Ból Istnienia

[Kallar]

Cześć! Po bardzo długim czasie zastanawiania się, znalazłem to forum i postanowiłem opisać tu swój problem. Otóż w dużym skrócie: aktualnie chodzę do psychologa, mam stwierdzoną nerwicę lękową oraz zespół Depersonalizacji-Derealizacji. Będąc w samotności odczuwam na przemian ból i pustkę. Jedyną chwilą gdy odczuwam szczęście są spotkania z moimi rówieśnikami. Jednakże o ile z bólem jestem sobie jeszcze w stanie poradzić, jakiś rok temu przeżywałem podobny epizod, myśli samobójcze, samookaleczenie i te sprawy, to uczucie pustki mnie wykańcza psychicznie. Jestem ateistą, przez co bardzo długi czas odczuwałem lęk przed końcem istnienia, miewałem ataki lękowe połączone z zespołem DD, ale udało mi się to przezwyciężyć i właściwie przestałem bać się śmierci, bo stwierdziłem, że wtedy sobie odpocznę Aktualnie największym moim problemem są stany zamyślenia, połączone z bezradnością, lękiem i obojętnością, nie rozumiem świata, który mnie otacza, te wszystkie pierwiastki, wymiary, nieskończoność czasu - to wszystko mnie przerasta, czasem patrzę na siebie w lustro i czuję obrzydzenie, nie względem samego siebie, a względem istoty którą jestem. Zdarza mi się mieć tak realne myśli (nie zawsze negatywne) że po oderwania się od nich potrzebuję ok 1-2 sekund, żeby zrozumieć kim jestem i gdzie jestem. Czasem też wspomnienia uciekają mi z głowy, przykład: wyszedłem po schodach, ale nie pamiętam kiedy zacząłem na nie wchodzić. Do tego nie mam energii, wiele rzeczy przestało mnie cieszyć, całe ciało mnie boli mimo że nic nie robiłem itd. Wszystko dla mnie straciło znaczenie, mogę nawet umrzeć i mnie to nie obejdzie, bo w ogromie całego, nieskończonego świata nic co robiłem, robię lub kiedyś zrobię nie będzie mieć najmniejszego znaczenia.

Dzięki za uwagę, z góry przepraszam za wszelkie błędy czy niespójności, ale piszę to pod wpływem emocji. Dziękuję też z góry za wszelkie odpowiedzi osób, które może też tak miały, wyszły z tego czy cokolwiek

[na_leśnik]

@Kallar siema  .

Odnośnie Twojego problemu, ja też mam tendencję do odpływania w swoje myśli, nigdy nie była tak nasilona jak u Ciebie ale numery z "umykaniem" pewnych wątków z rzeczywistości, ciągłym poczuciem pustki, dołowanie się "ogromem wszystkiego" znam z autopsji.

Tylko przyczyna była inna: dystymia i depresyjne zaburzenie osobowości.

Z czasem nauczyłem się nad tym panować dzięki terapii. Długo by pisać o szczegółach, ale mniej więcej chodziło o rozmienienie co mnie tak płoszy w otaczającej mnie rzeczywistości, że wybieram ucieczkę w swoje automatyczne rozmyślania albo po prostu "wyłączam" mózg i nie wiem co się dookoła dzieje. Niekoniecznie musi to być straszak zewnętrzny, ale poszukiwania warto zacząć od tego.

Podajesz sytuację: idziesz po schodach i po chwili nie wiesz kiedy zacząłeś po nich iść. I teraz pytania które możesz sobie zadać po całej akcji: Dokąd szedłeś? Po co? Co się działo chwilę wcześniej? Jakie emocje Ci towarzyszyły przed i po?

Na pierwszy rzut oka wydaje się to bez sensu, ale to ostatnie pytanie - przynajmniej w moim przypadku - było kluczem do ogarnięcia takich odlotów. Terapeuta tłumaczył mi to mniej więcej tak, że określone sytuacje uruchamiają różne emocje, również te których nie akceptujemy i je wypieramy. Jak się tego nagromadzi, to automatycznie stosujemy różne automatyczne tryby radzenia sobie z frustracją, uciekamy w jakieś dziwne rozmyślania, albo z większym przytupem, zmęczony umysł sam nas "ustawia" włączając tryb "stand by" i wtedy mamy derealizacje, dziury w pamięci, senność itp. Krótko: rozmyślamy i "odpływamy" żeby nie czuć. A o które emocje konkretnie chodzi? To już jest kwestia indywidualna, nie da się tego przez internat na forum sprawdzić. Ale terapeuta face-to-face może pomóc to ustalić, a to dobry początek żeby zacząć to zmieniać  .

 

[Kallar]

Dziękuję za odpowiedź! Jeśli chodzi o te "dziury w pamięci" to zdarza mi się to w różnych sytuacjach, ale może rzeczywiście zwrócę na to uwagę i dojdę do jakiegoś wniosku. Jeśli chodzi o emocje to też mogą być przyczyną, będę to przerabiał na następnej sesji z psychologiem. Także jeszcze raz dziękuję

[Gość]

Znam bardzo dobrze objawy egzystencjalnej depresji którą opisujesz i ruminacji o śmierci. Leczysz się farmakologicznie? To absolutna podstawa 

[Kallar]

Nie, psychiatra dał mi taką możliwość, ale dodał, że nie jest to konieczne, a w moim wieku nie warto zaczynać z lekami na co też przystałem. Psycholog też nic nie powiedział. Jedyne co dopiero zacznę brać od nowego miesiąca (łatwiej zapamiętać dawki) to witaminy na energię rano i na wyciszenie wieczorem.

 

[Gość]

Ile masz lat? 

[Kallar]

16

[poetasercem]

17 godzin temu, Kallar napisał:

Aktualnie największym moim problemem są stany zamyślenia, połączone z bezradnością, lękiem i obojętnością, nie rozumiem świata, który mnie otacza, te wszystkie pierwiastki, wymiary, nieskończoność czasu - to wszystko mnie przerasta, czasem patrzę na siebie w lustro i czuję obrzydzenie, nie względem samego siebie, a względem istoty którą jestem. Zdarza mi się mieć tak realne myśli (nie zawsze negatywne) że po oderwania się od nich potrzebuję ok 1-2 sekund, żeby zrozumieć kim jestem i gdzie jestem. Czasem też wspomnienia uciekają mi z głowy, przykład: wyszedłem po schodach, ale nie pamiętam kiedy zacząłem na nie wchodzić. Do tego nie mam energii, wiele rzeczy przestało mnie cieszyć, całe ciało mnie boli mimo że nic nie robiłem itd. Wszystko dla mnie straciło znaczenie, mogę nawet umrzeć i mnie to nie obejdzie, bo w ogromie całego, nieskończonego świata nic co robiłem, robię lub kiedyś zrobię nie będzie mieć najmniejszego znaczenia.

Dzięki za uwagę, z góry przepraszam za wszelkie błędy czy niespójności, ale piszę to pod wpływem emocji. Dziękuję też z góry za wszelkie odpowiedzi osób, które może też tak miały, wyszły z tego czy cokolwiek

Przeżywam podobnie. Również mam stany "zamyślenia" i odpływam wówczas w nurt swych myśli. Na początku nawet to akceptowałem i z chęcią do tego wracałem ale z chwilą, kiedy stany się nasiliły jest to nie do wytrzymania i nie mam pojęcia jak sobie można z tym poradzić.

Do tego także jak Ty mam wrażenie jakbym przestał rozumieć otaczający mnie świat, a jednocześnie rozumiem tylko mój umysł podpowiada coś odwrotnego mam nadzieje, że wyraziłem to jasno do zrozumienia.

Z pamięcią jako takich problemów nie mam. Pamiętam co robiłem wcześniej i jeszcze wcześniej. Mam nieprzerywany ciąg wydarzeń, a do wspomnień z łatwością mogę powrócić.

Moje problemy zapoczątkowały przez permanentny stres, który przeżywałem codziennie. Na początku to bagatelizowałem aż do września ubiegłego roku wszystko się nasiliło, że zaczęło utrudniać mi funkcjonowanie.

 

Zwlekam ciągle z pójściem do psychiatry, bo nie chce faszerować się chemią. Chce samoczynnie z tego wyjść, bo jestem przekonany, że leki bardziej mi zaszkodzą niż pomogą.

 

[Kallar]

Przynajmniej nie jesteśmy osamotnieni w tych chorych przemyśleniach jednak (nie wiem jak bardzo nasilone masz objawy) z pójściem do lekarza bym nie zwlekał, sam się przymusiłem i nie żałuję, może coś z tego wyjdzie. Podobnie jak Ty nie chcę faszerować się lekami, jednakże liczę, że terapia coś pomoże

[Gość]

Ja mam inne zdanie, 16 lat i masz poważne objawy depresji, ale decyzja należy do ciebie i lekarza 

Jeżeli to jest depresja a nie zaburzenia osobowości to będziesz potrzebował farmakoterapii prędzej czy później 

[Gość]

1 godzinę temu, poetasercem napisał:

Zwlekam ciągle z pójściem do psychiatry, bo nie chce faszerować się chemią. Chce samoczynnie z tego wyjść, bo jestem przekonany, że leki bardziej mi zaszkodzą niż pomogą.

Aha, a skąd pochodzi ta wiedza? Jak masz paciorkowca też chcesz sam z tego wyjść, żeby się "chemią" nie faszerować? 

[Kallar]

35 minut temu, DeathOfTheMotorneuron napisał:

Ja mam inne zdanie, 16 lat i masz poważne objawy depresji, ale decyzja należy do ciebie i lekarza 

Jeżeli to jest depresja a nie zaburzenia osobowości to będziesz potrzebował farmakoterapii prędzej czy później 

Hmm, porozmawiam z moim psychologiem, jutro mam wizytę

[poetasercem]

39 minut temu, DeathOfTheMotorneuron napisał:

Aha, a skąd pochodzi ta wiedza? Jak masz paciorkowca też chcesz sam z tego wyjść, żeby się "chemią" nie faszerować? 

To nie o to chodzi. Leki na nerwicę, depresje otępiają i stąd tu mój lęk przed faszerowaniem się chemią. Nie powiedziałem, że to dotyczy wszystkich leków.

[Gość]

3 minuty temu, poetasercem napisał:

To nie o to chodzi. Leki na nerwicę, depresje otępiają i stąd tu mój lęk przed faszerowaniem się chemią. Nie powiedziałem, że to dotyczy wszystkich leków.

Po raz kolejny zapytam: skąd masz tą wiedzę? 

Bo jest to kompletna bzdura 

[poetasercem]

Teraz, DeathOfTheMotorneuron napisał:

Po raz kolejny zapytam: skąd masz tą wiedzę? 

Bo jest to kompletna bzdura 

Z własnej obserwacji innych ludzi.

[poetasercem]

1 minutę temu, DeathOfTheMotorneuron napisał:

Po raz kolejny zapytam: skąd masz tą wiedzę? 

Bo jest to kompletna bzdura 

I nie, nie jest to bzdura. Te leki otępiają, a poprawa po nich bardzo mała.

[poetasercem]

1 minutę temu, DeathOfTheMotorneuron napisał:

Po raz kolejny zapytam: skąd masz tą wiedzę? 

Bo jest to kompletna bzdura 

Ale 16 latek ma prawo się z tym nie zgadzać, bo z wieloma rzeczami się jeszcze nie spotkałeś i nie masz tej wiedzy.

[Gość]

Teraz, poetasercem napisał:

Z własnej obserwacji innych ludzi.

Nauka i medycyna ma kompletnie inne zdanie i myślę że ich obserwacja jest o wiele więcej warta 

Ale pewnie jestem otepiony biorąc leki, więc co ja tam wiem

[poetasercem]

Teraz, DeathOfTheMotorneuron napisał:

Nauka i medycyna ma kompletnie inne zdanie i myślę że ich obserwacja jest o wiele więcej warta 

 

Może sobie mieć, ale ważniejsze jest chyba to jak ludzie się po nich czują czyż nie?

[poetasercem]

Bo tylko na obserwacji zachowań ludzi zażywających te leki można wysunąć pewne wnioski czy otępiają czy nie i jaka jest szansa, ze po tych lekach nerwica całkowicie ustąpi.

 

[KoalaLala]

@poetasercem to na prawdę jest mit, że antydepresanty otępiają  może się zdarzyć tak, że jakiś lek źle dobrany za bardzo przymuli, ale wtedy taki lek się odstawia i próbuje innego, który może przynieść naprawdę fajne efekty

niby rozumiem, że nie chcesz wcześniej wchodzić w leki, bo jestes bardzo młody, ale o wiele mniej sensu ma życie w takim złym samopoczuciu. warto sobie pomóc, serio 

[poetasercem]

4 minuty temu, DeathOfTheMotorneuron napisał:

Nauka i medycyna ma kompletnie inne zdanie i myślę że ich obserwacja jest o wiele więcej warta 

Ale pewnie jestem otepiony biorąc leki, więc co ja tam wiem

Ale młody jeszcze jesteś, więc masz prawo się mylić.

[poetasercem]

Teraz, KoalaLala napisał:

@poetasercem to na prawdę jest mit, że antydepresanty otępiają  może się zdarzyć tak, że jakiś lek źle dobrany za bardzo przymuli, ale wtedy taki lek się odstawia i próbuje innego, który może przynieść naprawdę fajne efekty

niby rozumiem, że nie chcesz wcześniej wchodzić w leki, bo jestes bardzo młody, ale o wiele mniej sensu ma życie w takim złym samopoczuciu. warto sobie pomóc, serio 

Jako 20 latek aż tak młodo się nie czuje, ale to mój wybór czy pójdę do psychiatry czy nie. Wolę sobie sam z tym poradzić niż zaszkodzić sobie bardziej po tych lekach.

[KoalaLala]

oczywiście, że Twój wybór, ale nie zaszkodziłbyś sobie bardziej lekami. a terapia? 

wiecie, skoro piszecie z prośbą o porady na tym forum, to nie dziwcie się, że ludzie piszą o lekach. to bardziej do autora wątku  

[Gość]

17 minut temu, poetasercem napisał:

Wolę sobie sam z tym poradzić niż zaszkodzić sobie bardziej po tych lekach.

Wybór twój, wierzyć też możesz w elfy, czy płaską ziemię, to też twój wybór, ale nie sprawi że to będzie prawdą.