Strach przed wyjściem z domu

[Priscilla_126]

Nie wiem, jak sobie z nim poradzić. Mam go od kilku lat i chciałabym, żeby zniknął, bo utrudnia mi funkcjonowanie na dworze, nigdzie nie wychodzę i często są o to kłótnie z rodzicami.

[dubidu]

Doskonale Cię rozumiem. Strach przed wyjściem z domu sparaliżował mnie kiedyś do tego stopnia, że nie wychodziłam z niego praktycznie w ogóle. Tyle co musiałam dojechać na uczelnię (był to wtedy koszmar nie do opisania), z której i tak często rezygnowałam, żeby zostać w domu. Coś niebywale piekielnego i rujnującego życie i samego człowieka. Minęło 10 lat... teraz wychodzę. Swój lęk w skali od 1 do 10 (kiedyś było 12) teraz oceniam na... 2. Może 3. Samego wychodzenia z domu już się nie boję. Nauczyłam się jednej ważnej rzeczy...nieważne w jak nerwowym stanie wychodzę...im dłużej idę, tym mniej się boję. I to jest fakt, bo największy lęk pojawia się chwilę po wejściu w sytuację go wywołującą. Wychodzę z domu ---> denerwuję się...wyszłam ----> bardzo się boję, oddalam się coraz bardziej - --->zaraz zemdleję, udusze się, spanikuję---> I tu jest apogeum lęku! A gdy lęk osiągnie swoje apogeum, to powoli zacznie opadać. Stąd też po pewnym czasie odległość od domu przestała mieć znaczenie, a wręcz im dalej się idzie, tym jest lepiej. Jednak jest to ciężka sprawa do pokonania. Wiele rzeczy musiało się w moim życiu wydarzyć, żebym teraz mogła taki post napisać...

[Priscilla_126]

Doskonale Cię rozumiem. Strach przed wyjściem z domu sparaliżował mnie kiedyś do tego stopnia, że nie wychodziłam z niego praktycznie w ogóle. Tyle co musiałam dojechać na uczelnię (był to wtedy koszmar nie do opisania), z której i tak często rezygnowałam, żeby zostać w domu. Coś niebywale piekielnego i rujnującego życie i samego człowieka. Minęło 10 lat... teraz wychodzę. Swój lęk w skali od 1 do 10 (kiedyś było 12) teraz oceniam na... 2. Może 3. Samego wychodzenia z domu już się nie boję. Nauczyłam się jednej ważnej rzeczy...nieważne w jak nerwowym stanie wychodzę...im dłużej idę, tym mniej się boję. I to jest fakt, bo największy lęk pojawia się chwilę po wejściu w sytuację go wywołującą. Wychodzę z domu ---> denerwuję się...wyszłam ----> bardzo się boję, oddalam się coraz bardziej - --->zaraz zemdleję, udusze się, spanikuję---> I tu jest apogeum lęku! A gdy lęk osiągnie swoje apogeum, to powoli zacznie opadać. Stąd też po pewnym czasie odległość od domu przestała mieć znaczenie, a wręcz im dalej się idzie, tym jest lepiej. Jednak jest to ciężka sprawa do pokonania. Wiele rzeczy musiało się w moim życiu wydarzyć, żebym teraz mogła taki post napisać...

Cieszę się, że już Ci prawie przeszło :) I dzięki za radę :)