Uzależnienie od Jedzenia. Jak nie jeść, kiedy jeść trzeba.

[ainoa]

Moim uzależnieniem jest uzależnienie od jedzenia. Ważę ponad 140 kg i końca nie widać. Kocham jeść, ale dania szybkie nie wymagające czasochłonnego przygotowania. Kocham pizze, kebaby, wszelkiego rodzaju pączki, drożdżówki, czekolady XXL, kolorowe napoje, wody smakowe, parówki, słodkie owoce, ciasta i ciasteczka. 
Nie potrafię utrzymać diety, którą wykupię, a takich diet miałam już dziesiątki. Zawsze coś mi w nich nie odpowiada. Próbowałam liczyć kalorie, ale po 2-3 dniach rezygnuję bo za dużo z tym roboty. Nie mogę znaleźć aplikacji, która liczy ze zdjęcia. Nie wiem , która jest dokładna i czy w ogóle taka istnieje i nie jest to tymczasowa moda. 

Siedząc w domu czuję się w porządku. Nie jestem krytyczna wobec siebie i swojego wyglądu .Natomiast wychodząc już na zewnątrz do pracy czy gdzieś na rozmowę w sprawie pracy czuję się bardzo niekomfortowo. Czuję się za wielka, ogromna, nie pasująca do koleżanek i kolegów z pracy. Ciągle zmęczona, wiecznie spocona co też mi się wydaje przekłada się na zapach. Mam wrażenie, że wciąż ode mnie czuć nieprzyjemny zapach pomimo litra wylanych perfum.
W tą niedzielę idę na spotkanie anonimowych jedzenioholików. Czy to coś pomoże ? Czy będę miała na tyle w sobie determinacji żeby tam chodzić. Co jeszcze mogłabym zrobić żeby zawalczyć o szczuplejszą siebie ? Zaczynam też oddział dzienny w ciągu 2-3 tygodni, ale tam będzie opracowywany problem mojej Ergofobii, więc zupełnie co innego.

[bei]

Próbowałaś kiedykolwiek poprosić o pomoc w tym obszsrze jakiegos soecialiste, czy na razie sama probowalas ogarnac temat?

Myślę, że jest szansa, że i spotkania anonimowych jedzocholików i ten oddział dzienny też pomogą. Może odkryjesz powiązanie miedzy egorafibią, a uzależnieniem od jedzenia. Ludziom się udaje z tego wyjść, wiec się da. Jak samej nie wyszło to zostaje poprosić o pomoc specjalistów, może dietetyk, lekarz, psychoterapeuta, potem jakoś trener. 

 

 

[mrNobody07]

Myślę, że psychodietetyk by pomógł. Może jak @bei wspomniała anonimowi jedzenioholicy, wsparli osobę z problemem. Na pewno potrzeba zrobić sobie dokładne badania. Być może to insulinooporność, może cukrzyca, a może kompulsywne objadanie się i zajadanie stresu. Niektóre leki powodują „wilczy apetyt”. Pierwszy etap to napisanie tutaj

[Dryagan]

@ainoa jesteś osobą, która wpadła w trudny mechanizm uzależnienia. I nie chodzi tu o to, że „lubisz jeść”, tylko o to, że jedzenie spełnia w Twoim życiu rolę, której nie da się zastąpić samą dietą. To pewnie forma ukojenia, nagrody, sposobu na stres, pustkę albo nudę. I to działa – ale niestety tylko na chwilę. Bo potem przychodzi to, co już sama dobrze znasz: frustracja, zmęczenie, pogarszający się stan zdrowia.

Nie chcę Ci mówić, że „masz prawo jeść to, co lubisz”, bo – szczerze – to, co jesz, ewidentnie Ci szkodzi. To nie jest ocenianie z zewnątrz – to widać też w Twoich własnych słowach: zmęczenie, potliwość, lęk przed wychodzeniem z domu, trudności w pracy. Twoje ciało daje Ci wyraźny sygnał: nie daję już rady. I to jest ten moment, w którym warto naprawdę się zatrzymać.

Udział w spotkaniu Anonimowych Jedzenioholików to bardzo dobry krok. Nie oczekuj od siebie cudów ani szybkiego przełomu – po prostu zobacz, czy poczujesz się tam zrozumiana. Bo czasem największą ulgą jest usłyszeć od kogoś: „mam tak samo”.

Oddział dzienny też może pomóc, nawet jeśli tematem będzie ergofobia. Bo tak naprawdę te problemy często są ze sobą splecione. Nie chodzi o to, żebyś tylko „przestała jeść niezdrowo” – chodzi o to, żebyś zaczęła lepiej czuć się ze sobą i w swoim życiu. Jedzenie to tylko objaw.

Zacznij powoli. Bez diety-cud, bez rewolucji. Może niech pierwszym celem nie będzie chudnięcie, tylko np. przestać pić kolorowe napoje. Albo przygotować w domu coś prostego i mniej przetworzonego. Ograniczyć cukier. To może być mała zmiana – ale jeśli będzie prawdziwa i konsekwentna, to zacznie w końcu działać. 

I jeszcze jedno – bardzo Ci polecam konsultację z dobrym dietetykiem klinicznym. Nie takim od "diety pudełkowej" czy "detoksu na sokach", tylko kimś, kto wie, jak pracować z osobą, która ma za sobą długą historię nieudanych prób i poważną nadwagę. Taka osoba może Ci pomóc ułożyć plan, który nie będzie oparty na zakazach i frustracji, tylko na stopniowym odzyskiwaniu równowagi. Warto też, żeby dietetyk współpracował z psychoterapeutą – bo tu nie chodzi tylko o jedzenie, ale o całą relację z samą sobą.

[mała_mi123]

58 minut temu, mrNobody07 napisał(a):

Myślę, że psychodietetyk by pomógł. Może jak @bei wspomniała anonimowi jedzenioholicy, wsparli osobę z problemem. Na pewno potrzeba zrobić sobie dokładne badania. Być może to insulinooporność, może cukrzyca, a może kompulsywne objadanie się i zajadanie stresu. Niektóre leki powodują „wilczy apetyt”. Pierwszy etap to napisanie tutaj

Które leki? Sterydy i neuroleptyki?

[Kris0x0000]

W dniu 28.03.2025 o 13:52, ainoa napisał(a):

Nie mogę znaleźć aplikacji, która liczy ze zdjęcia.

Nie wydaje mi się żeby taka aplikacja w oparciu o zdjęcie (nawet przy pomocy ai) mogła ocenić wartość kaloryczną posiłku. Przecież go nie zważy . Jeżeli takie apki są w sklepie to raczej jest to zwykly scam.

 

 

 

Edytowane 31 Marca przez Kris0x0000

[mrNobody07]

W dniu 28.03.2025 o 17:24, mała_mi123 napisał(a):

Które leki? Sterydy i neuroleptyki?

Mała mi o co Ci kaman? Często piszesz coś „z czapy”, trolujesz . Po co to robisz? 

[mała_mi123]

Pytałam się które leki wg Ciebie powodują wilczy apetyt. I tyle.

[mrNobody07]

Mogę tylko napisać z własnego doświadczenia: czyli takie leki jak: mirtozapina, wenlafakcyna, escitaloptam . W moim przypadku, szczególnie ten pierwszy powodował mega łaknienie i objadanie się  …o środkach anabolicznych ( sterydach ) nie potrafię odpowiedzieć, bo się nie znam i nie mam styczności.

[mała_mi123]

Ja słyszałam że już po sterydach wziewnych bywa większy apetyt.