"zawsze mili ludzie" vs nerwica

[Ferdynand k]

nerwa, no to tak ale kluczem jest brak np dopaminy serotoniny i noradrenaliny

[nerwa]

wykończony, ale czekaj.. bo Ty piszesz tak, jakby ten brak byl przyczyną wszelkich stanów, tak? A przeciez czesc rzeczy moze sie brac z tego, ze ktos np. mial ciezkie dziecinstwo, przezyl jakas traume itd. Nie? Czy myslisz, ze po prostu zawsze jest zaburzenie np. dopaminy i gdy ktos ma dodatkow jakis "incydent" w zyciu to to się dokłada do tego wszystkiego?

 

I jak w takim razie zapatrujesz się na leczenie terapeutyczne? Czy zmianą mysli i zachowania mozna zmienic poziom np. dopaminy, serotoniny itp? (bez takich rzeczy typu - aktywnosc fizyczna itd. tylko to co w glowie mozemy zrobic)

[hania33]

wykończony,

 

Czasem bez leków nie da się rady tutaj masz racje, lecz niektórzy maja w sobie sile , by pokonać depresje , lęki..i tylko zazdrościć..

[nerwa]

hania33, ale wiesz leki złe nie są - one maja za zadanie pomóc, tylko mi chodzi o to, ze jakby przewaznie to nie jest kwestia, ze podniesie sie dopamina i juz cale zycie nagle bedzie dobrze (jak masz jakies tam problemy w sobie). Przynajmniej ja tak uwazam. A mam wrazenie, ze niektorzy myslą, ze te leki "leczą" na zasadzie antybiotyku. Dla mnie zawsze leczyły tak jak leki przeciwbólowe.

[hania33]

nerwa,

 

One nie lecza , maja nam pomoc w walce ...do wyleczenia...

[jetodik]

nerwa,

 

Wlasnie wg. mojej wiedzy przyczyna czysto organiczna (np. ze mozg rozwalony i nie jest w stanie produkowac czegos), to jest znikomy procent - i wtedy jedyne wyjscie to jechanie na lekach caly czas i tyle.

Ale znaczna wiekszosc (co potwierdzila ostatnio moja psychiatra), to objawy wynikajace z problemow emocjonalnych, osobowosciowych itd. I wtedy leki owszem pomagaja, ale jak przestajesz je brac to dalej masz problem (tak jak lek przeciwbólowy przy bólu zęba). Więc leki są dobre żeby przetrwać dzień i jakoś życ i funcjonowac itd. ale wg mnnie nie sa w stanie wyleczyc tak calkowicie - bo do tego potrzebna jest zmiana wewnetrzna jakas (pewnie rozna, dla roznych ludzi).

 

dokładnie tak, stany umysłu nie są redukowalne do stanów mózgu, a już na pewno nie do poziomu neurotransmiterów, choć zachodzi między nimi obustronna korelacja - psychika wpływa na mózg i mózg na psychikę.

 

dlatego wiele zaburzeń nadaje się do leczenia psychoterapią, a nie lekami, które mogą być tylko wspomaganiem, jednak przyczyn nie sięgną.

 

co do asertywności, to też potrafię wyjechać z ryjem, ale właśnie to chore poczucie winy nieraz się pojawia, które wiem, że jest niesłuszne ;/

 

trening z jednej strony, z drugiej sięgnięcie do tych głębszych błędnych wzorców zachowania i odczuwania/postrzegania, w których jest przyczyna.

myślę, że w ten sposób załatwie sprawe.

 

w tej chwili jestem na etapie przełamywania się i pomimo blokad jednak mniej/bardziej udanie staram się pozostać na swoim stanowisku

[Ferdynand k]

wykończony, ale czekaj.. bo Ty piszesz tak, jakby ten brak byl przyczyną wszelkich stanów, tak? A przeciez czesc rzeczy moze sie brac z tego, ze ktos np. mial ciezkie dziecinstwo, przezyl jakas traume itd. Nie? Czy myslisz, ze po prostu zawsze jest zaburzenie np. dopaminy i gdy ktos ma dodatkow jakis "incydent" w zyciu to to się dokłada do tego wszystkiego?

 

I jak w takim razie zapatrujesz się na leczenie terapeutyczne? Czy zmianą mysli i zachowania mozna zmienic poziom np. dopaminy, serotoniny itp? (bez takich rzeczy typu - aktywnosc fizyczna itd. tylko to co w glowie mozemy zrobic)

tak wszystkie uczucia to chemia w mózgu po np terapii zwiększa się ilość wiązań między neuronami

w niektórych obszarach mózgu

[PoznacSiebie]

bardzo spodobały mi się oba artykuły zamieszczone na pierwszej stronie. Wg nich wynika że jestem nadmierni miły i uległy oraz bronie się przed lękiem podstawowym metodą czwartą- wycofywanie się. Jakie metody Wy obieracie?

[socorro]

wydaje mi się, że cała ta dyskusja o stanach mózgu/ umysłu/ neurotransmiterach sprowadza się tylko do omawiania jednego zjawiska, ale z różnych punktów widzenia. jakikolwiek fakt możemy wytłumaczyć stosując różne teorie, i nie oznacza to, że tylko jedna z nich jest prawdziwa, a reszta - błędna. każda z nich jest oparta na innych założeniach i pokazuje jakąś sprawę z zupełnie innej perspektywy.

 

więc wykończony jako przyszły naukowiec najbardziej przychyla się do teorii z neurotransmiterami w mózgu

[jetodik]

socorro,

 

z tego co sobie czasem czytam, teorie redukcyjne, wychodzą zazwyczaj z ujęcia relacji mózgu do umysłu - tematu wymagającego podejścia interdyscyplinarnego, w zakresie jednej tylko nauki np. neurobiologii, a naukowcy opierający się na neurobiologii, naukach obliczeniowych, psychologii empirycznej, cybernetyce itd., oraz badaniach empirycznych z zakresu tych dziedzin, dochodzą do zupełnie innych wniosków, tak samo jak nie twierdzą, że nie ma różnicy pomiędzy miłością a tabliczką czekolady

[Ferdynand k]

jetodik, tego nie twierdzę

[jetodik]

wykończony, ok, ale niektórzy twierdzą sprowadzając miłość do samej biochemii mózgu.

[Ferdynand k]

jetodik, że to biochemia to nie znaczy że jest nic nie warta

[wysłowiona]

socorro ma rację- to jest po prostu inna perspektywa. Kiedyś profesor od psychologii społecznej stwierdziła na wykładzie, na którym byłam, że wszystkie nurty psychologiczne stosują podobne metody. To dlatego, że nawet jeśli ktoś będzie przyjmował neurobiologiczną teorię depresji będzie chciał podnieść ilość pewnych neuroprzekaźników, ale w dużej mierze będzie to robił metodami, których używa psycholog poznawczy.

 

A co do umysłu i mózgu, są teorie czysto redukcyjne, ale są jeszcze takie, które wychodzą od chemii mózgu, ale przyjmują istnienie pewnych warstw nieredukowalnych ponad nimi. Wszystko zależy od chemii, ale nie wszystko nią jest :)

 

A w temacie- ten artykuł jest straszny. Czuję, jakbym właśnie przeczytała jakieś 10 minutowe dzieło dziennikarki, której nie chciało się nic wymyślać, a miała deadline nad głową. Wykończony dobrze napisał, że w dużej mierze to są skutki. Ewentualnie genetycznie dziedziczone cechy osobowości, które są z tendencją do nerwicy ściśle powiązane. Poza tym nie ma tu żadnych badań pokazujących związek przyczynowy akurat w tę stronę. Takie filozoficzne pitu-pitu- "ludzie mili czują do siebie niechęć"- gdzie jakiekolwiek potwierdzenie? o.o

[jetodik]

wykończony, nie piszę, że nic nie warta, ale, że nie wyczerpuje danego zjawiska.

 

wysłowiona,

"ludzie mili czują do siebie niechęć"- gdzie jakiekolwiek potwierdzenie?

 

jeśli są mili z jakiegoś wewnętrznego przymusu, wbrew sobie, a nie własnego przekonania, to owszem tak się czują.

 

-- 03 wrz 2013, 19:12 --

 

Wszystko zależy od chemii, ale nie wszystko nią jest :)

 

o właśnie coś w tym stylu miałem na myśli i czasem zmianą chemii mózgu, nie usuwa się problemu, a np. doświadczeniem danego wydarzenia.

właściwie to bardzo często tak jest, zależy czy przyczyna jest organiczna czy nie.

[wysłowiona]

jetodik nie mówię, że to nie jest możliwe. Jednak sama jestem dość miła i uległa, a bardzo dobrze się czuje ze sobą. Dlatego chciałabym zobaczyć jakieś badania, w których pojęcia takie jak "miły" jest odpowiednio zoperacjonalizowane i jeśli tak chce badacz, ma dodatkowe własności na przykład tłumienie złych uczuć

[jetodik]

wysłowiona, jesteś miła i uległa czyli nieasertywna?

[nerwa]

A w temacie- ten artykuł jest straszny. Czuję, jakbym właśnie przeczytała jakieś 10 minutowe dzieło dziennikarki, której nie chciało się nic wymyślać, a miała deadline nad głową. Wykończony dobrze napisał, że w dużej mierze to są skutki. Ewentualnie genetycznie dziedziczone cechy osobowości, które są z tendencją do nerwicy ściśle powiązane. Poza tym nie ma tu żadnych badań pokazujących związek przyczynowy akurat w tę stronę. Takie filozoficzne pitu-pitu- "ludzie mili czują do siebie niechęć"- gdzie jakiekolwiek potwierdzenie? o.o

 

Tak, ale to dlatego, ze to jest taki zwyczajny artykul, nie zadne tam naukowe wywody. Oni tam zazwyczaj nie opisuja niczego tak dokladnie, nie ma cytowan ani nic - takie tam ciekawostki do poczytania przy porannej kawie.

Ale nie zmienia to faktu, ze mozna by znalezc potwierdzenia pewnie w literaturze.

 

-- 03 wrz 2013, 19:49 --

 

więc wykończony jako przyszły naukowiec najbardziej przychyla się do teorii z neurotransmiterami w mózgu

 

heh :) a ja sie zajmuje wlasnie naukowo badaniami mózgu. Chociaz akurat wlasnie nie neurotransmiterami

 

-- 03 wrz 2013, 19:53 --

 

Jeszcze np. jest sprawa fobii, gdzie nie da się tego zdaje się wytlumaczyć neurotransmiterami, prawda? Reagujemy na dany obiekt lękiem, tylko kiedy go widzimy. I nie widze powodu, dla którego nie mogloby byc w np. nerwicy lękowej podobnego mechanizmu - tzn. inny, ale tez wywodzacy sie z przeszłych doswiadczeń czy jakiegos tlumienia emocji itd.

[hania33]

nerwa,

 

Zbadaj mój mozg..proszę..Bys wiedziała czego on chce..ach marzenia...Masz ciekawa prace...

[Ferdynand k]

nerwa, da niedobór serotoniny

od silnego wzmocnienia negatywnego - traumy neutralna sytuacja budzi lęk

serotonina spda adrenalina idzie do krwi

[nerwa]

wykończony, ok, ale to w momencie powstawania tej traumy tak moze byc. Ale potem przeciez nie jest tak, ze ktos ma mało serotoniny, wiec się będzie bał pająków...

[Ferdynand k]

nerwa, reszta jest jak u psów Pawłowa

strach powstaje przez wzmocnienie negatywne bardzo silne

[hania33]

nerwa,

 

Również tak bywa ..czytałam o tym..

[nerwa]

ok, no ja sie generalnie zgadzam z tym co socorro napisala. Wszystko sprowadza sie do tego samego i mozna to tlumaczyc albo od strony neurobiologicznej, albo od strony psychologicznej. Albo od jeszcze jakies innej. W kazdym razie... efekt jest ten sam.

[30082013]

Ja staram się być miły i kulturalny, bo zawsze jak coś źle zrobie to mam wyrzuty sumienia i nie chcę urazić drugiej osoby.