Hipochondria - jakie choroby sobie przypisywaliście..?

[nadiee]

8 minut temu, maribellcherry napisał:

Bylam dzis na urodzinach dzieci szwagierki. Wino, wiecie uwaga schodzi na inny tor, gadka szmatka itp. Jedyne co mi dolegalo to ucho i gorace poliki... Reszta objawow jakby rozplynela sie w powietrzu.

 

@nadiee nie wiem czy to pocieszenie, pewnie marne, ale zgrzalam sie jak nie wiem. Bylismy na rowerach. Nie mamy do szwagierki daleko. Jakies 2, max 3 km. Ja mialam kurtke zimowa, bez sensu bo na dworze wiosna normalnie. Ale wierz mi, plecy mam mokre. No i lekko mam gorace poliki. Ale ja mam te uderzenia goraca....

 

Wiesz co, jak chodzilam jeszcze do pomocy psychologicznej to rozmawialam z nia o tych goracych polikach i uszach. I ona mowi, ze to moze byc wlasnie od nerwicy. Bo jeden wiesz... bedzie mial dusznosci, inny klucia w sercu, a inny bedzie sie pocil albo mial uderzenia goraca... Moze w ten sposob manifestuje sie u Ciebie nerwica wlasnie poprzez wzmozone pocenie sie.

Fajnie, że miło spędziłaś czas. Mam nadzieję, że troszkę się wyluzowalas. 

Ja też miewam gorące poliki. Ostatnio dość często, wieczorem, ale wydaje mi się, że to przez to, że w mojej pracy jest zimno. Bo mam tak w dni, gdy pracuję. I potem wieczorem w domu, gdzie jest zdecydowanie cieplej, mam takie rumience. I miewam tak, jak się zestresuje. 

 

Dziękuję za pocieszenie. W kurtce zimowej i to na rowerze ze mnie by spływało. 

 

No mam nadzieje, ze to z nerwów. Generalnie ja się zawsze pociłam z nerwów. Pachy, pachwiny, stopy, ręce. Dodatkowo gorące rumience. Standard od dawien dawna. 

Od czerwca, czyli od mojego nawrotu nerwicy i nakręcenia się na białaczkę, zwracam uwagę na to pocenie się. To się stało, tzn to moje aż takie spocenie, w momencie, gdy bardzo coś przeżywałam. Liczyłam, że wydarzy się coś dobrego w moim życiu i wtedy zaczęłam się tak zgrzewać. Bojąc się, że coś mi się stanie, bo przecież nie może być mi dobrze. Raz mi się zdarzyło takie zgrzanie mocniejsze, wystraszyłam się, i się zaczęło zdarzać znowu i bardziej. Więc to pewnie jest na tle nerwowym... Swoją drogą, to, na co miałam nadzieję, nie skończyło się pozytywnie... 🥺 

I teraz cały czas o tym myślę... Tzn o tym poceniu. Masakra. No i mam tak, że jak się zestresuje czymś albo naet jak się popłaczę, to też mam mokro pod biustem, plecy... 

 

Głupiw pytanie, ale przejmowałybyście się tym...? Na moim miejscu? 

 

Ostatnio też mam wrażenie, że coś mi siedzi na płucach. Nie non stop. Co jakiś czas. I tak jakby chce mi się kaszlec... Może to po covidzie, miałam go we wrześniu. A może też nerwica. Ale już pomyślałam o raku płuc.

[nadiee]

Przyjaciółka mi dziś mówiła, że jej mąż ma tak samo. A nawet bardziej. Ze stresu bardzo się poci, ale też przy wysiłku, i to nie takim dużym. Że idą na spacer, a on po nim musi się przebrać. I miał robione badania, wyszło mu wszystko w normie. Też należy do osób podstnych na stres, z lękami. 

[nadiee]

7 minut temu, maribellcherry napisał:

Dokladnie, niektorych taki urok. A sama piszesz ze masz tak od zawsze. Stres bedzie tylko zwiekszal to pocenie.

Może mój też... Nigdy po prostu nie miałam aż tak. Jak wtedy. Ale może to dlatego, że jestem po załamaniu nerwowym, ktore mocno nadszarpnęły mój układ nerwowy, może i korona to spotęgowała... No i może taka moje natura. 

A organizm zmienia się też z wiekiem... 

[Toxxxic]

Napiszę odnośnie węzłów chłonnych bo temat się pojawił parę postów temu. 

Węzły chłonne zostawić należy w spokoju, każde ich drażnienie np. co chwilę sprawdzanie czy się nie powiększył itp może doprowadzić do stanu zapalnego. 

Także zostawić węzły chłonne w spokoju.!! Poproszę

[Marlenka85]

Czesc... 

Dzus wstalam z jakims powalonym niepokojem. Nie wiem czy dam rade isc na te badania. Niby TYLKO hornony tarczycy z krwi ale strach, ze zadzwonią i okaze się ze rak.... Ehh... Dlaczego musialo mnie to spotkać, ta cala nerwica, kancerofobia... Wczoraj juz nawet wmówiłam sobie chorobe cushinga wezly co rano obmacuje.... 

Wiem, ze sie powtarzam już, ale chce zyc normalnie. Chodze na terapie, biore hydroksyzyne (na sertalin nawet juz nie patrze bo to byl dramat kilkudniowy, odcięcie od życia itd). Staram się kuzwa, ale przerasta mnie to. Codziennie praktycznie płacze, nie pamiętam dnia bez lez, zalu, smutku.... Moze ja popad(lam i w depresje przez to wszystko? Czuje, ze potrzebuje solnego wsparcia bliskich, bardzo tego potrzebuje a nie mam. Co zadzwonie pogadać slysze na pewno jestes chora na pewno tarczyca na pewno to tamto sramto, bo gruba jesteś, leniwa... Po tych slowach jestem jeszcze bardziej roztrzęsiona niz bylam, zdolowana, odrzucona, po prostu cala do niczego. 

Znow bola mnie plecy, ale tlumacze sobie, ze przecież spalam z synkiem na pojedynczym lozku, praktycznie na ramie... 

Tesknie za tą dziewczyna sprzed dwoch lat, kiedy nerwica uderzyla we mnie z sila czolgu pancernego. Tęsknię za uśmiechem - swoim własnym, za odczuwaniem radości... 

Kurde tak siedze i myślę, jak mam sponiewierana psychike, ze ide TYLKO na tsh t3, t4, anyy tpo.... A ja mam odczucia, jakbym szla po śmiertelny wyrok żałosne, przykre i niedorzeczne zarazem. Przeciez nawet jeśli wyjdzie to bede brac leki. I to nic takiego... Wiec czemu czuje az tak potężne zagrożenie??? 

Ostatnio boli mnie po lewej stronie mostka, chwilowe bole, ale sa... Juz wkrecam sobie rozrastający się guz śródpiersia.... No ile mozna zyc w taki sposób?? I jaka jest jakosc tego zycia.... Przeciez ja jestem matka. Moj pięciolatek przez niemal połowe swojego życia widzi mnie we lzach, dole, smutna.... 

Na terapi jestem prawie dwa lata (w styczniu będzie dwa) a ja sama juz nie wiem, czy mi pomaga. Byl taki okres ze ustąpiły poranne lęki.. Ale wrocily. Nie wiem czy poza rozgrzebanymi do krwi ranami z przeszlosci, ta terapia przynosi dla mnie jakies skutki. Bo do lekarza i tak nie odwazam sie isc... Przepraszam ze ja w kolko o tym samym a moje posty sa jak parafrazy poprzednich... Jesli tak i to Was drazni, powiedzcie. 

Po prostu nie wiem co innego pisac jesli chodzi o mnie... Nie umiem z tym sobie poradzić. 

Do tego wszystkiego moja sytuacja osobista, w domu pozostawia bardzo wiele do życzenia. Przyjelam praktycznie lld dach faceta ktory mnie zdradzal wielokrotnie i porzucał z dzieckiem... Zyje w cieniu wyrzutów sumienia ze to pewnie przez moja nerwice jest nerwowy... A chwilami to mysle ze on jest gowno wart skoro nie dosc ze nie wspierał i nie wspiera w nerwicy to i w innych sytuacjach tez... Takich jak smierc mamy, nawet nie przytulil choc bylo mi wtedy strasznie ciężko. 

Wybaczcie smetny wywod z rana. 

Mam jeszcze tylko jedno pytanie, czy jak skupialiscie uwage na danym miejscu w ciele to ono bolało? Ja teraz mysle tez o piersi, raku piersi i odczuwam pobolewania... 

Trzymajcie kciuki zebym odważyła się na te badania pojsc... Na 9.50 czasu uk mam.....  

[Toxxxic]

Spokojnie to tylko badanie TSH nikt nie zadzwoni do Ciebie z informacją że masz raka, to tylko ma za zadanie wyszukać jak pracuje Twoja tarczyca a z nią ma masę ludzi problemów nawet ja, facet,to można leczyć o ile się okaże że masz jakiś problem. Cushing? Co Cię zaniepokoiło? 

Hydroksyzyna może Cię uspokajać ale też dołować może też wpływać na hormony, pamietaj że ona nie leczy, jest tylko chwilowym uspokajaczem. 

Warto wybrać się do psychiatry i opowiedzieć mu o wszystkim. Leki ssri mają skutki uboczne szczególnie na początku drogi, później mijają. Najważniejsze to nie czytanie ma forum o tabletkach i nie wertowanie ulotek ze skutkami ubocznymi, to aby pogarsza sprawę... 

 

 

Edytowane 31 Października 2022 przez Toxxxic

[portowoo]

33 minuty temu, Marlenka85 napisał:

Czesc... 

Dzus wstalam z jakims powalonym niepokojem. Nie wiem czy dam rade isc na te badania. Niby TYLKO hornony tarczycy z krwi ale strach, ze zadzwonią i okaze się ze rak.... Ehh... Dlaczego musialo mnie to spotkać, ta cala nerwica, kancerofobia... Wczoraj juz nawet wmówiłam sobie chorobe cushinga wezly co rano obmacuje.... 

Wiem, ze sie powtarzam już, ale chce zyc normalnie. Chodze na terapie, biore hydroksyzyne (na sertalin nawet juz nie patrze bo to byl dramat kilkudniowy, odcięcie od życia itd). Staram się kuzwa, ale przerasta mnie to. Codziennie praktycznie płacze, nie pamiętam dnia bez lez, zalu, smutku.... Moze ja popad(lam i w depresje przez to wszystko? Czuje, ze potrzebuje solnego wsparcia bliskich, bardzo tego potrzebuje a nie mam. Co zadzwonie pogadać slysze na pewno jestes chora na pewno tarczyca na pewno to tamto sramto, bo gruba jesteś, leniwa... Po tych slowach jestem jeszcze bardziej roztrzęsiona niz bylam, zdolowana, odrzucona, po prostu cala do niczego. 

Znow bola mnie plecy, ale tlumacze sobie, ze przecież spalam z synkiem na pojedynczym lozku, praktycznie na ramie... 

Tesknie za tą dziewczyna sprzed dwoch lat, kiedy nerwica uderzyla we mnie z sila czolgu pancernego. Tęsknię za uśmiechem - swoim własnym, za odczuwaniem radości... 

Kurde tak siedze i myślę, jak mam sponiewierana psychike, ze ide TYLKO na tsh t3, t4, anyy tpo.... A ja mam odczucia, jakbym szla po śmiertelny wyrok żałosne, przykre i niedorzeczne zarazem. Przeciez nawet jeśli wyjdzie to bede brac leki. I to nic takiego... Wiec czemu czuje az tak potężne zagrożenie??? 

Ostatnio boli mnie po lewej stronie mostka, chwilowe bole, ale sa... Juz wkrecam sobie rozrastający się guz śródpiersia.... No ile mozna zyc w taki sposób?? I jaka jest jakosc tego zycia.... Przeciez ja jestem matka. Moj pięciolatek przez niemal połowe swojego życia widzi mnie we lzach, dole, smutna.... 

Na terapi jestem prawie dwa lata (w styczniu będzie dwa) a ja sama juz nie wiem, czy mi pomaga. Byl taki okres ze ustąpiły poranne lęki.. Ale wrocily. Nie wiem czy poza rozgrzebanymi do krwi ranami z przeszlosci, ta terapia przynosi dla mnie jakies skutki. Bo do lekarza i tak nie odwazam sie isc... Przepraszam ze ja w kolko o tym samym a moje posty sa jak parafrazy poprzednich... Jesli tak i to Was drazni, powiedzcie. 

Po prostu nie wiem co innego pisac jesli chodzi o mnie... Nie umiem z tym sobie poradzić. 

Do tego wszystkiego moja sytuacja osobista, w domu pozostawia bardzo wiele do życzenia. Przyjelam praktycznie lld dach faceta ktory mnie zdradzal wielokrotnie i porzucał z dzieckiem... Zyje w cieniu wyrzutów sumienia ze to pewnie przez moja nerwice jest nerwowy... A chwilami to mysle ze on jest gowno wart skoro nie dosc ze nie wspierał i nie wspiera w nerwicy to i w innych sytuacjach tez... Takich jak smierc mamy, nawet nie przytulil choc bylo mi wtedy strasznie ciężko. 

Wybaczcie smetny wywod z rana. 

Mam jeszcze tylko jedno pytanie, czy jak skupialiscie uwage na danym miejscu w ciele to ono bolało? Ja teraz mysle tez o piersi, raku piersi i odczuwam pobolewania... 

Trzymajcie kciuki zebym odważyła się na te badania pojsc... Na 9.50 czasu uk mam.....  

 

Z tymi somatami to chyba każdy nerwicowiec tak miał. Ja jak raz wyplulem dosłownie kilka kropelek krwi to mnie po tym klatka piersiowa bolała, nawet się kaszel pojawiał tak wierzyłem że płuca siadają. Doczytałem też po tym w necie że przy tym bark boli i oczywiście zaczął mnie napieprzac. Jak wyczułem zgrubienie na jadrze to czułem dosłownie całą pachwinę i wszystko tam, że mi pulsuje. Jak czułem coś pod prawym żebrem to do dzisiaj się tego nie pozbyłem. Jakiś czas temu mnie po prostu zaswedzial tyłek, net powiedział, że to też jeden z objawów to teraz codziennie mnie swędzi tyłek. xD Także normaalka, powoli już sam zaczynam się z tego śmiać bo mam z siebie bekę - oczywiście jak badania wykluczały te rzeczy to magicznie mi przechodziło. Chwila spokoju, potem znowu coś wymyśliłem i od nowa jazda. Jak znalazłem z 2 lata temu powiększony węzeł chłonny i się naczytałem neta to dosłownie tego samego dnia dostałem gorączki. 

 

Też mam skierowanie na badanie tarczycy, pójdę w tym tyg albo w następnym.

[Marlenka85]

Co mnie zaniepokoilo.... W sumie gruba jestem i mam problem z owłosieniem na brodzie i szyi, które często musze usuwać. 

Generalnie moim zdaniem przytylam bo zarlam... 

Mam tak samo grube nogi jak i dupe i brzuch. 

Ale wczoraj przypadkiem znalazlam o cushingu... Kikka lat temu wyszlo mi niskie t4 lub Ft4 nie pamiętam... Przy normie tsh. 

Rodzinny nie widzial problemu ale wtedy chcialam endo no i poszlam raz i zaczela drążyć o gruczolakach wiecej nie poszlam.. Karnilam jessxze wtedy regularnie piersia i mialam miesiaczki np co 30,26..28 dni i zaczela drazyc a we mnie juz byly początku lęku no i nie poszlam... 

Teraz zas sie boje.... 

Ja na prawdę jestwm jakas nienormalna? Czy po prostu mam ta odmiane hipo ze unikam opieki zdrowotnej? 

[minou]

@nadiee No przejmowałabym się ale nie tak zdrowotnie, tylko kosmetycznie. W lecie miałam koronę a zaraz potem zapalenie płuc i jeszcze nie jestem w formie. Nadal ciężko mi się oddycha i się bardziej pocę, to irytujące. 

[nadiee]

9 minut temu, minou napisał:

@nadiee No przejmowałabym się ale nie tak zdrowotnie, tylko kosmetycznie. W lecie miałam koronę a zaraz potem zapalenie płuc i jeszcze nie jestem w formie. Nadal ciężko mi się oddycha i się bardziej pocę, to irytujące. 

Dziękuję. Kosmetycznie to wiadomo. Nic przyjemnego. Upośledza to relacje z innymi, powoduje dyskomfort. 

Ale o wiele lepiej by mi było z myślą, że na to nie umrę. Bo to chyba... Nic groźnego, nie...? Jedynie dla psychiki.  

 

W ogóle to przepraszam bo może to taka /cenzura/a w porównaniu z problemsmymi innych... 

[Marlenka85]

@maribellcherry dzieki za te slowa, chyba tego potrzebowalam.

Mam37lat wiec juz nie taka mloda ale fakt podobnie jak u Ciebie sama w uk. 

U mnie byly dwa takie wydarzenia chyba, ktore zaważyły na tym wszystkim, jedno to jak sie szanowny dr pomylil i mi powiedział ze moje dziecko 11h po porodzoe ma pewnie wade genetyczna bo nie mial zstaoionych jąderek. Kilka niezależnych badan, szpital dziecięcy w sheffield wykluczyli to 10000%a dziecko jest 100% zdrowe... Chyba to bylo takim punktem zapalnym. Bo potem sie balam isc nawet na rutynowa wizytę do pediatry. Chyba to wywołuje najgorsze wspomnienia, poten śmierć tej dziewxzyny u nas w mieście. 

Pracuje z ta psycholog, przerabiamy dziecinstwo... Ale czuje ze to nie tu jest problem. 

Ja po prostu idąc do lekarza dostaje jakiegoś ataku, nie wiem czy to panika czy fobia czy uj wie co, ja jiz w glowie mam oderwanie od rzeczywistości wtedy, nawet nie czuje się soba. Nie umiem opisac tego co czuje bo rewszta to somaty, poty słabo mi, dusze sie, czuje jak pijana bla bla bla... Ze mna na mysl o zdrowiu dzieją sie rzeczy po prostu straszne. Jakbym w inny swiat wchodziła na ta chwile, to jest kuzwa tak trudne do opisania.... No i oprócz tego przy rzutach ciągle mysle o rakach itd 

Co sie ze mna zrobilo moj boze... Madra wykształcona kobieta, z zawodu o ironio ratownik medyczny a tak spaprane życie. 

 

[Marlenka85]

1 minutę temu, nadiee napisał:

Dziękuję. Kosmetycznie to wiadomo. Nic przyjemnego. Upośledza to relacje z innymi, powoduje dyskomfort. 

Ale o wiele lepiej by mi było z myślą, że na to nie umrę. Bo to chyba... Nic groźnego, nie...? Jedynie dla psychiki.  

 

W ogóle to przepraszam bo może to taka /cenzura/a w porównaniu z problemsmymi innych... 

Kochana nie nie umrzesz, dopiero kiedys tam ze starości. 

Wiem i na prawdę rozumiem Twoj strach ja tez mialam jakis czas temu jazde z poceniem sie, ze mnie cieklo w autobusie gdzie ludzie normalnie siedzieli w kurtkach. 

W pracy wystarczyło ze sie pochylilam nad pacjentem a mi sie lalo po buzi.... 

Mysle ze u Ciebie to stres+schodzenie z tabletek. 

I mam tak tez jak wezme np paracetamol, mialam tak jak bralam propranolol 

[minou]

@Marlenka85 po prostu nie zastanawiaj się za dużo tylko idź do tego lekarza skup się na zwykłych czynnościach - umyć sie, ubrac, wziąć klucze, bilet czy co tam - zadaniowo. I iść, dasz radę.

Po hydroksyzynie ja miałam napady wściekłości, raz u siostry rzuciłam naczyniami  to tzw. reakcja paradoksalna. 
Jesli chodzi o inne leki, to większość Cię „odetnie” na 2-3 tyg, potem to przechodzi a lek zaczyna pomagać. Wydaje mi sie, że w Twoim stanie i sytuacji musisz się porządnie „znieczulić” jakimiś prochami od lekarza, zanim zaczniesz powoli pracować nad sobą. Ja np w takim największym stresie nie byłam w stanie sobie pomoc ani przyjąć pomocy, tylko raczej sie zapętlałam w tych destrukcyjnych zachowaniach (np dzwoniłam po raz kolejny do przyjaciela, który wyraźnie mnie olał, chociaż ja mu wiele razy pomagałam w potrzebie. I choć widziałam, ze nie mogę na niego liczyć, to dzwoniłam bo uważałam ze co jak co, ale należy mi sie pomoc od niego i było dla mnie nie wiem dlaczego ważne, żeby on to przyznał. Oczywiście on tylko mie zbywał, albo był niemiły. Po leczeniu, wtedy akurat depresji, nie mogłam zrozumieć po cholerę w ogole marnowałam czas na podnoszenie słuchawki i dzwonienie do niego. Mam wrażenie, że Ty masz tak samo z rodziną teraz). 
Ale mogę Cię pocieszyć - dotarłaś do takiego punktu zwrotnego. Z tego co piszesz, Twoja sytuacja stała się dla Ciebie nieznośna. To etap, krótszy lub dłuższy, ale ten etap zwykle poprzedza działanie. Dopóki jeszcze Twoja sytuacja jest znośna, dopóki jakoś tam sobie wegetujesz, to bardzo ciężko znaleźć siłę i energię do różnych dużych zmian. Ale wydaje się, że Ty już jesteś na etapie, kiedy robisz się do tych zmian gotowa. To jest bolesny i trudny proces, ale jeśli nie stracisz celu z oczu, to się uda. Celem masz być TY. Nikt na świecie nigdy nie będzie Twoim lepszym przyjacielem niż Ty sama i nikt na świecie nie ma większego obowiązku o dbanie o Ciebie niż Ty sama. A kiedy już zaczniesz, to zyska na tym najbardziej Twój ukochany synek. Innych ludzi - niewiernego partnera, toksyczną rodzine, pewnie w pewnym momencie będziesz musiała zostawić za sobą i początkowo poczujesz naturalną żałobę, ale później przyjdzie ulga. 
Nerwica, hipochondria to często tylko odbicie jakiś innych problemów. Czasami drastyczne „przemeblowanie” i naprawienie życia dopiero pomaga. 

[minou]

8 minut temu, nadiee napisał:

Dziękuję. Kosmetycznie to wiadomo. Nic przyjemnego. Upośledza to relacje z innymi, powoduje dyskomfort. 

Ale o wiele lepiej by mi było z myślą, że na to nie umrę. Bo to chyba... Nic groźnego, nie...? Jedynie dla psychiki.  

 

W ogóle to przepraszam bo może to taka /cenzura/a w porównaniu z problemsmymi innych... 

nadiee każdy kiedyś umrze i nie ma w tym w zasadzie nic strasznego, bo nie długość życia się liczy ale jakość. Bardzo wątpię, żebyś umarła w każdym razie na białaczkę, bo po 1 same pocenie dzienne nie jest objawem alarmowym (raczej nocne poty W POŁĄCZENIU z szeregiem innych objawów - sorry za duże litery ale nerwicowy często czytają wybiórczo, a „w polaczeniu” jest tu kluczowe). A po 2 akurat białaczka to nowotwór świetnie poznany z bardzo dużym % uleczalnosci wiec jak już wybierać między dżuma a cholera, to białaczka z różnych nowotworów jest optymistyczna wersja

Moze spróbuj takiego ćwiczenia. Wyobraź sobie, ze faktycznie masz tą diagnozę, masz białaczkę i dostałaś zadanie od szpitalnego psychologa, żeby codziennie znaleźć 5 rzeczy, z których się cieszysz. Zrób listę drobnych przyjemności i ciesz się nimi tak, jakby jutro nie miało znaczenia. To może (ale nie musi, obserwuj swoje reakcje), odczarować Twoje lęki. Bo pamietaj, ze nawet jakby Twój najgorszy scenariusz się sprawdził, to Twoim celem byłoby wtedy wyciśnięcie tyle szczęścia ile się da z tego czasu, który masz.

[Toxxxic]

Zrób badania TSH, FT3, FT4 Prolaktynę i kortyzol i przejdź się do endokrynologa jeżeli będzie ok dalej do psychiatry/psychoterapeuty. 

Na forum znajdziesz chwilkę ukojenia,ale problem nie zniknie, widzisz jak tu jest, jeden hipohondryk próbuje wyciągać drugiego hipohondryka, mało się tu mówi o skutecznej pomocy. 

[minou]

@Marlenka85 Twój zawód tez sporo wyjaśnia po pierwsze zapewne masz cechy opiekuńcze i stawiasz dobro innych przed swoim - a tacy ludzie nie maja w życiu łatwo.

po drugie udowodniono kiedyś, ze aż 50% studentów kierunków medycznych po 1 roku studiów wykazywało mniejsze lub większe objawy hipochondrii. Tak samo jak np policjanci maja tendencje zawyżania ryzyka przestępstwa, bo z tym obcują na codzień. Tak samo jak codzienne czytanie wiadomości jest na top 10 liście czynników rozwoju depresji.

[minou]

2 minuty temu, acherontia styx napisał:

Nie wiem jak z badania zwykłego TSH miałby Ci wyjść rak, ale jak tak mówisz  

Masz racje, nie wyjdzie, ale choroby psychiczne ce/cenzura/e to, że nie myśli się racjonalnie. To zreszta duży problem bo np przy wielu chorobach psychicznych chory nie chce się leczyć bo np myśli, ze ktoś chce go otruć, albo zwyczajnie nie rozumie, ze jest chory.

Przy hipochondrii pułapka polega na tym, ze choroba znacznie upośledza i niszczy życie choremu i jego najbliższym, ale ta paranoja na punkcie chorób fizycznych odciąga chorego od leczenia pierwotnej przyczyny - czyli zaburzeń psychicznych. Na dodatek tylko nakręca stres a stres nakręca nerwice i masz błędne koło. 

[minou]

3 minuty temu, acherontia styx napisał:

 

Ratownicy w trakcie szkolenia nie są nastawiani na opiekuńczość, tylko na działanie. W działaniach typowo pielęgnacyjnych raczej słabo z nimi. I nie, ratownik nie może pracować jako pielęgniarka. To są 2 różne, odrębne zawody. Fakt, że ratownicy mogą pracować też na oddziałach szpitalnych, ale tylko na SOR-ach, intensywnych terapiach. Na zwykłym oddziale szpitalnym ratownika nie zobaczysz. Zupełnie inny zakres uprawnień. Inne ustawy regulujące te zawody. 

Masz racje co do braku zadań typowo opiekuńczych u ratowników, ale wydaje mi się ze jednak to ludzie z genem „poświęcającego się” wybierają te zawody. Ratownik, strażak itd, tu nie bawisz się w przedszkolankę, ale realnie ratujesz ludzi, musisz chcieć pomagać innym. 
Ja mam różne kursy 1 pomocy, także przez prace, i tam się duży nacisk kładzie na uspokojenie osoby poszkodowanej i zapewnienie jej komfortu - psychicznego i fizycznego. Pewnie w codziennej pracy ratownika przede wszystkim ratujesz życie i zdrowie ale zdzwiłoby mnie, gdyby ten element zupełnie nie istniał?

[minou]

Teraz, acherontia styx napisał:

@minou tylko, że 90% osób udzielających się w tym wątku nie robi nic w kierunku leczenia  taplają się w swoim bagienku, użalając się nad sobą. Widocznie mają z tego jakąś korzyść (i nie, nie mówicie mi, że  nie ma korzyści, bo poszlibyście na porządną psychoterapię to prędzej, lub później wyszłoby, że oprócz strat, każde zaburzenie daje jakieś korzyści - jakie? kwestia indywidualna, ale każdemu objawy "coś" dają - powie wam to każdy psychoterapeuta).

Masz zupełną rację i owszem, ja z mojej nerwicy miałam korzyść. W przypadku fobii to spychanie innych problemów pod dywan wybuchało potem irracjonalnym lękiem.

Przy hipochondrii lęk egzystencjonalny przed śmiercią niejako zwalniał mnie z ciężaru martwienia się sprawami przyziemnymi problem jest jak najbardziej wydumany, tylko cierpienie jest niestety realne. Po epizodzie hipochondrii miałam klasyczne objawy PTSD. 
Twoje krytyczne spojrzenie jest tu bardzo potrzebne.

[minou]

1 minutę temu, acherontia styx napisał:

Tylko, że 80% kursów pierwszej pomocy można o kant tyłka roztrzaskać, bo uczą ładnej teorii, często niemożliwej do zrealizowania w praktyce  z ciekawości, nadal uczą na kursach że folia NRC ma swoją inteligencję i strona srebrna chłodzi a złota grzeje?

Eee nie wiem ale inteligencja folii brzmi zabawnie pracuje w branży budowlanej teraz, wprawdzie na plac budowy wychodzę raz do roku może ale nasze kursy są jednak takie dość praktyczne, bo zagrożenie jest realne. Często ćwiczymy masaż serca, tamowanie krwotoków itd. No i mówi się sporo o uspokojeniu osoby poszkodowanej, zapewnieniu jej ciepła (u nas akurat wyskakiwaliśmy ze swetrów, nawet mając punkty pierwszej pomocy na budowie nikt nie zakłada, ze będziesz tam biegł jak ktoś się wykrwawia a folii przy sobie nie nosimy )

[minou]

Teraz, acherontia styx napisał:

@minou folia często jest na wyposażeniu apteczki, którą na pewno macie na budowie, bo ona jest nawet w samochodowych apteczkach  

Jasne, ze jest. I zakłada się, ze ktoś pobiegnie po apteczkę czy defibrylator ale w międzyczasie wyskakujesz ze swetra, krwotok tamujesz uciskając ręką, a masaż serca zaczynasz bez defibrylatora. Folia to tak jak mówisz, w warunkach idealnych, jeśli pracownik ulegnie wypadkowi akurat pod punktem pierwszej pomocy

[grz]

Nie chcę myśleć co mi dolega, ale mysli same wracają i wmawiam sobie to coraz nowe choroby. Masakra

[Marlenka85]

Hipochondrie studencka przerobiłam i to w ogóle było czyms innym niz to co jest teraz. Nawet wtedy bylo to zabawne bo mielisky wszystkie objawy wszystkich chorob psychicznych zawaly udary... Generalnie jak ma 8 osob z jednoczesnym udarem, to całkiem nieźle sie trzymaliśmy. 

Co do folii, jako materiał izolujący od chlodu nie jest najglupszym wynalazkiem, na pewno lepszym niz nie okrycie kogos niczym. 

W uk akurat tam gdzie pracowalam do niedawna mialam stanowisko "nurse" aczkolwiek nie było to typowe bycie pielęgniarka, gdyz takie mają nadany numer nmc. Teiszke tu inaczej jest z polskimi kwalifikacjami przepuszczonymi przez Naric bo opieraja sie na nvq i bachelor degress. Mniejsza o to teraz. 

Niestety nass oddzial prywatnej kliniki zamkneli we wrześniu i obecnie szukam innej pracy. 

 

Zgodze sie ze hipochondria jest dywanem przykrywającym inne problemy, z którymi sobie nie radzimy. 

Tez o tym na terapii rozmawiamy. Ucieczka od prawdziwego zycia? No bo przecież "mam" poważny problem wiec inne sa juz mniej wazne itd... 

 

Na moje robię co mogę w kierunku wyjścia z gowienka, wałkuje ts terapie blisko dwa lata, mimo, ze nie widze takich efektow jakbym chciała, czyli pojscia do lekarza i przestania fisiowac ze mam raki sraki dzikie weze. 

 

Nie uwazam, zebym miała chorobe psychiczna bo nerwica jest zaburzeniem, nie choroba poza tym zdaje sobie sprawę z irracjonalności moich slow i mysli, mimo ze sa chwile kiedy mam rzut i mi się wydaje ze pewnie oprocz hipo mam raka. 

 

Im dluzej teraz się zastanawiam co jest przyczyna to mam wrażenie ze myle przyczyny z zapalnikami. ( wtedy ta mylna diagnoza, śmierć tej dziewczyny to byly raczej te zapałki rzucone na rozlana juz benzyne niż przyczyna,bo ta moze byc faktycznie w dzieciństwie, wieku nastoletnim bo pochodze z domu dysfunkcyjnego, jestem tez dda, doświadczałam przemocy fizycznej jak i psychicznej,nadopiekuńczości i w ogóle rzeczy, których dziecko nie powinno doświadczać. 

 

W każdym razie dobrze mi tu z Wami, nie czuje tej samotnosci w tym co mnie dopadlo. Zdaeza mi się czytac watki wstecz i to jeszcze bardziej pokazuje to bledne kolo, gdzie ktos mial jazde totalna na znamiona, od dermatologa do dermatologa, wycial jedno za tydzień uznal ze lekarz przeoczyl kolejne itd...sa tam Ludzoe, ktirzy w styczniu nieli chloniaka a we wrześniu guza mozgu, w grudniu raka nosogardla po czym jedbak znow na podium chloniak... 

Mnie osobiście to forum nie nakreca, nie wiem jak reszte, mam nadzieję ze moje wpisy tez tu nie sprawiają, ze ktos czuje się gorzej. 

 

[Marlenka85]

Co do pierwszej pomocy, zxracji ze wdechow juz nie praktykujemy przy pierwszej pomocy przedmedycznej u osob obcych, to maseczki nie trzeba, natomiast sa fajne breloki do kluczy z rekawiczkami i kocykiem nrc. Zawsze ma sie przy sobie. To jakby ktos byl zainteresowany zaopatrzeniem sie w takie cuś. 

Moja apteczka sanochodowa zawiera nawet ambu i kołnierz plus mini R1 bez Lekow skompletowane podczas pracy jako wolontariusz w pck w pl wiele lat temu. 

[Marlenka85]

2 godziny temu, acherontia styx napisał:

 

Ratownicy w trakcie szkolenia nie są nastawiani na opiekuńczość, tylko na działanie. 

Z mojego punktu widzenia tu się mylisz, bo działanie niejednokrotnie łączy a wręcz musi łączyć sie z empatia i okazaniem człowieczeństwa, opieka. Zawsze ma sie doczynienia z człowiekiem, nie z rzecza. 

Problem jest u młodych pracowników, ktorzy czesto powyższe łącza sobie niestety z przeżywaniem danego przypadku swoimi emocjami. Wtedy nie umieja oddzielić pracy od życia poza praca, tacy najszybciej sie wypalaja niestety...