najsłabsze ogniwo

Tak się zastanawiam jak to jest, że ludzie z depresją i nerwica uwarzą się za słabych a paradoksalnie ta w stanie znieść takie ciężkie sprawy w swoim życiu. Jak to jest z tym najsłabszym ogniwem. Czy tez tak się czujecie?

Miałem depresję, ale nigdy się nie poddawałem i nie uważałem się za słabszego. Po prostu w życiu trzeba działać i stawiać czoła swoim problemom, przy czym nigdy się nie poddawać.

hm...chyba sama muszę sobie odpowiedzieć.

CzlowiekWmasce, człowiek sobie nie zdaje sprawy ile od niego zależy.

a szczególnie od tego ''najsłabszego ogniwa''. To jest naprawdę paradoksalne ale tak jest.

Oczywiście czuję się słaba ale tak przyjrzeć się bliżej to nie jest się aż tak słabym czy niezaradnym życiowo.

Podobnie rzecz się na z ''piątym kołem u woza''. Niby niepotrzebne ale w pewnym momencie jest wypadek i to koło jest niezbędne.

Ja tam się nie czuję najsłabszym ogniwem.

W sumie to wręcz przeciwnie, w badaniach na większości poziomów edukacji byłam w grupie gwiazdą socjometryczną, poza tym nawet nieźle pracuję w grupie, a zdarza mi się nawet ją zdominować.

Czyli najsłabszym ogniwem nie jestem, ale głównie dlatego, że na zewnątrz jestem mocno inna niż w środku.

Rafka, ja chyba wiem o co ci chodzi :) Też właśnie miewałam i miewam takie myśli. Z jednej strony, kiedy się dołuję to wymyślam sobie od niezaradnych słabeuszy, ale w chwilach "trzeźwości" przyznaję, że kurczę, tak na prawdę to jestem silna, skoro przetrwałam lata w samotności i lęku, jednocześnie uśmiechając się w obecności innych ludzi. Myślę sobie wtedy, że niejedna z tych osób, które widzę wokół siebie, która panikuje gdy na 5 min zostanie sama, w życiu nie przetrwałaby czegoś takiego. Zatem jestem silna w gruncie rzeczy, skoro byłam w stanie to ciągnąć (choć to nie do końca pozytyw, poddawanie się to też ważna rzecz...)

taka natura ludzka jesteśmy słabi a zarazem silni.