Zaczynam się godzić.

[HerShadow]

W dniu 23.07.2024 o 18:38, zarr napisał(a):

Do wczoraj było ok. Ale od wczoraj wróciła nerwica na tle serca. Silne bóle po wysiłku głównie. Nawet miałam EKG wczoraj. Wyszło dobrze. Ciśnienie po wysiłku też dobre. Więc znów nerwica bo te bóle sprawiają że dostaje silnego lęku. Jak odpocznę to przechodzi. Już sama nie wiem co myśleć. Wczoraj weszłam z tym bólem do apteki i już chciałam poprosić żeby wezwano pogotowie. Mam już dość.

Ojej współczuję bardzo czy sytuacja się poprawiła? U mnie w pracy jest inaczej... Czasem widzę jak na mnie patrzą i coś szeptają albo chichoczą pod nosem.

Bardzo jest mi przykro. Trochę mnie nie było, ale się u mnie sporo działo - rocznice, choroby, problemy rodzinne. Nie miałam kiedy usiąść na tyłku. 

 

Jak sobie radzisz? 

 

Ja ostatecznie zrezygnowałam z tej pracy. Niechęć do mnie była bardzo dla mnie wyczuwalna. Zachowania przykre, niekoleżeńskie, ale doszłam do tego dlaczego. Bynajmniej nie z powodu spóźnień, ale... czyichś kompleksów. Staram się sobie nie pozwalać na takie myśli, bo wychodzę z założenia, że to niezdrowe dla mnie samej, ale... tym razem mam nadzieję, że karma wraca. Jeszcze tygodnie po odejściu śniła mi się ta robota po nocach. 

 

 

W dniu 2.08.2024 o 00:22, Voitec76 napisał(a):

Czy spóżnienie 5 lub 10 minut to spóźnienie ? TAK to jest spóźnienie.Jaki ma wpływ na otoczenie

czy przebieg zdarzeń ? Spróbuj przyjść na pociąg 10 minut po jego odjeździe...Spóźnienie na

przykład na spotkanie to wyraz braku szacunku do osoby z którą się umawiamy.Notoryczne

spóźnianie to ostentacyjne okazywanie braku szacunku do pracy.Spróbuj przychodzić regularnie 10

min przed,wtedy wytrącasz swoim wrogom oręż z ręki.Mówisz to "tylko 10 minut" ,więc powiedz

sobie wystarczy wstać "tylko " 10 minut wcześniej ,a jednak to "tylko " jak twierdzisz okazuje

się "aż",bo jesteś świadoma ze jednak się spóźniasz i że ma to swoje konsekwencje w postaci

dziwnych spojrzeń zespołu. Połącz kropki,prowokujesz to w pewien sposób .

 

Rozumiem co masz na myśli, jednak jestem żywym przykładem tego, że spóźnienia nie oznaczają braku szacunku.

Nie spóźniałam się nigdy celowo. Nie spóźniałam się też codziennie.

Sama także nie boczyłam się na inną osobę, która się spóźniła.

Uważam to za małostkowe. Sorry, każdy ma jakieś życia i problemy. Nie będę się czepiać o 10 minut obsuwy. Ponadto prawdopodobnie za moje spóźnienia odpowiada... ADHD. Większość innych objawów się zgadza, więc w nowym roku idę na diagnostykę aby to potwierdzić. Próbowałam oczywiście sobie z tym radzić, ale różnie wychodziło. Dlatego też nie jestem pierwsza do boczenia się na ludzi za takie pierdoły, bo dla wielu osiągnięciem jest wstanie z łóżka i przyjście do pracy. Często słyszałam od nowych osób, że lubią być ze mną na zmianie, bo spokojnie tłumaczę i nie wprowadzam niezdrowej atmosfery. 

Jak wyżej napisałam z resztą, okazało się później, że to miejsce było toksyczne a przyczyny tej sytuacji żenujące i wynikające z czyjegoś podłego charakteru i kompleksów.  Ja nie wchodzę w obozy obgadywania siebie nawzajem. Kaman. To jest dopiero brak szacunku.

 

W dniu 2.08.2024 o 00:22, Voitec76 napisał(a):

Piszesz na forum o tych ludziach ,a oni w swoim towarzystwie

mówią "jest u nas taka osoba która..."

 

Przecież nie wymieniam nikogo z imienia i nazwiska. W przeciwieństwie do osób, które obrabiały mi tyłek bez najmniejszego problemu.  

Co do terapii, też zaczynałam tak myśleć, ale trafiłam na konkretnego terapeutę. W końcu! 

 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Czas tak zapieprza... widzę, że ostatni raz pisałam w lipcu. Nie wiem kiedy minęło te pół roku. 

Stan na dziś - rozumiem co się wydarzyło w moim życiu i jaki miało to na mnie wpływ. Ale nie jestem pierwsza do tego, aby spocząć na laurach i uznać "tak już musi być przez to, co mnie spotkało".

Problem polega tylko na tym, że nie ma siły. Mój obecny terapeuta idzie do konkretów.

Ma rację z celem, jaki wskazał, (nie chcę pisać jakim, bo nie chciałabym być ewentualnie rozpoznana), tylko ja nie mam siły. 

Nie mam siły na nowe wyzwania. Jakby ktoś spuścił ze mnie powietrze. Rozumiem, że przez lata ciśnięcia do przodu, ucieczki do czegoś, się zwyczajnie one wyczerpały, ale jak je przywrócić? Co najlepsze, to osiągnięcie założonego celu byłoby taki boosterem. A może nie? Może zajechałam się bezpowrotnie? 

 

Próbuję dać sobie czas na wyluzowanie, odpoczynek. Nie pracowanie za wszelką cenę.

Co za uczucie po prostu sobie poczytać książkę. Nieprawdopodobne. 

 

Mam niestety też takie poczucie, że już czas minął na wszystko. Jestem po trzydziestce i zawodowo kręcę się w kółko. W dodatku z poziomu rynku pracy na razie mam określone warianty. Z poziomu własnego biznesu, na razie to nie zadziała. Czuję się przegrywem. Kręcę się w kółko i nie mogę odczepić tych cholernych kotwic. 

 

Mam cichutką nadzieję, że może spora część moich problemów z działaniem, to ADHD. Jeżeli tak, może będę w gronie osób, na które zapisane leki podziałają. 

 

[HerShadow]

W dniu 8.12.2024 o 13:33, zarr napisał(a):

Hejka !

Miło że pytasz. 

Odkąd pracuje w godzinach rannych jakoś się wszystko uspokoiło zarówno bóle serca jak i relacje w pracy lepsze.

 

Super, że miałaś szansę na taka modyfikację i ona pomogła.

 

W dniu 8.12.2024 o 13:33, zarr napisał(a):

Owszem może relacje w pracy się poprawiły ale z powodów zdrowotnych specjalista wysyła mnie na rentę (chodzi o choroby stawów a ja mam pracę fizyczną), wolałabym być zdrowa i pracować zresztą przez ostatni 4 lata pracowałam mimo już złej diagnozy ale czułam się jeszcze dobrze. Natomiast od kilku miesięcy czuję się fatalnie, fatalne są też wyniki badań (rezonans kolana, kręgosłupa i RTG). Zobaczymy jak będzie, za kilka dni już oddaje papiery na komisję. 

 

Ojojoj, to się porobiło. Może będąc na rencie będziesz mogła znaleźć sobie dodatkowe zajęcie mniej obciążające? 

Oby wszystko ułożyło się dobrze dla Ciebie. Będę trzymać kciuki. Jeżeli będziesz miała ochotę, daj znać. 

 

W dniu 8.12.2024 o 13:33, zarr napisał(a):

Trzymam za ciebie kciuki! I jako że jestem osobą wierzącą, będę się są ciebie modliła jeśli sobie tego życzysz.

 

To bardzo miłe, dziękuję.  

Samej mi różnie z wiarą. Myślę, że jeżeli cokolwiek istnieje po naszej śmierci, to raczej będę po wieki w czyśćcu. Nie umiem trzymać się "zasad". Z resztą nie ze wszystkimi się zgadzam. Sądzę, że życie jest bardziej skomplikowane i nie da się 1:1 ich przyłożyć. 

 

Ale będzie mi bardzo miło. Dziękuję. Może tym bardziej modlitwa mi się przyda.

[Verinia]

@HerShadow, u mnie wprost lekarz powiedział, i to już drugi z kolei, że nie dla mnie terapia.

Kilka zresztą przerobiłam, i widziałam jedynie manipulacje ze strony psychoteapeutów. Aż rzygać się chciało.

 

Jako ludzie różnimy się i mamy inne priorytety. Ja wiem, że jestem inna i nigdy nie dogadywałam się z ludźmi. Mogłam porozmawiać, ale gdzieś tam wiedziałam, ze bardzo się rożnię. I tak właśnie jest.

Trudno jest się dogadać z ludźmi, skoro pochodzi się  z innej planety. Nie wiem, czy czujesz podobnie, ale ja tak.

Jestem trudna w kontakcie, tak jakbym albo nie zasługiwała na przyjaźń, albo była naznaczona samotnością.

Jeśli myślcie,że w tym momencie bredzę. Okej. Może.

Ale tak właśnie czuję.

I Chyba się powoli godzę  z tym. A  w pracy jestem kimś innym.. Zakładam maskę i robię swoje.

A samotność to moje drugie imię...

[HerShadow]

W dniu 11.12.2024 o 09:20, Verinia napisał(a):

@HerShadow, u mnie wprost lekarz powiedział, i to już drugi z kolei, że nie dla mnie terapia.

Kilka zresztą przerobiłam, i widziałam jedynie manipulacje ze strony psychoteapeutów. Aż rzygać się chciało.

 

Rozumiem Cię doskonale. Ja byłam bliska poddania się i stwierdzenia, że tak już musi być jak jest.

Że tyle lat chodzę na terapię, a problem ciągle jest ten sam i nie bawi mnie wydawanie pieniędzy na coś, co nie działa. 

Chyba dzięki temu mam porównanie. Obecnie mój terapeuta naprawdę podejmuje kroki aby mnie wyprowadzić z tego stanu i nieco ułatwić życie, ale jak pisałam, ja czuję, że nie mam siły już.

Czuję się wypompowana i zrezygnowana pomimo, że widzę, iż to wszystko, to jest to, co powinno mieć miejsce na każdej terapii, a nie opowiadanie jak minął mi weekend, tylko konkrety. 

Potrafi mnie naprowadzić, kiedy odruchowo próbuję odejść od wątku, czego mi brakowało, bo nie czułam, że ta osoba naprzeciw da temu radę, jeżeli nie chciała lub nie potrafiła zauważyć, że uciekam.

Może to dziwne, ale dzięki temu czuję się bezpiecznie i chcę zrobić te kroki, ale totalnie nie mam siły.

Nic to. Zobaczymy jak pójdzie dalej. Robię co mogę. 

 

W dniu 11.12.2024 o 09:20, Verinia napisał(a):

Jako ludzie różnimy się i mamy inne priorytety. Ja wiem, że jestem inna i nigdy nie dogadywałam się z ludźmi. Mogłam porozmawiać, ale gdzieś tam wiedziałam, ze bardzo się rożnię. I tak właśnie jest.

Trudno jest się dogadać z ludźmi, skoro pochodzi się  z innej planety. Nie wiem, czy czujesz podobnie, ale ja tak.

Jestem trudna w kontakcie, tak jakbym albo nie zasługiwała na przyjaźń, albo była naznaczona samotnością.

Jeśli myślcie,że w tym momencie bredzę. Okej. Może.

Ale tak właśnie czuję.

I Chyba się powoli godzę  z tym.

 

 

Wg mnie to dobrze, że zaczynasz akceptować swoją inność. To spory ciężar ściąga z Ciebie. Ja już też potrafię bardziej sobie odpuścić, kiedy potrzebuję odpoczynku. 

Bo inaczej jest tak, że próbujesz działać jak większość, mając inne narzędzia.

To się nie może udać. I ja też to dostrzegłam u siebie. W terapii nie chodzi o to, żeby nauczyć się dociągnąć do ogółu, tylko o to, żeby z tym, co się ma funkcjonować bez cierpienia, albo przynajmniej je mocno ograniczyć. 

 

Nie sądzę, że bredzisz. Brzmisz na świadomą osobę i respektującą swoje możliwości. To dobrze. 

Ja mam trudno z ludźmi, kiedy wchodzę w takie towarzystwo jakby przemocowe.

Nie umiem się w tym odnaleźć, więc wypadam na najsłabsze ogniwo i mam przerąbane.

NIe wszędzie taka jest atmosfera, ale nie mam pojęcia czy wtedy po prostu ludzie podświadomie czują, że się ich boję, chociaż na zewnątrz jestem racjonalna i twardo stąpająca po ziemi, to może podświadomość robi swoje. 

Biorąc pod uwagę to, że przez lata byłam szykanowana w grupie, prawdopodobne jest, że coś się odpala w niektórych warunkach. 

 

Przez moje problemy mam też inne spojrzenie na życie. Nie robię dram tam, gdzie ich nie ma. Nie  chce mi się. Nauczyłam się z wiekiem też chyba nie skupiać się na sztucznie wywołanych problemach. Tak, zdecydowanie czuje się wyobcowana i samotna. 

 

Co do maski w pracy, to znam doskonale. Drenuje mnie to bardzo. Nie wiem jak Ty, ale ja przychodzę wypompowana totalnie. To takie uczucie, jakbym zostawiała siebie w domu i wychodziła do pracy. Mój terapeuta to jakoś nazwał, ale nie pamiętam jak. Cieszę się, że te wszystkie rzeczy są jakoś określone. Nie czuję się tak bezradna, bo być może da się jakoś nad nimi zapanować. 

[Voitec76]

Witaj po długiej przerwie, tak krótko na pisze tylko że od kilku miesięcy spóźniam się do pracy właśnie o 10 minut. A wcześniej przez większość życia byłem  zawsze 10 minut "przed". Jestem trochę starszy( piszesz że jesteś po trzydziestce) i chyba dopadło mnie wypalenie zawodowe. Zalogowałem się dzisiaj a dawno tego nie robiłem i powiadomienie odświeżyło mi ten wątek. W moim przypadku potwierdza się tylko zasada "Nigdy nie mów nigdy". Również są przytyki że się spóźniam ale to nie one mnie martwią ,bardziej fakt że zaczęło tak się dziać. Może tak właśnie  jest kiedy ludzie robią to co muszą, a nie to co by chcieli robić zawodowo ,co pozwoliło by być kreatywnym i spełnionym.