czesc

Zbieram się już 2 tygodnie żeby napisać. Przyznanie się do swoich problemów i prosić o pomoc jest dla mnie wstydliwe i żenujące (rozumiem że tak nie jest, czuje inaczej). Kryję się ze swoimi lękami, fobiami, wariactwem, nałogami, skrajnymi emocjami, poczuciem wstydu i niskiej samooceny...... od 6 roku życia. Kryję się przed rodzicami, znajomymi.

Byłem molestowany w wieku 6 lat. Rozbudzony seksualnie "ja" żyję w świecie emocji do ok. 12-13 roku życia. Przez ten okres odczuwam tylko swoje skrajne emocje. Czuje bardzo duży strach, wstyd, lęk na przemian z euforią. W tym okresie robię sobie pranie mózgu. Zapominam o fakcie że ktoś mnie molestował.

Po 13 roku życia zaczynam w miarę racjonalnie myśleć co owocuje w zapętlaniu się w myślach, fobie społeczne itp., oprócz "myślenia" dochodzą używki(dużo, często, jakie i w jaki sposób innym razem). W tym okresie zaczynam robić wg mnie najgorszą rzecz: odcinam się od swojego ciała. Umysł odcięty od ciała nawet bolesnego przestaje posiadać "osobowości". "?" To sprawia że równocześnie z życiem które prowadzę i które jest zwykłym kłamstwem mam alternatywny świat w głowie.

Teraz mam 23 lata. Nie zdolny do pracy, miłości, szczęścia. Nie wiem kim jestem. Przed popełnieniem samobójstwa zawsze ratowała mnie myśl że ktoś będzie cierpiał z mojego powodu. (nie jest tak źle?...) W bardzo, bardzo dużym skrócie: ja.

Postanowiłem przyznać się rodzicom. Czy to jest dobry krok?

Cześć

balder, Witaj na forum!

Czy dobrze zrobiłeś?

To Twój wybór, jeśli masz z nimi dobry kontakt, wsparcie z ich strony jest potrzebne.

Młody jesteś. Jeszcze możesz odnaleźć siebie, tak myślę.

Może będzie Ci potrzebny "sztab" pomocników.....forum, psychiatra, terapeuta i motywacja.....

Ale pamiętaj, że warto!

balder, nie mow rodzicom, oni nie zrozumieja, moga tego nie udziwignac...

co moge powiedziec? jedyne tyle ze wszysko idzie wymazac z pamieci i zyc na nowo

powodzenia, bo warto

Wiesz wszystko zależy od tego tak jak napisał Monika jaki masz kontakt z rodzicami jesli dobry i wiesz ,ze Ci pomogą wesprą to dobrze zrobiłeś, tego typu sprawy nie śa proste i łatwe. Na pewni rodzice będa musieli to w sobie przetrawić i poukładać natomiast jeśli są dobrymi rodzicami to warto bo widza, że cos sie z toba dzieje i warto wiedzieć ,że rodzice to jednak najbliższe osoby, które dopóki są w jakiś sposób staraja sie pomóc jak potrafia i na ile sa wstanie zrozumieć i pojąc daną sytuacje.To co sie z Tobą dzieje na pewno rzutuje na wasze relacje jak sie sytuacja wyjaśni i zaczniesz z nimi szczerze rozmawiać to będzie wam łatwiej ten mozna powiedziec rodzinny problem rozwiązać.

W Twojej sytuacji na pewno przydałyby sie jakieś leki antylękowe, może stabilizujące nastrój, antydepresyjne to już lekarz powinien ocenić i terapia również. Gwałty, molestowania to jedna z nielicznych sytuacji , w których uwazam, że terapia może pomóc z powodu wielkiej traumy jaką sie przezywa w takich wypadkach.

Masz problemy ze sobą przez to, co było, czy przez to, że nie możesz o tym powiedzieć najbliższym?

krul,

Mnie się wydaje ,ze te dwie sprawy sę łacża ma problemy przez to co było a drugi problem jest nadbudowany nad pierwszym problemem, ze tłamsi to w sobie ,że nie ma odwagi o tym nikomu powiedzieć i jest w tym całym problemie skazany na samotnosć. Wiem z doswiadczenia ze wyrzucenie z siebie problemu pomaga . Człowiek wtedy czuje sie mniej samotny ,mniej sam w swoim świecie.

Masz problemy ze sobą przez to, co było, czy przez to, że nie możesz o tym powiedzieć najbliższym?

Przez to co było. Z pewnością.

Ale ja nie chce mówić najbliższym że mam problemy. Chce im mówić co robię w życiu i ile daję mi to szczęścia...

Rodzice są nadopiekuńczy. Oni zawsze kochali "za bardzo". Boję się ich reakcji. Boję się tego że znowu zamiast myśleć o sobie będę myślał żeby Oni się cieszyli. Tak robię od dziecka. Skoro w sobie nie miałem szczęścia brałem je od rodziców których za wszelką cenę chciałem uszczęśliwić.