec tego jego uporu. W dodatku im bardziej on nie chce mi tej diagnozy ujawnić, tym bardziej ja mam poczucie, że to musi być coś strasznego - że on ukrywa jakąś przerażającą prawdę na mój temat, której nie chce mi ujawnić, bo uważa, że tego bym nie uniosła, załamałabym się i przestała mieć nadzieję na zmianę.

[anna.o]

W dodatku im bardziej on nie chce mi tej diagnozy ujawnić, tym bardziej ja mam poczucie, że to musi być coś strasznego - że on ukrywa jakąś przerażającą prawdę na mój temat, której nie chce mi ujawnić, bo uważa, że tego bym nie uniosła, załamałabym się i przestała mieć nadzieję na zmianę.

A o tym Mu mówiłaś?

Tak

W odpowiedzi otrzymałam uśmiech półgębkiem. I milczenie.

Boszz, terapia psychodynamiczna jest tak frustrująca, że serio zastanawiam się, czemu ja to sobie robię?

[moja_osoba]

Usłyszałam, ze to brzmi tak, jakbym chciała, żeby on mi za pomocą tej diagnozy w jakiś magiczny sposób nadał tożsamość, której będe mogła się chwycić. Że chcę iśc na skróty, zamiast żmudnie, powoli dochodzić do prawdy na swój temat..

 

Może jest w tym stwierdzeniu ziarno prawdy? Zastanawiałaś się nad tym dlaczego z taką desperacją szukasz etykietek dla siebie? Co zrobisz z informacją, że prawdopodobnie masz to i to? Czy to coś zmieni w terapii?

Z jednej strony rozumiem, że chcesz wiedzieć, z drugiej rozumiem też Twojego terapeutę. Trochę zastanawiające jest to, że rozważasz porzucenie terapii po 1,5 roku dlatego, że terapeuta nie chce Cię zaszufladkować. Nie wiem jak jest w Twoim przypadku, ale ja idąc na terapię wiedziałam z jakimi problemami mierzę się na co dzień. Chciałam zrozumieć dlaczego postępuję tak a nie inaczej, dlaczego czuję to co czuję i jak to zmienić. Tak naprawdę tylko ja znam wszystkie swoje mechanizmy i schematy i na pewno nie wszystkie ujawniam na sesjach.

[anna.o]

Usłyszałam, ze to brzmi tak, jakbym chciała, żeby on mi za pomocą tej diagnozy w jakiś magiczny sposób nadał tożsamość, której będe mogła się chwycić. Że chcę iśc na skróty, zamiast żmudnie, powoli dochodzić do prawdy na swój temat..

 

Może jest w tym stwierdzeniu ziarno prawdy? Zastanawiałaś się nad tym dlaczego z taką desperacją szukasz etykietek dla siebie? Co zrobisz z informacją, że prawdopodobnie masz to i to? Czy to coś zmieni w terapii?

Z jednej strony rozumiem, że chcesz wiedzieć, z drugiej rozumiem też Twojego terapeutę. Trochę zastanawiające jest to, że rozważasz porzucenie terapii po 1,5 roku dlatego, że terapeuta nie chce Cię zaszufladkować. Nie wiem jak jest w Twoim przypadku, ale ja idąc na terapię wiedziałam z jakimi problemami mierzę się na co dzień. Chciałam zrozumieć dlaczego postępuję tak a nie inaczej, dlaczego czuję to co czuję i jak to zmienić. Tak naprawdę tylko ja znam wszystkie swoje mechanizmy i schematy i na pewno nie wszystkie ujawniam na sesjach.

nie chcę jej porzucić dlatego, że T nie chce mnie zaszufladkować, tylko dlatego, że mam wrażenie, że nie jest ze mną szczery, że traktuje mnie niepoważnie. Poczułam się z tym paskudnie.

Ja jak zaczynałam terapię, też miałam poczucie, że wiem, jakie mam problemy i szłam tam, by szukać dla nich rozwiązania. Ale dość szybko okazało się, że to nie jest takie oczywiste, że u podłoża różnych moich zachowań leżą inne mechanizmy, niż do tej pory sądziłam, że nie znam siebie tak dobrze, jak mi się wydawało...

[szanownapani]

Oczywiscie, ze rozpoczecie psychoterapii powinno byc poprzedzone diagnoza (niekoniecznie ostateczna) i Ty jako pacjent masz prawo ja poznac i wiedziec, na co bedziesz sie leczyc przez kolejny rok, dwa, trzy, piec...

A terapeuta ma postawić diagnozę na podstawie czego? Trzech pierwszych wizyt? Opisu, który podaje pacjent? Większość pacjentów sama jest nieświadoma tego, co się z nimi dzieje, nie mówi o pewnych rzeczach, bo uważa to za nieistotne bądź nie potrafi się przełamać, żeby mówić i spora część wychodzi dopiero po czasie, więc jeśli terapeuta nie jest jasnowidzem, to nawet wstępna diagnoza na samym początku byłaby jedynie wróżeniem z fusów.Opierają się na zarysach i na tej podstawie dopasowują terapię i moim zdaniem podanie diagnozy, jeśli się wcześniej nie przeprowadziło diagnostyki w ścisłym tego słowa znaczeniu - jest niczym innym jak tylko niekompetencją psychoterapeuty.

 

Na podstawie wywiadu, testow, ewentualnej konsultacji u psychiatry lub czasami lekarza jakiejs innej specjalnosci... W koncu na jakiejs podstawie powinien ustalic, czym sie bedzie zajmowal i wykluczyc, czy problemy pacjenta nie maja podloza organicznego i czy w ogole psychoterapia ma sens, czy pacjent nie powinien sie np. pilnie znalezc u jakiegos innego specjalisty. Zreszta w opisywanym przypadku nie mowimy o pacjentce po trzech pierwszych sesjach, tylko o terapeucie, ktory po poltorarocznej terapii nie chce podzielic sie diagnoza, przez co pacjentka (IMO slusznie) czuje sie traktowana jak dziecko i gubi w domyslach, co takiego strasznego jej dolega, ze az trzeba to przed nia ukrywac (a terapeuta najwyrazniej dobrze sie bawi, skoro usmiecha sie polgebkiem i konsekwentnie odmawia podzielenia sie wiedza tajemna...).

[neon]

Też pytałem terapeutke o diagnozę i też zapytała po co mi to nie odpowiadajac na moje pytanie.

[szanownapani]

Na podstawie wywiadu, testow, ewentualnej konsultacji u psychiatry lub czasami lekarza jakiejs innej specjalnosci...Poza trzema sesjami wprowadzającymi < nazwijmy to wywiadem > nie było niczego z powyższych. Wyobraźmy sobie sytuację, że na psychoterapię chodzimy do Instytutu, do psychiatry w Ośrodku Zdrowia, a lekarza ogólnego mamy prywatnego. Jakim cudem psychoterapeuta miałby się konsultować z kimkolwiek? Od kiedy na psychoterapii w ogóle podaje się nazwiska lekarzy?

I z drugiej strony - jaki lekarz udzieli informacji na temat pacjenta psychoterapeucie? Jeśli jest to jakiś ośrodek, gdzie i psychoterapeuta i psychiatra przyjmują razem i pacjent zgadza się na wymianę informacji, to teoretycznie może mieć to miejsce. Lub psychoterapeuta jest równocześnie psychiatrą. Ale tak? Jeszcze inna sytuacja - psychoterapia tak, a leki nie. Zero konsultacji psychiatrycznej. I co, wówczas psychoterapeuta odmówi terapii lub wymusi na pacjencie konsultację u psychiatry?

 

W niektorych przypadkach jak najbardziej teraputa powinien uzaleznic decyzje o zastosowaniu psychoterapii od wczesniejszej konsultacji psychiatrycznej lub jeszcze jakiejs innej. A jesli pacjent odmawia, a sa powody, zeby przypuszczac, ze jego problemy moga byc spowodowane jakims innym schorzeniem lub sa zbyt powazne na sama tylko psychoterapie ambulatoryjna, to nieodpowiedzialne i nieetyczne jest rozpoczynanie z nim psychoterapii. Psychoterapeuci, ktorzy tak robia, albo przeceniaja mozliwosci psychoterapii i swoje wlasne albo (w przypadku praktyki prywatnej) sa zbyt pazerni, zeby odeslac pacjenta, niewazne czy oferowanie mu psychoterapii ma sens i bedzie dla niego optymalna opcja.

 

Psychoterapia nie musi łączyć się z diagnozą psychiatry. Psychoterapia jest niezależna. Nie znam również żadnego przypadku, kiedy psychoterapeuta konsultował się z lekarzem innej specjalności odnośnie pacjenta. Pacjent sam udziela psychoterapeucie informacji o swoim ewentualnym leczeniu, ale zazwyczaj i tak nie jest na to zwracana uwaga. (....) Testy...jeśli mamy diagnostykę, to tak, ale w psychoterapii psychodynamicznej nie słyszałam, żeby jakikolwiek psychoterapeuta przeprowadzał testy. Sama robiłam raz testy, ale niezależnie od psychoterapii i moja psychoterapeutka nie miała do tego dostępu. Nie było celu psychoterapii, nie było oczekiwań względem terapii, nie było diagnozy. Terapeutka obserwowała mnie i moje zachowania, słuchała tego, co mówię i dostosowywała terapię do mnie i moich potrzeb. Podsumowując - na początku postawienie diagnozy w psychoterapii nie ma podstaw.

 

To, ze terapeuci nie maja zwyczaju sie konsultowac i (jak wyzej napisalas) zazwyczaj nie zwracaja uwagi na to, co pacjent mowi im o swoim stanie zdrowia i leczeniu, nie oznacza, ze to jest wlasciwe i korzystne dla pacjenta. Koncentrowanie sie wylacznie na psychice i pomijanie innych mozliwych przyczyn zlego samopoczucia moze miec katastrofalne skutki dla klienta. Nie wszystko da sie wyleczyc psychoterapia i nie zawsze jest ona w ogole potrzebna.

 

 

 

 

 

A może to nie kwestia tego, że terapeuta nie chce się podzielić diagnozą. Może po półtora roku wie, że taka informacja w jakiś sposób mogłaby zaburzyć terapię? Może dąży w ten sposób do czegoś? Znamy w końcu tylko jedną stronę medalu. Skoro psychoterapeuta nie chce uparcie po półtora roku leczenia podjąć tematu diagnozy, to może ma konkretny powód? Nie znamy przebiegu terapii, nie znamy przypadku poza strzępkami, które podała autorka, a które są jednocześnie Jej perspektywą. Nie mam tutaj zamiaru bronić terapeuty, ale zastanawia mnie upór, z jakim odmawia odpowiedzi na zadane pytania tym bardziej wiedząc, ile to znaczy dla pacjentki. Może ten uśmiech jest jedynie odbiorem, a nie odzwierciedleniem zachowania terapeuty. Wątpię, żeby terapeuta bawił się kosztem pacjentki. Jeszcze po tak długim czasie trwania terapii.

 

 

Jesli poinformowanie pacjenta o diagnozie mialoby zaburzyc terapie, to opiera sie ona na bardzo kruchych fundamentach... Jesli terapeuta ma konkretny powod i do czegos dazy, to niech okresli, jaki to powod i uzasadni, dlaczego wolalby nie rozmawiac o diagnozie, a ostateczna decyzje niech pozostawi pacjentce. Nie mozna kazdego dyskusyjnego zachowania terapeuty uzasadniac tym, ze na pewno ma jakis powod i wazny cel, bo w ten sposob robi sie z niego jakiegos nieomylnego guru i otwiera sie w ten sposob pole do wielu naduzyc, ktorych w tym biznesie i tak nie brakuje.

[anna.o]

Jeśli chodzi o mój konkretny przypadek, to do terapeuty trafiłam, wcześniej już chodząc do psychiatry i lecząc się przez kilka lat. Nawet miałam robione testy diagnostyczne w międzyczasie. Ale mam silne poczucie, że on wie o mnie znacznie więcej niż psychiatra i niż psycholog, który robił mi test i rozmawiał ze mną przez godzinę. On potrafiłby mi postawić PRAWDZIWĄ diagnozę. Im dłużej chodze na tę terapię, tym bardziej się wkręcam w takie myślenie psychodynamiczne i zaczynam dostrzegać to, że za takimi samymi objawami u różnych osób mogą stać bardzo różne przyczyny. I testy mogą wykazać tylko ten obserwowalny efekt np to, ze ktoś unika sytuacji trudnych. I wtedy postawi mu się diagnozę osobowości unikającej. A terapeuta psychodynamiczny pod tym uciekaniem dostrzeże np narcystyczny strach przed zdemaskowaniem własnych słabości albo depresyjną obawę przed odrzuceniem. Ja bym chciała poznać właśnie to, co jest pod spodem. Ten wierzchołek nic mi nie mówi tak naprawdę na mój temat...

[moja_osoba]

Lilith i szanowna pani toczą poważną dyskusję o diagnozowanych zaburzeniach i etyce psychoterapeuty, a tu się okazuje, że chodzi o "narcystyczny strach przed zdemaskowaniem słabości" i inne tego typu...

Anna o. nie dziwię się, że terapeuta nie chce Ci opowiadać takich rzeczy. Masz diagnozy postawione przez psychiatrę i psychologa klinicznego, a doszukujesz się jakiś cudów na kiju. Każde zachowanie człowieka da się podciągnąć pod psychoanalityczne frazesy, pytanie co z tego wynika?

[anna.o]

Lilith i szanowna pani toczą poważną dyskusję o diagnozowanych zaburzeniach i etyce psychoterapeuty, a tu się okazuje, że chodzi o "narcystyczny strach przed zdemaskowaniem słabości" i inne tego typu...

Anna o. nie dziwię się, że terapeuta nie chce Ci opowiadać takich rzeczy. Masz diagnozy postawione przez psychiatrę i psychologa klinicznego, a doszukujesz się jakiś cudów na kiju. Każde zachowanie człowieka da się podciągnąć pod psychoanalityczne frazesy, pytanie co z tego wynika?

 

Czyli psychoanalityczne diagnozy nie są poważne?

Moim zdaniem tego typu "frazesy" mówią o człowieku znacznie więcej niż np. F33 wpisane w kartę choroby...

 

Diagnoza psychodynamiczna jest znacznie głębsza niż psychiatryczna. Obejmuje strukturę osobowości, mechanizmy obronne, konflikty, poziom rozwoju...

[Inga_beta]

Ja dostałam, a raczej wywalczyłam diagnozę po 2- latach terapii. T opowiadał o tym przez godzinę, o głębokości zaburzenia, o możliwości wyleczenia, o moich mechanizmach przejawiania się, o terapii osób z takim samym zaburzeniem. To było wszystko dla mnie nowe, nieznane i wiele z tego co mówił nie zrozumiałam. Mnie to dużo dało bo wiedziałam dzięki temu na czym stoję, co mi dolega, jak mam się ustawić do pracy nad sobą, czyli ta diagnoza zmieniła moje nierealne oczekiwania względem siebie na to aby podejśc do pracy nad sobą zgodnie z tym co mi dolega a nie oczekiwac od siebie szybkich zmian.

Ale w późniejszym okresie terapii już niczego więcej się o sobie od niego nie dowiedziałam.

[Marcin333]

Trochę dziwne to jest, co tu czytam. Jak można się wyleczyć, jeśli nawet nie wie się z czego. U mnie 1 spotkanie - mówię, że chyba mam fobie społeczną, spotkanie kończy się receptą i potwierdzeniem, że raczej to jest fobia społeczna. Teraz dojdzie psychoterapia i wiem, na czym mniej więcej może polegać, bo można o tym poczytać w necie.

A tu piszecie, że mijają 2 lata terapii nie wiadomo właściwie z czego i do czego prowadzącej. A to chyba ważne, żeby szybko określić, w czym jest problem, bo można wtedy też samemu szukać rozwiązań i próbować pokonać problem na różne sposoby. Nie mówiąc już o tym, że ukrywanie takich rzeczy w przypadku, kiedy się płaci gruby hajs za terapię wygląda na naciągactwo. Wiem, że macie o wiele większe doświadczenie w tych wszystkich sprawach, ale ten nurt psychodynamiczny naprawdę trąci mi odrobinę szarlatanerią.

[rupert]

Zadałam to pytanie w wątku "pytania do eksperta", ale ciekawa jestem też doświadczeń i opinii osób uczestniczących w psychoterapii.

 

Chodzę 1,5 roku na terapię w nurcie psychodynamicznym. Co jakiś czas pytam terapeutę, jaką diagnozę mi postawił, na co właściwie ja się leczę i nigdy nie dostaję na to pytanie odpowiedzi.

Rozumiem motywy, jakimi może kierować się terapeuta, nie chcąc podawać diagnozy, która mogłaby zaszufladkować pacjenta, osłabić motywację do leczenia itp. Ale jeżeli domagam się tego otwarcie, to czy nie jest moim prawem uzyskanie tej odpowiedzi?

Czy terapeuta ma prawo to zatajać przede mną?

Czy Wy poznaliście swoje diagnozy na terapii?

 

Oczywiscie, ze rozpoczecie psychoterapii powinno byc poprzedzone diagnoza (niekoniecznie ostateczna) i Ty jako pacjent masz prawo ja poznac i wiedziec, na co bedziesz sie leczyc przez kolejny rok, dwa, trzy, piec... Zatajanie diagnozy przez pacjentem swiadczy albo o tym, ze teraputa nie traktuje go po partnersku w procesie leczenia (co to w ogole za argument, ze pacjenci uzywaliby diagnozy w niewlasciwym celu) albo (i to jest ten gorszy wariant), ze teraputa sam nie wie, co wlasciwie leczy, nie ma zadnego planu i kontroli nad tym procesem i terapia to beda takie luzne pogawedki, ktore moga trwac calymi latami i w najlepszym razie nie zaszkodza.

 

I o ile rozumiem, ze nie zawsze terapeuci sami z siebie podejmuja ten temat, tak odmowe odpowiedzi na konkretne zadane przez pacjenta pytanie uwazam za niedopuszczalna. Czy wyobrazacie sobie, ze lekarz jakiejkolwiek specjalnosci powie Wam, ze wie ale nie powie, bo ta informacja jest Wam doskonale zbedna? Chodzilibyscie wtedy na kolejne wizyty i bez zastanowienia lykali przepisane leki?

 

Przełożenie lekarz-terapeuta nie jest automatyczne. Nie mam przekonania, że terapeuta żeby być dobry musi być świetny w szufladkowaniu (a czy się tym szufladkowaniem dzieli to jeszcze inna sprawa) raczej uważny na wszystko co się na terapii dzieje, wrażliwy na subtelności, potrafiący zrozumieć daną sprawę i dopytać o co trzeba.

 

Naciskanie na diagnozę można wrzucić do szerszego worka pt. "oczekiwania odnośnie większej aktywności terapeuty", albo żeby był aktywny inaczej niż sobie wyobrażamy. Żeby pytał. Więcej pytał. A skoro już nie pyta więcej komentował. Że fajnie że pacjent może zadawać pytania ale żeby odpowiedzi były bardziej rozwinięte. Itp. itd. To spełnianie takich oczekiwań może sprawić że terapia stanie się luźną pogawędką. Do zarzutu o niekompetencję terapeuty bo nie stawia szczegółowej diagnozy albo co najmniej nie tłumaczy się z tego wielce przekonująco - jak dla mnie droga daleka. A pytanie "na co ja się leczę" jest konkretne i niekonkretne, jest konkretne jak oczekujemy konkretnego kodu choroby, a takiego terapeuta nawet nie musi znać, a nie do końca konkretne jak oczekujemy rozprawki na temat "proszę podsumować moje problemy, do czego zmierzamy i jakimi drogami". A może i ono też jest konkretne, ale czy to nie jest nadmierne oczekiwanie wobec terapeuty?

[Marcin333]

rupert - terapeuta zawsze może powiedzieć "jeszcze nie jestem pewien" albo "musimy jeszcze omówić kilka kwestii żeby dotrzeć do problemu"

Nie przekonuje mnie też, że terapeuta może nie znać kodu choroby - jak nie wie, to nie lepiej wysłać klienta na konsultacje do psychiatry? To nad czym pracują pacjent i psychoterapeuta, jak jedno i drugie rozkłada ręce i nie wiedzą, jaki jest cel tych wizyt i gdzie leży problem...

[Gość]

Ja przychodzę się wygadać. Ona słucha i zadaje mi pytania, kiedy czegoś nie rozumie lub drąży tematy, które są problematyczne i pełne znaków zapytania. Przez to wyrabiam nawyk rozwiązywania supłów i innych pętli ORAZ prowadzenia rozmowy, tj. słuchania, pytania itd. Te pogadanki sporo mnie kosztują, ale jeśli zostanę sama to prawdopodobnie w ogóle przestanę mówić. A choroba? Do tej pory nie wiem, co mi jest i raczej nie zbawi mnie definicja nerwicy lękowej czy depresji. Nerwic jest tyle, ilu jest ludzi.

[Marcin333]

flossy - a masz tą poznawczo-behawioralną czy psychodynamiczną terapię? To rozwiązywanie supłów brzmi ciekawie i przydatnie, skoro w fobii społecznej ma się problem z procesami poznawczymi. Ciekawe jak to jest, że starcza nam racjonalności, żeby wybrać się do psychiatry czy na terapie, a nie starcza jej w innych momentach. Sam nie jestem pewien, czy u mnie to jest problem takiej natury, czy tylko ciało zachowuje się tak "Nieracjonalnie" i się trzęsie jak galareta na widok człowieka.

[Gość]

Psychodynamiczą, ale wybrałam ją bez głębszego zastanowienia (chyba dlatego, że miałam blisko). Poza tym zaczęłam prowadzić (trochę pod wpływem terapii) dziennik, w którym opisuję sytuacje stresujące - jak zareagowałam i następnie analizuję skąd to się wzięło. Po nitce do kłębka. Przeważnie są to strumienie świadomości, w których dokopuję się do jak najgłębszych przyczyn. Potrzeba tu jednak szczerości wobec siebie- bez niej raczej niczego się zrozumie. A jak nie zrozumiesz, to się nie wyleczysz Z tym, że samo poznanie przyczyn jeszcze nie wystarczy - trzeba bez przerwy pracować nad sobą i nad zmianą swoich zachowań.

Możliwe, że mózg zapisuje dawne reakcje i nawet kiedy coś już przepracujesz, on nadal działa według dawnego schematu.

Fajnie jeśli znajdziesz się wśród ludzi, którzy mają dystans do siebie, cierpliwość i potrafią śmiać się z tego razem z Tobą, wtedy łatwiej jest opanować te objawy.

[Marcin333]

Fajnie jeśli znajdziesz się wśród ludzi, którzy mają dystans do siebie, cierpliwość i potrafią śmiać się z tego razem z Tobą, wtedy łatwiej jest opanować te objawy.

 

O to jedno, a mi się marzy, żeby wyjść do ludzi bez dystansu i zachować spokój. Dzisiaj wyszedłem na zakupy i trzy ekspedientki nie odpowiadały na uśmiech, ale i tak było spoko. Trochę gorąco, ale bez trzęsących się rąk. Ciekawe czy to tabletki już pomału zaczynają działać, czy co.

A byłaś u psychiatry przed rozpoczęciem psychoterapii?

[Gość]

Byłam u dwóch psychiatrów. Do jednego chodziłam chyba trzy lata i przepisywał mi lek, który na mnie nie działał. Mimo, że go informowałam o tym. Zmieniłam więc lekarza, opowiedziałam mu o moich objawach i przepisał mi Xetanor. Póki co zwalczył część objawów, ale trzęsące się ręce pozostały.