Samotność

[Gość]

Riddick, zależy gdzie ich szukasz, jakie poznajesz, na jakie patrzysz. Paradoksalnie człowiek interesuje się tym, co "nie jest" dla niego dobre.

 

Głownie poznaje je przez internet jak to wiekszosć ludzi. Szukam dziewczyny spokojnej z poczuciem humoru bo w sumie sam taki jestem.

Bylem kiedyś w 2 takich bliszych relacjach z kobietami a w obu przypadkach przeszkodą byla zbyt duza odleglosc od siebie ;/

Moim skromnym zdaniem Ty sobie szukasz wymówek by nie angazować się w związek.Jak kochasz nawet odległość tego nie zmieni.

[Riddick]

white Lily. Czyli ze ja mam ciągle pokonywać trasę około 100 km żeby widziec się z poznaną dziewczyna? Bo dla mnie to nie był problem.

[Argish]

100 km to jest nic, jak komuś zależy to i 600 km pokona

[Gość]

white Lily. Czyli ze ja mam ciągle pokonywać trasę około 100 km żeby widziec się z poznaną dziewczyna? Bo dla mnie to nie był problem.

Nie wiem kwestia dogadania się wspólnych planów i realizacja ich,ale powtarzam dla chcącego ...

[koszykova]

Dokładnie. Odległość to nic. Czasem ludzie się spotykają, a są w innych państwach. Jednak każda odległość musi zostać pokonana przez dwie osoby - jak tylko jednej osobie zależy to to nie ma sensu.

 

Riddick, to jak tylko dwa kryteria to nie dużo, fakt. Jednak jeśli szukasz kobiety na dłużej to się nie dziw, że patrzy np na finanse. Normalne. Zastanów się czy sam jesteś atrakcyjnym kandydatem. Co sobą reprezentujesz.

[Gość]

Nie znam nikogo, kto utrzymałby związek na odległość w dłuższej perspektywie. Odległość to jakby zaprzeczenie związku, który przecież powinien być "ścisły", codzienny, namacalny.

[koszykova]

i_am_a_legend, a mnie to grzeje czy znam kogoś kto da rade czy nie. Moge brać ewentualnie opinie ludzi, ktorzy są w temacie, maja takie doswiadczenia.

warto próbować, aby być szczęśliwym

[Gość]

koszykova, ależ niech Cię grzeje, przecież to tylko wymiana zdań. Ja sobie tego nie wyobrażam, ale jeśli ktoś jest w takim związku szczęśliwy, to ja tylko temu pomysłowi przyklasnę.

[Argish]

koszykova, dokładnie, ja myśle, że wszystko jest do ogarnięcia i jeśli ludzie są dojrzali i odpowiedzialni to na pewno się uda. W końcu taki związek na odległość nie trwa latami tylko po roku czy dwóch para decyduje się zamieszkać razem. Nie ma rzeczy niemożliwych

[koszykova]

i_am_a_legend, trzeba być, trwac i tworzyc takie relacje, aby być szczesliwym. Dla kazdego są to inne warunki

 

Ja po prostu sie starsznie denerwuje jak slysze w jakimkolwiek temacie ''a bo mój znajomy to..., a nikomu sie nie udalo...'' itd :) przewrażliwienie, co zrobić

 

Argish, no tak. W końcu i tak kiedyś ludzie będą bliżej siebie, to czy sie im uda zależy od nich.

 

W ogóle uważam, że zwiazki ''na miejscu'' są jakieś takie - udało się w miarę kogos znaleźć i jest ok. Tzn. nie wierze w takiego farta, że wybranek mojego zycia mieszka 3 domy dalej, w tym samym mieście, itd. Rachunek prawdopodobienstwa

[Argish]

koszykova, coś w tym jest Poza tym jest to jakieś też wyzwanie, nowe doświadczenia

[wśnie]

Storożak, Zastanawia mnie czemu został zbanowany. Za to że wyraził opinię o kimś kogo i tak nie zna. Wiele osób jego też pewnie tu obraziło.

[Storożak]

wśnie, a został? nic nie wiem, dopiero weszłam. Wyraziłam swoją opinię i jeśli to prawda, to mi z tym faktem bardzo dobrze.

 

-- 19 sty 2015, 00:54 --

 

koszykova, mam takich przyjaciół, poznali sie, kiedy ona była w liceum. Pochodzą z tej samej miejscowości, jednak on musiał wyjechać do pracy do Anglii, a ona studiowała ze mną 5 lat. Mimo to ich związek przetrwał i są małżeństwem od 3 lat. Są jak papużki nierozłączki :) Wierzę zatem, że jest to możliwe, a jednocześnie wiem, że ja bym nie potrafiła na dłuższą metę.

[wśnie]

Storożak, Czyli wychodzi na to że mnie wszyscy mogą obrażać, a jeśli ja napiszę na kogoś cokolwiek złego to zostaję wyrzucony.

[Abbey]

przeraża mnie to, że ciągle jest z tyłu mojej głowy.

Nie że tęsknię, wyję, nie mogę funkcjonować albo coś w tym rodzaju. Raczej tak jakby ktoś mi uciął mały palec u stopy. Niby zbędny, mały, niepozorny, jak się go uderzy to boli, ale jednak jakoś tak dziwnie go nie mieć...

[wśnie]

przeraża mnie to, że ciągle jest z tyłu mojej głowy.

Nie że tęsknię, wyję, nie mogę funkcjonować albo coś w tym rodzaju. Raczej tak jakby ktoś mi uciął mały palec u stopy. Niby zbędny, mały, niepozorny, jak się go uderzy to boli, ale jednak jakoś tak dziwnie go nie mieć...

 

Ale co jest z tyłu twojej głowy?

[Storożak]

wśnie, a kto Cię obrżał? Bo raczej zauważyłam, że wszyscy starali się jakoś pomóc, dać radę. Ty dalej ciągnąłeś swoje herezje.

 

BTW nie wiedziałam, że moje słowa są takie sprawcze

[Abbey]

człowiek. po prostu człowiek jest w tej głowie...

[devnull]

Kur*a jaka kaplica, dawno nie czułem takiego MEGA smutku, który wręcz

rozrywa moje ciało, ciężkie do opisania.

Tak tym razem objawia się u mnie wchodzenie na Sertralinę.

 

A najgorsze jest to, że w takim stanie ciężko mi się będzie spotkać

ze znajomymi, którzy chcą ode mnie jakiejś pomocy, dlatego

rozważam parodniowe nie odbieranie telefonu.

 

Wstydzicie się swojej choroby ?

Bo ja tak, często nie chcę rozmawiać o tym z "laikami", bo

z góry wiem jak zostanę potraktowany.

[Storożak]

devnull, raczej znajomym o tym nie mówię, nie warto....Na sertralinie miałam mega wkurwa ciągle, więc odstawiłam.

[devnull]

devnull, raczej znajomym o tym nie mówię, nie warto....Na sertralinie miałam mega wkurwa ciągle, więc odstawiłam.

 

U mnie to samo, też mam agresje i ciągłe podkurwienie na sertralinie, ale tym razem

chcę do niej dołączyć stabilizator - lamotryginę, ale to dopiero jak sertralina zacznie w pełni działać.

[Storożak]

devnull, nie wiem, nie doczekałam, bo bałam się swoich reakcji

[devnull]

Moja największy problem psychologiczny, to porównywanie się do innych ludzi,

najgorsze, że mam taką megalomanię i często brak rozsądku, bo porównuję

się do najzdolniejszych, do tych którym się udało, do tych co mieli szczęśliwe

dzieciństwo i zdrowe relacje rodzinne.

 

Najbardziej mnie boli np. to że widzę człowieka w wieku 25 lat, który

żyje na prawdę, pracuje w korporacji, jest w związku z kobietą, rozwija się,

realizuje swoje pasje, ma masę znajomych, kolegów, paru przyjaciół,

poszerza horyzonty, jest bystry, błyskotliwy, tryska humorem, ma fantastyczną osobowość.

Wtedy widzę BRUTALNIE jak bardzo jestem chromy i jak bardzo ułomny,

to taki rozdzierający wstyd, poczucie przegranej, wariuję wtedy,

uciekam w świat fantazji wyobrażając sobie, że jestem jakąś gwiazdą

rocka i stoję na scenie, wszyscy są mną zachwyceni...

 

Wiem, że to chore, to elementy moich urojeń, że tak na prawdę ludzie

mają gorzej ode mnie, że Ci o których pisałem to tylko wybrańcy.

No ale ta moja niedojrzałość niestety czasem wygrywa i mam

tego typu myśli co opisałem, moim zdaniem to urojenia depresyjne,

które często się już manifestowały u mnie przy zmianie leków.

 

Też żyjecie z poczuciem niższości, uciekacie w świat fantazji ?

Jak się bronicie przed swoją niską samooceną ?

[lunatic]

ja tego nie odczuwam, bo moj organizm sobie z tym nie radzi, z odczuwaniem, przez to chyba przekierowuje to na ciągły lęk i objawy nerwicowe, bo to co jest tłumione szuka chyba ujścia gdzie indziej, bo gdy lęk znika dochodzi do mnie rzeczywistość, nie daje z nią rady i znów popadam w lęk, zeby nie czuć

[Arhol]

Moja największy problem psychologiczny, to porównywanie się do innych ludzi,

najgorsze, że mam taką megalomanię i często brak rozsądku, bo porównuję

się do najzdolniejszych, do tych którym się udało, do tych co mieli szczęśliwe

dzieciństwo i zdrowe relacje rodzinne.

 

Najbardziej mnie boli np. to że widzę człowieka w wieku 25 lat, który

żyje na prawdę, pracuje w korporacji, jest w związku z kobietą, rozwija się,

realizuje swoje pasje, ma masę znajomych, kolegów, paru przyjaciół,

poszerza horyzonty, jest bystry, błyskotliwy, tryska humorem, ma fantastyczną osobowość.

Wtedy widzę BRUTALNIE jak bardzo jestem chromy i jak bardzo ułomny,

to taki rozdzierający wstyd, poczucie przegranej, wariuję wtedy,

uciekam w świat fantazji wyobrażając sobie, że jestem jakąś gwiazdą

rocka i stoję na scenie, wszyscy są mną zachwyceni...

 

Wiem, że to chore, to elementy moich urojeń, że tak na prawdę ludzie

mają gorzej ode mnie, że Ci o których pisałem to tylko wybrańcy.

No ale ta moja niedojrzałość niestety czasem wygrywa i mam

tego typu myśli co opisałem, moim zdaniem to urojenia depresyjne,

które często się już manifestowały u mnie przy zmianie leków.

 

Też żyjecie z poczuciem niższości, uciekacie w świat fantazji ?

Jak się bronicie przed swoją niską samooceną ?

Przed tym nie ma obrony,to jest jak oddział ciężkiej kawalerii gdzie ty jesteś kawałkiem mięcha,albo gównixem z drewnianym mieczykiem,niby możesz próbować ale tak naprawdę ci masakrują i rozrzucają jak gnój po polu...zwykle można tylko czekać aż "przejdzie samo" i że się o tym przestanie myśleć.

Terapie i reszta bzdur - owszem,ale sporo wody musi upłynąć