"JĘCZARNIA"-czyli muszę się komuś wyżalić!

[Gość]

Aurora92, to może zaczniesz coś z sobą robić? Bo szczęście samo nie przychodzi. Nie nie trzeba zapracować.

[Gość SmutnaTęcza]

kolekcjoner snów, nie mam już siły, nie chcę. Dlaczego to muszę się zawsze (bezskutecznie) starać? Mam dość!!

[Gość]

Aurora92, bo chyba nie robisz tego z głową, nie masz określonej wizji tylko działasz pod wpływem emocji. Zaplanuj dokładnie, działaj sukcesywnie. Nic od razu nie przyjdzie. A na efekty trzeba poczekać.

[Zupapomidorowa]

kolekcjoner snów, otóż to. Emocje nie są najlepszymi doradcami. Przecież wiesz Aurora92, że żeby zdobyć np. prawo jazdy trzeba się postarać bo to niełatwa sprawa. Nikomu nic łatwo nie przychodzi, nie jesteś wyjątkiem.

[Gość SmutnaTęcza]

Luktar, jeśli chodzi o prawo jazdy to nie chodzi mi tu nawet o trudność testów czy pieniądze... Chodzi o coś innego, o pewnego rodzaju lęk. Ale nie będę tłumaczyć na czym on polega, bo żadna z osób, którym próbowałam to wytłumaczyć, nie zrozumiała go...

[Zupapomidorowa]

widzisz ja zrobiłam prawko lata temu ale nie jeżdżę od pięciu bo tez mam lęki

[Gość]

i nie potrafię się nawet zmobilizować do przeczytania książek do egzaminów czy licencjatu.

 

Jestem po 7 czy 8h czytania niemal bez przerwy - wszystko mi wiruje i migocze od tych literek, tego durnego filozoficzno-literackiego bełkotu Powinno się ludzi wieszać za jaja za pisanie takich bzdur!!!

 

 

Chciałabym wreszcie być szczęśliwa, spełniona i poczuć, że ŻYJĘ!!!!!!

 

kolekcjoner snów, nie mam już siły, nie chcę. Dlaczego to muszę się zawsze (bezskutecznie) starać? Mam dość!!

 

Przeczysz sama sobie

 

 

A jesli chodzi o Twoje jęczenie... weź się kobieto w garść! Jest Ci z czymś źle... to spróbuj to zmienić bo to uja nikt tego za Ciebie nie zrobi.

I tak jak napisał kolekcjoner snów... szczęście samo nie przychodzi.

 

A... i zapisz się gdzieś na terapię...

[ewelka91]

Nie mogę słuchać tego bełkotu, który piszecie do Aurora92

 

Jęczenie - jak to nazywacie, jest częścią bólu depresyjnego. Opowiem na sobie - na początku sama pisałam "nikt mnie nie chce, jestem nikim", ale w końcu zaczęłam myśleć, że może coś trzeba z tym zrobić? Próbowałam rozmawiać z ludźmi, przełamać mój introwertyzm... nie do końca mi się to udaje. Kuva! Wiecie jak to jest beznadziejnie, kiedy ktoś do czegoś dąży i tego nie dostaje?! Prawko jazdy - po nie zdanym pierwszym egzaminie chciałam się zabić, mimo, iż się starałam, chciałam umrzeć... leżałam i ryczałam, mówiłam, że mi się nie uda. Albo inny przykład - egzaminy: kułam kułam a potem i tak 2, kuva!!!!!! to dlaczego mam nie jęczeć? Ja się staram, w pewnym sferach życia, ale nie wychodzi, no kuva nie wychodzi!!!!!!!!

 

I wiecie co? Jęczałam, że nie ma pracy, a przeglądałam tylko ogłoszenia. Potem zaczęłam wysyłam i roznosić CV i co? mija kuva rok - yebany rok i NIKT NIGDY nawet nie oddzwonił, to jak mam wziąć życie w swoje ręce???

 

Moim marzeniem było studiować zaocznie, a stuidiuję dziennie bo nie znalazłam ten yebanej pracy, a starałam się zarobić na te studia jak *uj.

 

Łatwo powiedzieć "weź los w swoje ręce", po prostu ten los nam spod nóg spier dala........

 

-- 04 sty 2014, 11:28 --

 

Wszystkie moje inne marzenia są nieosiągalne przez BRAK PRACY - hah, nawet nie mam roweru, i NIE STAĆ MNIE NA NIEGO.

i nigdy nie będzie stać, nie mówiąc o mieszkaniu czy aucie.

 

Jak ktoś urodzony jako pechowiec - jak ja - cokolwiek zrobi - to i tak mi się to nie uda. Chociażbym chciała góry przenosić, nie uda mi się to.

Ja się potykam na prostej drodze (w przenośni i w rzeczywistości)

[julusia]

ewelka91, masz rację.

Aurora92, współczuję Ci. Mnie nie wkurza gdy ktoś dużo jęczy i narzeka. Niełatwo jest zmienić swoje życie na lepsze. Często mimo starań g*wno z tego wychodzi. Wiele razy tego doświadczyłam, im bardziej się starałam, by było lepiej tym było gorzej. A czasami gdy nie robiłam nic, nieoczekiwanie przychodziło coś dobrego. Nie mówię oczywiście, żeby zaniechać jakichkolwiek swoich starań. Ale niestety czasami los, przypadek mają więcej do powiedzenia niż my sami. I to jest dobijające

[Gość]

Nie mogę słuchać tego bełkotu, który piszecie do Aurora92

 

Słuchać?

[khaleesi]

ewelka91, zgadzam się z Tobą.

[ewelka91]

ewelka91, masz rację.

Aurora92, współczuję Ci. Mnie nie wkurza gdy ktoś dużo jęczy i narzeka. Niełatwo jest zmienić swoje życie na lepsze. Często mimo starań g*wno z tego wychodzi. Wiele razy tego doświadczyłam, im bardziej się starałam, by było lepiej tym było gorzej. A czasami gdy nie robiłam nic, nieoczekiwanie przychodziło coś dobrego. Nie mówię oczywiście, żeby zaniechać jakichkolwiek swoich starań. Ale niestety czasami los, przypadek mają więcej do powiedzenia niż my sami. I to jest dobijające

 

To samo czuję! Tak samo mam, i mimo starań nic się nie udaje. Dlatego jeśli ktoś jęczy, bo ma do tego podstawy, to rozumiem. Ja ryczę, bo nie mam pracy, ale nie siedzę z założonymi rękami - wysyłam/roznoszę CV, mimo tego NIC się nie dzieje, dlatego ciągle powtarzam "nie ma pracy", bo mimo wysiłku po prostu jej nie mam

[julusia]

ewelka91, to prawda, że z pracą jest bardzo ciężko.

A ja z kolei mam pracę, która wykańcza mnie psychicznie i fizycznie i jest moim najgorszym koszmarem w życiu, ale muszę w niej tkwić z finansowej konieczności

[ewelka91]

ja mam żal do matki i się na niej wyżywam,

to ONA mnie urodziła, a moje życie to pasmo niepowodzeń.

 

patrzę na ojca, którego jestem odbiciem i widzę, że on się męczy w życiu już 50-parę lat. Boję się, że i mnie to spotka

[julusia]

Ja też jestem odbiciem swojego ojca - duże podobieństwo fizyczne i podobna pokręcona osobowość. On też jest społecznie niedostosowanym dziwakiem, jednak różnica jest taka, że jest dużo bardziej zaradnym człowiekiem ode mnie.

A co do matki to raczej ona się na mnie wyżywa niż ja na niej - choć to też się zdarzało.

[ewelka91]

no właśnie,tutaj jest wiele niewiadomych-ciężko znaleźć pracę taką,która będzie satysfakcjonować. I tego sie obawiam...że jak znajdę coś,to mnie wykończy fizycznie i psychicznie jak ciebie:( wszystko zależy od "losu/Boga/przeznaczenia/szczęścia" a nie od nas samych

[Indifference1]

Ja też jestem odbiciem swojego ojca - duże podobieństwo fizyczne i podobna pokręcona osobowość. On też jest społecznie niedostosowanym dziwakiem, jednak różnica jest taka, że jest dużo bardziej zaradnym człowiekiem ode mnie.

A co do matki to raczej ona się na mnie wyżywa niż ja na niej - choć to też się zdarzało.

Na szczęście ja też jestem całym tatą. Też jest nieprzystosowany społecznie, ale jest też inteligentny i bardzo mądry, z nim to mogę się dogadać na ciekawe tematy. Za to moja matka? Nie dość, że pijak to jeszcze totalnie głupi. Ona to już w ogóle w społeczeństwie nie istnieje. Tu jest różnica taka, że moja matka się boi ludzi a ja z moim tatą po prostu jesteśmy introwertykami. Z wyglądu też jestem podobna do rodziny ze strony taty :)

[nefele]

Witajcie jestem tu nowa.

Jest mi źle,czuję się nie rozumiana, nie doceniana, nie potrzebna. Są chwile gdy myślę jakby mnie tu nie było,jakby sobie coś zrobić,ale mam dziecko i dla niego tylko chce żyć. Tylko myśl co ona będzie czuła,trzyma mnie na tym świecie. Cięgla słyszę tylko to źle,tamto źle,za głośno,za wolno.Nie umiem sobie z tym radzić. Nigdy nie słyszę nic pozytywnego.Coś co miałoby mnie podbudować dać wiarę w życie......

[Etna]

nefele, dobrze, że tu jesteś. Miejsca takie jak to pewnie nie zawsze przynoszą wybawienie, ale z pewnością mogą być wsparciem. Choćby takim, że się wywrzeszczysz z tych kołtunów w sobie. Masz córkę, widzisz, masz dziecko... Już na starcie masz więcej niż ja w marzeniach chciałabym mieć. Trzymam za Ciebie kciuki.

[Ellwe]

Witajcie, za miesiac jestem umowiona z psychologiem, ale doszlam do wniosku ze juz teraz musze sie komus wyzalic. Byc moze ktos z was zrozumie to co czuje i nie uslysze po raz kolejny ze wymyslam, mam wziac sie w garsc, ze ludzie maja wieksze problemy. Owszem, maja na pewno dyzo gorsze. Jednak znalazlam sie w takim punkcie, ze nie jestem sama sie z tego wszystkiego podzwignac. Moim najwiekszym problemem jest brak sensu, brak satysfakcji z zycia jakie w tej chwili prowadze, presja otoczenia, ciagly dysonans pomiedzy marzeniami a oczekiwaniami innych. Przez to wszystki oprocz prawdopodobnej depresji dorobilam sie porzadnej hipohondrii i wegetuje od ponad roku. Czuje sie jakby zycie mi uciekalo a ja tkwie uwieziona w jakiejs klatce, nie mogac zrobic kroku w zadna strone:( czuje sie zle w racjonalnym swiecie, w ktorym trzeba robic wszystko ,,wlasciwie'', ,,tak jak inni'', trzeba byc ciagle racjomalnym a jesli probujesz zyc inaczej czujesz sie gorszy i ludzie patrza na ciebie jak.na dziwaka.

[ewelka91]

Witajcie, za miesiac jestem umowiona z psychologiem, ale doszlam do wniosku ze juz teraz musze sie komus wyzalic. Byc moze ktos z was zrozumie to co czuje i nie uslysze po raz kolejny ze wymyslam, mam wziac sie w garsc, ze ludzie maja wieksze problemy. Owszem, maja na pewno dyzo gorsze. Jednak znalazlam sie w takim punkcie, ze nie jestem sama sie z tego wszystkiego podzwignac. Moim najwiekszym problemem jest brak sensu, brak satysfakcji z zycia jakie w tej chwili prowadze, presja otoczenia, ciagly dysonans pomiedzy marzeniami a oczekiwaniami innych. Przez to wszystki oprocz prawdopodobnej depresji dorobilam sie porzadnej hipohondrii i wegetuje od ponad roku. Czuje sie jakby zycie mi uciekalo a ja tkwie uwieziona w jakiejs klatce, nie mogac zrobic kroku w zadna strone:( czuje sie zle w racjonalnym swiecie, w ktorym trzeba robic wszystko ,,wlasciwie'', ,,tak jak inni'', trzeba byc ciagle racjomalnym a jesli probujesz zyc inaczej czujesz sie gorszy i ludzie patrza na ciebie jak.na dziwaka.

 

Jakbym czytała o sobie. Mam to samo, brak celu, brak sensu życia, robienie tego co właściwe (czyt. jeśli jesteś kobietą to masz prać, sprzątać, gotować, rodzić dzieci i niech Ci się nie zamarzy robić kariery!). Jeśli się sprzeciwiasz temu, co w świecie jest normalne to jesteś dziwakiem - tak samo mam. I wiesz co? Z tym poszłam na terapię, ale nie! najpierw był psychiatra, który stwierdził, że DOJRZEWAM i mi przejdzie

potem był drugi psychiatra, co powiedział mi, że mogę ale nie muszę iść na terapię - poszłam. Tam chodziłam pół roku, po czym pani psycholog jak najlżej mi powiedziała, że "wymyślam problemy z dupy (to moja interpretacja) i mam przyjść jak będzie się działo coś naprawdę złego"

 

a i po drodze był trzeci psychiatra, co mi powiedział, że nic mi nie jest

 

Dlatego yebie psychologów i psychiatrów, oni nic nie wiedzą

[Etna]

Masakra... Tak mnie to boli, tak mnie boli... Ja zawsze staję na głowie, zawsze. Staram się jak tylko mogę, żeby było dobrze, żeby dobrze wszystko było. I proponuję pomoc, i sama staram się pomagać, nawet na siłę. I zależy mi na kimś i znowu kocham i znowu wystawiam się na odstrzał, bo mnie to odstrzeli prędzej czy później. Już dzisiaj walnął mnie szot, tylko w udo, jeszcze nie w serce, jeszcze szuka. Teraz sobie kuleję, bo przecież "potrzeba czasu na odpoczynek". Patologiczna jakaś jestem, czy co? Przecież nie wieszam się na szyi jak jakiś debil, no nie wieszam się. Napiszę sobie coś tutaj, prawie w eter, to jedyne co w jakiś sposób przynosi mi ulgę. Wywalenie z siebie tych wszystkich kołtunów, rozczarowań, załamań, czarności i całej ten smoły, burdelu z głowy. No mam już dość. Dość.

[ewelka91]

nic nie rozumiem Alfa, ale dobrze ,że z siebie to wyrzuciłaś

[Ellwe]

Dlatego yebie psychologów i psychiatrów, oni nic nie wiedzą

 

Mialas przykre doswiadczenia, wiec w ogole mnie to nie dziwi...

Ja jak do tej pory nie rozmawialam z psychologiem. Staralam sie sobie sama radzic ze wszystkim. Uciekalam w obowiazki. Zaczelam zrzucac na siebie coraz wiecej, zeby jakos schowac z tylu glowy to co mnie naprawde boli. Czasami wydaje mi sie, ze jestem okropnie nieprzystosowana spolecznie:) (swoja droga jestem socjologiem ). Jest wiele rzeczy, ktore mnie tlamsza, nie pozwalaja mi byc do konca soba. Przez caly czas czuje, ze musze nosic rozne maski, zeby przypodobac sie innym. Robilam to tak dlugo, ze teraz kazdy moj najmniejszy nawet bunt, jest odbieranym jak histeria...Kazdy mowi: masz przeciez o wiele lepiej, niz niektorzy ludzie. Skonczylo sie tym, ze zaczelam chorowac. Nie wiem czy moje problemy zdrowotne sa realne czy nie? Moze to tylko proba ucieczki od tego wszystkiego... Jak do tej pory badania niczego nie wykazaly. A ja i tak czuje sie zle i wciaz sie boje. Boje sie tego, ze naperawde moze dolegac mi cos powaznego i tego, ze przez moje obawy ucieka mi prawdziwe zycie.

[ewelka91]

Ellwe ja zaczęłam spać po 10-12h, zawalam zajęcia, studia, bo nie wstaję rano. nie umiem.

mój organizm poszedł w sen, a wyniki też mam dobre....

 

dziś chyba spałam nawet 13h