Cptsd

Podczas terapi dostrzegłam jak bardzo moja przeszłość wpływa na teraźniejszość, a raczej na to w jaki sposób powielam schematy (związane z traumą), jak bardzo fatalnie się przez to czuję i jak bardzo nie potrafię inaczej...mam wrażenie, że to błędne koło z którego nie ma żadnego wyjścia (nie pomaga mówienie o tym na terapi, nie pomaga odcięcie emocjonalne, nawet niemyślenie o tym nie pomaga bo prędzej czy później wszystko wraca z taką samą siłą...). Mam wrażenie, że tonę w bagnie poniekąd już na własne życzenie (ciężko mi wszystko tłumaczyć przeszłością, skoro obecnie teoretycznie powinnam dokonać zmian, widząc wszystkie przyczyny i skutki). W ogóle komuś skutecznie udało się przerwać ten schemat raz i na zawsze? Czy po prostu lepiej zaakceptować to i pozbyć się złudnej nadziei na cokolwiek innego?

Zastanawiam się czy trauma seksualna w dzieciństwie może prowadzić do promiskuityzmu w życiu dorosłym i jeśli tak, to jaką funkcję psychologiczną pełni ten promiskuityzm. Czy nieumiejętność budowania monogamicznych relacji (poczucie zniewolenia w takim związku) może wynikać z CPTSD, czy może raczej powinno się zaakceptować to, że jest się niemonogamicznym? Jakie są wasze doświadczenia?

Dobra nie wiem gdzie pisać to piszę tu, bo chyba każdy problem dostatecznie długo nierozwiązany kończy się depresją. Mam taki problem że jak ktoś mi się podoba i nawiąże z nim kontakt to nagle czuję że ta osoba się mną brzydzi i chce ten kontakt przerwać. To samo jeśli ktoś kogo już znam zacznie mi się podobać. Przez długi czas byłam przekonana że fakt że ktoś mi się podoba **powoduje** to że staję się dla tej osoby odrażająca. Ale przecież czasem to staje się o 3 w nocy gdy z tą osobą nie mam żadnego kontaktu, a nagle czuję jak natychmiast po myśli "fajny jest" pojawia się przeświadczenie "nienawidzi mnie". W drugą stronę, jeśli komuś się wyraźnie podobam, automatycznie podejrzewam podstęp i mam uczucie że ta osoba chce mnie wrobić w to żebym grała w jej wersji świata, i uciekam co sił. Wydaje mi się że chce mnie podstępem skrzywdzić i zmusić do czegoś. Wydaje mi się ta osoba odrażająca, obrzydliwa. Jak się można domyślić ten problem od wielu lat uniemożliwia mi związki. Jak tylko kogoś bardziej polubię dostaję takiego ataku paniki że prędzej czy później odwalę jakiś cyrk i ta osoba sobie da spokój. Koło się zamyka. Ostatnio nawet udało się mi nie okazać na zewnątrz niczego (z pomocą dużej ilości alkoholu i innych dysocjacji), na co osoba ta zerwała bo "nie było czuć niczego między nami". O, i zwykle zerwanie jest po miesiącu. Gdyby to można było obstawiać byłabym milionerką. Opisałam to lekko, problem w tym że każdy taki koniec jednomiesięcznego związku to dla mnie taki cios jakbym co najmniej rozwód brała. Po jednym miesiącu dochodzę do siebie z rok, dwa. I każdy następny raz jest gorszy. Jestem w tym momencie osoba przepełniona nienawiścią, nieufną, w ciężkiej depresji, z myślami samobójczymi, próbująca się na siłę przekonać do decyzji żeby już nigdy z nim nie próbować i zaakceptować że muszę być sama. Ale z wiekiem to coraz bardziej boli. Nie rozumiem dlaczego mnie zostawiają. Wydaje mi się że z sposób w jaki to robią jest nieludzki i okrutny. Czuje się bardzo krzywdzona. Mnóstwo diagnoz już rozpatrywałam, BPD (strach przed porzuceniem), CPTSD (triggery emocjonalne), ostatnio mi zasugerowała terapeutka ADD (zbyt wysoka wrażliwość i niedostateczne uspołecznienie), gubię się w tym i chce być normalna, moje poczucie własnej wartości nie istnieje, nienawidzę siebie, obsesyjnie rozdrapuje każde słowo które kto powiedział żeby zrozumieć co źle zrobiłam że znowu zerwał. Nie mogę się powstrzymać by nie pisać po zerwaniu. Pisze jak mnie boli i jak skrzywdzili.. po 10 maili dziennie.. po jednym zerwaniu sprawdziłam czas między zerwaniem a ostatnim mailem: 11 miesięcy. Ile życia, stresu, zdrowia na to idzie. Od której strony się w ogóle za to zabrać? Czasem już naprawdę chce żeby to po prostu już nie było. I tyle. Jestem na terapii, trzeciej chyba, z tym że i na terapii mam to samo: boje się że jak powiem jak jest naprawdę że mną to terapeutka mnie odrzuci, powie że takich rzeczy nie leczą. Więc tak gram żeby szkło gładko i przyjemnie. Jedna mi powiedziała że "jestem najłatwiejszym pacjentem, co jest dziwne jak na BPD". Pomysły?