Hej! ;)

Jestem na tym forum już dość długo , jednak jest to mój pierwszy post. W tym roku minie 6lat odkąd cierpię na depresje , niedawno zorientowałam się , że doszła do tego nerwica Mam za sobą kilka planów samobójczych z czego jedna przerodziła się w próbę. Wiedzą o tym tylko moi przyjaciele. Od bardzo dawna chciałam się jakoś zebrać w sobie i iść do specjalisty , ale za bardzo się bałam. Teraz nadal panicznie się boję , ale chcę spróbować , wiem , że to moja ostatnia szansa. Problem w tym , że nie wiem jak powiedzieć o tym rodzicom , z racji tego , ze jestem jeszcze niepełnoletnia. Jestem wręcz pewna , że nie zrozumieją , zaczną mówić , ze zwariowałam i wyślą mnie do szpitala. Wiem , ze to tylko myśli , ale nie umiem z nimi walczyć. Może po prostu nie powinnam im mówić i sama rozpocząć leczenie?

Witaj xlunaticx, miło Cię poznać. Jeśli uważasz, że to nie pora na taką rozmowę z rodzicami to udaj się najpierw do specjalisty - z czasem się wzmocnisz i na rozmowę nigdy nie jest za późno. Poza tym, domyślam się, że masz mętlik w głowie i właściwie nie bardzo wiadomo co powiedzieć, jak wyjaśnić gdy samemu się nie rozumie - od tego jest specjalista, aby się z tym uporać.

hej, xlunaticx, jeśli chodzi o rodziców to jakbym czytała o sobie. ja zdecydowałam iść sama, bez wiedzy rodziców - to chyba najlepsze wyjście, jak będziesz wiedziała co i jak, to trzeba będzie spróbować pogadać z rodzicami...

Dziękuję za pomoc Zdecydowałam jednak , że im powiem. Nie chce ich już dłużej oszukiwać. Mam nadzieje , że znajdę w sobie wystarczająco dużo siły , a by choć w skrócie powiedzieć im co się ze mną dzieje. Narazie czekam na odpowiedni moment Jeszcze raz dziękuję.

I co już po rozmowie Jaka była reakcja rodziców Mam nadzieję, że Ci pomogą.

Zamierzałam z nimi porozmawiać w piątek... Ale dziś coś we mnie pękło ... Nie idę na żadną terapię i tak to nic nie da , nikt nie jest w stanie mi pomóc. Najwyżej umrę , obojętne mi to. Przepraszam , że zabrałam wasz cenny czas