Dzisiaj czuje się...

[avesen]

@You know nothing, Jon Snow masz goździki w domu? Pogryź sobie ze 2-3. Na chwilę uśmierzają ból. 

[You know nothing, Jon Snow]

Dziękuję, może spróbuję, ale i tak pewnie zaraz odpluje i tylko jeszcze bardziej się zatruje.

 

Się okaże. 

[Verinia]

10 godzin temu, avesen napisał(a):

No trudno jest, mnie nic nie cieszy, nigdy nie cieszyło. Jedynie moment, w którym się zakochałam, był miłą odmianą. Naprawdę, rzeczy, które lubię, są tymczasowe. Pojawiają się tak szybko jak znikają.

Przykro mi, że tak się czujesz. Jesteś naprawdę wspaniałą osoba

 Dałaś się nam tu poznać. Masz głęboki umysł, i inteligencję i dar do pisania.

 

Niestety ludzie, którzy mają swój świat nienawidzą płytkich rozmów i pustych ludzi. Masa ludzka nie jest warta Twojej uwagi. Nie wiem co Ci poradzić. Ja mam to szczęście, że pracuję z rodzicami i mam własną działalność, właśnie dzięki rodzicom 

 Studia mi nie wyszły, bo nienawidziłam każdego tam.

 Po wykładach ryczałam, bo tak bardzo odcięta się tam czułam.

 

Każdy rozmawiał i śmiał się, a ja osobno czułam, że zaraz umrę.

 

Raz poszłam do psychiatry prosto po zajęciach z płaczem do niego, a chwilę potem zaczęłam się z tego wszystkiego śmiać. On podejrzewał borderline i przepisał olanazpine ( tak w ogóle jak mocna zapisać ten durny lek na bordera WTF). No ale cóż. Zaczęłam to brać i było duuuużo gorzej.

 

Zakończyłam studia po dwóch miesiącach. Były to studia pielęgniarskie na które nawet nie chciałam iść. Poniekąd zmusili mnie do tego rodzice. Ja chciałam studiować polonistyke, filozofię, psychologię, lub socjologię, albo zająć się czymś artystycznym, plastycznym.

 

Zawsze chciałam trafić do liceum plastycznego, bo tam są ludzie z innego świata. Takich jakich właśnie lubię, a nie ta tępa masa ludzi o tych samych twarzach i rozmowach.

 

Ja w pracy mam do czynienia z różnymi ludźmi. Ale nikt nie zmusza mnie do wiecznego uśmiechu. Jestem naturalną, choć serdeczna. Lubię swoją pracę. Koncze ją szybko, choć zaczynam wcześnie.

 Mam dla siebie dużo czasu.

 

Mimo mojej choroby jestem wdzięczna, że nie mam problemow finansowych i problemów w pracy. Gdyby nie rodzice, to bym męczyła się jak Ty albo nawet nie byłabym w stanie podjąć jakiejkolwiek pracy przez swoje zaburzenia.

 Chociaż teraz, gdy jest lepiej myślę, że dałabym już sobie radę, jednak wolę pracować tu gdzie jestem, bo nie wyobrażam sobie wprowadzać do swojego życia kolejnego potencjalnego stresu.

 

Praca z ludźmi jest wymagająca zwlaszcza wtedy, gdy się czymś wyróżniasz. Na przykład wyjątkową osobowością, stylem bycia, umysłem, aurą.

 

Współczuję Ci bardzo. I chciałabym Ci pomóc lub doradzić, ale nie mam pomysłu, bo nigdy nie byłam w takiej sytuacji.

 

Trzymam za Ciebie kciuki. Mam nadzieję, że znajdziesz rozwiązanie.

 

Masz po co żyć. Jeszcze los się do Ciebie uśmiechnie. Tego Ci życzę.

[Mic43]

13 godzin temu, avesen napisał(a):

Strasznie! Wystarczy wrócić do zasranej pracy, żeby zepsuć sobie humor. Nie znoszę ludzi! Nie znoszę korporacji! Nikt mi niczego nawet nie musi robić, wystarczy, że jest. Mijam na ulicy tych ludzi i wyobrażam sobie, jak każdemu po kolei wydłubuję oczy! W dupie mam small-talki, w dupie mam wszystko i wszystkich, w dupie mam to życie, nic od niego nie chcę, nic mi się nie podoba, nic mnie nie uszczęśliwia, nigdy nic się nie zmieniło, mam tylko jedno marzenie - zniknąć!

Ehhhh, wiem trochę jak to jest, też kiedyś robiłem w korpo. Aż tak jak Ty się tam nie czułem, bo atmosfera była raczej luźna, tzn. ja ją w sumie rozluźniłem robiąc z siebie klauna i ciągle się wygłupiając. 

Ale przez pracę miałem nawrót depresji, gdy kazano mi robić rzeczy, które były dla mnie bez znaczenia i gówniane. Sam fakt, że czegoś się ode mnie wymaga, to co zrobię będzie oceniane, powodował we mnie mnóstwo lęku. Wytrzymałem 4 lata i odszedłem z dnia na dzień. Po prostu pewnego dnia, po jakimś 3 miesięcznym trudnym dla mnie okresie, nie byłem już w stanie tam pójść. 

 

[Cień latającej wiewiórki]

Przychodzisz do pracy do firmy, odchodzisz od bezpośredniego przełożonego.

 

Korpo to też ludzie. Jasne, pełno idiotycznych procedur i czynności bez żadnego znaczenia, ale koniec końców masz jakiś zespół i szefa, i albo jest w porządku, wspieracie się i pracujecie zespołowo, albo jest przemoc, mobbing, wykańczanie się.

 

Przeżyłem i to i to. Mobbing akurat specjalnie mnie nie ruszył (dopiero po czasie i z perspektywy, mając już nowego szefa, zobaczyłem, jak toksyczna była atmosfera i niektóre zachowania szefa, a przez to i ludzi, moje też), ale robienie rzeczy, o których wiedziałem, że i tak są bez sensu, strasznie mnie wypaliło.

 

Zresztą, może wstyd się przyznać, ale ja przesiąknąłem tą atmosferą przemocy, odnalazłem się w niej, i sam przykładałem do niej rękę. Nie jako manager (ci, którzy byli pode mną, mieli ze mną dobrze – to są ich słowa już po tym jak złożyli wypowiedzenie, dziękowali mi za chronienie ich, uważam to za swój sukces), ale we współpracy z innymi działami, managerami, itd. To był bardzo zły okres i wylewałem przez to swoją frustrację na innych. Cóż, wiem na co uważać w przyszłości.

 

Teraz, w innym zespole, z innymi ludźmi, też jestem zupełnie inny – jak ktoś czegoś nie ogarnia, to jestem pomocny i działamy zespołowo, a nie wk…wiony, że debili pozatrudniali. Ryba psuje się od głowy.

Edytowane Wtorek o 13:51 przez Cień latającej wiewiórki

[bei]

Szczęśliwa 

[Fuji]

4 minuty temu, bei napisał(a):

Szczęśliwa 

Bardzo dobrze. 

 

[Catriona]

w sumie nieźle, korzystam z przedostatniego tygodnia wolnego

[katrin123]

Całkiem dobrze

[Melodiaa]

Powoli odzyskuje kontrolę :)

[Mic43]

W dniu 19.08.2025 o 15:49, Cień latającej wiewiórki napisał(a):

Przychodzisz do pracy do firmy, odchodzisz od bezpośredniego przełożonego.

 

Korpo to też ludzie. Jasne, pełno idiotycznych procedur i czynności bez żadnego znaczenia, ale koniec końców masz jakiś zespół i szefa, i albo jest w porządku, wspieracie się i pracujecie zespołowo, albo jest przemoc, mobbing, wykańczanie się.

 

Przeżyłem i to i to. Mobbing akurat specjalnie mnie nie ruszył (dopiero po czasie i z perspektywy, mając już nowego szefa, zobaczyłem, jak toksyczna była atmosfera i niektóre zachowania szefa, a przez to i ludzi, moje też), ale robienie rzeczy, o których wiedziałem, że i tak są bez sensu, strasznie mnie wypaliło.

 

Zresztą, może wstyd się przyznać, ale ja przesiąknąłem tą atmosferą przemocy, odnalazłem się w niej, i sam przykładałem do niej rękę. Nie jako manager (ci, którzy byli pode mną, mieli ze mną dobrze – to są ich słowa już po tym jak złożyli wypowiedzenie, dziękowali mi za chronienie ich, uważam to za swój sukces), ale we współpracy z innymi działami, managerami, itd. To był bardzo zły okres i wylewałem przez to swoją frustrację na innych. Cóż, wiem na co uważać w przyszłości.

 

Teraz, w innym zespole, z innymi ludźmi, też jestem zupełnie inny – jak ktoś czegoś nie ogarnia, to jestem pomocny i działamy zespołowo, a nie wk…wiony, że debili pozatrudniali. Ryba psuje się od głowy.

No ja w ostatniej pracy nie miałem złej atmosfery czy tam mobbingu. Wtedy ludzi z z IT chyba się jeszcze bardzo ceniło. Ja sobie nie umiałem poradzić z tym, że praca nie polegała na tworzeniu pięknych, idealnych rozwiązań. Miało działać wystarczająco dobrze, a potem się pomyśli. Niby sam byłem doceniany, ale bardziej przez to co mówię, niż robię. Nikt nie patrzył dokładnie na to, co zrobiłem, nie doceniał perspektywizmu rozwiązań. Do tego zadania miały konkretny czas na realizację, a ja nie umiałem w żaden sposób znaleźć kompromisu pomiędzy idealnością a jedynie poprawnym działaniem. To we mnie generowało bardzo duże napięcie i jednocześnie wewnętrzny bunt. Całe młode życie poświęciłem temu, żeby to co robię było idealne. Zupełnie mi nie zależy na tym, żeby coś po prostu działało. Może jeszcze gdybym robił coś rzeczywiście potrzebnego, pomagał potrzebującym, a nie pracował dla banku, którego jedyną racją istnienia jest zarabianie. 

[Verinia]

Deszcz popadał, jest chłodniej. Umysł wypoczęty. Może zabiorę się dzisiaj za keratynowe prostowanie włosów. Wykupiłam też kurs rysowania i malarstwa. Mam jakiś tam talent. Chciałabym się wyćwiczyć w tym. Fajne hobby. 

Edytowane 7 godzin temu przez Verinia

[Cień latającej wiewiórki]

6 godzin temu, Mic43 napisał(a):

No ja w ostatniej pracy nie miałem złej atmosfery czy tam mobbingu. Wtedy ludzi z z IT chyba się jeszcze bardzo ceniło. Ja sobie nie umiałem poradzić z tym, że praca nie polegała na tworzeniu pięknych, idealnych rozwiązań. Miało działać wystarczająco dobrze, a potem się pomyśli. Niby sam byłem doceniany, ale bardziej przez to co mówię, niż robię. Nikt nie patrzył dokładnie na to, co zrobiłem, nie doceniał perspektywizmu rozwiązań. Do tego zadania miały konkretny czas na realizację, a ja nie umiałem w żaden sposób znaleźć kompromisu pomiędzy idealnością a jedynie poprawnym działaniem. To we mnie generowało bardzo duże napięcie i jednocześnie wewnętrzny bunt. Całe młode życie poświęciłem temu, żeby to co robię było idealne. Zupełnie mi nie zależy na tym, żeby coś po prostu działało. Może jeszcze gdybym robił coś rzeczywiście potrzebnego, pomagał potrzebującym, a nie pracował dla banku, którego jedyną racją istnienia jest zarabianie. 

Ja musiałem się oduczyć perfekcjonizmu. Jeśli założenia są spełnione, to soft jest wystarczająco dobry. Inna sprawa, że gdy produkt jest już wydany i po prostu pracuję z ticketami, to jest to łatwiejsze – jest zgłoszenie, robi się konkretną rzecz, zamyka ticket, i tyle.

 

Pracowałeś w banku? Byłyby jaja jakby się okazało, że pracowaliśmy w tym samym miejscu

 

[alone05]

Smutna jestem

[katrin123]

35 minut temu, alone05 napisał(a):

Smutna jestem

Mi też jakos tak smutno .

[Maat]

A ja zmęczona.

[Jurecki]

A ja wczoraj byłem taki zmartwiony. Taką mam naturę.

[Grouchy Smurf]

W dniu 19.08.2025 o 06:57, Verinia napisał(a):

 Ja mam to szczęście, że pracuję z rodzicami i mam własną działalność, właśnie dzięki rodzicom 

 

O kurde, ale Ci zazdroszczę. Ja mam trudności z pracą, z podjęciem, ze znalezieniem nie dlatego, że mi się nie chce ale właśnie ze względu na ludzi i lęki i niską samoocenę + w ogóle nie wiem czym chcę się zająć. Ale gdybym mógł tak, jak Ty - rodzinnie, to mógłbym być nawet szambonurkiem.

Edytowane 4 godziny temu przez Grouchy Smurf

[Dalja]

W dniu 19.08.2025 o 15:49, Cień latającej wiewiórki napisał(a):

Przychodzisz do pracy do firmy, odchodzisz od bezpośredniego przełożonego.

 

Korpo to też ludzie. Jasne, pełno idiotycznych procedur i czynności bez żadnego znaczenia, ale koniec końców masz jakiś zespół i szefa, i albo jest w porządku, wspieracie się i pracujecie zespołowo, albo jest przemoc, mobbing, wykańczanie się.

 

Przeżyłem i to i to. Mobbing akurat specjalnie mnie nie ruszył (dopiero po czasie i z perspektywy, mając już nowego szefa, zobaczyłem, jak toksyczna była atmosfera i niektóre zachowania szefa, a przez to i ludzi, moje też), ale robienie rzeczy, o których wiedziałem, że i tak są bez sensu, strasznie mnie wypaliło.

 

Zresztą, może wstyd się przyznać, ale ja przesiąknąłem tą atmosferą przemocy, odnalazłem się w niej, i sam przykładałem do niej rękę. Nie jako manager (ci, którzy byli pode mną, mieli ze mną dobrze – to są ich słowa już po tym jak złożyli wypowiedzenie, dziękowali mi za chronienie ich, uważam to za swój sukces), ale we współpracy z innymi działami, managerami, itd. To był bardzo zły okres i wylewałem przez to swoją frustrację na innych. Cóż, wiem na co uważać w przyszłości.

 

Teraz, w innym zespole, z innymi ludźmi, też jestem zupełnie inny – jak ktoś czegoś nie ogarnia, to jestem pomocny i działamy zespołowo, a nie wk…wiony, że debili pozatrudniali. Ryba psuje się od głowy.

Miałam spytać "jaka ryba? " Ale już mi się przypomniało jaka ryba

Jaja by by były, i jeden drugiego wkurwial

Zorganizowalibysmy wam ustawke na prywacie