Ukrywacie depresję? Kłamstewka.

[moczymordka]

a moja stara dobra wyrafinowana wymówka, na pytanie"co Ci jest" odpowiadam..."nic"...

ale to jednak głupia odpowiedź, bo przez to straciłam znajomych. Ile można pytać, ile razy można zostać zlanym.

dlatego teraz mowie ze boli mnie głowa, albo jestem niewyspana.

[gusia]

Nie ukrywam...zresztą po mnie raczej nie widać,,,kiedy jeszcze było widać,po prostu to mówiłam ,heh,słyszałam często że brak zajęcia .

Spokojnie z uśmiechem przytakiwałam ,bo myślę że nie jest w stanie zrozumieć tego ktoś kto sam nie miał do czynienia.

[Daria Sz.]

Mi najtrudniej przychodzi wytłumaczyć się dlaczego nie odbieram telefonów mówię wtedy, że telefon był w torebce, torebka w szafie, szafa w przedpokoju a ja na piętrze i nie słyszałam... ufff.... następne pytanie: dlaczego nie oddzwoniłam? eee... i tu zaczynam się motać. Zapomniałam? Nie było czasu? nic mądrzejszego nie przychodzi mi do głowy. Niedawno próbowal do mnie dodzwonić się mój tata. Nie odbierałam. Tata pisał Sms-y a ja nic. Nie miałam siły. Tak się wystraszył , że wydzwaniał do mojej siostry i nie spał pół nocy. To było podłe z mojej strony. Postanowiłam, że będę odbierać telefony od najbliższych, ale czy mi się uda wytrwać w postanowieniu...

[nadin-1]

Ja mówie ze głowa mnie boli , gdy nie chce żeby ktos do mnie przychodził mówie ..." boli mnie bardzo głowa i ide spać" standardowey zawsze skuteczny tekst.

Przy ludziach troche lub raczej bardzo sie dystansuje, nie potrafie normalnie z nimi rozmawiac bo zazwyczaj zaczynam ich lekko atakowac to chyba system obronny, by zbytnio się nie zblizali do mnie bo jeszcze zaczna zadawac pytania.

[ania19]

też mam ten problem, nigdy nie wiem czy i komu moge o tym powiedzieć a kiedy lepiej to ukryć. Jestem osobą szczerą i od zawsze byłam zdania ze zawsze najlepiej jest być szczerym. Do momentu aż sie przejechałam...powiedziałam o tym kilku koleżankom z klasy i sie odwróciły. Bywały tez osoby które traktowały mnie jakbym miała trąd czy coś... Od tamtej pory - przynajmniej w kwestii mojej choroby - nie jestem juz tak szczera. A swoimi postami podsunęliście mi pare pomysłow co mówić zamiast prawdy za co Wam wielkie dzięki.

[Twilight]

A ja już nie ukrywam absolutnie, nawet nie to, że po prostu ''nie mówię'' - nie wyskakuje na dzień dobry, ale gdy mi się nasuwa a propos czegoś, mówię od razu, nawet w luźnych rozmowach - bo jestem całkiem normalny i nie mam powodu do ukrywania choroby, a jeśli ktoś przez to traktowałby mnie ''z dystansem'' to tylko jego problem.

 

Pozdrawiam

[Odeta]

Obecnie moją niezawodną wymówka jest dziecko, ze płakało, że w nocy nie dało spać itd.

 

Ale kiedyś to zazwyczaj mówiłam, że sięnie wyspałam, albo, że mam duzo nauki i jestem zmeczona.

 

Ale genealnie wiele razy miałam taka wielką ochote i potrzebe, aby wyżalic się komuś, wypłakać, ale robiłam to i robie ciagle w samotności (w poduzkę, albo jak nikogo nie ma w domu). Powoli zaczyma o tym mówic, a raczej pisac, bo z mówieniem o tym jest gorzej.

 

[ Dodano: Dzisiaj o godz. 10:05 pm ]

Evil Eye ja tez się boje terapii, boje się psychologa i psychiatry, że postapia jak moi rodzice, ale kiedyś nastapi taki dzień, że się odważę i bedzie to próba moich sił.

Jesli ta Pani psycholog, choć troche mogłaby ci pomóc i ulzyć cierpieniu to pomysl nad tym. Przecież gdy cie cos zrazi u niej to najwyzej wyjdziesz.

I nie generalizuj proszę, moi rodzice tak wszystkich wrzucali do jednego worka, nienawidze tego.

[Twilight]

Pomyśleć, że kiedyś byłem wręcz mistrzem kamuflażu i przez kilkanaście lat nie wiedział nikt, po prostu nikt. Na szczęście, nie jestem już taki głupi.

 

Odeta, początki są trudne, ale będzie Ci coraz łatwiej, zobaczysz. Kto wie, może jeszcze kiedyś będziesz uświadamiać innych?

 

Pozdrawiam

[Homer Simpson]

Po mnie nie widac za bardzo nerwicy... jedynie malo sie odzywam. Bardzo czesto spie na lekcjach, ale to dlatego ze po prostu zawsze jestem spiacy. To chyba nawet jest wywolane moja nerwica.

[.Tomek]

a moja stara dobra wyrafinowana wymówka, na pytanie"co Ci jest" odpowiadam..."nic"... Mr. Green

 

Zupełnie to samo mówiłem . Ale jak napisałaś ludzie zaczęli się denerwować. Ciągle ich zlewałem. A teraz? Teraz już nie umiem tego ukrywać i dlatego przez to często kłócę się z rodziną i znajomymi. I w dodatku jeszcze siebie okłamuję mówiąc, że jest ok hehe

 

 

....powód do śmiechu....

[Lionella]

Pomyśleć, że kiedyś byłem wręcz mistrzem kamuflażu i przez kilkanaście lat nie wiedział nikt, po prostu nikt. Na szczęście, nie jestem już taki głupi.

 

Jak Ci się to udaje? Ja jak mówię że mam depresję to w najlepszym razie jestem traktowana z politowaniem (o ile nie wykpiona i uznana za ciamajdę do potęgi)

[.Tomek]

(o ile nie wykpiona i uznana za ciamajdę do potęgi) Sad

 

W takich chwilach, kiedy coś takiego czytam, marzę, marzę żeby te osoby zapadły na ciężką depresję i pozbawiły się życia.

[Twilight]

A ja nie, Tomek, chociaż rozumiem ten odruch. Ja jednak wolałbym, żeby stali sie odrobinę mądrzejsi

 

Lionella - ale co Cię to obchodzi, jak to odbiorą? Jeśli ktoś odbierze to ''źle'', to tylko jego problem, że jest kompletnym idiotą. Ja wiem, że to łatwo napisać, ale zobaczysz, że przejmować się warto tylko rzeczami, na które masz wpływ. To Twoje życie, a wstydzić się powinien ten, kto jest skończonym kretynem i nic z tego nie rozumie, a nie Ty

 

Pozdrawiam

[ania19]

(o ile nie wykpiona i uznana za ciamajdę do potęgi)

Lionella - ja miałam ten sam problem. Znajomi, kiedy im powiedziałam, reagowali tak samo, jakby chcieli powiedzieć "spoko, spoko - już chyba nie mogłaś wymyślić nic innego zeby zwrócić na siebie uwagę". Poprostu chamskie.

 

W takich chwilach, kiedy coś takiego czytam, marzę, marzę żeby te osoby zapadły na ciężką depresję i pozbawiły się życia.

Pewnie to źle ale ja też w tamtych momentach chciałam, i chyba nadal chce, żeby tym osobom przytrafiło się coś takiego. Zeby wiedzieli jakie to uczucie być w ciągłym smutku i nie widzieć sensu w życiu. Wiem, ze nie powinno się tego nikomu życzyć ale to jedyny sposób żeby uświadomić...nieświadomych. Nikt nie zrozumie jeśli nie przekona się na własnej skórze...

[.Tomek]

Pewnie to źle ale

 

Well....ja uważam inaczej niech zobaczą jak to "fajnie"

[apple]

zazwyczaj zdobywam sie na usmiech i mowie, ze nic mi nie jest, albo, ze sie wydaje.

 

zatem gdy nie mam sily na ten usmiech to zwalam na zmeczenie, choc to nie jest dobre, bo musze sie zaraz tlumaczyc czym to sie tak zmeczylam

[TeTe]

O tym, że ja choruje na depresje nie wie dosłownie nikt. Choruje już jakieś 4lata. Teraz chodze do technikum dosłownie jestem pierwsze dni w szkole. Na lekcjach po prostu siedze cichutko i powoli usypiam. Nauczyciele gadają cały czas. Wkurza mnie to, mam ochote powiedzieć im "A co mnie to obchodzi". Ale jakimś cudem sie powstrzymuje. Bardzo mało gadam. Teraz jest juz coraz gorzej. Przestaje kontaktować. Wszystko zapominam. Ale mam dobra pamieć techniczną. Potrafie zapamiętać ludzi i po kilku latach ich rozpoznam. Nawet jak ich nie znam. W szkole nie mogewytrzymać tych 8 godzin lekcyjnych. Najgorzej jak nad czymś długo grzebie, a zdarza mi się to nieżadko. Ostatnio w wakacje remontowałem okna po 12 czasem więcej godzin. Wtedy pod wieczór byłem jak naćpany. Brat powiedział żebym przyniusł mu pendzelek to przyniosłem śrubokręt. W gimnazjum już słabo zaczełem kontaktować. Wiecie jak to przy depresji. Potrafie patrzeć dłuuugo w jedno miejsce np. na ścianie. Wtedy mówiłem koledze, że się zaciołem. Poza tym rano zawsze albo wieczorem pod oczami wyglada jakbym był ćpunem albo jakbym miał wykończony organizm np. chorobą aids. na szczęście nikt tego nie zauważa no może czasem, ale mówie że jestem niewyspany co zdaża się codziennie od tych 4 lat. Jeszcze poza tym jestem jak to mówią człowiek pracy. Musze coś grzebać, tworzyć i to nie pozwala mi poprostu poddać się i leniuchować. Nawet w wakcje robie cos codziennie. Tak na marginesie nie przyjmuje żadnych leków.

[Gość]

czsami tak robiłam i robie nawet jak ktos mi zadaje bol nie wazne czy robi to świadomie czy nie ukrywam to pod sztucznym uśmiechem