Samotność

[Zmierzchun]

W depresji samotność boli do potęgi

[Bertha]

Mnie dzisiaj samotność mniej doskwiera, bo jestem ciągle w ruchu. Jak człowiek przebywa przez cały dzień w domu, to samotność wydaje się być nie do zniesienia. Gdy załatwia sprawy, wymagające od niego ruszenia się z domu, poczucie, że jest się samym jak palec przestaje tak bardzo dokuczać.

[Gość]

  Peter88 napisał(a):

  elo napisał(a):

serio w wieku dwusziestu pieciu jestes fizycznie gimbem? no to high five bo jo tyz

nie wiem co rozumiesz przez gimba ale ok...nie, w wieku dwusziestu sidmiu. W każdym razie to naprawdę frustrująca przypadłość, tyle, że kiedyś to miałem nadziję, że to się zmieni, najpierw jak się wchodziło w dorosłość potem na studiach po studiach jeszcze też, ale teraz to już...eh, czasem nawet nie mam siły się porządnie wkurwić, żałosne w hooy...

ja tam sie ciesze, ze nie wygladam na tyle lat ile mam, przynajmniej mam u wielu ludzi ulgowe traktowanie. cos za cos

[Białoczarna]

Mnie przytłacza samotność, jestem bez pracy i siedzę w domu, wegetuje a nie żyje.

[depresyjny86]

Dzisiaj czuje się masakrycznie samotny......Dobijam się,że nie jestem taki jaki powinienem być.

[depresyjny86]

Nienawidzę siebie...

[alone05]

dobrze jest pobyć w samotności, pomedytować, poczytać książkę czy posłuchać muzyki. Jak jest się indywidualistą, outsiderem to trzeba się w spokoju wyciszyć, w całkowitym spokoju.

[Gość]

Samotność to nie to samo, co bycie samym.

[Białoczarna]

Życie samotne nie ma sensu.

[Arhol]

  Białoczarna napisał(a):

Życie samotne nie ma sensu.

Yyy...

To człowiek sam sobie głównie nadaje jako taki sens,twoje cele,marzenia,zobowiązania,pasje i inne..to napędza "sens życia".

Nawet sterty przyjaciół,najlepszy partner/ka życiowy/a nie nadadzą sensu twojemu źywotowi jako tako,to musi choć minimalnie iść do ciebie.

Wiadomo,lepiej mieć ileś tam dobrych relacji niż żadnych..ale nie nadaje to jako tako sensu.

Jeśli poczucie własnej wartości,samoocene,poczucie szczęścia uzależniasz zbyt od innych a te osoby cię zostaną/oleją/zostawią to będzie znacznie bardziej ujowo jak było.

Trzeba się nauczyć żyć z własnym ja.

[neon]

Kontakt z ludźmi to fundamentalna potrzeba człowieka, przewartościowanie myślenia, nienawiść do ludzi itp tego nie zmieni. To tkwi w podświadomosci jak oddychanie, potrzeba pożywiania się itp. Dopiero gdy zaspokoimy tą egzystencjonalną potrzebe możemy realizować kolejne cele. Trzeba mieć na tyle siły w sobie żeby obracać sie wśród ludzi i być na tyle odporny na ich mentalne ataki. Oczywiście można ograniczać te kontakty w miare potrzeba, ale raczej nie ma możliwości ich porzucenia.

[Aga95]

Mam już dosyć tej samotności. Cały czas siedze w domu, a jeśli już gdzieś wyjdę to na pocztę albo do biblioteki. Moja jedyna przyjaciółka wyjeżdża za granicę do pracy. Już wgl nie będę miała z kim się spotkać nie wiem gdzie mogłabym poznać kogoś ciekawego. Nie wiem nawet czy bym się odważyła wyjść na przeciw nowym znajomościom, bo obawiam się oceny innych osób. Chcę ale nie mogę :/

[Białoczarna]

Nie mam siły. Poweru życia. Może macie rację, że człowiek sam nadaje sens ,cel życiu. Tyle,że ja czasem nawet gęby nie mam do kogo otworzyć. Nie mam pracy, to mnie zniechęca do kontaktów, to mnie wyklucza ze społeczności. Widzę tych ludzi śmiejących się, prostych,zwykłych -oni żyją , a ja wegetuję. Widzę jak życie przecieka przez palce.Każdy dzień taki sam. Brak pieniędzy.Tacy ludzie jak ja bez pracy, samotni, i niezbyt entuzjasyczni są zbędni dla świata. Odpadłam.Mogę co najwyżej liczyć na litość albo pogardę. Nic więcej.

[Białoczarna]

Nie żebym każdej napotkanej osobie mówiła jak mi źle. Nie,po prostu są takie dni że gdy uświadamiam sobie jak żyje ogarnia mnie rozpacz. Mimo, że mam co jeść, mam dom. A ktoś inny nie ma. Mam ręce i nogi sprawne a ktoś inny jest sparaliżowany. Czy rzeczywiście dzięki temu ze ktoś ma gorzej niż ja mam czuć się lepiej? Nie przekonuje mnie to., bardziej mam poczucie winy.

[TailsDoll]

  Arhol napisał(a):

  Białoczarna napisał(a):

Życie samotne nie ma sensu.

Yyy...

To człowiek sam sobie głównie nadaje jako taki sens,twoje cele,marzenia,zobowiązania,pasje i inne..to napędza "sens życia".

Nawet sterty przyjaciół,najlepszy partner/ka życiowy/a nie nadadzą sensu twojemu źywotowi jako tako,to musi choć minimalnie iść do ciebie.

Wiadomo,lepiej mieć ileś tam dobrych relacji niż żadnych..ale nie nadaje to jako tako sensu.

Jeśli poczucie własnej wartości,samoocene,poczucie szczęścia uzależniasz zbyt od innych a te osoby cię zostaną/oleją/zostawią to będzie znacznie bardziej ujowo jak było.

Trzeba się nauczyć żyć z własnym ja.

 

Niemniej jednak sukces czy miłe przeżycie bardziej cieszy jak masz komu opowiedzieć niż np odnosisz ogromny sukces, przychodzisz do domu, a towarzystwo albo ten sukces ignoruje, albo neguje lub tego towarzystwa w ogóle nie ma.

 

Kontakt z człowiekiem jest potrzebny i mi już powoli siada psychika od ciągłej samotności (o tym napiszę szerzej jak będę miał dłuższą chwilę).

[Limitrophe]

Samotnosc dziwna rzecz, zwlaszcza ze bloki pelne ludzi, mnostwo ofert roznych,-wszedzie, urzedy. To mentalnosc. Tu tez mozna poznac ludzi (w realu). Najgorzej zrobic ten 1 krok, przelamac sie, pojsc gdzies - wyjsc, powiedziec 1 slowo.

[znowu_tu]

  Białoczarna napisał(a):

Nie mam siły. Poweru życia. Może macie rację, że człowiek sam nadaje sens ,cel życiu. Tyle,że ja czasem nawet gęby nie mam do kogo otworzyć. Nie mam pracy, to mnie zniechęca do kontaktów, to mnie wyklucza ze społeczności. Widzę tych ludzi śmiejących się, prostych,zwykłych -oni żyją , a ja wegetuję. Widzę jak życie przecieka przez palce.Każdy dzień taki sam. Brak pieniędzy.Tacy ludzie jak ja bez pracy, samotni, i niezbyt entuzjasyczni są zbędni dla świata. Odpadłam.Mogę co najwyżej liczyć na litość albo pogardę. Nic więcej.

 

 

Ja nie umiem sama nadać sensu życiu. Potrzebuję towarzystwa. Moja sytuacja jest o tyle lepsza, że mam pracę. heh a może i gorsza- mam w pracy mnóstwo szczęśliwych ludzi- z rodzinami spędzającymi razem czas. I dzień w dzień widzę ich szczęście i myślę jak mi tego brakuje. Wszyscy znajomi już kogoś mają albo już założyli rodziny, więc nie mam nawet z kim spędzić weekendu czy wyjechać.

Z tej jebanej samotności zostałam nawet kochanką i czekam jak pies z wywieszonym jęzorem na smsa, telefon czy spotkanie, bez żadnych wyjaśnień. Bo nikt inny mnie nie chce. Do tego mi nawet bycie kochanką nie może się udać, bo on ma dylematy, więc nasze spotkania wyglądają często jak spotkania obcych ludzi. Ale fakt jest faktem, odkąd jestem kochanką robię dużo więcej rzeczy. Robię rzeczy, których nie robiłam z 10 lat. Więc niestety sama nigdy nie będę miała siły żyć. Nie wiem jak żyć samemu i mnie to przeraża. Poniżam samą siebie tylko po to by choć jeden dzień był inny. Chciałabym normalnie żyć, ale nie umiem tego zrobić pojedynkę

[Stracona100]

  Arhol napisał(a):

...To człowiek sam sobie głównie nadaje jako taki sens,twoje cele,marzenia,zobowiązania,pasje i inne..to napędza "sens życia".

Nawet sterty przyjaciół,najlepszy partner/ka życiowy/a nie nadadzą sensu twojemu źywotowi jako tako,to musi choć minimalnie iść do ciebie...Jeśli poczucie własnej wartości,samoocene,poczucie szczęścia uzależniasz zbyt od innych a te osoby cię zostaną/oleją/zostawią to będzie znacznie bardziej ujowo jak było.

Trzeba się nauczyć żyć z własnym ja.

Zgadzam się, życie w zgodzie z własnym "ja" to podstawa. Reszta to dodatki.

[tomek83]

Powiem Wam, że przez jakiś czas utrzymywałem bliski kontakt z osobą z forum. Osoba ta miała (ma) borderline. W odwrocie choroby - wspaniała osoba. W chorobie - nie da się opisać słowami tych jazd, huśtawek, manipulacji, szantaży emocjonalnych, psychoz. Niestety odmawiająca leczenia i pomocy.

 

Ale powiem wam, że mimo wszystko, chyba nawet to (cała relacja, nie sama choroba), jest sporo lepsze niż samotność

[Kiya]

Mogę prawie każdy wieczór spędzać z ludźmi, a i tak czuję się jakby nikt mnie tak naprawdę nie lubił...

[Gość]

Kiya, ja się tak czuję nawet jak widzę, że ludzie się ze mną dobrze bawią

 

Ja Cię lubię, chociaż znam Cię tylko z wpisów na forum :)

[Ellen]

kochani!

Chciałabym bardzo poznać ludzi z Trójmiasta,którzy tak jak ja borykają się z depresją ,czują się samotni,wyobcowani,czują,że nie należą do tego świata,który jest tuż obok...jesteśmy nierozumiani,odtrącani,czujemy się jak dziwolągi,jak naznaczeni,napiętnowani.Chciałabym spotkać się z takimi jak ja,nie mam ciężkiej depresji,ale i tak ciężko żyć w świecie ludzi zdrowych...

Czy ktoś ma ochotę,odwagę,by się spotkać w realu?Mam 40 z hakiem,jestem otwarta,miła,życzliwa i dobra.20 lat mieszkałam w Niemczech.

Tutaj jestem sama...

augustaluise@hotmail.com

[Białoczarna]

Moje życie towarzyskie upadło gdzieś koło 16r życia. Zamknęłam się w świecie internetu. W domu nikt specjalnie mną się nie interesowal. Żyłam tak wegetujac, płacząc bo były awantury, myśląc o śmierci itd. Zawaliłam studia,, byłam w toksycznym związku,potem nie dałam się zbliżyć do siebie. Zawsze się bałam co ktoś pomyśli o mojej rodzinie, żyłam nie swoim życiem a martwienie się że znów awantura........ Znów brat daje popalić.

[Gość]

O, właśnie, jak ktoś jest samotny, a chciałby pogadać, to ja chętnie popiszę na pw.

[Kiya]

Michellea, awww, dziękuję :)

 

Ellen, ja pasuję do opisu ^^