Nie wiem kim jestem

[Użytkownik2016]

Witam . Mam 24 lata.

Niepamietam za bardzo kim byłem , swojej osobowości , postrzegania świata , emocji w danej sytuacji . Jestem teraz w takim stanie że mogę nic nie robić , leżeć i patrzeć w jeden punkt , a nawet do nie dałoby mi jakiegoś takiego spokoju psychicznego i rozluźnienia . 

Jeszcze kilka dni temu po rozstaniu z dziewczyną wróciły mi wspomnienia z dnia w którym wszystko mi się zaczęło psuć w głowie .

Jakieś chore myśli itd , ale miałem te emocje tego siebie który zawsze tak przeżywał i rozmyślał , teraz tego nie mam.

Plakalem cały czas i nie potrafiłem się przekonać do tego że to się stało ale już nie wróci , przez dwa lata próbuje się z tym pogodzić ale moja osobowość , moje ja nie pozwalało mi na pogodzenie się z ta sytuacja, musiałbym chyba zmienić osobowość żeby się z tym pogodzić bo innej opcji nie ma na to , chyba że samobójstwo.

Jak zacząłem tak płakać to poprosiłem mamę o jakies leki uspokajające i z tych emocji z tego płaczu po dwóch godzinach nie zostało nic , zaczęło mi się jeszcze bardziej pogarszać pod takim względem "znania siebie" .

Pani psychiatra mi powiedziała że takie leki działają jakieś 2 godziny . A mi nie przeszło do teraz a wziąłem je dwa dni temu .

Dostałem tak jakby amnezji , niepamietam co robiłem tydzień temu, a nawet trzy dni temu , tylko jakieś takie najważniejsze rzeczy mogę sobie przypomnieć typu że wziąłem te tabletki .

Nie mam tego płaczu tych emocji , bo kompletnie nie jestem sobą , jakbym był to pewnie bym płakał jak głupi albo robił coś innego co mnie interesowało , ale nie ma mnie .

Nie mam do niczego motywacji bo mnie po prostu nie ma to kto ma mnie zmotywować . Człowiek sam się motywuje ale jak nie ma "jego osoby" w sobie to jak ma to zrobić . 

Leżę i nic nie robię . Pisze teraz na tym forum na siłę bo już nie wiem co zrobić . 

Jak znowu wrócę stary ja to znowu zacznę przeżywać o tym co się stało i pewnie znowu wrócę do tego stanu .

Mogę leżeć tak do końca życia i nic nie robić , chyba że coś by mi się stało , jakimś cudem polepszyło i znowu bym znał tego siebie i zaczął robić coś z tym żeby zapomnieć o sytuacji sprzed dwóch lat , posłuchać muzyki , zrobić coś co mnie cieszy , zamartwiać się .

Nie wiem czy ktoś z was miał takie uczucie w sobie ale to jest straszne bo nie potrafię nic zrobić bo co mam zrobić jak jestem nikim ? 

Straciłem jakiekolwiek funkcje osobowości .

Jakby ta osobowość ze mnie wyszła 

Czytam coś o schizofreni prostej albo dysocjacji zaburzenia tożsamości . Tzn czytałem bo teraz nie mam po co i nie mam sił na to .

Czy są na to jakieś leki albo co zrobić żeby to przeszło ?

Nie polecam tego uczucia nikomu .

 

 

 

[johnn]

Cześć @Użytkownik2016,

 

Warto porozmawiać z psychologiem a potem z psychiatrą. 

 

To zachowanie jest spowodowane rozstaniem z dziewczyną?

Jak reaguje na nie twoja rodzina?

 

Życzę Ci miłego dnia i powodzenia :⁠-⁠)

John

[Dalja]

A co się stało te 2 lata temu? Pewnie jakieś traumatyczne wydarzenie, czy chodziłeś na terapię od tego czasu? Jeśli nie, no to bierność mogła pogłębić problem w głowie i masz nauczkę. A sposób w jaki piszesz, bardzo chaotyczny, też jest niepokojący. Ten psychiatra do którego chadzasz nic nie poradził Ci na ten stan? Dziwne, szukaj pomocy u innego, bliskim powiedz o twoim stanie

[Marc_man]

W dniu 16.04.2023 o 14:02, Użytkownik2016 napisał(a):

Czy są na to jakieś leki albo co zrobić żeby to przeszło ?

Nie polecam tego uczucia nikomu .

 

 

 

Część, miałem podobnie ok 20 rż. Jakieś bardzo silne stresy i traumy. W sumie nawet nie mogłem sobie przypomnieć o co chodziło. Generalnie wspólnym mianowanikiem jest brak zaufania do ludzi do rodziny. Poczucie ze jestes sie samemu i w ciągłym zagrożeniu. Kiedyś to przejdzie, leki pomogą ale musisz poszukać na prawde dobrego psychiatry. Masa jest konowałów, co traktują pacjenta jak klienta. Szukaj opinii na forum a znajdziesz. Głowa do góry. Mózg jest jak maszyna, potrafi sie zagrzać i to są jakby objawy zagrzania. Wyluzujesz a wróci cała pamięc i chęc do działania.

[Użytkownik2016]

Zaktualizuje temat .

Minęło już trochę czasu od ostatniego wpisu . 

Ogólnie aktualnie czuję się inaczej niż w czasie kiedy założyłem ten wątek . Nie mam dręczących myśli , a przynajmniej nie ma ich tyle co kiedyś . Ale mam coś takiego w głowie że te dręczące myśli , te problemy emocjonalne , to wszystko co miałem dawniej dawało mi ten sens życia . Można powiedzieć że ja się wychowałem właśnie na takim funkcjonowaniu , może to dziwne ale wydaje mi się że wychowałem się też w depresji i dobrze mi się z tym żyło . Brakuje mi tych czasów tego co było , już bym wolał mieć te problemy co miałem ale być sobą , walczyć z tym i mieć ta pewność że jestem sobą i nikt mi tego nie zabierze .

Wydaje mi się że musiałbym znowu popaść w taka spirale emocjonalna i odosobnienie od ludzi (tak jak w sumie było zawsze , nawet spędzając czas z ludźmi byłem można powiedzieć odosobniony) żeby znowu być tym sobą co kiedyś .

To wszystko co miałem z tygodnia na tydzień zaczęło zanikać . Aktualnie oprócz bezsensu i braku jakichkolwiek emocji , oprócz płaczu to nie mam nic , żadnych negatywnych emocji , myśli samobójczych , może to się wydawać dziwne ale mi tego brakuje . Bo myśląc o samobójstwie o tym jak ktoś Cię skrzywdził czujesz coś i oznacza to że Ci zależy , że jest coś dla Ciebie ważne .

Teraz można powiedzieć że nic nie jest w stanie mnie zagiąć bo mam tak totalnie wywalone na wszystko ... 

Wydaje mi się , a raczej jestem pewien że do tego stanu doprowadziło to że te dwa lata temu powiedziałem o swoim problemie, bo gdy nikomu o niczym nie mówiłem to leżałem na łóżku , zamykałem się w swoim świecie i jakoś to mijało i do końca życia chciałem żeby to tak rozwiązywać a to że komuś musiałem o tym powiedzieć zaburzylo mi moje postrzeganie mojego świata . Ogólnie zaburzyła mi się osobowość i zacząłem robić rzeczy których nie robiłbym będąc sobą . 

Nie mam teraz tego wewnętrznego spokoju , swojego wygodnego miejsca , nawet w swoim pokoju , łóżku nie mogę zaznać takiego spokoju , odizolowania się od wszystkiego i skupieniu na sobie .

Z jednej strony czuję się lepiej bo czuję jakbym nie miał depresji , negatywnych emocji myśli , ale z drugiej strony brakuje mi tego , tych emocji , cierpienia , walki z tym życiem światem . Tak sobie to życie ułożyłem i tak mi się dobrze zylo , ja nie chcę tego spokoju który mam aktualnie ..

 

Jeszcze ten rok temu i więcej zmieniałem się , dostałem jakiego zaburzenia , nie potrafiłem pozostać tym samym sobą bo ta traumatyczna sytuacja była powiązana z moją osobą w tamtym momencie i byłem świadomy że albo mi się zmieni osobowość , będę kimś innym niż przez te wszystkie lata , albo do końca życia będę płakał i wspominał tamte czasy , walczyłem z tym tyle czasu ale bezskutecznie , próbowałem nawet nie iść do pracy , leżeć na łóżku i nic nie robić żeby nie zapomnieć o sobie o tym kim jestem i co do tej pory przeżyłem , jeździłem w te miejsca w które jeździliśmy razem z dziewczyną zanim to się stało , oglądałem zdjęcia sprzed tego wydarzenia , robiłem dosłownie wszystko żeby nie zapomnieć  ale na marne , droga była tylko w jedną stronę .  Nawet dzisiaj gdy próbuje sobie włączyć piosenki , filmy , wszystko co było kojarzone z tamtymi latami , to już nie potrafię wzbudzić w sobie tych emocji co miałem wtedy .Byłem na tyle świadomy tego co się stalo że chciałem od razu powiedzieć dziewczynie żeby mnie zostawiła i znalazła sobie kogoś innego bo już nic nie będzie takie samo . Ale bałem się to mówić bo każda normalna osoba nie potrafiłaby tego zrozumieć , to mnie przerażało .

Ogólnie nigdy nic gorszego mnie już nie spotka .

Aktualnie już praktycznie nie myślę o tym co się wydarzyło te dwa lata temu , ale też praktycznie nie jestem tym samym sobą co dwa lata temu , to się wzajemnie łączy ze sobą i to jest najstraszniejsze ....

Nie wiem co ze sobą zrobić , czym się zająć , przestałem robić to co robiłem dawniej i teraz jestem jak warzywo . A najgorsze jest właśnie to że muszę sobie chyba na nowo ułożyć osobowość , bo nie potrafię nawet robić tego co robiłem dawniej , można powiedzieć że już nawet tego nie pamiętam . Praktycznie zapomniałem o tym kim dawniej byłem .

Oddałbym wszystkie swoje pieniądze , wszystko to co mam co mi nie jest na tyle potrzebne aby tylko wrócić do tych lat , ale wiem że jest to niemożliwe ... 

 

Pisząc wam o tych problemach nie mogę się skupić w stu procentach , już nie jest dla mnie to tak ważne , żebym był w stanie wam to przekazać jak najlepiej i żeby wszystko trzymało się kupy bo mi już tak nie zależy . Czuję że to co napisałem wgle nie jest tym co chciałem napisać i nie dałem z siebie tyle żeby być usatysfakcjonowanym swoim wpisem . Masakra .. 

 

Po prostu . Nie jestem pewny siebie , nie mam swojej osobowości i nie chce mi się tak żyć ..

[Użytkownik2016]

Martwi mnie również to że zawsze byłem odpowiedzialny za siebie , pracowałem można powiedzieć że byłem dojrzały , może niekoniecznie emocjonalnie bo nie potrafiłem sobie radzić z niektórymi problemami , ale nie opuszczałem pracy , potrafiłem pomagać innym gdy mieli jakiś problem . Dużo osób mi mówiło że jestem ogarniętym gościem .A teraz czuję sie jakbym cofnął się w rozwoju . Często opuszczam pracę , nie martwię się tym czy mnie zwolnią czy nie , dzisiaj również nie poszedłem , dziewczyna ma tego dość , boi się mnie i przyszłości ze mną , pisze mi różne rzeczy ale nie biorę ich do siebie .

Ona czuje się jakby była moja nianka , że musi mi mówić o podstawowych rzeczach o których każdy powinien wiedzieć . Leżę aktualnie i nie wiem co ze sobą zrobić , czuję się jak dziecko któremu trzeba wszystko w życiu pokazywać , a zawsze byłem gościem który radził sobie z problemami , pomagał innym i mogę powiedzieć szczerze i nieskromnie że miałem dojrzalsze podejście do życia niż ludzie z mojego wieku, a przynajmniej tak mi się wydaje

Czuję jakby moja inteligencja wyparowała .. 

Nie mam żadnych planów na przyszłość , nie mam swojego zdania które zawsze miałem , nie mam swojego usystematyzowanego planu działania na każdy dzień , odpowiedzialności 

Jestem starszy dwa lata od momentu kiedy się to stało a czuję się jakbym był dwa razy młodszy , wtedy czułem że jestem bardzo dojrzaly jak i miałem w głowie plany na siebie na przyszłość , rodzinę , na wszystko . Po prostu poczułem wtedy że kocham siebie takim jakim jestem że akceptuje to i że jestem kimś i mogę osiągnąć w życiu to na co mnie stać . A czuję że byłoby mnie stać na bardzo wiele . Poczułem bardzo dużą pewność siebie .

Gdzie jestem stary ja który wszystko ogarniał i jakoś sobie radził .. 

Nie wiem co ze sobą zrobić .

[forget-me-not]

Wygląda jakbyś przez bardzo długi czas ściskał swoje problemy wewnątrz, poświęcając się dla innych , dla pracy , trochę żyjąc na automacie, aż w końcu się wypaliłeś, i coś z Ciebie wylazło i nie daje spokoju.

[Użytkownik2016]

Najgorsze jest to że takie życie mi odpowiadalo , chciałem być takim sobą do końca życia , chyba że każdy człowiek w którymś momencie swojego życia trochę zmienia swoje podejście i osobowość .

Ja tak jakby dzieki poznaniu dziewczyny przestałem myśleć o tym co mnie dręczyło , można powiedzieć że zapomniałem o przeszłości i zacząłem nowa pusta kartę ,

dręczyło mnie jeszcze kilka rzeczy , nawet w tym związku miałem czasami bardzo ciężko , jakieś odloty , odrealnienia , walka z samym sobą żeby było tak jak jest i nic mi się w głowie nie zmieniło , czułem że muszę uważać bo stąpam po cienkim lodzie ale tylko tak się dało dążyć do szczęścia i czułem że sam muszę to zrobić bez zadnych leków , psychologa ,chociaż te wszystkie wydarzenia z przeszłości miałem w głowie to były one głęboko schowane tak że z każdym kolejnym tygodniem , miesiącem nie mogły mi zagrażać . Coś jakbym wszedł na nowy poziom swojego życia i zrozumiałem że to co dotychczas się wydarzyło po prostu musiało się wydarzyć i dzieki temu poznałem swoją dziewczynę . I myśląc tak zaczęło mi się wszystko w głowie układać i poprawiać . Zawsze gdybalem i żyłem można powiedzieć tym życiem które bym miał gdyby dana sytuacja się nie wydarzyła , czyli tworzyłem sobie w głowie obraz życia w którym nie wydarzyła się sytuacja która miała miejsce i marzyłem o tym co w nim robię , jaki jestem , że wszystko by się zaczęło układać , takich sytuacji miałem kilka w życiu i każda kolejna była coraz mocniejsza ale nie oddziaływała na moja osobowość . Ale to zranienie które mnie dotknęło ...

I znowu , można powiedzieć że po raz ostatni zacząłem sobie wyobrażać i marzyć o tym co by było gdyby się to nie wydarzyło, do dzisiaj tak marzę , wydaje mi się że ja mam to już od urodzenia i tak funkcjonuje .

Marzę tak prawie dwa lata nie żyjąc teraźniejszością .

Mimo że biorę leki i czuję się można powiedzieć w niektórych aspektach podobnie jak wtedy a nawet lepiej to , jak się mnie mama pyta jak się czuje to nie potrafię jej tak powiedzieć , codziennie mówię że czuje się coraz gorzej i tak jest od dwóch lat .

Ogólnie jakbym miał pisać o wszystkim co się wydarzyło od początków z dziewczyną (czyli najlepszy okres mojego życia) a do teraz to bym musiał książkę napisać .

[schoenberia]

Specjalnie się zarejestrowałam żeby to napisać. Mam teraz słowotok myślowy i ciężko mi sie pisze. W wolnej chwili napisze więcej, bo mam to samo co Ty. Muszę sobie przypomnieć i wrócę z postem. Nie pamietam nic, nie wiem kim jestem, utraciłam osobowość, nie robię nic, nie mogę nic zrobić przede wszystkim a nie chcę być już w tym stanie. Zapytam jeszcze, korzystales z mj, medycznej bądź nie? Jeśli tak to opisz zmiany w Twoim stanie po. 

[lukija]

42 minuty temu, schoenberia napisał(a):

Zapytam jeszcze, korzystales z mj, medycznej bądź nie? Jeśli tak to opisz zmiany w Twoim stanie po. 

Nie wiem jak to u Ciebie wygląda, ale mam podobnie z opisu. Silna anhedonia, nic mi się nie chce, jestem na rencie, przez leki całe dnie przesypiam. 2 lata temu lekarz zapisał mi MJ jako antydepresant. Nie było już się czego chwytać. Brałam przez 3 miesiące i nie poprawiało mi to humoru, nie rozluźniało, później brałam to tylko po to, żeby się nacpac i mieć ucieczkę od rzeczywistości, bo mnie rozweselała jak brałam z kimś. Pomogła mi Reagila przy stosowaniu dwóch antydepresantów oprócz tego w maksymalnych dawkach jednocześnie – wenlafaksyna i bupropion. 

[Semir]

Hej. Miałem napisać taki temat ale widzę że ktoś mnie już uprzedzil. Po niedawnym rozstaniu zacząłem bardziej się sobie przyglądać i czasem odczuwam jakby były we mnie 2 osoby a nie jedna. Ta pierwsza chce być dzieckiem ze schizofrenią a druga ma zamiar być dojrzałym facetem. jak na razie w większości przypadków jestem zwykłym facetem ale czasem widzę że budzii się we mnie ten nieznośny, markotny dzieciak który ma ochotę wszystko zepsuc. Ogólnie zawsze miałem braki w ego i tożsamości wynikające z mojej przeszłości ale teraz dają sie we znaki jak nigdy wcześniej i to właściwie przez to zakończył się mój długoletni związek. Teraz jedyne co mi pozostało to psycholog/terapeuta/psychiatra który każe mi się samemu określić  .