Obowiązek szkolny przy zaburzeniach lękowych - doradźcie!

Piszę bo nie wiem gdzie znaleźć pomoc, a może Wy mi tutaj coś doradzicie.

Martwię się bardzo o brata. Ma 17 lat, fobię szkolną, stracił już jeden rok nauki kiedy po prostu choroba nad nim zwyciężyła. Rozmawiałam z nim, jest naprawdę głęboko dotknięty lękiem, potrzebuje pomocy bardzo.

Niestety jesteśmy zaniedbywani, na pomoc rodziców nie ma co liczyć (ojciec wspiera ale sam nie rozumie kompletnie co z tym zrobić), ja mieszkam daleko. Na razie delikatnie zachęcam młodego do podjęcia terapii, wydaje mi się że jest chętny bo widzi po mnie, że to skutkuje, ja go też rozumiem doskonale bo mamy te same lęki, te same źródło lęków.

Ale nie wiem jak to wygląda u 17latka jeśli pójdzie prywatnie - czy rodzic jest potrzebny?

Jednak dopóki młody będzie w środowisku rodzinnym, dopóty (tak myślę) nie uda mu się przepracować tego, co w nas głęboko siedzi (ja już wiem że przyczyną wszystkiego jest matka).

Może pomoże mu terapia poznawczo-behawioralna, bo skupia się na tym co teraz.

Leków brać nie chce, szpitala się boi.

On jest zmotywowany żeby do szkoły pójść ale boję się, że wystarczy tylko małe potknięcie, jakiś drobiazg i lęk wróci. Ten lęk cały czas siedzi w jego głowie i jest jeszcze gorszy, bo doszło poczucie winy i poczucie, że nie zasługuje na pomoc. Kiedy tylko próbuję z nim o tym rozmawiać, nie jest w stanie przestać płakać.

Dlatego też nie chce się przyznawać do choroby nikomu, bo ma wrażenie że nie zasługuje na taryfę ulgową.

Zastanawiam się, czy mimo to (przy jego zgodzie i świadomości) nie porozmawiać ze szkołą, z psychologiem szkolnym i nauczycielami. Czy w sytuacji kiedy znowu będzie źle i nie będzie w stanie wyjść do szkoły, jest jakaś możliwość uczenia się zdalnego? Nauczanie indywidualne? Czy ktoś z Was ma doświadczenia w tym zakresie? Czy wtedy jest potrzebna jakaś opinia od psychiatry?

Jestem w kompletnej kropce, ponieważ sama mam lęki to oczywiście strasznie się o niego boję ale w ramach autoterapii nie mogę być jego "matką", więc chcę mu pomóc bez obwiniania się, że jestem za niego odpowiedzialna, ale naprawdę nie wiem jak się za to zabrać

może trochę chaotycznie napisałam, ale chyba sama potrzebuję też jakiegoś wsparcia.

Myślę,że dobrze byłoby nakreslić sprawę wychowawcy, ale nie wiem, czy nauczanie indywidualne byłoby dobrym rozwiązaniem - lęki trzeba zwalczać, a nie przed nimi uciekać. I byłoby super, gdyby Twój brat zdecydował się na terapię :)

Racja, zastanawiam się po prostu nad dostępnymi rozwiązaniami, gdy jedyną opcją będzie dla brata zostać w łóżku i nie wychodzić.

fobia społeczna ma związek z dopaminą może

leki jak i mao ndri

albo niepełni agoniści spośród neuroleptyków sulpi amisulpryd arypiprazol ?

albo tianeptyna

buspiron ma długotrwałe efekty anksjolityczne (przeciwlękowe) i nie zamula i ciekawy profil receptorowy

Wiem, że istnieje możliwość nauczania indywidualnego w domu - nauczyciel kilka razy w tygodniu przychodzi do ucznia. Nie wiem jednak, na jakiej zasadzie to działa, ale szkolny pedagog na pewno będzie doskonale zorientowany :)

Ja zgaduję że u nas wszystko ma związek z sytuacją rodzinną.

Ferdynand k, kompletnie się nie znam na lekach, ale czytałam że są leki które nie dają trwałych efektów ubocznych i nie uzależniają? Cholera, ja jestem tak antylekowa, że młody to pewnie podchwycił i trudno będzie go do leków jednak przekonać.

Aaa, napisałam tez fobia szkolna, bo to tak się w sumie objawiło, no ale on diagnozy nie ma, u lekarza nie był więc nie wiem dokładnie jaki to będzie rodzaj lęków.

cheiloskopia, dzięki :) po prostu przekonam go, żeby włączyć w sprawę psychologa albo wychowawcę... powinien dać się namówić.

ja stawiam że to fobia głownie społeczna wiesz tyle ludzi itd

może niech się dowartościuje na sztuki walki zapisze ooo

czytałam że są leki które nie dają trwałych efektów ubocznych i nie uzależniają?

Ja jestem na lekach od 15 roku życia (z jedną roczną przerwą) i nie zauważyłam jakiś szczególnych skutków ubocznych poza tymi występującymi przez pierszych kilka dni od rozpoczęcia ich przyjmowania :)

I myślę, że szkoła powinna wiedzieć o problemie.

ja biorę tianeptynę

i concertę tak 5 dni w tygodniu podczas nauki

Ja miałam nauczanie indywidualne, ale w szkole. Bardzo dużo dało, bo nie było lęku przed siedzeniem w klasie w tłumie. Poza tym nadal był "przymus" wychodzenia z domu, co z kolei wyklucza nauczanie domowe.