Nigdy nie będę w stanie otworzyć się przed psychologiem/psychiatrą

[Wrynona]

Nigdy się nie wyleczę, bo nigdy nie będę w stanie powiedzieć/wyrazić co mi dolega. Byłam kilka dni temu po raz pierwszy u psychologa i było tak jak się spodziewałam, czyli większości nie powiedziałam, a powiedzenia tego co powiedziałam żałuję, bo zrobiłam to jak jakiś nieudacznik. Miałam skierowanie od laryngologa, bo od dawna mam mocne problemy z oddechem i o tym trochę powiedziałam, i powiedziałam o fobii społecznej, ale nie wszystko. Na pewne pytania pojawiała się pustka w głowie i nie chcąc pozostawiać pytania bez odpowiedzi podawałam pierwsze co mi przyszło do głowy, nie bardzo zgodne z prawdą, ale też nie do końca kłamstwo. Ja po prostu nawet nie potrafię sama dojść do tego co tak naprawdę czuję, nie wiem już co mi dolega a co nie. A to co wiem to nigdy mi nie przejdzie przez usta. Nie wiem jak inni po prostu wiedzą co im jest i opowiadają to specjaliście, ja jestem pewna że wszystko przeinaczę, zapomnę przez pustkę w głowie albo w ogóle nie będę w stanie się z tego zwierzyć. Wiem że psycholog/psychiatra nie postawi mi diagnozy, jeśli ja nie wyrażę co odczuwam, a ja tego nie jestem w stanie wyrazić, bo niczego tak naprawdę nie jestem pewna, OGROMNIE wstydzę się o tym mówić albo nawet tego nie pamiętam z OGROMNEGO stresu i przerażenia. Nawet teraz nie potrafię tu wyrazić dosadnie mojego problemu, wiem, że to co tu napisałam nie oddaje tego co czuję. Nic nie jestem w stanie wyrazić, sama nie wiem co mi jest i nie mam już siły nawet próbować się na tym skupić. Dla mnie już chyba nie ma ratunku!

[Gość Linnea]

Witaj. 

Moja pierwsza wizyta pewnie wyglądała podobnie a nawet kilka po nich. Nie wymagaj od siebie za wiele...nie musisz na początku wszystko powiedziedziec. Z pschyologiem/terapeuta trzeba też nawiązać relacje, zaufać w jakimś sensie, sprawdzić czy ta osoba odpowiada Tobie. Dobrze, że próbujesz ale daj sobie czas. Kontynuuj wizyty a może za jakiś czas się przełamiesz i powiesz to co na ten moment jest ciężkie. 

 

[wiejskifilozof]

Mi jest dobrze z chorobą.A z psychologiem, babka.Moge mówić ,na różne tematy.Nawet na temat Poganskiej Krwi

[Nerwus82]

Cześć, Lunaa ma rację. Tak sądzę. Ja w ostatnich kilkunastu latach miałem do czynienia chyba z czterema psychoterapeutami. Z każdym z nich tylko po kilka wizyt. Na tym się skończyło. Żałuję. To żadna terapia. Najbardziej szkoda mi pierwszego z nich - chyba był najlepszy - tak, dzięki kilku wizytom udało mi się zmierzyć z fobią i z nią wygrać. Szkoda, że jest tak daleko ode mnie, szkoda , że teraz mnie nie stać na te wizyty, ale do rzeczy. Wrynona...pustka w głowie, wrażenie, że podczas wizyty przeoczysz kluczowe kwestie dla zrozumienia przez terapeutę istoty Twojego problemu, poczucie przypierania do muru kiedy odpowiadasz na podstawowe pytania bo burzą "układ, schemat Twojej wypowiedzi". Boisz się , że nie zmieścisz się w czasie, chcesz sobie to jakoś uporządkować, myślisz, zagłębiasz się chcąc wyłożyć terapeucie istotę Twojego problemy, którego sama jeszcze nie pojmujesz (piszę teraz o sobie). Wydaje mi się, że w moim przypadku było dużo takiego pieprzenia trzy po trzy z mojej strony. Ono chyba jest potrzebne na tym etapie. Im bardziej się zastanawiałem nad tym co chcę powiedzieć tym bardziej się oddalałem od tego co czuję. Chciałbym się jeszcze kiedyś o tym przekonać. Spróbuj się nie bać i nie popełniaj moich błędów. Daj sobie czas...mów, milcz i bądź cierpliwa. Nie używaj umysłu na podsumowania wizyt. Po prostu bądź na nich. PS Chciałbym kiedyś poznać kogoś takiego jak Sean Maguire...tak mi przykro, że to postać fikcyjna.

[Moon73]

Zanim zacząłem się leczyć, miałem podobne do Ciebie obawy. Nie mogłem ogarnąć umysłem tego, co się we mnie dzieje. A już w ogóle nie wiedziałem, jak to komuś przekazać.
Ale zacząłem robić notatki. W chwilach, w których mogłem określić swój stan, zapisywałem to sobie.
Później, przed wizytą u psychiatry, zrobiłem sobie na osobnej kartce taki wyciąg najważniejszych rzeczy, o których chciałbym powiedzieć. I na wizytę po prostu poszedłem z tą kartką.
Dla mnie okazało sie to sensowne, bardzo mi to pomogło. Już na pierwszym spotkaniu z lekarzem potrafiłem przedstawić objawy, odczucia itd. O niczym nie zapomniałem. No a później obywałem się już bez kartki.

 

Rozumiem też Twój wstyd przed mówieniem obcej osobie o tak bardzo intymnej sprawie, jaką jest psychika. Ale to musisz już po prostu przezwyciężyć. Nikt Ci nie pomoże, jeśli Ty sama nie powiesz, co Cię gnębi. Może potraktuj psychologa/psychiatrę/psychoterapeutę jak innego lekarza (np. ginekologa). Oni mierzą się z rozmaitymi ludzkimi historiami. Nic, co im powiesz, nie jest im obce. Po to są.
To nie jest tak, jak piszesz, że "nie ma dla mnie ratunku". Jest. Ale musisz zawołać o pomoc.