Witam !

Jestem tu pierwszy raz więc chciałabym się przywitać i powiedzieć co mnie tu sprowadza i z Wami łączy... otóż mam depresję oraz zaburzenia lekowe... od kilku miesięcy zdiagnozowaną a od bardzo bardzo dawna, już nawet nie pamiętam kiedy czuję się kiepsko więc trwa to już bardzo długo... od października biorę proszki na mą przypadłość, i jakoś żyję.. i cały czas walczę bym poczuła się lepiej. Jestem typem samotnika, pewnie jak większość z Was...lubiłam przebywać z ludźmi, ale gdy się napiłam, wtedy to było nawet przyjemnie, ale generalnie przebywam sama, choć wiem że to mi szkodzi... dziwne jest to, że bardzo, bardzo potrzebuje ludzi, przede wszystkim takich którzy mnie wesprzą ale i tak po prostu do towarzystwa i ja to wiem, ale będąc z ludźmi mam poczucie, że chce być sama...chcę zamknąć się w swym świecie i najlepiej wszystko przespać..choć wiem, ze nie mogę już uciekać..mam 25 lat studiuję i od zawsze byłam wrażliwa...i zawsze wszystko trzymałam w środku.. miałam ojca alkoholika który teraz jest chory i już nie pije, który awanturował się za każdym razem gdy się napił, czasem bił i strasznie wyzywał..wpajał mi od dziecka, że jestem beznadziejna, nigdy nie okazywał mi pozytywnych uczuć.. nigdy sie mną nie interesował.. i to we mnie jakoś tkwi..od dziecka choruje, mam dysplazje stawu biodrowego, bolą mnie nogi, kręgosłup i generalnie jest gorzej, ciągle chodzę po lekarzach i już mnie to męczy...zawsze się wstydziłam tego co mi jest, ludzie się ze mnie śmiali a mnie to bardzo bolało..,.Ludzie generalnie mnie ranili, byli ze mną jak byłam im do czegoś potrzebna, także teraz nie bardzo przywiązuję się do ludzi i im ufam.. nie umiem się jakoś cieszyć życiem, jestem sama, mam wrażenie że nikt mnie nie rozumie...ale pewnie Wy tak..dlatego tu jestem...