Osobowość chwiejna emocjonalnie (typ BORDERLINE)

[Gość abstrakcyjna]

Conessa, Dlaczego miałaś taką akcję? Co ją spowodowało? I dlaczego nie bierzesz leków? Ja z różnych powodów nie chcę ich brać, choć mój chłopak mnie czasem namawia na nie.

A dla mnie piosenka, która najbardziej kojarzy się z borderem to Joy Division- She lost control.

To skrócona wersja, a sceny są z serialu Skins. Mimo, że to serial w sumie młodzieżowy to może ktoś z Was oglądał. W urywkach Effy, która została w tym serialu świetnie ukazana jako osoba zaburzona.

[Gość]

Wstyd mi przyznac sie do powodu dla którego tak sie zachowalam, ale chodziło o pewna aktorkę w filmie, on powiedział ze jest podobna do dziewczyny z którą kiedyś spotkal sie i z innymi znajomymi w pubie. Dużo mlodsza, ladna, hostessa - to moje zdanie, bo pokazal mi ja potem w Internecie, sam przyznal ze nie wie po co skoro wiedzial jak reaguję. Nie byl wtedy ze mna ale nim wpadłam w szal spytałam łagodnie jakby to nie mialo znaczenia czy do czegoś doszlo, to najpierw powiedział ze nie i kazdy wrocil do domu, ale i tak mialam lekkie pretensje a potem dodal ze ona byla nawet u niego w domu, oczywiscie z resztą znajomych to juz nie wytrzymałam, dodal tez ze powiedział to bo nie ma nic do ukrycia i ze do niczego nie doszlo.

Nie byliśmy razem, choć znaliśmy sie juz, wiec mógl wszystko - wiem, ale i tak nie mogę uspokoić wyobrazni dla samego takiego nawet spotkania jego i innej kobiety. Zaczelam wyzywać ja, jak mogla tu przyjść, ze ja zniszczę, i w ogóle nic sie nie liczylo co do mnie potem mówil by mnie uspokoić. Po rzucaniu się juz nawet nie o nią mialam pretensje tylko glownie siebie nienawidzilam i czulam strach, wstyd, upokorzenie. Nie chce by mnie wtedy ogladam bo boje sie ze sie wystraszy. No i dzis postawil warunek, mam sie uspokoić. Zadbać o siebie. Hm.

 

-- 04 sty 2015, 01:49 --

 

A Skinsow wszystkie sezony oglądałam, dobra rola Effy

[Gość abstrakcyjna]

Conessa, Trochę niepotrzebnie zaczął gadać o tej kobiecie, jeśli wiedział, że możesz tak zareagować. Pytałam Cię jeszcze o leki. Nie wiem czy przeoczyłaś czy po prostu nie masz ochoty o tym mówić.

Jeśli chodzi o Skins to jeszcze bardzo lubię rolę Cassie.

[huśtawka]

Conessa,

Kochanie,daj swojemu chłopakowi czas by ochłonął i pamiętaj że mężczyźni są mniej odporni na takie sytuację niż kobiety.Pewnie z tego powodu i BPD zdarza sie u kobiet znacznie częściej niż u mężczyzn.

Ochłonie,naładuję baterie i wróći.

Co do leków,jeśli faktycznie masz takie jazdy,to zgadzam się z Abstrakcyjna i też jestem tego zdania że coś tam powinnaś zacząć brać,a na pewno będzie lepiej..

Co do mnie-wczoraj miałam szczerą rozmowę z mamą przez Skype,wszystko jej powiedziałam-o swoich długach,o piciu...płakałam jak mały dzieciak,zupełnie się rozkleiłam...ale nie co mi ulżyło.Powiedziała że mnie rozumie i że pomyśli jak mi może pomóc.Pewnie nie śpi teraz i będzie miała bezsenne godziny ,ale musiałam sie wygadać.Na szczęście o ile moje relacje z ojcem są beznadziejne,to w matce. chociaż wirtualnie, mam wsparcie.

[Gość abstrakcyjna]

huśtawka, Nie napisałam nigdzie, że powinna zacząć brać leków. Zapytałam z ciekawości dlaczego ich nie bierze. Ja jestem przeciwniczką leków z różnych powodów.

A co do Ciebie to fajnie, że odważyłaś się powiedzieć matce o wszystkim. Może coś ruszy ku dobremu u Ciebie.

[Gość]

"och, wow, lovely" :) tez ja lubię. Jestem w takim chaosie ze sensownie pisać nie umiem i przeoczam pytania. 2lata temu odstawilam leki bo dobrze się czulam. W sumie radzilam jakoś bez nich do momentu aż nie bylam w związku. Radzilam dobrze to moze kiepskie określenie bo robilam mase inych niszczących głupstw, ale nie mając partnera, kogoś bliskiego, nie czepialam sie i nie wybuchalam. Ale to doprowadzili mnie do problemow i do dnia wczorajszego. W sumie dopiero teraz zauważyłam, ze juz ponad rok temu zaczely sie problemy z pójściem do pracy, zawalaniem jej, aż w końcu upadłam. Dlatego powinnam sie jakoś podniesc wspomagaczem bo sama juz nie daję rady.

 

-- 04 sty 2015, 02:23 --

 

huśtawka, dziekuje, myślę ze tak pewnie zrobię. Co do tego ze powiedzialas mamie to nie wiem czy wiesz ale to duży krok. Ja ze swoją boje sie porozmawiac, raz próbowałam, sparzylam sie tylko. A taki podobny problem powinnam poruszyć z ojcem, ale obawiam się ze nigdy tego nie zrobię bo zwyczajnie jest to dla mnie obcy facet.

[huśtawka]

abstrakcyjna,

Przepraszam,faktycznie źle przeczytałam...jestem wstawiona i dlatego ...Ale i tak myślę że w BPD leki stabilizujące to całkiem nie głupia rzecz...

[Gość abstrakcyjna]

huśtawka, Mój chłopak mnie namawia na leki, ale ja wciąż nie mogę się zdecydować.

[huśtawka]

Conessa,

Ja to rozumiem...Ech,ile bym nie dała by mieć te wiedzę jaką teraz mam 8 lat temu...Jak byłam w ciąży to odstawiałam takie hardcory że szkoda gadać.Waliłam głową w ścianę do nieprzytomności...masakra...Nie dziwię się że mój ślubny ze mną nie wytrzymał choć on też był zaburzony.Ale teraz,z perspektywy czasu to widzę...

[Gość]

Mi tez nie podoba sie opcja brania lekow bo ciezko mi bylo je odstawiać, dreszcze, trzęsienie się, mdlosci a powolutku schodzilam z dawek, no i to takie sztuczne ale chyba wyjscia nie ma czasem.

[Gość abstrakcyjna]

Conessa, Ja mam chyba za dużo obaw. Nie sądzę bym się zdecydowała.

[huśtawka]

Mnie ten teledysk Sia to totalnie wyprowadził z równowagi....jestem w totalnym chaosie psychicznym...

 

-- 04 sty 2015, 01:48 --

 

Dziewczynki,ile to ja bym nie dała by 10 lat temu ktoś się mną zainteresował i przepisał leki...Mam 38 lat i wiele w życiu straciłam...Jeśli możecie btać leki to bierzcie,dziewczyny.Z roku na rok będzie lepiej,ale macie szanse by przeżyć to łagodniej..ja takiej szansy nie miałam...

[Gość]

abstrakcyjna, czego sie obawiasz?

Faszerowac się lekami trzeba gdy już nie panuje się nadzyciem.

Jak ktoś sobie radzi dobrze bez nich, to uważam ze bez sensu brać. Ja Np bie ogarniam żadnej sfery mego życia juz. Leki i tak nie wyleczą tylko hamują.

 

-- 04 sty 2015, 12:29 --

 

Z lozka nie chce mi sie wstawać. Nie mam po co.

 

-- 04 sty 2015, 12:44 --

 

 

jak dla mnie ta kojarzy sie z bpd.

[milion_kawalkow]

Dzien dobry

Przywitam sie z Wami moze w tym miejscu (tu: odpowiednim) w czasie mojej najwiekszej zyciowej masakry.

Mam wielka nadzieje, ze chociaz Wy nie macie 'najgorszego momentu' (tu: jak do tej pory) aktualnie.

[Gość abstrakcyjna]

Conessa, Nie chcę brać leków z kilku powodów.

1. Moja matka jest lekomanką.

2. Boję się uzależnienia od leków. Mam skłonności do tego.

3. Boję się skutków ubocznych.

4. Boję się otępienia po nich.

5. Uważam, że mi nie pomogą i że są niepotrzebne. Bardziej wierzę w psychoterapię.

6. Boję się, że będę musiała je brać do końca życia.

7. Choruję na serce i na pewno nie powinnam brać takich leków.

Myślę, że są to główne powody.

 

A i jeszcze coś. Ja nie namawiam do niebrania leków. Jeśli komuś pomagają to ok. Ja po prostu osobiście ich nie chcę brać.

[Gość]

Rozumiem i nie dziwię sie Tobie, masz powody. Ja akurat wcześniej bralam takie które nie uzależniają, choć nie do końca chyba skoro organizm przy odstawianiu tak reagowal. Gdybym sobie zyla bez faceta, na swój idiotyczny sposób to pewnie nadal bym ich nie chciala bo nie bylo tak źle.

 

witaj milion_kawalkow

[buszujacywtrawie]

Juz nie wiem co mam robić, to uczucie pustki, beznadziei, jak jeździłem na terapie ( VII 2011-VIII 2012) to terapeutka nie chciała dać żadnej diagnozy, mówiła tylko, (czy aż?) że mam cechy borderlajna, miałem diagnozę sam odkryć, patrzyła często mi na nadgarstki, i jesli chodzi o cechy borderlajna, to wspólnie do tego doszlismy. Czasem pieprzyła bez sensu, jakimiś metaforami, typu : "Lepiej mieć borderline, niż bać się śmierci" Terapia zakończyła się probą samobójczą - 2 próby nieudane w ciągu jednego dnia. Siostra chciała jej zrobić aferę, ale rodzice ją uprosili, żeby terapeutkę zostawić w spokoju. Myslicie że Ona (terapeutka) powinna wiedzieć o tych próbach samobójczych? MNie się zdaje, że powinna, tylko co to zmieni. Nadużywam prochów które mi przepisała dochtórka, miałem przed sobą wizję doktoratu, ale jestem tak wyprany ze wszystkiego że szkoda gadać. W dodatku nikt mnie nie chce, po prochach mam nadwagę...

[Yvonne]

A co masz na myśli pod hasłem "relacja kobieco-kobieca"?

 

no... partnerska, biseksualna...

 

Conessa mocno przytulam bo cóż innego mogę

 

abstrakcyjna, Conessa

Hmm... nie będę Was namawiać na siłę na leki, ale obserwując swoje życie wiem, że bez nich to nie wiem w jakim miejscu bym teraz była, o ile bym w ogóle gdzies była...

Długo mi zajęło, aby do leków się przekonać. Odstawiałam je jak było mi lepiej, a potem szybko lądowałam w rynsztoku. Nawet był taki okres, gdzie z terapii nie byłam w stanie korzystać bo tak mną telepało na wszystkie strony. Myślę sobie, że do brania leków każdy musi dojrzeć. Mnie to zajęło zbyt długo i konsekwencje ich nie brania będę jeszcze długo ponosić. Bałam się, pamiętam, że leki zmieniają, że zrobią ze mnie zombie, że nie będę sobą, ale okazało się zupełnie coś innego. One po prostu zmniejszają natężenie tego burdelu emocjonalnego co dla mnie okazało się zbawienne bo pozostawiło miejsce na element kontroli nad sobą. Gdy teraz jest niby dobrze to też się zastanawiam, czy nie olać leków znowu, ale za bardzo pamiętam to co się ze mną działo bez nich, a to było za bardzo destrukcyjne. Nie wiem jak długo będe je brała, ale to i tak będzie moja decyzja - 10 lat, 20 lat, więcej, a może mniej. Zadecyduje o tym moment, w którym poczuje, że będę mogła się na sobie oprzeć.

I jeszcze coś...nie każde leki uzależniają, nie każde leki dają skutki uboczne. A leki stabilizujące bo raczej o takich tylko mówimy, już na pewno nie dają otępienia.

Po prostu nie wiem, czy jest sens walczyć z wiatrakami w momencie, w którym można sobie pomóc. Tym bardziej, że można leki wprowadzić tylko na określony czas.

 

Dzien dobry

Przywitam sie z Wami moze w tym miejscu (tu: odpowiednim) w czasie mojej najwiekszej zyciowej masakry.

Mam wielka nadzieje, ze chociaz Wy nie macie 'najgorszego momentu' (tu: jak do tej pory) aktualnie.

A cóż takiego się dzieje? Zdradzisz coś więcej?

Przytulam!

 

-- 04 sty 2015, 14:18 --

 

Juz nie wiem co mam robić, to uczucie pustki, beznadziei, jak jeździłem na terapie ( VII 2011-VIII 2012) to terapeutka nie chciała dać żadnej diagnozy, mówiła tylko, (czy aż?) że mam cechy borderlajna, miałem diagnozę sam odkryć, patrzyła często mi na nadgarstki, i jesli chodzi o cechy borderlajna, to wspólnie do tego doszlismy. Czasem pieprzyła bez sensu, jakimiś metaforami, typu : "Lepiej mieć borderline, niż bać się śmierci" Terapia zakończyła się probą samobójczą - 2 próby nieudane w ciągu jednego dnia. Siostra chciała jej zrobić aferę, ale rodzice ją uprosili, żeby terapeutkę zostawić w spokoju. Myslicie że Ona (terapeutka) powinna wiedzieć o tych próbach samobójczych? MNie się zdaje, że powinna, tylko co to zmieni. Nadużywam prochów które mi przepisała dochtórka, miałem przed sobą wizję doktoratu, ale jestem tak wyprany ze wszystkiego że szkoda gadać. W dodatku nikt mnie nie chce, po prochach mam nadwagę...

 

Dlaczego po dwóch latach od zakończenia terapii zastanawiasz się dalej o tym, czy terapeutce powiedzieć o swoich próbach samobójczych? Nie rozumiem za bardzo...

 

Nie myślałeś o podjęciu innej terapii? U kogoś innego? Może leki należy zmienić na inne?

Myślę sobie, że jeśli miałeś marzenie, aby robić doktorat to nie wypuszczaj go z rąk. Niech to chociaż będzie jakimś celem dla Ciebie może póki co, żeby Cię wzmocnić?

[Gość]

buszujacywtrawie, znajdz innego T. Ile ja sie naszukałam by w końcu trafić...

Mnie namawiać do leków dlugo nie trzeba gdy dzieją się ze mna takie rzeczy. Boję się tylko tez tego otępienia a wiem ze z początku dlugo wystepowaly u mnie senności do 12:00 Np i ciągle zmęczenie. Potem bylo dobrze, spokojniej i nawet wiecej radosci mialam w sobie.

[milion_kawalkow]

Yvonne

 

Od zawsze bylam zwichnięta, od kilku miesięcy jest jedna wielka tragedia- ale wczorajszy wieczor przerosl mnie o cala tone wewnetrznej agresji, gniewu i niepohamowanego placzu. Myslalam, ze ostatnie miesiace byly juz moja gorna granica- a jednak nie.

Moze brzmiec to 'lekko' ale wczoraj rozmawialam z mama: i najpierw zaczela kontrolowac moj nerwowy ruch noga, raz po raz. Pozniej w trakcie powiedzmy 'normalnej' rozmowy zaczela mowic mi, ze cale zycie nic nie robilam, nic. K*RWA nic. wiec zapytalam 'Cale zycie nic nie robilam?' i to wystarczylo, gdy odpowiedziala 'tak'. W ulamku sekundy moje negatywne emocje dobily do zenitu. Ładunek wybuchowy. Nagle poczulam, ze za sekunde wstane i zaczne uderzac glowa o sciane, szczatki mozgu wybraly opcje mocnego uderzenia kubkiem w stol i wyjscia z kuchni. Tyle, ze... Ona poszla za mna do pokoju. Myslalam, ze rozniose sie wewnetrzna sila. A ona zaczela mowic mi (prawie krzyczac), ze nie mam robic z siebie na sile wariatki, ze z jednym wariate juz zyla (z moim ojcem: przeszlosc) i z drugim zyc nie bedzie, ze zaraz zadzwoni tam gdzie trzeba i mnie zabiora (ostatnie zdanie uderzylo w moj caly chaos tak, ze wstalam z lozka; rok temu to samo wykrzyczala przez telefon do mojego ojca). Wstalam z lozka, zaczełam wypuszczac z siebie miliony oddechow, i chodzic w kolko. Nie zatrzymałam calkowicie niepohamowanego placzu- trwa nadal- z przerwami. Jestem swiadoma tego, ze nie potrafie kontrolowac emocji, zawsze tak bylo- chociaz ostatnie miesiace sa wspomnianą tragedią- ale wczorajszy wieczor.... Nie wiem co sie dzieje. I slyszałam zawsze 'wymyslasz, wyoblrzymiasz'.

Jest zle.

Moze brzmi naprawde lekko.. ale moja glowa...

[Gość]

milion_kawalkow, ja Ciebie rozumiem i czytajac odczulam pewnie te same emocje które Toba kierowały.

[milion_kawalkow]

Conessa

Ja czytajac Twoj opis emocji, przy 'szalenstwie' w kwestii innych ludzi w zyciu Twojego bylego partnera- podzielam calkowicie. Ja.. Przyznam, ze nie musze danej osoby znac, zeby narodzila sie we mnie nienawisc do niej. Wystarcza zdjecia, poczucie bycia gorsza, grubsza, mniej utalentowana, mniej kobieca.. i tak dalej... czuje, ze gdyby postawiono mi dane osoby przede mna- rozszarpałabym je. Bez chwili zawahania.

[Yvonne]

milion_kawalkow nie zabrzmiało to lekko... Czytając co pisałaś widziałam siebie jeszcze jakiś czas temu... Ech... Mam nadzieję, że nie mieszkasz z mamą i te rozmowy są sporadyczne :/

 

Pomagasz sobie jakoś? Ktoś bliski? Terapeuta? Leki?

[milion_kawalkow]

Yvonne- mieszkam z mama. Niedawno wrocilam do domu (bylam za granica). Na szczescie mialam gdzie wczoraj wyjsc. Spakowalam kilka rzeczy i poszlam do babci. Mama siedziala zamknieta w pokoju, chyba nawet nie wie kiedy wyszlam (chyba ze uslyszala zamykanie drzwi od mieszkania).

Mam chlopaka... no ale- jesli wiesz mniej wiecej co sie we mnie dzieje- to domyslasz sie rowniez jak wyglada moja relacja partnerska.

Jesli chodzi o przyjaciol (nie dosc, ze zazwyczaj nie dopuszczam ludzi zbyt blisko siebie- z powodu miliona obaw- to gdy juz wpuszcze ich 'do siebie' to moje stany i moje podejscie sprawiaja, ze odchodza [tu: potrzeba bycia postawiona na piedestale ich zycia, jestem zaborcza, zazdrosna no i moje stany emocjonalne w gratisie...]) Ludzie bliscy bardzo szybko znikaja- a w sumie to chyba sama ich odtracam- soba i swoim zachowaniem, ktorego nie sa w stanie zrozumiec. U lekarza nie bylam jakos od okolo 1,5 roku- wizyte mam 13 stycznia (tu: jest to dla mnie wiecznoscia na chwile obecna...) Leki po ostatniej wizycie odlozylam sama (glupota, wiem..). Myslalam, ze sobie poradze, a jest tylko gorzej.

 

-- 04 sty 2015, 16:11 --

 

A co do terapii- bylam u kilku psychologow- wczesniej- ale niestety mam problem z akceptacja/tolerancja. Wystarczylo na przklad, ze jeden z nich ubieral sie nieodpowiednio i juz moja glowa zaczynala dzialac i przekazywac mi informacje 'Spojrz, ten czlowiek nie jest dla Ciebie. Zobacz jak wyglada- na pewno Cie nie zrozumie. Odejdz. Usun sie.' (Te slowa widnialy w mojej glowie bez przerwy, zataczaly kola i z kazdym kolejnym razem napis robil sie bardziej wyrazny i wiekszy. Natretne mysli nie pozwalaly mi sie w pelni otworzyc czy tez skupic na czyms, bo caly czas myslalam o jego ubraniach, makijazu, czy czymkolwiek innym. (Czego im w sumie nie mowilam, co zapewne bylo bledem z mojej strony)

[Gość]

Conessa

... czuje, ze gdyby postawiono mi dane osoby przede mna- rozszarpałabym je. Bez chwili zawahania.

Właśnie, tego się u siebie boję, jeśli kiedykolwiek spotkałabym kobiety które tylko spotykały się , poznały mojego partnera i choć drobny podryw był to bałabym się w tym momencie siebie. Niewinne dziewczyny, które dla mnie spieprzyły coś, ponieważ pokazały siebie jemu, że są ładne, mądre, uśmiechnięte, delikatne, kobiece - to mu się podoba na pewno, i to napędza mnie w strach bo boję się, że jak on zobaczy, że są inne, zdrowe i takie jak je opisałam to po co mu ja? No troche już na to za późno, bo w końcu zobaczył to kiedy z nim nie byłam, zresztą jest już dojrzałym mężczyzną, który poznał wiele ludzi, kobiet więc co ja tu w ogóle chce przed nim ukryć.

Wiem jak się zachowuje wtedy, w takich i podobnych sytuacjach - jak bym była zbuntowaną 14 latką.

 

Dobrze, że idziesz do T. 13 stycznia już niebawem, wytrzymasz. To jakiś sprawdzony już, znany dla Ciebie czy nowy?

Ja tęsknie za swoim, żałuję, że zerwałam terapię, ale musiałam i teraz jest daleko. Musze poszukać kogoś nowego a nie umiem innym zaufać, też skreślam ich po ubraniach i często po pierwszych dwóch zdaniach jakie kierują do mnie. Jakbym była jakąś specjalistką co najmniej od terapeutów i wyczuwała kto się nada a kto nie.