ciągłe wyobrażenia,dawne sytuacje

witam od paru ładnych lat mam taki problem ze sobą właściwie nawet nie wiem czy to problem.

mianowicie cały czas sobie coś wyobrażam na przykład odtwarzam w myślach jakąś dawną sytuację i zastanawiam się co mógł bym jeszcze wtedy zrobić,jak gdzieś ide od razu myślę co będę robić i jak będzie to wyglądać,przed snem zazwyczaj wyobrażam sobie co kiedyś będę robił,co chciałbym zrobić i czego nigdy nie zrobię. niby nie było by chyba w tym nic nadzwyczajnego chociaż czasami bywa to uciążliwe.

jednak dzisiejsza sytuacja troche mnie zmartwiła. nie chciało mi się nawet z rana wstawać z łóżka właśnie z tego powodu że ciągle coś sobie wyobrażałem i nie chciało mi się wracać do "rzeczywistości".

nie wiem czy to normalne dlatego chciał bym się zapytać

pozdrawiam.

Mam dokładnie tak samo, to raczej normalne do momentu kiedy nie utrudnia ci normalnego funkcjonowania. Dla przykładu ja potrafię przeleżeć tak dwie godziny i myśleć o rzeczach, które nigdy nie będą miały miejsca. To chore ;/ ale nie potrafię tego nie robić. To tak jakbym żyła w drugim, szczęśliwszym świecie.

też tak mam nawet nie zauważyłem od kiedy to się zaczęło

hfcghfd, Pewnie od kiedy rzeczywistość stała się taka odpychająca że psychika zaczęła szukać innej.

hfcghfd, Pewnie od kiedy rzeczywistość stała się taka odpychająca że psychika zaczęła szukać innej.

Coś w tym jest. Takie myslenie bywa też ucięczką od życia, codziennych problemów,ich rozwiązywania, szczególnie dla osób słabszych psychicznie.

Może to poczucie bezsilności, bierność? Ja tak rozpamiętuję (a może i nadal mi się zdarza) sytuacje, w których teoretycznie mogłam postąpić inaczej, ale tego nie zrobiłam.

Zdarza się nawet wracać do czasu przedszkolnych

Pamiętasz czasy przedszkolne? o_O

Rozpamiętywanie przeszłości, błędów chyba nie jest takie złe moim zdaniem. Gorzej jak zamiast skupić się na aktualnych, realnych sprawach kładziesz się i wyobrażasz różne sytuacje, na które nie ma szans w rzeczywistości. Potrafię też nie spać pół nocy i tak rozmyślać. Wiem, że sprawiam tym sama sobie ból, no ale jak przestać skoro w normalnym życiu nic dobrego mnie nie spotka?

w sumie macie racje w moim życiu nic się nie dzieje nikogo nowego nie poznaję nigdzie nie jeżdżę oprócz paru kolegów praktycznie nie mam z kim pogadać to pewnie dlatego trzeba będzie w końcu chyba coś z tym zrobić

Ja mam bardzo podobnie. Czasem się to nasila, np. od kilku dni nie mogę w ogóle zasnąć bo wyobrażam sobie jakieś sytuacje, które zapewne nigdy się nie wydarzą. To uciążliwe, bo muszę czasem wstawać o 5 i jestem wtedy niewyspana, jak trup jakiś.

Od kilku dni? Ja tak mam codziennie od paru lat...

ostatnimi czasy stało się to o tyle nie komfortowe że pare razy zdarzyło mi się pomylić rzeczywistość z tym czymś co rodzi się w mojej głowie...

Ja mam podobnie i popieram teorię, że takie rzeczy pojawiają się wtedy, gdy rzeczywistość jest mało satysfakcjonująca delikatnie mówiąc.

Mną takie uciekanie od rzeczywistości zawładnęło już do tego stopnia, że "żyję" w wyobraźni całymi dniami, nie mogę się powstrzymać. Wymyślam sobie światy, osoby i sytuacje. Moje życie jest tak nudne w porównaniu z tym, co robię w wyobraźni, że nie chce mi się do niego wracać. Codziennie sobie obiecuję, że z tym skończę, ale nie daję rady

Tak więc ratuj się póki jeszcze możesz...

witam od paru ładnych lat mam taki problem ze sobą właściwie nawet nie wiem czy to problem.

mianowicie cały czas sobie coś wyobrażam na przykład odtwarzam w myślach jakąś dawną sytuację i zastanawiam się co mógł bym jeszcze wtedy zrobić,jak gdzieś ide od razu myślę co będę robić i jak będzie to wyglądać,przed snem zazwyczaj wyobrażam sobie co kiedyś będę robił,co chciałbym zrobić i czego nigdy nie zrobię. niby nie było by chyba w tym nic nadzwyczajnego chociaż czasami bywa to uciążliwe.

jednak dzisiejsza sytuacja troche mnie zmartwiła. nie chciało mi się nawet z rana wstawać z łóżka właśnie z tego powodu że ciągle coś sobie wyobrażałem i nie chciało mi się wracać do "rzeczywistości".

nie wiem czy to normalne dlatego chciał bym się zapytać

pozdrawiam.

Tak jest. Nie ma to jak ciagłe życie przeszłością, ciagłe analizowanie co było można zrobic lepiej, co by było gdyby...itd. Takie myslenie dobija wrecz zabija, ze nie chce sie wtedy myslec o codziennosci i sie ucieka w nałogi i wspomnkowanie przeszlosci. Wiem cos o tym bo poza wieloma innymi problemami tez to mam. Zauwazyłem ze wspominkowanie przeszłych zdarzen wyrzadza wiecej szkody niz pozytku. Wpedza w depresje gdyz lepsza przeszłosc powoduje odrzucenie nieciekawej teraźniejszosci.

hfcghfd, tak to normalne. zwlaszcza w okresie dorastania.

tak samo normalne jest ze osoba ze slaba psychika moze stac sie silna psychicznie