zaburzenia osobowości (cz.II)

[specjal]

ile masz lat?

[Gość]

specjal,27,tak,wiem,jestem dziecinna

Edytowane 2 Kwietnia 2011 przez Gość

[Korba]

cały dzień niewiele myślałam o W. chyba znów popadam w zobojętnienie. może ja go w ogóle nie kocham. może ja nie jestem zdolna kochać, skoro i mnie się nie da kochać.

[Gość]

może po prostu teraz jesteś zbytnio zajęta czymś innym

albo odsuwasz go na dalszy plan, bo Cię zawiódł - nie odpowiedział, ani nie postąpił tak, jakbyś chciała.

 

to tylko moje teorie.

 

-- 02 kwi 2011, 22:59 --

 

milano3, Radek, wydajesz się być zmieniony. Mniej agresywny, mniej ironiczny i sarkastyczny.

Taki... spokojniejszy. Mam rację?

[milano3]

paradoksy, tak myśle że tak. To chyba Tegretol tak mnie wyciszył i ustabilizował.

[Korba]

paradoksy, tak, Basiu, skupiam się na sobie, swoich potrzebach. tak, zawiódł mnie, ale do tego wrócę kiedyś. oczywiście, to wciąż boli. wciąż nie rozumiem jego blokady a jednocześnie nadmiernego zainteresowania i potrzeby kierowania mną. zlecił mi zadania i cisza.

a swoją drogą, włącza mi się samodzielna Kasia, która nikogo nie potrzebuje, jego też nie.

 

-- 02 kwi 2011, 23:18 --

 

milano3, Radek, wydajesz się być zmieniony. Mniej agresywny, mniej ironiczny i sarkastyczny.

Taki... spokojniejszy. Mam rację?

 

również to zauważyłam.

[_asia_]

a swoją drogą, włącza mi się samodzielna Kasia, która nikogo nie potrzebuje, jego też nie.

 

Kasiu, ja przeżywam dokładnie to samo od piątku. i teraz pytanie - co z tym zrobimy? czy czując się odepchnięte/ignorowane/niechciane powtórzymy stary schemat, zrezygnujemy, zabierzemy swoje zabawki i pójdziemy do swojej piaskownicy czy przyjrzymy się bliżej naszym uczuciom i wyciągniemy wnioski, że być może dajemy się ponieść naszym emocjom i wcale nie musi być tak jak to czujemy i sobie wyobrażamy? wiem, że to trudne, bo sama sobie osobiście powiedziałam, że mam gdzieś moją terapeutkę, sama sobie poradzę i już nie będę próbować się przed nią otworzyć, szukać kontaktu, pokazać kawałek siebie, odsłonić się.

[*Monika*]

_asia_, u mnie jest podobnie, ale nie w stosunku do terapeutki. Na nią się nie obrażam. Rozumiesz?

To dotyczy innych relacji.

Próbuję to zmieniać...z marnym skutkiem.

No własnie........co zrobić z tym?

[Korba]

Asiu, ja kompletnie nie wiem, jak mogłabym nadal być ufna i otwarta. a przyjrzeć się swoim uczuciom po prostu boję. boję się przyjrzeć odrzuceniu. ono mnie zżera od środka. nie wiem, ale tak mi się silnie włączyła chęć zabarykadowania się na nowo.

[Kai]

ja sie zapadam ale dlatego, ze wiekszosc rzeczy mnie irytuje, wkurza, frustruje.

Co do uczuc, przeciez one nie sa martwe, zeby je ogladac. Mozna czuc :)

[*Monika*]

Korba, Odrzucenie może kojarzyć się z porażką. A my nie lubimy ich ponosić. Lubimy być naj, niezawodne, niezniszczalne. Dobieramy do siebie każdą uwagę na swój temat. Moze to w pewnym sensie nieumiejętność bycia asertywnym w uczuciach? Można się tego w ogóle nauczyć?

Dlaczego tak straszne jest przyglądanie się sobie, swoim emocjom i uczuciom? To uderza w ego?

Umniejsza naszemu zdaniu o sobie?

Bo gdzieś w głebi znamy swoją wartość, a gdzieś w głębi siebie nie znamy jej ?

Kasia....oczywiście to sa moje wywody.

Możesz coś napisać w tym temacie?

 

-- 03 kwi 2011, 12:26 --

 

Kai, jak tam na nowym?

Jak sobie radzisz? I jak się w ogóle czujesz?

[New-Tenuis]

specjal,27,tak,wiem,jestem dziecinna

Wcale nie jesteś. Uważam, że masz bardzo poważne problemy. Realne problemy. Fajną i wrażliwą jesteś osobą.

[_asia_]

Moniko, Kasiu, mnie akurat odrzucenie nie tyle kojarzy się z porażką, co po prostu z bólem. Bo to cholernie boli - czuć się niechcianą, odtrącaną, ignorowaną, gdy się kogoś tak bardzo kocha... Gdy to się powtarza co jakiś czas to logiczne, że chcemy tego uniknąć, więc próbujemy się "zabarykadować". Żeby ktoś nie miał do nas dostępu, nie wylał znowu kwasu na troszkę zagojoną ranę... Tylko, że ucieczka i unikanie nie jest dobrym rozwiązaniem na dłuższą metę. Ciężko mi zebrać teraz myśli, głowa mi pęka.

 

-- 03 kwi 2011, 13:25 --

 

Krzysiu, co u Ciebie?

[Korba]

Moniko, Kasiu, mnie akurat odrzucenie nie tyle kojarzy się z porażką, co po prostu z bólem. Bo to cholernie boli - czuć się niechcianą, odtrącaną, ignorowaną, gdy się kogoś tak bardzo kocha... Gdy to się powtarza co jakiś czas to logiczne, że chcemy tego uniknąć, więc próbujemy się "zabarykadować". Żeby ktoś nie miał do nas dostępu, nie wylał znowu kwasu na troszkę zagojoną ranę...

 

Asiu, dokładnie tak.

Mam takie pragnienie zabarykadowania, że dosłownie chciałabym mieć drzwi z milionem zamknów i je zamykać jeden za drugim.

[_asia_]

o ja pierdzielę przed chwilą dzwoniła do mnie mama. powiedziała, że dziś do mojego domu rodzinnego przyjechał mój przyrodni brat i chciał mnie poznać. najpierw nie chciał powiedzieć mamie, kim jest, bo bał się, że go wygoni. mama mu powiedziała, że już z nią nie mieszkam, pytał czy może mnie w święta odwiedzić, chce mnie poznać. normalnie mnie zatkało.

[*Monika*]

_asia_, Asiu? A pamiętasz ...kiedyś mówiłam,że w końcu to może nastąpić!

[_asia_]

pamiętam, Moniko... ja teraz nie wiem już zupełnie co mam zrobić. on chce przyjechać do mojego domu w Wielkanoc. a ja teraz jeszcze bardziej nie chcę tam jechać. nie potrzebne mi teraz dodatkowe emocje.

[Korba]

O kurcze... Asiu, co zrobisz....?

[*Monika*]

_asia_, Ale Ty z góry nastawiasz się,że nie chcesz go poznać? Dlaczego? Umiesz odpowiedzieć na to pytanie?

czego się boisz?

On mieszka z Twoim ojcem?

 

Rozumiem Cię chyba.

Rozumiem jakie możesz mieć obawy, ale nie chcę tu o nich pisać.

[_asia_]

Dziewczyny, ja nie wiem sama, co zrobię, czuję się, jakby mnie ktoś walnął młotkiem w głowę, całe ciało spięte, jakbym była naćpana, nawet nie wiem co ja czuję, po prostu nie chcę go poznać dlatego, że będzie się to wiązać z silnymi emocjami, a w mojej obecnej sytuacji to działałoby na moją niekorzyść, zdecydowanie. co trochę odbuduję swoją równowagę wewnętrzną to zawsze kur.wa musi coś się stać, co mi ją znów zburzy.

muszę się przejść, bo zaraz chyba exploduję.

 

-- 03 kwi 2011, 14:33 --

 

nie mam pojęcia czy on mieszka jeszcze z moim ojcem, ale chyba tak. jest w moim wieku (pół roku młodszy)

[*Monika*]

Asiu, kochana. Będzie dobrze.

Idź się przejdź. Odreaguj na świeżym powietrzu.

 

Czasem się mówi,że po burzy przychodzi słońce i tego Tobie życzę.

 

W razie czego pisz o swoich obawach, służę swoją skromną osobą i radą

[New-Tenuis]

nie chcę go poznać dlatego, że będzie się to wiązać z silnymi emocjami

A może okaże się fajny?

[Gość]

Asiu, ochłoń narazie.

Potem decyduj :) Niestety, emocje nie są dobrym doradcą jeśli chodzi o kluczowe sprawy.

[_asia_]

nie chcę go poznać dlatego, że będzie się to wiązać z silnymi emocjami

A może okaże się fajny?

 

Nie obchodzi mnie czy jest fajny, włazi nagle z butami w moje życie i burzy mój spokój, i tak już mam zszargane nerwy... nie było go całe moje życie, kto daje mu prawo pojawiania się w nim tak nagle ni z gruszki ni z pietruszki? ja chcę odzyskać mój spokój!!!!

Moniko, dziękuję Ci bardzo, że mogę na Ciebie liczyć. :*

 

Basiu, staram się ochłonąć, byłam na dworze, strasznie mnie kusi nóz, nie, nie mogę, nie mogę, już tyle wytrzymałam bez cięcia się!!!!!!!!!

[kite]

_asia_, trzymaj się, walcz by znów tego nie zrobić. ja walczyłam zbyt słabo i zaprzepaściłam 3 miesiące i szansę na oddział otwarty. nie rób nic głupiego