johnn

Pewnego razu na zajęciach lekcji z matematyki gdy stałem przy tablicy kolega z sali poprosił żebym przesunął tablice (miała składane skrzydła) a ja przez zdenerwowanie zrozumiałem go opacznie. Odsunąłem skrzydło okna. Cała klasa zaczęła się śmiać. A ja nie wiedziałem jak zareagować. A muszę dodać że byłem najlepszy w klasie z matematyki. W wolnym czasie udzielam korepetycji z matematyki. Niejednokrotnie moi uczniowie popełniają proste błędy. Nie przejmuj się tym. Nawet mi się to zdarza:) Postaraj się ćwiczyć. Chętnie Ci pomogę:) Nie porzucaj marzeń. Ja rozważam studia doktoranckie z matematyki mimo mojej trudnej sytuacji. Obecnie żyję z zasiłku ok 300zł oraz pomocy mamy. Mieszkam z mamą i bratem w jednym pokoju z kuchnią. Nie mamy łazienki, ciepłej wody ani ogrzewania. Do załatwienia potrzeb służy nam wychodek. Resztę pominę. Uczęszczam na terapię. Brakuję mi pewności siebie, mam niską samoocenę i czuję że przegrałem życie mimo to próbuje. W szkolę średniej mieliśmy spotkanie informacyjne dotyczące wyboru zawodu. Po kolei mówiliśmy kim byśmy chcieli być. Zanim zdążyłem odpowiedzieć kolega powiedział że ja mogę być każdym. Później chodziłem po śmietnikach z powodu trudności różnego rodzaju o których wspominam w moich wpisach na tym forum:( Powodzenia i życzę miłego dnia:) johnn

Zgadzam się . Twoje słowa są mi bliskie. W moim mniemaniu to nie jest głupie. Ile warte jest papierowe 100 tys.? Jest warte tyle jaką wartość im nadadzą ludzie. Kiedyś mieliśmy ciekawą chodź krótką dyskusje na zajęciach z filozofii. Jej przedmiotem była wartość długopisu:) Podoba mi się:)

Nie wiem. Nie mam orzeczonej niepełnosprawności. Zapytaj pracownika socjalnego lub sprawdź w internecie.

Prawo do zasiłku i jego wysokość zależy od dochodu rodziny. Możesz się starać o dodatek mieszkaniowy. Ja z niego nie korzystam bo niewiele płacę za mieszkanie. Ale żyję poniżej minimum przyzwoitości. Nie należy się nam 500+. Już dawno przekroczyliśmy 18 lat. Pozwolę sobie opisać moje trudności w kilki słowach. Nie podejmuje pracy zarobkowej z powodu moich trudności w kontaktach z ludźmi. Jestem zachęcany przez większość specjalistów do podjęcia pracy ale odmawiam z powodu braku pewności siebie oraz niskiej samooceny. Niestety nikt nie podjął się pracy nad tymi deficytami. Dziś zbierałem maliny z mamą.Robiłem to pierwszy raz w życiu. Po zakończeniu prac został upomniany przez właścicielkę że zebrał za dużo niedojrzałych malin. Nie otrzymałem jasnych instrukcji jaki kolor powinny mieć maliny. W tym miejscu muszę przyznać że jestem przywiązany do zasad a gdy ich brakuje często nie wiem jak się zachować. Nie wiedziałem co odpowiedzieć i jak zwykle nic nie powiedziałem. Poruszyło mnie to tak bardzo że zastanawiam się nie zrezygnować.

Nie wiem czy bardzo źle. Przyszła mi do głowy następująca analogia. Gdy w twoim pokoju panuje nieład to zanim zrobisz w nim porządek musisz jeszcze bardziej nabałaganić.

Spróbuj zacząć od biegania codziennie:) Później może warto znaleźć pracę tymczasową, która pozwoli pokonać lub zmniejszyć twoje lęki:) Czy rozmawiałeś z psychologiem/terapeutą/psychiatrą o swoich problemach? Nie mam renty. Żyję z pomocy z MOPR. Razem z bratem, który również ma zaburzenia otrzymujemy średnio ok. 600 zł na miesiąc. Pomaga nam mama, która ma ok. 1050 zł emerytury. Powodzenia.

Czy możesz rozwinąć? Jaką diagnozę Ci postawiono? Jak Cię leczono? Czy udało się rozwiązać problemy?

Od około 4 lub 5 lat siedzę w domu. Staram się uczyć się języka hiszpańskiego oraz programować gry. Ostatnio odkryłem plarformę ROBLOX. Przygotowuję się do napisania pierwszej gry Chciałbym podjąć pracę ale jako przeszkodę wskazuję brak pewności siebie, niską samoocenę oraz trudności w odnalezieniu się w grupie. Nie znajduje dostatecznego oparcia w specjalistach Spróbuj znaleźć zajęcie bez wychodzenia z domu:) Życzę powodzenia i miłego dnia:) johnn

Trudność sprawia mi dbanie o swoje interesy. Zwykle moje prośby w tym zakresie kończą się podobnymi radami jak twoja ale nie wiem jak myśleć o sobie. O moje interesy dbała moja mama. Ponownie posłużę się szkolnym przykładem. Jeden z uczniów otrzymuje z każdego testu/klasówki słabe oceny. Jego dobry kolega radzi mu aby rozwiązywał zadania matematyczne prawidłowo. Czy sądzisz że ta rada jest wystarczająca? Moim zdaniem nie jest wystarczająca. Aby wyniki ucznia uległy poprawie uczniowi ktoś musi pokazać jak rozwiązywać zadania. Podobnie myślę o rozwiązaniu mojego problemu. To uzasadnienie ma być dla mnie. Moja decyzja musi się na czymś opierać. Skoro nie umiem uzasadnić swojej decyzji to nie mogę jej podjąć. Nie umiem często określić czy uzasadnienie mojej decyzji jest wystarczająco "dobre". Mało kto uzna chodzenie na śmietniki za przygotowanie do życia. Zapewne takim ludziom zostałyby odebrane dzieci. Twoja ocena jest oparta na powierzchownej analizie podobnie jak innych. Przykład 1. Nauczycielka z informatyki pochwaliła mnie że tak szybko zdecydowałem co będę chciał studiować. Nie mam wątpliwości. Tylko matematyka mnie interesowała. Wybór był prosty (innego nie było). Moje zdecydowanie nie miało tu nic do rzeczy. Ale interpretacja była błędna. Przykład 2. Brak odpowiedzi uznawany jest za odpowiedź pozytywną. Często targają mną wątpliwości i nie wiem na co się zdecydować. Nie wiedząc co powiedzieć milczę. Nie jestem pewien czy powiedziałem to co chciałem Ci przekazać. Zacznę do początku. Moje doświadczenia oraz ich ocena różnią się od doświadczeń moich rówieśników mimo że często doświadczaliśmy tego samego. Moja bierność lub braku udziału w różnych działaniach w przeszłości jest postrzega jako moja decyzja gdy tymczasem nie wiedziałem jak się zachować i nie robiłem nic poza przyjęciem do wiadomości zdarzeń w których uczestniczyłem bądź o których zasłyszałem. Podobnie gdyby ktoś nie powiedział Ci jak się zachować przy stole i nie zwracał uwagi na to jak jesz. Jak byś dowiedział się ze robisz to nieprawidłowo?? O ile w końcu ktoś zwróciłbym Ci uwagę na to jak jesz (bardzo trudno jeść tylko w samotności) to kto zwróci uwagę chłopakowi, który jest cichy, skromny, nie łobuzuje i ma wzorowe zachowanie??Właśnie te zachowanie, które w młodości były chwalone są przekleństwem w dorosłości. Poniżej kilka przykładów. Przykład 1. Gdy chodziłem do szkoły średniej nie byłem na żadnej imprezie lub wyjściu grupowo. Pomijam wyjścia klasowe. Inni koledzy chodzi na imprezy. Mnie nikt nie zapraszał ani nie rozmawiał o tym (w tym rodzice i koledzy). Teraz gdy jestem gdzieś zapraszany nie chodzę lub robię to niechętnie. Przykład 2. Przez dwa lata w szkole średniej pobierałem stypendium dla najlepszych uczniów. Oddawałem je w całości mamie. Koledzy i koleżanki dostawali kieszonkowe na drobne wydatki. A ja zabierałem mamę do empiku i prosiłem żeby mi kupiła książki za moje własne pieniądze. Przykład 3. Mimo, że przebywałem wśród ludzi (np. szkoła) ma trudności z kontaktami między ludzkimi. Moja mama tego nie rozumie. Jest przekonana że tak być nie może bo jeździłem na wycieczki szkolne a tam musiałem sobie jakoś radzić. Przykład 4. Aktywność towarzyska moich rówieśników nie ograniczała się do szkoły a moim przypadku było inaczej. O ile w szkole podst. koledzy bywali u mnie a ja u nich. To w szkole średniej nie był u nikogo ani nikt nie był u mnie. Wyjątkiem są korepetycje udzielane przez mnie. Na studiach nie miałem życia towarzyskiego. Mam problem z organizacją sobie czasu. Starałem sobie ustalić priorytety ale zwykle po kilku dniach wszystko się rozsypuje. Często szukam informacji w celu rozwiązania problemu a to przeradza się fascynacją innym zagadnieniem i porzuceniem pierwotnych zadań. Moje próby podejmuje przez lata! Informowałem o tym specjalistów. Nie otrzymałem żadnej rady. Ja lubię rozwiązywać problemy (wykonywać zadania). Czyjąś prośba traktuje jako potencjalne zadanie. W młodości to mama decydowała komu pomogę. Ja zajmowałem się tylko wykonywaniem zadań mi powierzonych. Teraz nie umiem ocenić ile zadań przyjąć i jaki nadać im priorytet. Co mam zapamiętać? Odmowa pomocy nie jest prosta dla mnie. Gdy przystam na prośbę, którą wykonam bo nie umiałem odmówić to dalej nie wiem czy dobrze zrobiłem bo nie umiem ocenić jak powinienem postąpić. To doświadczenie nie jest mi przydatne W OGÓLE. Dalej nie wiem jak się zachować przy kolejnej prośbie tej samej osoby. Zwracam twoją uwagę że problem nie brzmi jak odmówić/zgodzić wykonania się czyjeś prośby ale jaką decyzję podjąć! Wiążę się to z przykrymi do zniesienia konsekwencjami. Nie wiem jak opisać to co czuję. Spróbuje w tym celu posłużę się przykładem. Wyobraź sobie, że dotknęła Cię przypadłość zwana daltonizmem czyli problemami z odróżnieniem niektórych barw. Żyjąc przez lata postrzegałabyś swoje postrzeganie barw za naturalne i prawidłowe. Kto więc miałby Ci zwrócić uwagę na twoją przypadłość? Rówieśnicy zakładają że widzisz tak samo jak ty. Podobnie ty myślisz o nich. Jedynie zbieg okoliczności lub badanie ujawniłoby prawdę. Podobnie było że mną. Nikt nie rozmawiał ze mną o sprawach które są właściwe dla mojego wieku to skąd miałem wiedzieć że coś jest nie tak? Teraz gdy to dotarło do mnie to jestem zapewniany że prawie wszystko da się nadrobić lub poprawić. Ale jakim kosztem? Pozostanie przy dotychczasowej postawie doprowadzi mnie do ruiny i nieszczęścia. Nie znam. Nie oglądałem BB. Mam odmienne zdanie. Wszystko ma swoje granice. Przez moje trudności nie umiem wykorzystać dane mi szanse. Żyje bez przyjaciół i znajomych. Nigdzie nie chodzę poza biblioteką i sklepem. Przez trudności w kontaktach z ludźmi zrezygnowałem ze studiów doktoranckich. Nie umiem odmawiać pomocy i przez to jestem wykorzystywany. Z powodu powyższego nie podejmuje pracy. Mam wymieniać dalej?

Tak. To jest mój 5 (piąty) psychoterapeuta. Oczekując ok. 3 miesiące na kolejną wizytę uczęszczałem do innego psychologa w sąsiednim mieście. Spotkania odbywały się co tydzień. Niestety nie mogłem spotykać się z oboma specjalistami jednocześnie, musiałem wybrać jednego. Pozostałem przy obecnym psychologu. Sama diagnoza jest dla mnie nie wystarczająca. Chciałbym poznać przyczyny moich problemów oraz metody ich rozwiązania. Zależy mi na opinii. Większość osób nie zna terminów medycznych a moje słowa mogą być niewiarygodne. Ponadto chce uniknąć pokazywania całej dokumentacji osobom trzecim.

W ocenie niektórych spotkania odbywały się rzadko. Przywykłem do spotkań o takiej regularności. Z poprzednimi specjalistami spotykałem się podobnie często. Spotkania odbyły się w lipiec,sierpień, grudzień 2018 oraz styczeń, marzec, maj 2019. To były spotkania ustalone wcześniej. W luty, kwiecień i czerwiec 2019. To były spotkania rezerwowe. Gdy ktoś rezygnował ze spotkania to miałem możliwość wejść na jego miejsce. Zawsze dowiadywałem się o nich kilka godzin przed terminem spotkania. Gratuluję. Zazdroszczę. Odbyłem 4 spotkania z moim psychiatrą ale nadal nie wiem jaka jest diagnoza. Nie odpowiedział na wprost sformułowane do niego pytanie. W przyszłym tygodniu mam kolejne spotkanie z nim. Ponowie swoje pytanie.

Szybka zmiana nastroju z pogodnej do bardzo smutnej i odwrotnie.

Cześć @klex, Dotychczasowe spotkania terapeutyczne powiększyły we mnie niechęć i nieufność wobec specjalistów a poczucie beznadziei i bezsilności przybrało na sile. Na kolejnym spotkaniu (11 miesięcy, 9 spotkań) z psychologiem zamierzam przedstawić moją ocenę dotychczasowych spotkań. Miłego dnia:)

2+2=2+2 To jest oczywiste. To jest trudne pytanie. Dorosły to znaczy w pełni ukształtowany. Posiadający wystarczające przygotowanie do życia. Czemu przykład jest słaby? Nie porównuje doświadczenia życiowego do nauki w szkole. To nie jest porównanie ale przykład na poparcie moich słów. Moja teza brzmi: Aby doświadczenie było wartościowe musisz wiedzieć jak je wykorzystać. Wracam do mojego przykładu. Jeżeli nie opanujesz materiału (podstaw) szkolnego z danego przedmiotu w wystarczającym stopniu to nawet duża liczba zajęć nie przyniesie oczekiwanego rezultatu. Stąd wnoszę, że doświadczenie mierzonego w latach (miesiącach) nie jest miarodajne w ogólności. Spotykam się z opinią, że z racji mojego wieku mam duże doświadczenie co może być pomocne ale tak nie jest z wyżej wymienionych powodów. Odpowiem wpierw na drugie pytanie. W szkole średniej oddałem dwa stypendia w całości na ręce mamy. Ani chwili się nie zastanawiałem:( Z obecnego punktu widzenia to jest zaskakujące. Kiedy chciałem kupić sobie książki (zawiązane z moimi zainteresowaniami) zabierałem mamę do Empiku i prosiłem o zgodę na zakup książek. Później wszelkie moje dochody (stypendia ze studiów, stażowe, inne stypendia) przeznaczałem w większości na codzienne życie całej rodzinny. Ryzyko podejmowałem w różnych sytuacjach w tym: różne działania wymagające współpracy z innymi osobami, podjęcie działań mających na celu pomoc mamie w przejęciu obowiązków drugiego rodzica, podjęcie studiów, powrót na studia, chodzenie na śmietniki aby zarobić pieniądze, pisanie pracy magisterskiej, podjęcie stażu Nie sądzę. Opiszę jeden przykład aby wyjaśnić. Pewnego razu ciotka zapytała mnie czy jestem zajęty. Odpowiedziałem przecząco. W tym czasie nic nie robiłem. Zaraz padło drugie pytanie z jej ust: Czy mogę jej pomóc? Skoro nic nie robiłem to czemu nie (szukałem powody aby odmówić. Nie znalazłem obiektywnego ani subiektywnego powodu). Chodziło o wyładowanie wozu pełnego ziemniaków za pomocą wiader. Później okazało się że wszyscy przede mną wykręcili się od pomocy. Za swoją pomoc dostałem dwa małe jajka. Gdy odpowiadałem specjaliście ten przykład to radził mi podejmował decyzję zgodnie z moim interesem. Niestety nie wiem co to znaczy w konkretnej sytuacji. W sytuacji opisanej powyżej nie widziałem powodu aby odmówić pomocy. Oczywiście można się starać ocenić jak dużo wysiłku wymaga pomoc drugiej osobie ale znów nie umiem ustalić konkretnej granicy więc nie odmawiam. Stąd ciągłe niezdecydowanie i wahanie. Brak pewności siebie dopełnia czary. Oczywiście mogłem odpowiedzieć, że muszę się zastanowić lub podobnie (tak też mi radzono) ale żeby tak powiedzieć to muszę mieć solidny powód aby tak uzasadnić swoją odpowiedz. W przeciwnym razie mogę powiedzieć wszystko skoro wybieram coś bez solidnego powodu. Innymi słowy nie będę robił czegoś tylko dlatego że mogę to zrobić. Staram się Ci wyjaśnić logikę mojego postępowania. Innym odmowa i ocena korzyści płynących z danej decyzji przychodzi z większą łatwością. U mnie to wszystko musi być uporządkowane i odpowiednio uzasadnione. Ja nie opieram się na doświadczeniu bo go mam niewiele. A ogólne zasady zwykle to zbyt mało aby dokonać oceny. Czuję się jak w potrzasku:(:( Pytam więc specjalistów jakie są zasady abym mógł spokojnie podejmować decyzje ale oni odmawiają uzasadniając że każdy ma inne zasady. Ale ja nie wiem kogo zasady przyjąć. Wybacz długo wypowiedź.

Nie rozbudowałem. Mój pałac to jedno piętro. Tak sądzę. Nie miałem zdania bo nie zastanawiałem się nad tym. Zawsze spędzałem czas podobnie. Wiem. Ale gdy byłem młodszy przywykłem do słuchania mamy i mojego życia. Mój zarost nie jest zbyt gęsty. Nigdy nie próbowałem zapuszczać porządnej brody. To nie tylko uczucie. Zwróć uwagę, że co innego to czuć się młodo i posiadać rozum, mądrość, doświadczenie i umiejętności dorosłego człowieka a co innego nie posiadać tych przymiotów i być nastolatkiem w ciele dorosłego. Nie wiem czego chce. Zmiana to zbyt ogólne słowo. Na ogół jestem spokojny. Złość pojawia się zwykle gdy nie umiem odnaleźć się w otoczeniu innych ludzi lub gdy mówię o przeszłości. Nie chodzi o zdobycie doświadczenie ale jego właściwe wykorzystanie (interpretacje). Posłużę się przykładem. Dzieci w szkole niejednokrotnie mimo że obecne na zajęciach korzystają z pomocy korepetytorów. Czemu skoro mają doświadczenie zdobyte na zajęciach? Nie wystarczy doświadczać. Trzeba wiedzieć jak doświadczać. Jestem obarczany odpowiedzialnością za podjęte w przeszłości decyzję mimo że nie byłem przygotowany do tego np. przyjęcie odpowiedzialności na swoje barki po odejściu ojca lub przekazywanie całego stypendium na ręce matki zamiast na inwestowanie w rozwój osobisty. Mam dość podejmowania ryzyka. W większości to są ogólne zasady np. mów prawdę, bądź sprawiedliwy lub mów dzień dobry innym. Brak mi bardziej szczegółowych zasad, które wynikają z doświadczenia np. idziesz do szkoły a rodzice radzą Ci być towarzyskim wobec każdego. Wcześniej lub później dowiesz się, że nie z każdym warto się kolegować.