Poprzez pęd do sukcesu wpędzamy się w depresję

[vegge]

zyjemy w czasach propagandy sukcesu i wmawia sie nam ze tylko wtedy bedziemy szczesliwi jak staniemy sie doskonali w wszystkich dziedzinach

ale spojrzcie na tzw gwiazdy hollywood, sa piekni bogaci zaradni zyciowo i inteligentni a mimo to nadal sa nieszczesliwi, biora narkotyki, popelniaja samobojstwa

 

mysle ze w duzej czesci przypadkow depresja bierze sie z za duzych wymagan ktorym nie umiemy sprostac i sie zalamujemy

nie mozemy miec wszstkiego wiec nam sie zaczyna wszystkiego odechciewac

 

skupcie sie na jakims 1 najfajniejszym celu ktory chielibyscie osiagnac i dazcie do niego, a jak juz go osiagniecie to cos nowego :)

[AronFtv]

i masz rację popieram ludzie w tych czasach chcą szczytów ale zrozumcie tam nie ma nic poza kłopotami i samotnością

Wszystkim sie wydaje ze jak będą gwiazdami czy na wysokich stanowiskach wsyztsko będzie ok nie bo wtedy sobie zadasz absurdalne pytanie czemu mnie nie stać na basen

 

Ludzie opamiętajcie sie Pieniądz nie daje szczęscia a wygórowane ambicje rodziców wobec nas badż ambicje nasze same schowajmy sobie głeboko

Dam wam rade choć nie wiem czy powinienem wytyczajcie sobie małe cele ale z lekka alternatywą na przód jest ławiej

[laven]

Ja zrobiłam niesamowity postęp. Nauczyłam sobie obniżać poprzeczkę. Traktować siebie jak zwykłego człowieka, a nie jak urodzonego geniusza który ma zaistnieć za wszelką cenę. To bardzo dużo daje. Dla mnie sukcesem są dosłownie pierdoły. Kiedy wyjdę z domu, rozwiąże jakieś zadanie, przeczytam coś mądrego itp. Odrębną sprawą jest to czy mnie to cieszy powoduje dumę. Ale jeśli nie umiemy cieszyć się drobnymi rzeczami, to jak mamy być szczęśliwi na samym szczycie. Zmęczeni, zapracowani. Ja chcę jedynie mieć w miarę przyzwoitą pracę, by móc normalnie żyć. Już nie chcę być profesorem, znanym naukowcem, odkrywcą, kimś popularnym i bogatym. I wiem, że tą drogą można dalej zajść. Bo skupiam się na teraz. Co mogę zrobić w tym momencie. A nie na tym co będzie za kilka lat, odpływając od rzeczywistości. Mając przed sobą 100 kilometrową drogę, łatwiej jest zdecydować sie przejść 10km, potem następne, następne, niż odrazu spojrzeć w dal i powiedzieć, że muszę tam dojść. Zabiera to satysfakcję z drobniejszych sukcesów. Powoduje pustkę i zniechęcenie. Nie warto wymagać cudów. Jesteśmy tylko i aż ludźmi. Pozdrawiam.

[korres1]

NIe mam jakichs wielkich ambicji. POstawiłam sobie tylko jeden cel: być szczęśliwą i od 30 lat nie mogę go osiągnąć.

[Nevada]

bo szczęście trwa tylko jedną minutę...

[Róża]

vegge ,bardzo podoba mi się twój podpis-dobra rada

[cinnamon_inspiration]

Witajcie,

 

Dobra rzeczą, a przede wszystkim motywującą jest zapisywanie tego, co się w ciągu dnia zrobiło pożytecznego i ocenianie tego w skali 1-10. Ja osobiście uważam, że można wszystko. W Bibli to ladnie napisane, ze jak ktos wierzy, to moze gore przeniesc. Jest taka fajna przypowiesc o orle, ktory jako male piskle spadl do zagrody kur i sie z nimi wychowal. Jako dorosly patrzy w niebo i widzi ptaki i pyta sie "a kto to", na co pada odpowiedz "to orły, nie zajmuj sie nimi, i tak nigdy nie bedziesz potrafil latac."

 

Jednakze

 

nalezy pamietac, ze duże osiedla buduje się z małych domkow.

 

Pozdrawiam

[vegge]

NIe mam jakichs wielkich ambicji. POstawiłam sobie tylko jeden cel: być szczęśliwą i od 30 lat nie mogę go osiągnąć.

 

a jakbys spojrzala z innej strony na to co ci daje szczescie?moze to co cie uszczesliwia tak na prawde w chwili obecnej nawet nie lubisz

przemebluj calkowicie swoje zycie, zrob cos co ci sie wydaje z pozoru totalnie glupie, przelam stereotyp

[bezmuzg]

powiem jak mądry pan z telewizji: uważam że został poruszony ważny temat: propaganda sukcesu. żyjemy w czasach wyścigu szczurów, przetrwają silniejsi i oni zagarną wszystkie dobra pod siebie. To jest chore i wcale nie uważam, że ludzkie, bo zależy od nastawienia. Są kultury, w których wartością jest odpuszczanie sobie, brak ambicji i żyją szczęśliwie. Jak tu jednak wpoić sobie takie nastawienie, jeśli wszyscy dookoła krzyczą do Ciebie: biegnij, walcz. Chciałbym nie chcieć, ale to jest to co buddyści nazywają nirwaną i daleka droga do tego

[korres1]

a jakbys spojrzala z innej strony na to co ci daje szczescie?moze to co cie uszczesliwia tak na prawde w chwili obecnej nawet nie lubisz

przemebluj calkowicie swoje zycie, zrob cos co ci sie wydaje z pozoru totalnie glupie, przelam stereotyp

Masz na myśli: rzuć pracę, wyznaj miłość temu, który ci się podoba od lat i wynajmij mieszkanie? no nie wiem.

[anusia]

Stawianie sobie wysokich poprzeczek i dążenia do osiągnięcia celów, tak na prawdę to nas zabija. W życiu liczy się miłość i przyjaźń, z reguły piękne hasła, ale tylko wtedy gdy trafimy na oddanych ludzi.... Nie raz życie dało mi pożądnego kopa, ale bardziej boli gdy ten cios zadadzą najbliższe osoby...

[Nelka]

anusia Ponoć najbliższe osoby, rania najmocniej

[Gość]

ale bardziej boli gdy ten cios zadadzą najbliższe osoby...

Dokładnie tak jest niestety a jak ktos jest jak ja i nie ma w sobie tyle ochydnych cech co ta zadająca nie umie ranić nawet się mścić to juz wogle jest kiszka

[Neśka]

Poruszony zotsał ciekawy temat i zgadzam się ze zdaniem każdego z Was.

Sama tego doświadczyłam, ale nagdle gdy moja "droga do sukcesu" zboczyła z toru (bo ile można ludzie....) załamałam się. Dziś tkwię w wielkiej pustce i zauważyłam, że nic nie daje mi szczęscia, bo w pędzie do sukcesu nie dbałam o drobnostki.... Poświęciłam się wyznaczonym przez siebie celom - dziś nie wiem w imię czego - chyba własnej pychy. Co ma dać szczęście? Pieniądze? Popularność? Nigdy! Żyjemy wśród ludzi i tylko oni potrafią sprawić, że czujemy się szczęśliwi, bądz nie. Tylko nasz stosunek do otaczającej nas rzeczywistości potrafi uczynić nas szczęsliwymi... Pieniądze, stanowisko można mieć, ale one nie rozwiążą nic.... Mogą być, ale bez zdrowego stosunku do tego wszystkiego i tak każdy z czasem się zagubi.

[Gość]

Cóż, takie czasy. Wyścig szczurów, po trupach, byle wyżej, byle więcej, bezwzględność. Trudno się dziwić, że depresja i nerwica stały się problemem globalnym. Już w przedszkolu dzieciaki uczą się podziału kolegów na tych lepszych i gorszych ze względów materialnych. Wydaje mi się, że jesteśmy pokoleniem, które przeżyło nagłe bum wolnego rynku, i nie wszystkim udało się na pstryk przestawić i odnaleźć w tym bezwzględnym świecie. Dlatego mówi się, że depresja to choroba społeczna. Naszym potomkom będzie pewnie już łatwiej, tylko dlaczego? Być może dlatego, że od małego wpoi im się bezwzględność.

[Gość]

dokładnie byle wyzej byle wiecej byle pod siebie i nic innego się nie liczy i nikt eghh

[Samanta]

Smutna48 zgadzam się z tobą. Cały czas chcemy więcej, nie ciesząc się z małych sukcesów..ciągle nam mało..

Sama ma taki problem.. cały czas zawyżam sobie poprzeczkę i podwyzam wymagania w wyniku czego wpadłam w nerwicę i ogolne niezadowolenia z mojego zycia

[Reaper]

A co jest miarą sukcesu? Ja to marzę tylko o spokoju finansowym, nie potrzebuje kawioru i służbowego auta. W tym kraju to ciężkie przy cenach mieszkań i ratach kredytów. Jeśli nikogo nie ustawią rodzice to będzie siedział na wynajmie lub kredycie. Żeby mieć głupie 2 pokoje musisz się zadłużać na całe swoje żałosne życie. Nie ma minimalnego bezpieczeństwa, a Wy tu jeszcze o sukcesie mówicie? Dalej mówcie, jakie to wspaniałe i rozwojowe są dzisiejsze czasy. Kapitalizm odbił nam się czkawką, jesteśmy w dupie, oprzytomnijcie ludzie.