Dorosłe Dzieci Schizofreników

[Candy14]

aardvark3, pamietam takie aniolki u mojej babci byly

[guuuugiooooo]

moja zabraniala zapraszac kolezanek na noc albo nawet nie moglam zrobic kanapki kolezance bo żałowała;/ teraz glupio mi u kogos jeść żeby nie marnował na mnie swojego jedzenia...

[Candy14]

Ja nie zapraszalam kolezanek bo matce poszlo w manie religijna i kazda wyzywala od dziwek

[aardvark3]

Teraz sa takie "die cut" czyli wyciete na papierze samoprzylepnym i tylko sie odkleja sam obrazek.

Wtedy chyba sie je wycinalo, nie pamietam az tak szczegolowo. Albo byly na sztuki.

Choinka zawsze zywa (wtedy mozna bylo legalnie kupic jodle).

Teraz to po najmniejszej linii oporu - choinka sztuczna na strychu Bo kto bedzie sprzatal te lecace igly...

Moze kiedys znowu kupie naturalna choinke, na pewno nie w tym roku bo przed swietami lece na wakacje i zostanie mi niewiele czasu zeby cos przygotowac.

[Candy14]

Teraz sa takie "die cut" czyli wyciete na papierze samoprzylepnym i tylko sie odkleja sam obrazek.

ja pamietam te buzki sa charakterystyczne

[MalaMi1001]

Właśnie sobie uświadomiłam, że nie pamiętam żadnych ciepłych chwil z dzieciństwa, które mogłabym wpsominać. Nic. Pamiętam w sumie tylko urywki, te złe.

[Candy14]

MalaMi1001, ja tez. Kiedy moja matka zmarla stalam nad jej otwarta trumna probujac sobie przypomniej jedna dobra chwile, jeden moment kiedy w jej towarzystwie czulam sie dobrze i bezpiecznie, jeden jej gest swiadczacy o tym ze mnie kocha (przytulania pod publike nie licze bo bylo sztuczne i wymuszone) i nie znalazlam. Kompletnie NIC. Jedyne co czulam tyo ulge ze w koncu zniknie z mojego zycia

[MalaMi1001]

No nie, z doroślejszego życia znalazłabym kilka momentów, które mogę miło wspominać. Więc jak będę stała nad jej trumną na pewno o nich wspomnę. Poza tym, niestety, stała się najbliższą mi osobą. Nie mam nikogo więcej. Smutne i tragiczne. Ale takie jest życie.

[aardvark3]

A mnie bylo przykro, naprawde.

Jakos nie pamietalam wtedy tych zlych chwil, tylko jak ja widzialam w trumnie - odczulam dojmujacy zal.

Moze nie mial wiele wspolnego z nia sama, ale z jakims etapem mojego zycia, ktory odszedl bezpowrotnie.

Czasami bylo mi jej zal. Zyla w panicznym leku przez caly czas. Zawsze bylo cos, czego musiala sie bac. Tylko ja bylam slabsza i ja moglam sie bac zamiast niej.

Jak juz wyjechalam za granice, odcielam od niej - wiele sie zmienilo. Dla mnie.

A tak wogole to z wiekiem zlagodniala. Stala sie jakby bardziej troskliwa. Moze bala sie samotnosci?

W tym roku, dzien przed Wigilia, mija 10 rocznica jej smierci.

Nie pojade do Polski bo bilety za drogie a nie bede tam siedziec miesiac bo nie mam co robic. Tu jest moj dom.

Zreszta juz zarezerwowalam wakacje w grudniu przed swietami.

Ale brakuje mi polskich swiat. Tradycyjnie, zawsze szlismy z synem na zywa szopke u franciszkanow. Nie jestem wierzaca ale to taka fajna tradycja. A potem w srodku nocy obchod kosciolow z Pasterkami... Klimaty niepowtarzalne.

Nie moge na razie wyjechac na dluzej. Mam psa, domu tez musi ktos pilnowac. Jak jestem poza domem to sie zawsze martwie

[MalaMi1001]

Czasami bylo mi jej zal. Zyla w panicznym leku przez caly czas. Zawsze bylo cos, czego musiala sie bac. Tylko ja bylam slabsza i ja moglam sie bac zamiast niej.

 

A tak wogole to z wiekiem zlagodniala. Stala sie jakby bardziej troskliwa. Moze bala sie samotnosci?

Mnie też jest matki żal. Widzę przecież ile się napracowała w tym cholernym polu, widać po twarzy, po sylwetce. To ciężka praca. Zawsze się zastanawiałam po co to robiła? Dla kogo? Dla ojca? Jak widzę jak skacze koło niego i jest na każde zawołanie aż mnie szlag trafia! W ciągłym napięciu, że przyjdzie i będzie czegoś chciał. Przecież nie ma ludzi do tylko złych, albo tylko dobrych.

 

Moja też złagodniała, ale mnie nie przeszły moje jazdy. Ciągle czuję lęk, wciąż wewnętrznie się o coś martwię. Ciągle w głowie muszę walczyć, zasłużyć. To smutne i niesprawiedliwe, nie tak to powinno wyglądać. Czasami jestem wściekła o to, że moja supersiostra tego nie czuje, nawet nie jest w stanie sobie wyobrazić tego co może się przez to z człowiekiem dziać. Ba! Nawet nie jest w stanie tego zrozumieć, bo dla niej nic się nie stało, dla niej wszystko jest dobrze. Podejrzewam, że nawet by mi nie uwierzyła. Jak zwykle z resztą każdy. Wspaniała rodzina, kochająca się i szanująca. Tia....

[Candy14]

aardvark3, zastanawialam sie czasem jak to bedzie kiedy odejdzie i bylam przekonana ze jednak bedzie mi zal i bede miala jakies poczucie straty. Chyba to jak zachowala sie po moim rozwodzie zadecydowalo o tym ze wyrzucilam ja z mojego zycia

[aardvark3]

Moja matka z kolei byla matka dla mojego niepelnosprawnego syna.

Do corki juz inaczej.

Ja sie na poczatku uczylam - tzn konczylam studia. Potem praca. Ktos musial zarobic na zycie.

Czuje sie troche winna ze tak na nia napier**lam a zajmowala sie moim synem.

[Gunia76]

Jak moja matka umarła to ja akurat byłam w szkole. Ona była w szpitalu,bo miała wylew.Pamiętam,że dzień wcześniej byłam u niej w szpitalu i ponoć było z nią dobrze. A jak ja w najlepsze bawiłam się w szkole na przerwie ona umarła. Wiele lat miałam poczucie winy,że tego wylewu dostała przeze mnie.Bo się z nią pokłóciłam,bo się ośmieliłam postawić i nie pójść z nią do kościoła( miałam 17 lat) Poszła sama, i tam dostała wylewu.Tak naprawdę dopiero terapia pozwoliła mi się z tego poczucia winy uwolnić.

Teraz mam powtórkę z rozrywki.Mój ojciec dostał wstępną diagnozę: rak płuca lewego. Ja z nim mieszkam, on był i jest despotą, działającym mi na nerwy.Po to chodziłam na terapię,żeby mieć siłę i odwagę wyprowadzić się wreszcie z jego domu...niestety teraz nie mogę tego zrobić. Jest śmiertelnie chory a ja- muszę sie nim zaopiekować. Wprawdzie mam dwie siostry,które mieszkają niedaleko,ale one zawsze miały gdzieś moje problemy.Same z siebie mi nie pomogą, a ja nie umiem prosić o pomoc,żebrać o nią.Obie poinformowałam o stanie zdrowia ojca,to jedna tylko do niego zadzwoniła, druga nie.Żadna mnie sie nie spytała,co trzeba załatwić,jakie badania, moze go gdzieś zawieźć.One są usprawiedliwione wg nich,bo to ja mieszkam z ojcem,zostałam spłodzona,zeby do śmierci zajmować się rodzicami( zawsze mi to powtarzano,od dziecka to słyszałam) a ja nie chcę z tym zostać sama, znowu moje potrzeby się nie liczą i liczyć nie będą.Bo MAM OBOWIĄZEK! Nie mówię,że nie chcę mu pomagać,bo będę pomagać,ale niesprawiedliwe jest,że siostry znowu na mnie zwalają całą robotę bo przecież z nim mieszkam...Czuję się podle.

[aardvark3]

Mojego poczucia winy wobec rodzicow bylo zbyt wiele wiec sie po prostu wynioslo bo zrobilo sie dlan za ciasno. Ale musialam wyjechac bardzo daleko i odciac sie. Zreszta w Polsce i tak nie mialam perspektyw.

Jak sie pozniej okazalo, wpadlam z deszczu pod rynne... Poradzilam sobie pyrrusowym zwyciestwem. Straty byly (i nadal sa) kolosalne.

Jak spojrze na swoje zycie to odkad doroslam probowalam uciekac przed matka a ona mnie zawsze jakos doganiala - czyli ucieczki byly nieskuteczne (a moze wlasnie takie mialy byc: panu Bogu swieczke a diablu ogarek, nie palic mostow...).

I mimo dowodow na swoja zaradnosc przez wiele lat wciaz nie wierzylam ze sama sobie poradze. W zwiazkach niemal wszystko bylo na moich barkach a partner tylko pro forma. Jesli nie utrudnial i nie serwowal toksycznych efektow specjalnych.

 

-- 14 lis 2013, 09:48 --

 

Mam do Was takie pytanie: jak to jest u Was z krytyka, jak ja przyjmujecie?

Albo gdy ktos jest dla Was niemily, arogancki lub Was ignoruje?

Co czujecie?

Czy umiecie odroznic krytyke destruktywna od konstruktywnej - czy krytyka to po prostu krytyka ktora ma obnazyc moja niekompetencje i niezdolnosc do zycia?

[Candy14]

Jezeli chodzi o krytyke spinam sie na poczatku ale potem zalezy... jak zlosliwa to olewam, jak konstruktywna to mam powod do przemyslen.

[miawallace]

cześć, jestem tu nowa. Czytałam ten wątek, w końcu uznałam że się odezwę bo mam ostatnio wrażenie że wariuję. Moja matka jest, podobnie jak Wasze, schizofreniczką. Zaczęła się leczyć dopiero jak miałam 20 lat, wcześniej całe moje życie to była jedna wielka psychoza, zresztą tu chyba nie muszę tego tłumaczyć nikomu No ale wcześniej ja funkcjonowałam całkiem nieźle, szkoła ok, znajomi ok, byłam zadbana, dobrze się uczyłam i mam wrażenie, że odbiło mi dopiero kiedy matka zaczęła się leczyć. Chciałam Was zapytać co robicie, żeby nie oszaleć sami ze sobą.

Ja mam 24 lata, od roku nie mieszkam z rodzicami i wariuję z ...poczucia winy. Mam ataki histerii z byle powodu, niedawno rzuciłam studia - przed samą obroną. Potrafię płakać całymi dniami, bo czuję się winna, że moja mama jest taka schorowana a ja powinnam być lepsza, dbać o nią, poczucie winy, że się wyniosłam z domu i nie mogę się już nią zajmować mnie zabija. Ojciec mieszka z mamą, odkąd matka się leczy wiedzie im się nieźle. Fakt, że miała udar i jest trochę mniej sprawna, ale racjonalnie rzecz biorąc wiem, że nie jestem tam potrzebna aż tak a mimo to traktuję swoją własną matkę jak dziecko, dzwonię do niej codziennie po kilka razy, przepraszam za to, że spóźnię się na obiad, umieram ze strachu o nią i o ojca, boję się że sobie beze mnie nie poradzą, że ich zawodzę, to przekłada się oczywiście na moje relacje z osobą, z którą jestem w związku, cały czas domagam się potwierdzenia, że jestem kochana, że mnie nie zdradza, wybucham złością o byle co i zaczynam się zastanawiać czy sama nie wariuję jak moja matka. Autentycznie mi odbija i chyba szukam tu kogoś, kto też ma takie odpały i sobie z tym radzi. Mam ataki agresji, rzucam talerzami ze złości a potem kończy się to fontanną łez i dzwonieniem z paniką do matki, czy wszystko u niej ok. Dodatkowo dodam, że w moim mieście o terapię na nfz trudniej niż o lot na księżyc a na płatną mnie nie stać.

co robicie, żeby nie zwariować?

[Candy14]

co robicie, żeby nie zwariować?

korzystamy z terapii. Sprobuj sie jednak wbic na NFZ... nawet jezeli bedziesz musiala poczekac to co masz do stracenia?

[miawallace]

Pewnie, ze nic. Tylko ze chyba mam pecha bo juz wiele razy próbowałam , od 3lat usiluje sie gdzieś wcisnąć i ciągle kicha:)

[Candy14]

3 lata ? az niewiarygodne. Moze sprobuj w sasiednim miescie? Ludzie dojezdzaja na terapie...ja ponad godzine w jedna strone

[Gunia76]

Hejka Dawno nie zaglądałam...

Dużo się u mnie dzieje. Terapia daje efekty :) Pierwszy raz zrobiłam sama sobie prezent na Mikołaja i nie miałam wyrzutów sumieni a:) Zamówilam sobie perfumy.Na dodatek przynósł mi je kurier do pracy i zostawił w sekretariacie,a przyniósł mi do biura kolega z innego działu:) I jak wszedł to wszystkie baby zrobiły wieelkie oczy,bo podszedł do mojego biurka i wręczył mi prezent na mikołaja. Mina bab bezcenna:) A ja się pierwszy raz nie chciałam zapaść pod ziemię,tylko było mi bardzo miło i wesoło :)

[Candy14]

Gunia76, cudnie!

[aardvark3]

Prezenty robie sobie od dawna bez wyrzutow sumienia (mialam je kiedys niemal na kazdym kroku jak cos dla siebie zrobilam bo znaczylo to, ze zaniedbalam kogos innego ergo: jestem potworna egoistka i nie zasluguje na nic dobrego).

Jestem wlasciwie jedyna osoba od ktorej de facto dostaje te prezenty wiec tym bardziej

Mialam urodziny akurat na wakacjach wiec zrobilam sobie prezent, a jusci! I to az dwa! Mimo wszystko jednak bylo jakos smuto, ze nikt inny nie wysili sie odrobinke i nie pomysli o jakims prezencie dla mnie, ze nie jestem wazna dla kogos na tyle chociazby (wiem, wiem - teraz to jest zwykle uzalanie sie nad soba ale czyz nie czujemy tak czasem?). I gdyby nie fejsbuk to nawet zyczen bym nie dostala. Tzn corka wyslala smsa, syn nie bo mowi, ze nie mial kredytu, byl przed egzaminami itp... Ale jak czegos ode mnie potrzebuje to wie gdze mnie szukac. I to jest troche przykre... Mniejsza zreszta z tym, samo zycie. Dzieci to nie jest partner, maja prawo odbic i miec wlasne sprawy, nie maja obowiazku pamietac o rodzicach - zreszta nikt go nie ma.

Moja matka byla jaka byla ale zawsze pamietalam o jej urodzinach, imieninach itp i zawsze mialam dla niej jakis prezent. Ona zreszta tez. O dzieciach pamietam zawsze.

OK, na oslode - moja wieloletnia przyjaciolka do mnie zadzwonila. I kuzynka. Nie pogadalysmy bo mialam tam fatalny zasieg (z internetem bylo to samo ale po co komu net na wakacjach?)

[Gunia76]

Dzieci to nie jest partner, maja prawo odbic i miec wlasne sprawy, nie maja obowiazku pamietac o rodzicach -

mądre... szkoda,że mój ojciec tego nie rozumie...i zawsze sie obraża,jak się nie pamięta o jego imieninach czy urodzinach...

Mimo wszystko jednak bylo jakos smuto, ze nikt inny nie wysili sie odrobinke i nie pomysli o jakims prezencie dla mnie, ze nie jestem wazna dla kogos na tyle chociazby

no dokładnie, to bardzo przykre,ale jeszcze bardziej upokażajace jest jak się dopominamy tego prezentu a ja tak kiedyś robiłam...

Po za tym, jak zbliżały się świeta,to mój szanowny ojciec kazał mi kupić sobie prezent,zapakować sobie musiałam sama a potem przy reszcie rodziny udawać zaskoczenie MASAKRA

[aardvark3]

Nigdy, przenigdy nie pozwolilabym sobie na upominanie sie o cokolwiek - to jak zebranie o uwage. Samoupokarzanie sie, zeby jakis ochlap dostac. Wierze w wolna wole i w to, ze pewne gesty powinny przychodzic naturalnie. Jesli ich nie ma - to nie ma. I juz. Tak wyszlo.

A ze przykro? Smutek to tez emocja. Nie samym szczesciem, radoscia i satysfakcja czlowiek zyje

Moze kiedys... Moze nigdy. Moze los mnie jeszcze zaskoczy - a moze nie.

[benia97]

bo wiecznie grzebie w moich rzeczach)

no kurcze... a gdzie Twoja prywatnosc? Uciekaj stamtad jak najdalej

Witam,

Czytałam właśnie wasze posty. Eh i naprawdę szczerze wam wszystkim współczuję.

Ja jestem w wieku 17 lat, moja mama także była chora na schizofrenię, jednak nie mieszkałam z nią.

Mieszkałam z tatem i ciocią, tato od lat za bardzo nie był mną zainteresowany, kontrolował mnie nadmiernie, jeździł za mną jak gdzieś poszła, oczerniał specjalnie, wymyślał róźne niestworzone historie na mnie, wyzywał. Tak bylo czesto i po takim czymś zachowywał się jakby nigdy nic, a ja przez to cierpiałam. Przez niego mam zaburzenia nerwicowe, nie mam wprawdzie nerwicy lękowej ale mam objawy somatyczne, drgawki mroczki, potliwość rąk, przysypszone bicie serca, przy silnym stresie DD. ;/

Ok miesiąc temu dowiedziałam się prawdy o mamie poznałam rodzeństwo przyrodnie, poprostu to co mi opowiadali bardzo mnie zaszokowało ;/ Rzeczy które opowiadali i to co przeżyli to prawdziwy horror. Cięzko mi z tym teraz próboje pozbierac siebie, stać się silną. A widzę, że wam się udało, mimo takich ' horrorow ; wyszliscie z tego ' cali '. Liczę na waszą pomoc, jak z tego wyjść jak być twardym i nie zwracac uwagi na te rzeczy.

Z góry dziękuję

Miłego dnia.