Poznaj prawdziwy "LĘK" moje drugie Ja - A jaki jest twój?

[fredi106]

Witam wszystkich.

Jestem tu od wczoraj dużo czytałem postów i opowiadań jednak nie identyfikuję się w pełni z większością.

Mój lęk jest jak drugie "Ja".

Pokrótce prze całe życie byłem zapracowany i zabiegany pierwszy napad przeszedłem 8 lat temu w 2003r.gdy byłem za granicą na dorobku wtedy to w ciągu kilku miesięcy miałem kilka ostrych napadów oczywiście przypominały one stan przed zawałowy byłem hospitalizowany, podczas badań nie znaleziono przyczyny a z racji tego że nie znałem języka nie można było w 100% przeprowadzić ze mną wywiadu.

Po powrocie do kraju wielokrotnie hospitalizowałem się w oddziałach ratunkowych jednak nikt nigdy nie stwierdził zaburzeń na tle psychicznym,wszyscy byli nastawieni na nadciśnienie więc przyjąłem to do wiadomości no i zacząłem uważać na picie kawy itp:.

Jednak prze lata problem nie zanikał ani trochę były mniejsze lub większe napady.

Najgorzej zaczęło się w 2010r w grudniu podczas wyjazdu z rodziną na narty podczas jazdy wyciągiem dostałem napadu Boże!

myślałem że umrę w realu mimo mrozu rozebrałem się do koszulki chciałem nawet skakać z wyciągu na szczęście dojechałem do końca a po zjeździe na dół nie byłem wstanie wyjechać.

W czasie jazdy samochodem do domu nie mogłem dojechać ciągłe napięcie i napady raz po raz do tego śnieżyca która powodowała całkowite wyobcowanie i odbicie od rzeczywistości tak że cały ten świat jakby chciał mnie wchłonąć.

Po powrocie już było coraz gorzej zaprzestałem wychodzenia z domu całkowicie jednak najgorsze jest to że nie jestem wstanie sam funkcjonować tzn:nie potrafię zostać samemu w domu.

Przez najbliższe pól roku nie wychodziłem z domu a jeśli chodzi o lato to cały czas siedzę w zamkniętym klimatyzowanym pokoju gdyż się duszę i to nie żadna ściema tylko naprawdę się duszę ponadto u mnie atak nie trwa jak piszą 10 minut tylko nie raz do kilku godzin.

Mimo że mamy zimę to już boję się lata że znowu nie wyjdę z domu,na mnie działa tylko zimno kocham jak jest zimno bo wtedy się lepiej czuję .

Pół roku temu po postanowiłem samemu zwrócić się o pomoc do psychologa gdyż już byłem na granicy obłędu ciągle płakałem

nic mnie nie cieszyło ciągle doły.

Po konsultacji z terapeutą skierował mnie do psychiatry .

Do psychiatry udałem się samochodem oczywiście klimatyzowanym a w gabinecie siedziałem z mrożoną jarzyną na głowie lekarz stwierdził zaburzenia lękowe z napadami paniki i przepisał leki(parogen,chlorprotixen)

Dziś po połowie roku leczenia systematycznego u psychiatry i terapeuty i zażywaniu leków mój stan się nie zmienia ciągle mam potforne lęki chociaż nie mam na razie napadów paniki.

Nie potrafię sam funkcjonować ciągle wszędzie poruszam się z żoną dosłownie wszędzie,mam ciągłe napady złości i zmiany nastrojów z doła popadam w euforie chociaż przeważają doły, czuję się zniewolony i zmęczony już tym wszystkim.

Wszystkich winię o wszystko i wszędzie wietrzę spiski nie mogę się określić raz myślę że tylko ja mam rację i bronię tego po czym zaczynam myśleć czy ja nie świruję,pogubiłem się tak że już sam nie wiem co jest grane w moim życiu i na tym świecie.

Do tego wszystkiego lekarze robią mi kocioł w głowie jeden mówi żebym starał się o stopień niepełnosprawności a potem o rentę z racji tego że nie jestem wstanie funkcjonować sam tylko z żoną prze co ona nie może pracować.A ja sam nie jestem wstanie nigdzie iść no chyba z żoną.Drugi mówi że nic mi nie jest i nie jest tak źle, mam całe spieprzone życie i wszystko się zawaliło bez pracy bez pomocy nic tylko sobie tylko w łeb strzelić,a lekarze też chyba mną manipulują.

Czytałem tu że ktoś ma lęki i trudno mu funkcjonować chciałbym tak bo ja w ogóle nie mogę funkcjonować jak wy to robicie że dajecie radę.

Może jak mnie ktoś gdzieś wywiezie i zostawi samego w tłumie to nagle wszystko się samo poustawia w głowie.

Na dzień dzisiejszy wolę mój świat za okularami.

Na wniosek lekarza przymierzam się powoli do leczenia w dziennym ośrodku ale podchodzę do tego sceptycznie.

 

Wszystkich pozdrawiam

Maciek 32l.

[ketjow_bis]

zapraszam na moją stronę w opisie może to tobie pomoże pozdrawiam

[*Wiola*]

fredi106, Ja przeżyłam coś podobnego. Przez pięć lat byłam "zamknięta" w domu. Na początku , zostawałam chociaż sama, ale później tak jak Ty, nie byłam w stanie zostać nawet na 5 minut. Natychmiast pojawiał się atak paniki.. Mnie wyciągnął z tego stanu akurat konkretny lek: anafranil. Teraz nie jest idealnie, ale jakoś funkcjonuję. Ataki miewam dość rzadko.