relacje damsko-męskie a dda

[warrior11]

suiseiseki,

Przesadziłaś z tym upośledzeniem emocjonalnym,lęk przed bliskością towarzyszy wielu

ludziom i wcale nie musi być efektem traum,czy zaburzeń.Każda bliskość wiąże się

z jakimś ryzykiem,bo trzeba zdjąć "maski",trzeba często odkryć swoje słabości a to łatwe nie jest.

[noszila]

suiseiseki,

Przesadziłaś z tym upośledzeniem emocjonalnym,lęk przed bliskością towarzyszy wielu

ludziom i wcale nie musi być efektem traum,czy zaburzeń.Każda bliskość wiąże się

z jakimś ryzykiem,bo trzeba zdjąć "maski",trzeba często odkryć swoje słabości a to łatwe nie jest.

 

Podpisuję się pod tym. I powtórzę się mówiąc, że wielu ludziom taki lęk towarzyszy, nie tylko tym z DDA, tylko być może jest czasem tak, że my jako osoby z tym uciążliwym poniekąd syndromem mamy przekonanie, że tylko i wyłącznie my z tego powodu cierpimy. A uwierz mi suiseiseki, jesli przyjrzysz się dobrze innym ludziom i wejdziesz z nimi w głębszą relację (bo powierzchownie też tego nie pokażą) może się okazać, że mają podobne lub wręcz identyczne problemy. Myślę, że nam jako DDA przeszkadza po prostu w dużej mierze mocne natężenie tych cech, tzn. że u nas występują one w silniejszej postaci niż u przeciętnej osoby. Mamy również tendencje do wpadania ze skrajności w skrajność i problem z wypośrodkowaniem pewnych rzeczy, z osiągnięciem równowagi. Zbyt często podlegamy huśtawce emocji.

 

Dla mnie nie do przeskoczenia jest kompletna pustka, którą mam w miejscu, gdzie powinno być wyobrażenie o normalnym związku i rodzinie. Czuję się tak, jakbym zbliżając się do kogoś, musiała bardzo uważać, żeby nie zarazić tej osoby patologią - choć zakopaną, to jednak noszoną w sobie.

 

Zgadzam się z Tobą, że w owym miejscu o którym mówisz najczęściej jest pustka lub całe mnóstwo przykrych doświadczeń, na których nie ma co się opierać. Wiadomo, że każdy chciałby mieć jak najlepsze wspomnienia i fundamenty do budowania zdrowych relacji. Ale jest jak jest, nie każdy takie szczęście ma. Co z tym zrobić? Można spróbować pomyśleć, że taka pustka to czysta przestrzeń do zapełnienia, miejsce do budowania czegoś nowego. Nie ukrywam, że trzeba zaufać sobie i drugiej osobie również. Wiąże się to z ryzykiem, ale bez tego raczej nie da się doświadczać uczuć, emocji, przyswajać je, uczyć się ich przyjmowania i okazywania. Coś za coś.

Ja metaforycznie swoje wnętrze porównywałam sobie zawsze do bardzo mocno zabałaganionego pokoju, który nie wiadomo jak posprzątać, od czego zacząć. Ale trzeba, bo trudno w nim funkcjonować. Jakoś trzeba to zrobić, by nie potykać się o porozrzucane rzeczy. Więc powooooli, mozooolnie próbowałam (i nadaj próbuję) wszystko układać na półkach a wiele niepotrzebnych rzeczy w miarę możliwości wyrzucać. W pewnym momencie okazało się, że dużo tego do wyrzucenia. Pojawiła się pustka. Tym razem nic jej nie przykrywało. Ale to z kolei miejsce do zapełnienia pokoju nowymi, lepszymi rzeczami. Moment na gruntowny remont i odnowienie oczywiście są rzeczy, których nie wyrzucę bo są częścią mnie, mojego charakteru, tożsamości, temperamentu. Ale to wszystko co zostaje, to trudna i długa praca, ale nie ukrywam że mogąca przynieść naprawdę korzystne i dalekosiężne rezultaty.

Nie traktuj swojego wnętrza jako patologii. Wzrastałaś w niej ale TY nią NIE JESTEŚ.

[Semir]

http://weekend.gazeta.pl/weekend/1,138262,17581948,Czy_Polska_jest_DDA____Dzieci_alkoholikow_wchodza.html#TRwknd

 

Znalazłem dzisiejszy artykuł o DDA może to kogoś zainteresuje:)

[suiseiseki]

Ja metaforycznie swoje wnętrze porównywałam sobie zawsze do bardzo mocno zabałaganionego pokoju, który nie wiadomo jak posprzątać, od czego zacząć. Ale trzeba, bo trudno w nim funkcjonować. Jakoś trzeba to zrobić, by nie potykać się o porozrzucane rzeczy. Więc powooooli, mozooolnie próbowałam (i nadaj próbuję) wszystko układać na półkach a wiele niepotrzebnych rzeczy w miarę możliwości wyrzucać. W pewnym momencie okazało się, że dużo tego do wyrzucenia. Pojawiła się pustka. Tym razem nic jej nie przykrywało. Ale to z kolei miejsce do zapełnienia pokoju nowymi, lepszymi rzeczami. Moment na gruntowny remont i odnowienie oczywiście są rzeczy, których nie wyrzucę bo są częścią mnie, mojego charakteru, tożsamości, temperamentu. Ale to wszystko co zostaje, to trudna i długa praca, ale nie ukrywam że mogąca przynieść naprawdę korzystne i dalekosiężne rezultaty.

Po dwóch latach terapii czuję, że posprzątałam wszystkie możliwe pokoje, a nawet piwnicę i strych. Dużo się przez ten czas zmieniło, ale relacje z ludźmi nadal są na tak beznadziejnym poziomie, jak wcześniej. Tu nawet nie chodzi o lęk przed bliskością (chyba), tylko o brak umiejętności bycia z kimś. Dochodzę do wniosku, że po prostu nie każdemu jest to dane.

 

Nie traktuj swojego wnętrza jako patologii. Wzrastałaś w niej ale TY nią NIE JESTEŚ.

[Semir]

Ja już powoli zaczynam wątpić czy terapii doczekam pewnie więcej się naczekam niż w niej wytrzymam. No i dalej nie rozwiązałem kwestii równania praca+terapia=?. Poza tym jestem wyjątkowo odporny na jakiekolwiek sugestie i logiczne myślenie więc to pewnie terapeuta prędzej zwariuje niż ja się wyleczę

[Sonia738]

Ja tez jestem dda, tyle, że ja przeciwnie. Bardzo sie angazuje i bardzo to okazuje. Chyba wrecz desperacko szukam milosci i jak kogos poznaje to juz od razu w glowie mam obraz tego, ze bede juz z nim na zawsze. Widac rozne sie ma relacje z plcia przeciwna mimo ze niby problem z dziecinstwa ten sam.

[Semir]

Sonia738, Takie angazowanie się bez pamięci to jeden z głównych objawów DDA u mnie to występuje ale tylko zawodowo w kwestii uczuć to chyba ich nie mam jedyną radę jaką Ci dam to nie popełniaj mojego błędu bo wiele razy możesz się uczuciowo przejechać i tak jak ja popaść ze skrajnosci w skrajność:)

[Rebelia]

No ja na ten przykład zwijam żagle, jak widzę ,że robi się za poważnie w jakiejś relacji

[Storożak]

Rebelia, ja Ci chyba tego zazdroszczę :)

[Rebelia]

Nie ma czego, przewalone. Nawet kiedy coś tam czujesz do drugiej strony to i tak Ci się dezercja załącza. Z jednej strony ok, bo nikt Cię nie może zranić, ale z drugiej takim spierdalaczi ranisz samą siebie

[Arhol]

[Storożak]

Rebelia, Ja jak wpadam, to po pachy. I zaczyna się psucie wszystkiego tak, że efektem jest zawsze odrzucenie.

[Rebelia]

Też czasem wpadam, nie da się wszystkiego kontrolą absolutną załatwić. To są w końcu uczucia, nie wyłączysz ich zupełnie.

[Storożak]

Jasne, dochodzi tylko problem strachu przed odrzuceniem, który jest totalnie destrukcyjny w moich relacjach. Więc to zawsze się kończy właśnie wycofaniem tej drugiej osoby.

[Rebelia]

U mnie to wszystko orbituje wokół strachu przed odrzuceniem właśnie. No i tak samo,albo nadmierna miłosć, uczucie forever albo ucieczka. Trochę mi się to ostatnio wyrównało i chociaż umiem dokładnie określić dlaczego uciekam I przynajmniej nie rujnuję rekordowej ilości znajomości, bo nauczyłam się o tym mówić.

[Storożak]

Wiesz, mówienie czasem nic nie daje, kiedy oskarżasz co chwilę kogoś o mniejsze zaangażowanie czy chęć zakończenia relacji, gdy tylko nie ma dla Ciebie czasu, kiedy sobie to wymyślisz

[Rebelia]

Luz, przechodziłam i przez to

Teraz tłumaczę się już tylko z materii dlaczego przestałam się odzywać czy jakieś w podobny deseń dyrdymały. Jeśli zapytasz mnie z czym to jest związane to biegnę z odpowiedzią: nie wiem.

[Storożak]

Też się przestaję odzywać To jak sobie z tym teraz radzisz? Mówisz o tym, tłumaczysz tej osobie?

[Rebelia]

No jak widzę szansę na jakąś przyjaźń, a robi się między nami poważnie, w sensie na ogół z drugiej strony wbija powaga na druty to mówię, że ja mam taki mechanizm, że jak się wkręca poważny klimat to mam ochotę uciekać i żeby się człowiek nie denerwował. Na ogół jest pełne zrozumienie i wiadomo od razu dlaczego jestem wycofana. Generalnie wolę wyjaśniać niż potem mieć 1000 pretensji i zażaleń.

[Storożak]

No tak, wiadomo. Ja to robię tak, żebym ja potem mogła mieć żale i pretensje (odwracam kota ogonem). Także zawsze jestem tą biedną, pokrzywdzoną

[New-Tenuis]

Ech... a u mnie można uznać za rozpoczęty sezon na "grzebanie" w psychice na te tematy. W sensie, w sumie poznałam ostatnio kogoś, kto mi się bardzo podoba, ale nie mam pojęcia, co z tym zrobić, więc postanowiłam po prostu czekać. A czekanie mnie dobija. I tu też wchodzi strach, paniczny wręcz przed odrzuceniem, choć nic złego się JESZCZE nie stało...

[Semir]

U mnie ostatnio spora poprawa w tym kontekście:). Już nawet ludzi którzy mi ciągle wciskają że samotność jest bee olewam. Staram się jednak wychodzić do ludzi(chociaż przy mojej pracy rzadko). Na swięta zostaję u siebie ale nie sam. A co do strachu przed odrzuceniem to Wam obojgu powiem że i mi i praktycznie każdej osobie z DDA to się trafia ot taki urok choroby. Tylko zastanawiam się jak to będzie za xx lat.

[Storożak]

Semir, ja nie mam diagnozy DDA. Ale mam jak widzę bardzo podobne mechanizmy, dlatego tu się wypowiadam.

[Semir]

Storożak, Akurat u mnie jest pełno tych lekarzyn wszystkich i mam takie podejrzenie i patrząc w moją przeszłość i co się teraz ze mną dzieje. Ale też nie mam zapewnień że mam. Rozwiązałem jakiś test na DDA i też miałem sporo właściwie większość objawów. I jeszcze warto dodać o czym pewnie każdy wie że daje to po dupie jak mało co:(

[noszila]

Ja mam do tego coś takiego, że kiedy już jestem w związku jakiś czas, powiedzmy kilka miesięcy, to strach przed odrzuceniem stopniowo narasta i zaczyna być tak silny, że trudno go znieść i ma się ochotę powiedzieć "błagam, odejdź wreszcie, zostaw mnie samą, niech ten strach się wreszcie zrealizuje bo dłużej nie wytrzymam i chyba oszaleję!!"