Jak to przetrzymać nie zwariować i nie skończyć w piachu

Jak wyżej w temacie, jak nie zwariować kiedy jestem już w takiej rozypce psychicznej jak nigdy dotąd nie byłam

i naprawde mam ochotę się zabić, bo to ukróci to psychiczne zasrane cierpienie!!

Mam zacząć ćpać? czy co?

ladywind, mówiąc"to", masz na myśli konkretną sytuację, czy w ogóle szeroko pojmowany stan depresji?

Jeśli chodzi o to drugie, to:

- rozmowa z kimś bliskim,

- stała kontrola lekarza psychiatry,

- terapia,

- nie zaprzestanie rozwijania swoich pasji, przynajmniej próby zainteresowania czymś,

- częste nie spędzanie czasu samotnie,

ladywind, zapisać się w końcu do psychologa!!

*Monika*, jestem pod kontrolą lekarza, ale to konczy sie na wizycie 5 minut przepisaniu kolejnych leków, gdzie wcześniejsze nie dały rezultatu.

Na terapie nie nadaje się w tym momencie, bo mam ciężko cokolwiek zrobić, nie mówiąc już o opuszczeniu domu

Oprócz nerwicy męczą mnie natretne myśli, które mam niemal non stop, bez chwili wytchnienia

Rozmowa z bliską osobą, w tym wypadku z mamą, jest tylko rozmową, pomoże na chwilę,a potem dalej jest psychiczne cierpienie

Miałam pasje ale w tym stanie nic mnie nie interesuje, nawet coś co wcześniej lubiłam

W głowie mam pustke, to potem myśli i tak jest w kółko dzien w dzień od stycznia jestem już tym bardzo zmęczona, czuje sie totalnym zerem od dłuższego czasu, stoje w miejscu, życie mi ucieka, a dodam że to nie pierwszy nawrót choroby, kiedy wcześniej miało być tak dobrze. Ja sie od tego nie potrafie uwolnić.

Bellatrix, może jutro napisze coś wiecej co mnie męczy, najśmiejszniejsze jest to, że ja wiem skąd to wszystko wynika, sama potrafie bez psychologa dotrzeć do tych mechanizmów choroby, a i tak nic to nie pomaga, ciągler tkwię w tym bagnie po uszy

najśmiejszniejsze jest to, że ja wiem skąd to wszystko wynika, sama potrafie bez psychologa dotrzeć do tych mechanizmów choroby, a i tak nic to nie pomaga,

Bo znac mechanizm nie znaczy wiedziec jak z nim walczyc..dlatego chodzimy do psycho

Candy14, wiem że nie obedzie sie u mnie bez psychologa, ale musze troche stanąć na nogi, bo w tym stanie nawet sie nie skupie na takiej rozmowie z nim

ladywind, wiec trzymam kciuki, zebys troche doszla do siebie

ladywind, A może pobyt w szpitalu? To nie jest nic strasznego , a zawsze łatwiej dobrać leki i jesteś pod stałą opieką.

*Wiola*, jak te nowe leki nie pomogą to biorę to pod uwagę, choć nie ukrywam, że szpitala się boję

Candy14, dziękuję

ladywind, Zapewniam Cie ,że nie ma czego. Wiele osób z forum przez to przeszło i większość uważa to za dobre wyjście. Ja też byłam i to nawet kilka razy i uważam ,że było warto.

*Wiola*, przekonałaś mnie naprawde, jak te leki nie pomogą to ja tam się wybiorę, bo za długo już czekam na poprawę

ladywind, Trzymam kciuki żeby jednak zaskoczyły , ale jeśli nie to wierzę ,że szpital pomoże.

tez mam podobny problem no i tez jestem bezradny, współczuje Ci bardzo bo wiem jakie to uczucie:(

ladywind,

ja tez wiem skad wynika, jest dzięki temu trochę łatwiej, ale i tak trwa, nie boj sie szpitala w koncu idziesz tam nie dla przyjemnosci tylko z powodu koniecznosci by sobie pomóc, sporo osob było i szpital im pomógł

Problemem jest sposób zrobienia tego. Chciałbym bezboleśnie, we śnie.. Niby nie mam nic do stracenia, mógłbym pójść do psychologa, po pomoc, ale nie wiem czy tego chcę.. Może już nie chcę nawet z tego wychodzić ? Chcę spokoju, ciszy, ukojenia ..

THJ_nw, najgorsze jest to, że nie da się uciec od tego stanu, a myslenia wyłączyć nie można.

ladywind, niestety nie.. ale też najgorsze jest to, że już chyba nawet nie chcę poprawy .. ulgi pragnę od tych myśli zagubionych ..

ladywind, mam wrażenie, że w tym momencie znajdujemy się w dość podobnym stanie. Ja męczę się z depresją od długiego już czasu i nieraz miewałam cięższe okresy z bardzo czarnymi myślami, ale zawsze jakoś po pewnym czasie udawało mi się doprowadzić do stanu umożliwiającego funkcjonowanie choćby na poziomie podstawowym. Jednak to co się ze mną dzieje od kilku miesięcy to jakiś niekończący się koszmar. Nigdy nie czułam się tak fatalnie przez tak długi czas bez przerwy.Nie radzę sobie z niczym, w dodatku wcale nie jestem pewna czy mam ochotę po raz kolejny zaczynać wszystko od początku, tym bardziej że wyczerpałam już dostępne środki (terapia, leki, szpital) nie za bardzo widzę sposób na wyjście z tego bagna, a i sensu, wiarygodny powodu brak.