Osobowość chwiejna emocjonalnie (typ BORDERLINE)

[*Monika*]

moyraa, Eeee, jak bagno, to kanał

 

Ja też.

Może się widziałyśmy, a o tym nie wiemy, co?

[moyraa]

A ty z centrum śląska jesteś, czy bardziej z ubocza? :)

 

Hmm, może kanał nie zawsze. Ale zazwyczaj tak to się kończy. Albo, dla odmiany, złością o wszystko. Ogólnie mnóstwo we mnie gniewu, żalu i wszystkiego co najgorsze. Tym bardziej w chwili obecnej - rozpoczęcie terapii, rozdrapywanie starych ran, wracanie do uczuć z przeszłości... Euforie oczywiście też bywają. Wtedy sobie myślę "ahh, no nie mam problemu. wszystko jest wspaniale!".

Edytowane 29 Czerwca 2012 przez Gość

[Candy14]

Czy dążenie do skrajnych emocji jest złe?

przegiecia nie sa zdrowe

[*Monika*]

moyraa, Napiszę Ci na PW

 

U mnie zazwyczaj złością wszystko się kończyło. Ale daję radę.

[Agasaya]

Podświadomie dążę więc wciąż do skrajnych emocji .

gdyby to było złe to byłabym żoną Belzebuba

[moyraa]

Złość jest najgorsza, jeśli w pobliżu jest matka. :/ Najtrudniej wtedy mi to kontrolować, chociaż trochę.

 

 

Podświadomie dążę więc wciąż do skrajnych emocji .

gdyby to było złe to byłabym żoną Belzebuba

Hahaha. Nie mogę .

[Agasaya]

u mnie też mama jest takim wyzwalaczem agresji... chwilowo mamy zawieszenie broni z uwagi na wojnę ze wspólnym wrogiem czyli moim ojcem

 

-- 29 cze 2012, 20:21 --

 

Hahaha. Nie mogę .

no widzisz... a ja muszę

[*Monika*]

moyraa, Agasaya, U mnie matka z ojcem wyzwalają we mnie złość.

[moyraa]

Ja mieszkam tylko z matką i jedynie ona mnie wychowywała. Kiedyś myślałam, że to dobrze, a od lat wychodzą braki . Tym bardziej, że właściwie czułam się wychowywana sama przez siebie. No cóż. Matka też lekko nie miała, ale trudno pozbyć się nienawiści i żalu wobec tego, co było.

Ehh. Mam ogromną potrzebę wyżalenia się dzisiaj .

[Agasaya]

moyraa, to mów... wal jak w bęben

ja do 18 roku życia mieszkałam z obojgiem rodziców ale ojca widywałam kilka miesięcy w roku, zwykle pijanego, przerzucającego kanały w telewizorze. właściwie tak jakby go nie było... a może gdyby go nie było to byłoby nawet lepiej...

[moyraa]

Wyobrażam sobie jakie to musiało być trudne. Szkoda, że my musimy płacić za błędy rodziców... Obym tylko kiedyś nie przeniosła schematu na kolejne pokolenie .

[*Monika*]

moyraa, Żal się , opowiadaj...po to jest ten wątek.

 

-- 29 cze 2012, 20:36 --

 

moyraa, Jak masz świadomość tych złych schematów to raczej będziesz uważna.

[moyraa]

*Monika*, racja . Ale tak czy inaczej - trudno jest się zdobyć na otwartość. Na forum to jeszcze, ale w realnym życiu... Jest jak jest. Ale będę walczyć. Nie będzie łatwo, bo robię krok w przód i dwa w tył... ale musi się udać.

 

No pewnie to już jest jakiś pierwszy krok . Przez długi czas nie zdawałam sobie sprawy z problemu - z relacjami, złością, lękiem, zaburzeń w odżywianiu itd. Jestem teraz często w domu nie do wytrzymania przez to wszystko, ale to chyba znaczy, że coś zaczyna się dziać.

Edytowane 29 Czerwca 2012 przez Gość

[*Monika*]

moyraa, Z pomocą terapeuty uda się na pewno! Będą wzloty, upadki, wzloty, upadki, równie i pochyłe......aż w końcu zapanuje stabilność. Zobaczysz!

[moyraa]

Oby, oby oby. Czasem już nie wytrzymuję ze sobą. Skończyłam dzisiaj czytać "Uratuj mnie". Ksiązka napawa wielkim optymizmem co do wyleczenia. Także jak ktoś nie czytał - z całego serca mogę polecić. Tyle się gada o tym, że zaburzenia osobowości można jedynie trzymać w ryzach, a jednak są przypadki całkowitego wyjścia z tych schematów.

[Agasaya]

od roku zabieram się do tej książki

[moyraa]

Na pewno warto się w końcu zabrać!

[Agasaya]

mam e-booka tylko, gdybym miała tą książkę w ręce to pewnie bym ją już dawno przeczytała

[zielona miętowa]

u mnie też mama jest takim wyzwalaczem agresji... chwilowo mamy zawieszenie broni z uwagi na wojnę ze wspólnym wrogiem czyli moim ojcem

u mnie też zabawnie. matka jest przeze mnie nienawidzona. chodzi za mną i pyta "a dlaczego masz takie brzydkie włosy?" próbując wytłumaczyć, że jestem zmanipulowana, skoro nie przyjmuje ślepo za rację tego, co mi mówi. za to tatuś jest przeze mnie regularnie idealizowany, z czego poniekąd zdaję sobie sprawę ale co tam. grunt, że czuję się kochana i szczęśliwa dzięki jego osobie. tylko matka widząc jak ze sobą rozmawiamy (czyli pogodnie i normalnie) miota się po domu i wyklina nas na głos. w jej mniemaniu winnam nienawidzieć go conajmniej tak jak ona, podkreślając jak najczęściej, że zmarnował jej życie. fakt, że tego nie robię, bezsprzecznie świadczy o tym, że mam wyprany mózg, ew. zostałam przekupiona pieniędzmi.

[moyraa]

I zamartwiam się znowu, że "to koniec", "nie ma już nic". Wiem, że to bez sensu, bo nie mam właściwie powodu, aby tak oceniać relacje z jedną osobą... a mimo wszystko zżera mnie wewnętrzny ból i ogromny strach. Ciągłe myśli "co zrobiłam nie tak? co takiego powiedziałam? On już nie chce. Na pewno". Niech mnie ktoś stuknie w głowę . Tak porządnie.

Kiedy skończy się ta okropna walka, którą w sobie toczę? Jak być szczęśliwą z kimś, jeśli samemu się nie da, a pojawienie się drugiej osoby jest równoznaczne z dużo większymi wahaniami nastrojów, których kompletnie nie potrafię ogarnąć. Tak bardzo pragnę, a tak bardzo cierpię. Pustka. Euforia. Ból. Strach. Pustka. Euforia. Ból. Strach.

Boję się. Boję się, że kiedyś wyjdą na wierzch brudy mojej duszy i wszystko zepsuję. Narazie kontroluję, bo wiem, że to wina moich do bólu pesymistycznych myśli, a nie rzeczywistości. Ale co potem? Jak długo będę mogła to ukrywać?

Musiałam się wygadać.

[.Kinga.]

moyraa, Czasem najprostsze odpowiedzi na wątpliwości są najprawdziwsze. porozmawiaj z nim. Dowiedz się co myśli.

[moyraa]

O to chodzi, że właśnie nic się nie stało, a ja nie umiem sobie przetłumaczyć. A nie chcę robić z siebie wariatki i czepiać się bez powodu, osaczać. Już nie raz sporo na tym traciłam . To dopiero się rozkręca, nawet ze sobą nie jesteśmy, a ja już w środku wiariuję. Muszę sama sobie z tym poradzić, a gadanie o problemach z emocjami, z którymi się borykam to nie byłby najlepszy start. Tylko jak sobie radzić...

[chiha]

O to chodzi, że właśnie nic się nie stało, a ja nie umiem sobie przetłumaczyć. A nie chcę robić z siebie wariatki i czepiać się bez powodu, osaczać. Już nie raz sporo na tym traciłam . To dopiero się rozkręca, nawet ze sobą nie jesteśmy, a ja już w środku wiariuję. Muszę sama sobie z tym poradzić, a gadanie o problemach z emocjami, z którymi się borykam to nie byłby najlepszy start. Tylko jak sobie radzić...

 

 

miałam identycznie, Kochana.

mój związek się zaczynał, a ja zamiast się cieszyć, przeżywałam utratę. Nie byłam w stanie funkcjonować normalnie, mając w głowie choćby perspektywę tego, że może nam się nie udać, możemy KIEDYŚ się rozstać.

 

kiedy zrobiło się stabilnie, ja nie mogłam się w tym odnaleźć, sama fundowałam sobie huśtawkę, nie potrafiłam być szczęśliwa, bo było za dobrze lub sobie wkręcałam, że wszystko to zaraz się skończy...

 

koszmar!!! po 2 miesiącach tej szarpaniny byłam (jestem ) tak zmęczona, że szok...

w dodatku po tej całej intensywności, gdy nastał 'spokój', ja nagle zaczelam sobie wkręcać, że nic nie czuję, że coś jest nie tak.. I oczywiście psuję ten spokój myslami "kocham - ? nie kocham -? czuję coś - ? jesteś mi obojętny - WKURZASZ MNIE!!!!!"...i tak w kółko...

 

Leczysz się?

 

przytulam mega mocno i bardzo bardzo z Tobą empatyzuję.

 

:*

[moyraa]

Dzięki wielkie :*. Ja też przytulam mocno :*. Naprawdę fajnie jest wiedzieć, że nie jestem sama. Chociaż wolałabym, aby inni nie cierpieli z podobnych powodów (tak. ja z tych za bardzo empatycznych... stety lub niestety ).

 

Tak, leczę się. Chodzę na terapię. Dzisiaj byłam trzeci raz. Weszłam do gabinetu naprawdę radosna i myślałam, że jest lepiej. Potem zdałam sobie sprawę, że się bardzo myliłam. Na okrągło to samo. "Przecież wszystko ze mną w porządku. Jestem najszczęśliwsza na świecie". Godzinę później, czy tam góra kilka godzin "wszystko jest do bani, kompletnie sobie nie radzę". Mam nadzieję, że siebie zaskoczę i docenię czas, kiedy nie będę musiała się martwić o to, czy mnie oleje. Choć tyle razy już...

Od gimnazjum robi się coraz gorzej . Teraz mam 18 lat i zamiast cieszyć się życiem, to zazwyczaj się zamartwiam i zbyt często brak mi sił na cokolwiek, na docenianie czegokolwiek.

[Korba]

moja siostra po wielu latach poczytała o moim zaburzeniu i jedyny wniosek, który z tego wyciągnęła to to, że jestem manipulatorem, kłamcą i przede wszystkim jestem uzależniona od wszystkiego, co tylko uzależnia.\

to upoważnia ją do starań zamknięcia mnie w jakiejś zamkniętej placówce, jak przypuszczam, do usranej śmierci.

jestem wysoce rozczarowana, że nie doceniła mojej wyjątkowej borderowej inteligencji... chociaż, cóż się dziwić.

lepiej być popapranym niż zwyczajnym, przeciętnym i prostym. lepiej być samotnym, bo nikt z takim okazem bordera jak ja nie wytrzymuje.