Lęki i frustracje

Jaki macie sposób radzenia sobie z własnymi kompleksami, lękami, frustracjami, o tym co Was drażni. Mówicie komuś?

Ja niby mowie,le nigdy tak do konca, nigdy jeszcze nikomu tak nie zaufalam az by powiedzieć doglebnie o mnie wszystko, raz myślałam ze moze w koncu komuś zaufam, więcej nie było takich przypadków, chociaż ogolnie mowię o sobie i o moich odczuciach ,ale jednak z ograniczonym zaufanem zawsze.Chociaz takich rzeczy jak branie psychotropów, depresja nie boje sie mowić., rozmawiać. Po prostu jestem bardzo neufna osobą, pamiętam jak kiedyś w czasach nastoletnich zawiazywało se komus oczy i wszyscy stali dokoła a ktoś pośrodku upadał i my mieliśmy go łapać, ja ngdy sie nie odwazyłam, zawsze zwycięzał brak zaufania i tego, ze jakiś kolega koleżanka zrobi i sobie jaja i mnie ne złapie, inni nie mieli z tym problemów.Ludzie mnie namawiali teraz Ty a ja nigdy sie nie zgodziłam na tę zabawe chociaz sama innych łapałam. Wtedy myslałam jak moga uwierzyć i teraz tez tak mysłe a zycie tylko to pogłebia jeszcze a nie przekonuje do większej ufnosci.

Mam bardzo niewiele osób, z którymi mogę o tym porozmawiać lecz nawet z nimi rozmowa o tym jest trudna

Siłą rzeczy takie rozmowy raczej są trudne dla wszystkich.

Ludzie już tak chyba mają, że niekoniecznie potrafią dzielić się swoimi słabościami, tym co ich poniekąd niszczy, ponieważ obawiają się tego, że inni będą mogli jedynie wykorzystać to przeciwko nim i 'dowalić' jeszcze mocniej.

Można jednak jakoś się przemóc, znaleźć zaufaną, odpowiednią osobę i z jej pomocą pracować nad sobą.

Tak sądzę.

Czasami mniej lub bardziej naiwnie..

Ludzie już tak chyba mają, że niekoniecznie potrafią dzielić się swoimi słabościami, tym co ich poniekąd niszczy, ponieważ obawiają się tego, że inni będą mogli jedynie wykorzystać to przeciwko nim i 'dowalić' jeszcze mocniej.

Z ust mi to wyjęłaś, a tak poza tym nie chcę by ktoś mnie widział w rozsypce, delatego urywam swoje uczucia i zwijam się w "kokon"

Z ust mi to wyjęłaś, a tak poza tym nie chcę by ktoś mnie widział w rozsypce, delatego urywam swoje uczucia i zwijam się w "kokon"

Dokładnie.

Zamiast pokazać innym, że jest źle, że sobie nie radzimy, że cierpimy, to zaopatrujemy się w pewne maski względnej normalności przy ludziach, a cierpimy w samotności..

Destrukcja w czystej postaci.

Coś w tym stylu:

Skrajna, Ja tak robię. Potrafię nie wiem jak cierpieć, a na zewnątrz uśmiech, jeszcze nawet potrafię się śmiać jak idiota pomimo bólu. Czasami pragnę pocieszenia i to mocno, ale żadne słowa nie chcą się weydobyć na zewnątrz. Nie potrafię prosic o pomoc

Tłamsisz to w sobie i to tylko zaognia te ,,rany''... Chyba wszyscy tutaj doświadczyliśmy tego choć raz.

Gdybyś chciała jednak to zmienić, choćby i anonimowo, na tym forum to pisz do mnie śmiało. :)

Ok, będe pisać, niedawno założyłam bloga i tam właśnie będe pisać o uczuciach jakie we mnie siedzą, o tych dobrych i złych. Dzięki za dobre chęci, choć nie zawsze mogę napisać, bo jak mówiłam nie umiem prosić o pomoc