Filmy i seriale

[Gość]

Ḍryāgan, polecam też Humanss - znacznie słabszy od Westworld, ale idzie obejrzeć.

[Gość]

Ḍryāgan, poczytaj o teorii symulowanej rzeczywistości, jeżeli ten temat faktycznie Cię interesuje.

[Kontrast]

Ḍryāgan, fajne rozmyślenia.myśle blisko prawdy o nas, o człowieku, o życiu.

[Zebrec]

Kilka z moich ulubionych:

 

- Dexter

- Sześć stóp pod ziemią

- Miasteczko Twin Peaks

- seriale z okresu PRL (Zmiennicy, Alternatywy 4)

[Siergiej Arbuzow]

widział ktosz o tej sajkopatce z czechosłowacji?:>

[Motocyklista]

Chyba będę jedyny, który obejrzał od początku do końca : Dla ludzi o mocnych nerwach!

Złote Maliny 2017

[Gość]

Motyl Still Alice (ang. Still Alice) − amerykańsko-francuski niezależny film dramatyczny z 2014 w reżyserii i według scenariusza Richarda Glatzera i Washa Westmorelanda, adaptacja powieści Motyl (2007) Lisy Genovy.

[alone05]

Jurassic World - Bardzo fajny film, podobały mi się dinozaury, ciekawe było jak dzieciaki skoczyły do wodospadu uciekając przed dinozaurem, na końcu filmu była ciekawa walka między dużymi dinozaurami, film oceniam na 8/10 ocena bardzo dobra.

 

 

 

[Kontrast]

Siergiej Arbuzow, nie ale mam w planach. Popękana skorupa - wczoraj widziałem. Dobry film w stylu Czarnego Łabędzia tylko bardziej naturalny, plus germańska ekspresja = obraz bardzo realistyczny, nie przekombinowany, pokazujący jak dochodzi do rozdwojenia osobowości, gdy ktoś ma ją nie całkiem ukształtowaną a jest deficytowy od dziecka. Ogólnie to film o życiu i sztuce i natchnąłem się na niego po seansie ,,Powiększenia'' które jest crème de la crème w tym temacie.

[Siergiej Arbuzow]

^podobno nie warto o duperce sterującej furgonetką śmierci, odpuszczam seans

[Kontrast]

Siergiej Arbuzow, E ona tam miała dobrze zaburzoną mowę końcową zrzucającą na społeczeństwo część winy. To taki dobry przykład jak powstaje patol i że nie trzeba go hodować bo zło jest w każdym z nas. Choć ona nie miała łatwo. Do dyskusji jak to z tym jest.

Są dwie książki po czesku o tym, film nie, ze wybitny - średni ale ja lubię takie inne filmy.

[Kontrast]

A tak ogólnie to jest na sieciach nowy Jarmusch. Bez napisów jeszcze ale ty to chyba oglądasz bez:)

[Motocyklista]

Wczoraj obejrzałem: iBoy(2017). Dla fanów Watch Dogs i Maisie Williams. Mam słabość do niskich dziewczyn .

[Kontrast]

Siergiej Arbuzow, film o duperce drajwerce jest juz na sieciach.

[DevilControlsMe666]

a co to ? Kontrast

[Kontrast]

DevilControlsMe666, Ja, Olga Hepnarova -dobrze zaburzona panna.

[Gość]

Filmy warte obejrzenia i przeze mnie polecane.

 

Into the Wild

Wszystko za życie (2007)

 

 

Ocena filmweb: 7,9

 

Recenzja z filmweb:

Spotykasz młodego, sympatycznego chłopaka. Z pasją opowiada ci on o swojej wielkiej przygodzie: podróży stopem na Alaskę i odrzuceniu wszystkiego, co materialne. Jesteś świadkiem jego niespożytej energii i czystej namiętności i w głębi duszy zazdrościsz mu odwagi, by to wszystko rzucić. Kusi cię opisywana przez niego wolność.

 

Chris McCandless symbolizuje jedno z najstarszych ludzkich marzeń, które towarzyszy nam w zbiorowej świadomości od czasu rozpalenia pierwszego ogniska separującego nas od natury - pragnienie powrotu na jej łono. W dzisiejszych czasach dla większości ogranicza się ono do kilku kwiatków w doniczkach, może psa albo kota, bądź też okazjonalnego wypadu do parku. Bardziej odważni wyjadą na zorganizowane wakacje w 'dziewicze' rejony globu. Niektórym i to jednak nie wystarcza. Taką osobą był właśnie Chris, bohater filmu Seana Penna "Wszystko za życie".

 

Chris jest postacią autentyczną, choć Penn mocno go wyidealizował. W filmie jest on chłopakiem, który widząc, co pogoń za posiadaniem uczyniła z jego rodziców, postanowił się temu przeciwstawić. Wybrał wolność, dzikość, nieokiełznaną swobodę. Odrzucił pieniądze, własność, karierę; jego bagaż stanowiła jedynie pasja pchająca go coraz bardziej w szeroko rozwarte ramiona dzikiej przyrody. Jednak przyroda nazywana jest 'dziką' nie bez powodu. Za sympatyczną mordką niedźwiedzia grizzly kryje się drapieżca, który może rozszarpać człowieka na kawałki. Za niepozornym kawałkiem ziemi, kryje się wyschnięte koryto rzeki, która może porwać i zabić każdego, kto stanie na jej drodze. Za niewinnym owocem kryje się trucizna przyprawiająca o męczarnie i śmierć.

 

Sean Penn niezwykle plastycznie i sugestywnie oddaje cały żar tęsknoty za życiem w harmonii z naturą. I z druzgocącym serce żalem rozpacza nad faktem, iż jest to już niemożliwe. To, co dla naszych dziko żyjących przodków byłoby oczywistością, Chrisowi cały czas umyka. Jego wiedza na temat przyrody bierze się z książek i naiwnej wiary, nie popartej żadnym doświadczeniem. Chłopak co chwilę wpada przez swą ignorancję w kłopoty, lecz udaje mu się z nich wykaraskać. Na każdą z lekcji pozostaje głuchy, nie zdając sobie sprawy jak bardzo jest przyrodzie obojętny jego los. Ci, którzy znają historię McCandlessa, wiedzą, jakie są tego konsekwencje - inni powinni koniecznie film obejrzeć.

 

Penn nie śpieszy się z opowieścią. "Wszystko za życie" zbudowane jest z serii przypowieści, które zebrane razem budują obraz psychiki głównego bohatera, a jednocześnie unaoczniają widzom nasze własne wyobcowanie na planecie, którą zwiemy domem. Wspaniałe zdjęcia, solidna gra aktorska z zaskakująco dobrym Emilem Hirschem na czele sprawiają, że film wbija w fotel, chwytając za serce i pozostawiając po sobie niezapomniane wrażenie.

 

Obraz Penna wpisuje się w ten sam nurt filmów rozważających ludzką naturę co "Gerry" Gusa Van Santa czy dokument Herzoga "Człowiek niedźwiedź". Wszystkie one dobitnie pokazują alienację człowieka. W "Gerrym" zaakcentowana została nasza arogancja i pewność siebie wynikająca z przekonania, że przyroda została już oswojona. Van Sant uczy widza pokory. Z kolei Herzog skoncentrował się na obsesji, która każe obalać cywilizacyjne bariery, a jednocześnie czyni człowieka ślepym na realność świata przyrody. Zamiast powrotu do natury, jest tu oczekiwanie od zwierząt ludzkiego zachowania. Penn jest najbardziej liryczny z nich wszystkich, akcentując czystą i naiwną tęsknotę za światem bez granic. To elegia nad wyidealizowanym światem, który nigdy nie istniał i istnieć (niestety) nie będzie.

[Naemo]

C&S obejrzę!

[Gość]

Filmy warte obejrzenia i przeze mnie polecane.

 

Pi (1998)

reżyseria: Darren Aronofsky

 

Ocena filmweb: 7,4

 

Recenzja z filmweb:

Na tle innych filmów młodego amerykańskiego kina debiut Darrena Aronofsky'ego zwraca już uwagę swoją szorstkością. Nie ma tu elementów parodystycznych ani luzackiej atmosfery, bohaterowie nie są cool, nie robią sobie głupich i krwawych żartów - słowem, trudno w "Pi" odnaleźć to wszystko, co wypełnia po brzegi dzieła Quentina Tarantino, Kevina Smitha czy Douga Limana. Surowe, czarno-białe zdjęcia i drążąca mózg muzyka bez pardonu wrzucają widza w świat obsesji Maksa Cohena - matematycznego geniusza, który usilnie próbuje, posługując się notowaniami giełdy, dotrzeć do ostatecznego wzoru wszechświata. Powaga, z jaką Aronofsky traktuje temat i swojego bohatera chwilami aż drażni, czyni film cokolwiek nadętym, pozbawionym zbawiennego dystansu. Ale jednocześnie pomaga wzniecić niepokój i poczucie nieokreśloności, które nosimy w sobie jeszcze długo po wyjściu z kina

 

W "Pi" użyty został motyw, często stosowany w thrillerach, zwłaszcza politycznych - "spiskowej teorii dziejów". Działalnością Maksa zainteresowana jest tajemnicza organizacja z Wall Street, dążąca do przejęcia całkowitej kontroli nad giełdą, do czego potrzebny jest jej właśnie uniwersalny wzór, który pozwoliłby przewidywać, jakim wahaniom ulegać będą akcje. Ten wątek można by potraktować metaforycznie - Max, na przemian kuszony i zastraszany przez przedstawicieli Systemu, wyrażałby wtedy dylematy samego reżysera w zdominowanym przez Hollywood świecie filmu. Takie aluzyjne odczytanie treści "Pi" wydaje się jednak zbyt powierzchowne. Ambicje Aronofsky'ego sięgają dalej. Po drugiej stronie barykady stawia on bowiem grupę ortodoksyjnych Żydów, którzy odkrycia Maksa chcą wykorzystać do poznania "prawdziwego imienia Boga". Ale bohater odrzuca także religijną presję. Pragnie samotnie stanąć naprzeciwko tajemnicy

 

Krytyka zachodnia porównuje film Aronofsky'ego do debiutanckiej pracy Davida Lyncha - "Głowy do wycierania". W obu tych dziełach rzeczywistość zostaje zacieśniona do idees fixes i halucynacji głównej postaci, która właściwie nie schodzi z ekranu. Mnie jednak powracające kilkakrotnie ujęcie szumiących na wietrze liści przypomniało o "Powiększeniu", gdzie liście szumiały bardzo podobnie. Różnica między "Pi" a arcydziełem Antonioniego polega jednak nie tylko na tym, że film Aronofsky'ego jest raczej efektowny niż głęboki. Twórca "Przygody" kwestionował możliwość poznania (a może i samo istnienie) prawdy tej nawet najprostszej, prawdy ludzkiej, prawdy zdarzenia. Cóż dopiero mówić o tajemnicach kosmosu! Amerykański, dwudziestoparoletni reżyser wydaje się być dużo mniej sceptyczny. Max osiąga swój cel, rozpracowuje wzór "na całość". Rezygnuje jednak z otwierania nim universum, gdyż okazuje się to zbyt niebezpieczne, o czym świadczy chociażby przykład jego zmarłego mistrza, który również igrał z boskim ogniem. Fotograf z "Powiększenia" w ostatniej scenie filmu wiedział mniej niż kiedykolwiek. Wiedział, że nic nie wie i się nie dowie. Spojrzenie Maksa mówi coś zupełnie przeciwnego - wiem, ale wam nie powiem.

"Pi" dość niebezpiecznie dryfuje więc w stronę mielizn New Age. Na szczęście Aronofsky nie pogrąża się w psedonaukowym bełkocie o zagadkowych siłach rządzących kosmosem, dba raczej o to, by "Pi" pozostał sugestywnym, wciągającym thrillerem, który stara się być jakąś odpowiedzią na nasz niepokój w obliczu coraz większego chaosu poznawczego. Ten lęk wyraził już kilkadziesiąt lat temu Hermann Broch, gdy pisał w "Lunatykach", że nieokiełznane stały się pieniądz i technika, wahają się waluty i mimo wszystkich wytłumaczeń irracjonalnego, jakie człowiek ma pod ręką, skończone nie potrafi nadążyć za nieskończonym. Max jest tym, który podjął pogoń za nieskończonym

 

Cóż jednak mają czynić inni, pozbawieni jego matematycznego geniuszu, otoczeni za to PESEL-ami, NIP-ami, PIN-ami, numerami kont i telefonów komórkowych - tymi wszystkimi liczbami, bez których istnienie okazuje się być nielegalne, wręcz niemożliwe? Czy zdołają one wypełnić pustkę oniemiałego świata i oniemiałej duszy? Czy, jak trochę pokombinujemy, to ułożoną się w prawdziwe imię naszego boga?

[Gość]

Filmy warte obejrzenia i przeze mnie polecane.

 

Lost Highway

Zagubiona autostrada (1997)

reżyseria: David Lynch

 

 

Ocena filmweb: 7,6

 

Recenzja z filmweb:

"Zagubiona autostrada" nie bez powodu została okrzyknięta thrillerem wszech czasów. Obok tego psychodelicznego dziecka Davida Lyncha po prostu nie da się obojętnie przejść.

 

Fred Madison (Bill Pullman) jest dobrze prosperującym jazzowym muzykiem, którego trapią problemy małżeńskie. Z czasem Madisonowie regularnie znajdują przed swoją rezydencją kasety video początkowo ukazujące ich dom z zewnątrz, a następnie coraz to bardziej intymne aspekty wspólnego życia. Podczas oglądania ostatniego nagrania, Renee (Patricia Arquette) wychodzi na moment do łazienki. Fred decyduje się sam dokończyć film, w którym pod koniec jest przedstawiona scena brutalnego morderstwa jego żony dokonanej przez niego samego. Renee tymczasem znika bez śladu. Fred zostaje schwytany przez policję i osądzony na podstawie kluczowego dowodu, czyli taśmy video. Skazany na śmierć oczekuje na wyrok zamknięty w ciemnej celi. Jednak po paru dniach strażnicy zauważają, że w pomieszczeniu znajduje się nie skazaniec, a młody, nieznany im mężczyzna.

 

Film jest pozbawiony chronologii. Widz zamiast prosto opowiedzianej historii, znajdzie rozsypane puzzle, które następnie trzeba ułożyć. W samym dziele można też dostrzec gamę różnorakich metafor, będących niekiedy jednym z kluczy do pełnego poznania fabuły. W efekcie reżyser dzieli widzów na tych, co go cenią jako innowacyjnego artystę oraz tych mających go za schizofrenicznego, paranoidalnego erotomana. Zaskakujące może być to, że po obejrzeniu filmu posiedzi się jeszcze kwadrans w konsternacji, nim dojdzie się do jakiejś konkluzji.

 

Są dwie możliwości: albo widz stwierdzi, że film jest koszmarnie głupi i rzuci go w kąt albo zbytnio angażując się w wyzwanie intelektualne, wpadnie w pułapkę. W pierwszym przypadku osoba ta wróci do swej normalnej egzystencji. Inni, którzy jednak wpadli w sidła, będą wciąż analizować fabułę i czynić próby połączenia ze sobą ogniw w celu stworzenia klarownej całości. Czując, że rzucono im wyzwanie, wejdą w ten lynchowski labirynt i... niekoniecznie znajdują wyjście. To czyni film niezwykle interaktywnym. Lynch prowokuje, widz ewentualnie daje się sprowokować i jest zmuszony w pełni zaangażować swoją uwagę. Podczas gdy śledzimy jazdę Freda Madisona po zagubionej autostradzie, w istocie będącej jego chorym umysłem, my również na takowej się pojawiamy, gdyż nasza percepcja stara się pojąć coś, z czym ma jednak poważny problem. Przez to brniemy w coraz to bardziej misternie utkaną sieć zaułków, zakrętów, wiaduktów, a tabliczki wskazującej na trasę wylotową jak nie było, tak dalej nie ma.

 

Kiedyś w dyskusji o filmach tego kontrowersyjnego reżysera usłyszałem pytanie: czy wszyscy jesteśmy idiotami? Wielu, którzy się zapętlili w "Zagubionej autostradzie" mogło sobie je również zadać. Jeszcze inni z uśmiechem na ustach stwierdzili, iż Lynch to satyr, który w szyderczy sposób robi z widzów debili, a już zwłaszcza z tych, którzy usilnie próbują znaleźć logikę w jego filmach. Ja osobiście dołączyłem do grona straceńców. Film pobudził analityczne myślenie, przez co miałem wiele zabawy jeszcze przez następne godziny, starając się poskładać fabułę. Byłbym obrzydliwym kłamcą, gdybym powiedział, że udało mi się tego dokonać w 100%.

 

"Zagubiona autostrada" pomimo swej odmienności jest klasycznym thrillerem o psychodelicznym klimacie. Brawa należą się Angelowi Badalamentiemu za mroczne ambienty doskonale budujące napięcie przez cały seans. Bardzo dobrym posunięciem było również wykorzystanie utworów trzech światowych wykonawców muzycznych: Davida Bowiego, Marilyna Mansona oraz zespołu Rammstein. Warto wspomnieć, że ci ostatni wylansowali się m.in dzięki właśnie wprowadzeniu kilku swoich kawałków do ścieżki dźwiękowej. W równym stopniu na pochwałę zasługują również wszyscy aktorzy, czy to odtwórcy głównych ról, czy też epizodycznych. Film ten jest pozycją obowiązkową dla wszystkich wielbicieli thrillerów. Ci, którzy jeszcze nie znają twórczości Davida Lyncha, tym bardziej powinni sprawdzić i przekonać się, czy zarażą się rozsiewanym przez niego bakcylem, przez którego będą chcieli pochłaniać coraz większą ilość produkcji tego typu.

[neon]

Filmy warte obejrzenia i przeze mnie polecane.

 

Into the Wild

Wszystko za życie (2007)

 

 

Ocena filmweb: 7,9

 

oglądałem, i na końcu popłakałem sie, niesamowita historia, tym bardziej że prawdziwa.

[DevilControlsMe666]

Zagubioną autostradę dla samej scenografii można oglądać i tych tajemniczo-popapranych dialogów :)

[Gość]

oglądałem, i na końcu popłakałem sie, niesamowita historia, tym bardziej że prawdziwa.

Niesamowita. Tak rzucić wszystko i realizować swoje młodzieńcze ideały. Szkoda tylko, że zapłacił za to najwyższą cenę.

[Kontrast]

Captain Fantastic (2016) to taka kontynuacja ,Wszystko za życie'', jakby główny bohater żył.

 

Ostatnia rodzina - jest już na sieci a to film w pewien sposób wybitny.

[cdn.]

C&S, Zagubioną Autostradę uwielbiam! Za scenografię, za muzykę i klimat.