Depresja? Sami oceńcie

Witam! No cóż, rozumiem że nie macie czasu, więc postaram się jaknajzwięźlej i na temat. Sam nie wiem co już mi dolega. Dzieciństwo miałem trudne, brak pieniędzy, pijaństwo ojca, dołowanie ze strony rodziny, brak przyjaciół, kumpli, w szkole wyzwiska, gnębienie ze strony rówieśników, jak i uczniów gimnazjum i mojej podstawówki (połączone szkoły). W gimnazjum trochę się polepszyło, wiekszość ludzi z mojej byłej szkoły poszła do innych gimnazjów, ja zostałem w tym, w którym kończyłem podstawówkę. Miałem kilku ludzi w klasie, którzy byli typowymi cwaniaczkami, wszystkich gnębili po koleii, ale za to miałem kilku kumpli, z którymi można było się dogadać. W liceum szło jeszcze lepiej, klasa akurat trafiła mi się coś pomiędzy średnia a fajna, reszta szkoły to dzieciaki, rzucające się sobie do gardeł, każdy próbuje ujebać każdego, nie ważne czy znajomy czy nie (Lic Prof...). Czuję ogólny brak szczęścia, nie cieszy mnie właściwie nic co bym zrobił, kompletnie nic, wszystko za to, nawet jakaś pierdoła mnie dołuje, co kto powie, ja czuje się zdołowany. Czuje się właściwie okropnie nieszczęśliwy, staram się patrzeć na wszystko obiektywnie, lub pozytywnie, ale plusy nie cieszą, minusy jeszcze bardziej dobijają. Wziąłem się za picie, w sumie jedynie pijany czuje się lepiej, nie obchodzi mnie nic, muzyka lepiej na mnie działa, ale i tak rozpamiętuje przeszłość, którą staram się zapomnieć wszelkimi możliwymi sposobami, no cóż... Wraca, sama z siebie przychodzi i mnie gnębi, ale pod wpływem jakoś mało mnie ona obchodzi, więc jest jakoś ok. Mam dziewczynę, bardzo mnie kocha, która jest dla mnie wysepką na całym oceanie, ale cały czas coś mi karze myśleć o jej przyszłości, o tym co zrobiła wcześniej a czego nie robiła, dołuje mnie to niesamowicie, bo jej to wypominam, a tak po prostu nie chcę... Ogólnie nie chcę za 10 lat by obudziła się przy kolesiu, który byłby nieszczęśliwy, wiecznie pijący, który nie potrafi zadbać o samego siebie. Czuję czasem że psychicznie już trace kontrolę nad wszystkim i zwariuje pewnego dnia... Czasem myslę o samobójstwie, ale nie czuje chęci by to zrobić, raczej zaczyna mnie to inspirować i ciekawić. Mam 18 lat, nie wiem co mi dolega, czy to nerwica czy depresja, a samemu stwierdzając jakie ma się choroby, to mając grypę, można dojść do wniosku dzięki internetowi, że ma się raka, tak więc, ktoś mi powie co mam i jak z tym walczyć? Proszę.

Witaj,

jak dla mnie to dystymia, taki rodzaj lżejszej depresji. Radziłabym ze swojej strony zacząć coś z tym robić i nawiązać kontakt z psychologiem.

Życzę powodzenia

hej w tej chwili z Twojego posta przebija coś takiego jakaby nie spotkało Cie w zyciu nic dobrego , wszyscy od małego Cie gnębili i dokuczali troche mnie to dziwi bo zawsze mnie się wydawalao ze tak do 6 klasy to chyba w ogóle jakos specjalnie ludzie sobie aż tak hardkorowo nie dokuczja, moze spróbuj poszukac pozytywów. Nie miałeś w wieku kilku lat kolegów, koleżanek z kttórymi biegałes gdzies po polach lasach robiłes głupie rzeczy bładziliście, taki typowy świat dzieciństwa z, którego rodzice sa zupelnie wylaczeni, ja miałam koleżanke i kolega najbliższch. Jak człowiek ma kilkanaście lat to zmienia trochę towarzystwo i ma znajomych ,z ktorymi coś tam przezywa jednych lubi bardziej drugich mniej, ale zawsze ma tych ludzi z którymi czuje sie dobrze i jak ktoś sie czepia to ma sa soba grupę a jak ktos sie czepia jego ludzi to wtedy on staje za swoimi. Wspominałeś coś o tym ze miałeś w liceum jakis tam kolegów,zreszta dalej jesteś w liceum więc nie jest tak źle az Twojego postu biją raczej same czarne barwy , widzisz raczej to co źłe Cie spotkało a nie dobrego więc to wskazywalo by na depresję, chyba powinieneś isć do psychiatry bo raczej samo nie mine a moze się pogłebić . w Twoim opisie nie widze objawów nerwicy, ale moze jakieś masz , do lekarza w kazdym badź razie.

Własnie pamiętam, że gdy byłem jeszcze małym łepkiem to miałem mase znajmych z osiedla, bawiliśmy się, jak coś było nie tak to biliśmy się zaraz potem jak ktoś nieznajomy czepiał się do kolegi to mu pomagaliśmy itd. Wspominam to jako jeden z okresów kiedy byłem szczęśliwy, jak nie najszczęśliwszy w życiu zaraz potem było już szaro, około 4kl podstawówki, jak wszystko mi się zawaliło na głowę, brak pieniędzy rodziców, jak to u dzieci skutkował byciem tym gorszym w społeczeństwie i gdy powoli wszyscy zaczęli się do mnie odwracać plecami już nie dałem rady sobie z tym poradzić, potem w domu było gorzej, oceny miałem coraz gorsze i tak to się potoczyło aż do dzisiaj. Z tego co czytam to więcej rzeczy wskazuje właśnie na ta dystymię niż na depresję, ale zawsze wolę by sprawdził to lekarz i dał mi odpowiedź. Kumpel ma dostać jakieś antydepresanty, poprosiłem go o kilka tabletek (też mu alkoholizm się znudził xd) jesli mi pomogą to będzie można wytypować jakieś choroby?

Dzieki za wsparcie :). Sam wiem że trzeba tutaj jakichś konkretnych działań. Mam tylko jedno pytanie, chodzicie/chodziyście do prywatnego psychologa czy na NFZ ;d? Pytam bo wolę trafić na specjaliste, miłego i wykfalifikowanego, niż na jakiegoś kolesia co tylko mnie zobaczy i z góry stwierdzi, że nic mi nie jest. Dodam tylko że z góry wolę NFZ, zarabiać nie zarabiam, uczę się jeszcze, więc same rozumiecie :). .