[Poznań] Poznań...okolice...

Dzięki Wam za odpowiedzi. Carmen, a tam na Pod Lipami jaką konkretnie terpaię prowadzą,wiesz coś więcej? Jak wygląda z terminami?

X-ray, tam nie ma typowych terapii, jest psycholog po prostu. Więc pewnie nie o to ci chodzi. Z terminami kiepsko niestety.

Jeśli chodzi o specjalistów to ja chodzę na ulicę Sokoła. Medyk Poliklinika to się zwie. Przyjmują tam psycholodzy i psychiatrzy. Chyba po 2 sztuki Otworzyli to coś w tym roku więc niektórzy mogą słyszeć o tym pierwszy raz. Sam bym nie wiedział ale mieszkam w pobliżu i tak jakoś poznałem

Popytaj na Litewskiej o psychologa dla dorosłych może, hmm? Tam jest taki.

@SadSlav- rozumiem że ta przychodnia ma kontrakt z NFZ? Jeśli tam byłeś u psychologa,to jakie wrażenia?

@Emme - sprawdź prosze prv.

X-ray, tam ma, ja też na NFZ. Na razie wrażenia spoko.

Czy wy też odczuwacie wpływ tego morowego, zdradliwego powietrza przedwiosennego na waszą psychikę? Bo ja podupadłam na zdrowiu, przeżywam zmasowany atak depresji i lęku uogólnionego. W zeszłym roku na wiosnę tak nie miałam, a teraz owszem. Te nasze choroby właśnie o tej porze roku atakują. Nie dziwię się że dziewczyny z postów powyżej szykują się do szpitala.

matnia, też coś takiego czuję, co tam u Ciebie? Wpadasz tu tylko na chwilę... nie lubisz nas

matnia, na mnie to powietrze działa zbawiennie ! Lekko ogrzane promieniem rumianego słońca... Proszę nie narzekać Podobno udowodnione naukowo jest, że przedwiośnie korzystnie działa na nasze emocje i nastrój.

Czy wy też odczuwacie wpływ tego morowego, zdradliwego powietrza przedwiosennego na waszą psychikę? Bo ja podupadłam na zdrowiu, przeżywam zmasowany atak depresji i lęku uogólnionego. W zeszłym roku na wiosnę tak nie miałam, a teraz owszem. Te nasze choroby właśnie o tej porze roku atakują. Nie dziwię się że dziewczyny z postów powyżej szykują się do szpitala.

Coś w tym jest, bo ja dorwałem niedawno szkarlatynę, chociaż w tym wieku już nie powinienem na to chorować

SadSlav, czyli w jakim?

SadSlav, czyli w jakim?

Starczo-przed-trzydzietkowym

SadSlav, starczo? a to dobre

SadSlav, starczo? a to dobre

Ale już za minutkę, już za momencik

matnia, też coś takiego czuję, co tam u Ciebie? Wpadasz tu tylko na chwilę... nie lubisz nas

Wręcz przeciwnie, lubię bardzo.

matnia, to wpadaj na dłużej

kiedy spotkanie, wyznaczmy datę :'>

kiedy spotkanie, wyznaczmy datę :'>

Podbijam bo to zacna inicjatywa

kiedy wszystkim pasuje, mi odpada 3 marzec

Wracając do wątku o Szpitalnej: Kochane, wpierw odradzałam Wam pobyt tam... jednak teraz po namyśle, wydaje mi się, że taka "szkoła życia" również może Wam się przydać. Osobiście doznałam tam takiej traumatycznej (?) przemiany, takiej, że od 1,5 roku nie miałam żadnej większej depresji. Dlaczego? Ponieważ tam, gdy zobaczyłam tą ludzką pustkę, osoby chore w większości na schizofrenię bądź anoreksje, zaś lekarzy którzy potwierdzali we mnie uczucie, że wszystko jest zależne tylko i wyłącznie ode mnie - jestem zdana sama na siebie, obcy ludzie mają Cię, za przeproszeniem, w dupie - ocknęłam się.

Tyle tylko, że ja wyciągnęłam taki wniosek z tego... ktoś inny po pobycie tam, może jeszcze bardziej się załamać... Zresztą z tego co Was czytam, przygotowujecie się na ten szpital jak na hm... Jesteście zbyt zdrowe, wybaczcie. Jesteście w stanie tutaj pisać, w miarę normalnie funkcjonować. To raczej nie klasyfikuje się pod szpital, chociaż nie mnie to oceniać. Osobiście trafiłam tam, ponieważ jakoś 3 poprzednie miesiące przeleżałam w łóżku, potem miałam nagły zryw i się pocięłam.

Co Wam mogę polecić? Mi pomogły tylko bliskie osoby. One mnie wspierały, w nich widziałam sens swojego życia. Jednak i te osoby straciłam. Obecnie właśnie... trochę przez to się zagubiłam, może nawet znacznie... Nie widząc wiary już w psychiatrów, trwam... ale jest to stąpanie po kruchym lodzie. Czuję, że znów powoli powracam do tamtych stanów.

A, na pytanie o psychiatrów na Szpitalnej - owszem, macie codziennie obchód. 2 minuty rozmowy dziennie "jak się Pani/Pan czuje?". W końcu dla świętego spokoju odpowiadasz, że dobrze. Tyle tylko... że każdy musi to chyba sam przeżyć. Ja wysnułam takie a nie inne wnioski z pobytu akurat tam (może gdzie indziej jest inaczej).

Wierzę w ludzi, mimo wszystko... to oni są sensem.

Straciłam jednak sens parę miesięcy temu. Obecnie obijam się o pustkę. Każdego dnia staram się tylko przetrwać... po raz kolejny czuję stopniowe zatracenie. Wcale nie chcę tego, a jednak...

Ciepło Was pozdrawiam.

Ja też jestem za spotkaniem, miło by było gdyby w końcu coś wypaliło, tylko pewnie jak zwykle trudno będzie ustalić wspólną datę.

to może niedziela, 4 marzec, pod Marychem o 19?

emme_4, mi pasuje i jestem za !

to mamy już 2 osoby, kto jeszcze? zapraszamy

emme_4, tylko mam wielką nadzieję, że tym razem TO wypali