"JĘCZARNIA"-czyli muszę się komuś wyżalić!

[artur8]

Wehmut, zobaczę co powie psycholog. Później ewentualnie do psychiatry. Szczerze to byłbym wdzięczny za leki, może przyniosłyby ulgę...

[Follow_]

znowu mam ochotę zmienić pracę ;/

[wielbłądzica]

Rozmawiałam dzisiaj z matką i teraz naszedł mnie atak złości na siebie i na żeńską część rodziny. Nie akceptuje siebie i mojej matki. Ona umniejsza rolę wpływu swoich dawnych psychicznych ataków na moją aktualną samoocenę, karze mi się odciąć od tego i żyć po swojemu. Chce mieć już przepracowane to bagienko, ale wciąż obwiniam je za moje osobiste porażki. Nie daje teraz rady blokować w myślach wyzywania siebie od najgorszych. Chyba pozwolę swojej podświadomości wyzywać się do woli. Może wtedy będzie mniej bolało. To taki mały dzieciak, który nie panuje nad emocjami.

[Cognac]

czasem myślę, ze to niesprawiedliwe, ze

cały czas muszę się pilnować, żeby nie

zlapac dołka, organizować sobie "

jednoosobowe paraolimpiady i festiwale",

żeby tylko nie zacząć myśleć jakie moje

życie jest puste i bez sensu.

[Gość]

boża krówka, niestety nie potrafię tak. Problem z motywacją to ostatnio u mnie problem nie do przeskoczenia. Nawet nie potrafię wyznaczać sobie małych celów typu umycie podłogi, bo zwyczajnie nie widzę w tym sensu. Dno totalne.

[boża krówka1526949808]

boża krówka, niestety nie potrafię tak. Problem z motywacją to ostatnio u mnie problem nie do przeskoczenia. Nawet nie potrafię wyznaczać sobie małych celów typu umycie podłogi, bo zwyczajnie nie widzę w tym sensu. Dno totalne.

 

Też to przerabiałam, nawet całkiem niedawno miałam kilka dni takich, że pozwoliłam sobie być zniechęconym obserwatorem. W końcu jednak się przełamałam, bo naprawdę nie chcę się czuć tak, jak ponad 10 lat temu - wtedy było bardzo źle, chciałam przestać istnieć. I tylko leki wtedy mnie uratowały przed najgorszym, choć pierwsze miesiące ich brania były straszne. Zostalam jednak uprzedzona, że na efekt działania leków muszę poczekać. Teraz póki co daję radę mobilizować się do działania sama, ale z troski o innych - czyli moje dzieci. Choć czasem też potrafi to trwać parę dni, zanim przywołam się do porządku Bardzo mi pomaga czytanie wątku "Co Wam dziś sprawiło radość" w pozytywnym patrzeniu na codzienność.

[arminn]

Nie spałam dziś całą noc

[Follow_]

jestem strasznie zmęczona...

i zdołowana tym, że moje dobre intencje i "zbyt" dobre pomysły odwracają się i działają przeciwko mnie...

[Gość]

artur8, w takim stanie uważam za konieczne.

[Cognac]

boża krówka, pozytywna z Ciebie postać, tak trzymać!!!!!!

[Milita]

Życie wali mi się na głowie... wszystko się wali i za chwilę rozsypie i kurrrrrrrr... nie mam ani jednej osoby, która by mi pomogła!!!!!!!

[boża krówka1526949808]

boża krówka, pozytywna z Ciebie postać, tak trzymać!!!!!!

 

Dziękuję za miłe słowa! Tym bardziej, że uchodzę za smerfa marudę ;-) Ależ mnie podbudowuje to, że mogę uchodzić za postać pozytywną :-D

Tak sobie myślę... Jeśli chodzi o depresję, to w pierwszej kolejności sami o siebie musimy chcieć walczyć. Pamiętam, że jak byłam w tzw. czarnej doopie ;-), po wielu lekarskich pomyłkach, w końcu trafiłam na sensownego psychiatrę, który dobrze dobranymi lekami postawił mnie na nogi - to ostatecznie leki dały mi siłę, by sobie nie odpuścić. Zostały mi niestety tendencje, to analizowania przeszłości - błędnych wyborów życiowych, obwiniania innych o moje klęski, cały czas też porównuję się ze znajomymi, którym się poukładało lepiej, którzy mimo, że się nie zapowiadało, zrobili coś sensownego ze swoim zawodowym życiorysem... ja czuję, że przegapiłam moment na sensowną ścieżkę kariery, na dodatek cały czas się waham i nie wiem, czego chcę... ale ostatnio staram się traktować siebie łagodniej i myśleć w kategoriach, że przecież rozwijamy się całe życie... a problemy, jakie spotykamy na swojej drodze, kształtują nasze ja - i choć ich nie chcemy, są częścią nas i już, trzeba je pokochać... w ogóle to trzeba siebie bardzo kochać - pomimo i wbrew depresji, żeby jej nie pozwalać rozwalać nas od środka... jednego dnia udaje się to lepiej, drugiego gorzej... generalnie jednak wiem po sobie, że bitwy z depresją daje się wygrywać - chciałabym, żeby Wszyscy tu w to uwierzyli, że można - tylko trzeba sobie zostawić margines na porażkę, ale nigdy się nie poddawać ostatecznie, choć często wydaje się to jedynym rozwiązaniem...

Moje przesłanie jest takie: walczcie o siebie! Nie dajcie się! Mówcie sobie każdego dnia jak Kłapouchy: "Pamiętaj, depresja kiedyś minie"!

Jeśli potrzebujecie leków, bierzcie je! Depresja jest taką samą chorobą, jak każda inna, a w większości przypadków potrzebujemy sobie pomóc farmakologicznie, by wrócić do zdrowia. (Oczywiście, jeśli nie jest najgorzej jeszcze i czujecie, że sobie jakoś radzicie, myśląc choćby odrobinę pozytywnie, to wtedy leki niekoniecznie :-).)

Polecam Wam naprawdę wątek pt. Co Wam dziś sprawiło radość?

Na mnie naprawdę niesamowicie pozytywnie działa to, kiedy mam napisać, co mnie spotkało miłego w danym dniu! To pozytywne ćwiczenie! Za bzdurkę nawet jakąś być wdzięcznym. Unikać marazmu za wszelką cenę!

POWODZENIA!

[kazimierz61]

Ciągle nie potrafię się pozbierać, na dzień dzisiejszy moje życie to istny obłęd, nie umiem z nikim nawiązać kontaktu, jedynie z dziećmi trochę rozmawiam, a tak to z nikim. Czuję się z tym wszystkim bardzo zagubiony i zrezygnowany, nie potrafię sobie wyobrazić, czy to już tak będzie do końca życia? Jeśli tak to dziękuję bardzo, ale nie chcę tak żyć.

[Rico]

boża krówka, pozytywna z Ciebie postać, tak trzymać!!!!!!

 

Dziękuję za miłe słowa! Tym bardziej, że uchodzę za smerfa marudę ;-) Ależ mnie podbudowuje to, że mogę uchodzić za postać pozytywną :-D

Tak sobie myślę... Jeśli chodzi o depresję, to w pierwszej kolejności sami o siebie musimy chcieć walczyć. Pamiętam, że jak byłam w tzw. czarnej doopie ;-), po wielu lekarskich pomyłkach, w końcu trafiłam na sensownego psychiatrę, który dobrze dobranymi lekami postawił mnie na nogi - to ostatecznie leki dały mi siłę, by sobie nie odpuścić. Zostały mi niestety tendencje, to analizowania przeszłości - błędnych wyborów życiowych, obwiniania innych o moje klęski, cały czas też porównuję się ze znajomymi, którym się poukładało lepiej, którzy mimo, że się nie zapowiadało, zrobili coś sensownego ze swoim zawodowym życiorysem... ja czuję, że przegapiłam moment na sensowną ścieżkę kariery, na dodatek cały czas się waham i nie wiem, czego chcę... ale ostatnio staram się traktować siebie łagodniej i myśleć w kategoriach, że przecież rozwijamy się całe życie... a problemy, jakie spotykamy na swojej drodze, kształtują nasze ja - i choć ich nie chcemy, są częścią nas i już, trzeba je pokochać... w ogóle to trzeba siebie bardzo kochać - pomimo i wbrew depresji, żeby jej nie pozwalać rozwalać nas od środka... jednego dnia udaje się to lepiej, drugiego gorzej... generalnie jednak wiem po sobie, że bitwy z depresją daje się wygrywać - chciałabym, żeby Wszyscy tu w to uwierzyli, że można - tylko trzeba sobie zostawić margines na porażkę, ale nigdy się nie poddawać ostatecznie, choć często wydaje się to jedynym rozwiązaniem...

Moje przesłanie jest takie: walczcie o siebie! Nie dajcie się! Mówcie sobie każdego dnia jak Kłapouchy: "Pamiętaj, depresja kiedyś minie"!

Jeśli potrzebujecie leków, bierzcie je! Depresja jest taką samą chorobą, jak każda inna, a w większości przypadków potrzebujemy sobie pomóc farmakologicznie, by wrócić do zdrowia. (Oczywiście, jeśli nie jest najgorzej jeszcze i czujecie, że sobie jakoś radzicie, myśląc choćby odrobinę pozytywnie, to wtedy leki niekoniecznie :-).)

Polecam Wam naprawdę wątek pt. Co Wam dziś sprawiło radość?

Na mnie naprawdę niesamowicie pozytywnie działa to, kiedy mam napisać, co mnie spotkało miłego w danym dniu! To pozytywne ćwiczenie! Za bzdurkę nawet jakąś być wdzięcznym. Unikać marazmu za wszelką cenę!

POWODZENIA!

[Gość]

Jest mi smutno, jest mi tak smutno, że nawet nie chce mi się pisać, bo to i tak niczego nie zmieni...

[New-Tenuis]

Nooo... To sobie szybuję w dół. Z dnia na dzień coraz gorzej. Wczoraj łzy, dziś jeszcze większy smutek i lęk. Porąbane to wszystko.

Dopiero teraz to przeczytałam i martwię się o Ciebie... Co się dzieje???

[Follow_]

wkurza mnie, że nie mogę wygrać w tzolkina ;/

[dar]

Mam dość już życia, świata. Nawet często mam dobry humor ale nie mam ochoty już żyć na tym zjebanym świecie... Nudzi mnie to wszystko jest takie proste i głupie

[arminn]

Dziś jestem taka słaba, że świat wokół wydaje jakby się za mgłą

[Gość]

No i przyszła pora na łzy, ale to dobrze, płacz oczyszcza...

[katia010]

Znowu przegrałam z moim lękiem. Jestem mistrzem uniku. Koniec pisania pierdół na forum. Biorę się do pracy Zniechęcona jestem tym wszystkim, nie wierzę w zwycięstwo. Jednak nie chcę zupełnie przestać działać, nawet jeśli nie dojdę do celu. Ale te moje życie bez sensu.

Szczerze mówiąc to na wszelki wypadek wolę nie wierzyć w pozytywny wynik. Wy też tak macie? Pewnie to kolejny błąd w moim systemie, ale pozytywne myślenie jest dla mnie jak ciało obce - nie do przyjęcia. Próbowałam wiele razy, nawet wykasowałam wszystkie smutne piosenki z playlisty i słuchałam tych wesołych - czułam się jak głupek.

[kazimierz61]

Czuję się okropnie, od dłuższego czasu prawie z nikim nie rozmawiam, a na domiar złego wczoraj usłyszałem rozmowę żony z dziećmi, no i niestety nadal traktuje mnie jak śmiecia. Nie rozumiem jej zachowania, nie wiem czy liczy na kolejny bukiet kwiatów i przeprosiny i żebym upadł przed nią na kolana? To przecież ja jestem ciągle krzywdzony przez nią, to ona mnie cały czas obgaduje przed dzieciami i swoją rodziną.

[dar]

Mam już dość udawania i trwania w tych chorych relacjach z niektórymi osobami które znam czy poznaje. Już na początku znajomości widzę, że ona nie rokuje, często mnie nudzi, nie widzę sensu dalszych relacji ale i tak udaje, gadam z nimi bo przecież nie powinienem na samym początku skreślać znajomości. Pozwalam sobie i tej osobie na znajomość, budowanie jakiś relacji. Przeważnie jednak znów docieram do momentu, że miałem rację i po co te wszystkie śmieszne spotkania jak się robi coraz gorzej zamiast coraz lepiej, a te wszystkie rozmowy stają się z dnia na dzień coraz bardziej męczące...

Niepotrzebnie staram się być miły dla ludzi gdzie często okazuje się, że wiele osób ma przesadne mniemanie o sobie. Bywam uprzejmy, nie odmawiam spotkania a tu z dnia na dzień zauważam, że dana osoba uważa się za nie wiadomo kogo, aż mam ochotę wygarnąć co o tym wszystkim sądzę...

[sereneyed]

Jest mi niezmiernie smutno. Życie od zawsze przeciekało mi przez palce i dziś właściwie nie mam czego wspominać, a najgorsze w tym wszystkim jest to że straciłem już nadzieje że kiedykolwiek będzie inaczej/lepiej.

[Steviear]

Impreza krokami a ja boję się że będę się czuć jak wyrzutek, że źle będzie. Co najgorsze? To, że zwykle gdy już tam jestem WCALE tak nie jest. Ale mimo tego mam jakiś niepokój. Głupie

No i na kolejny dzień znowu spotkanie z ludźmi. Nie wiem czy wytrzymam. Później znowu stres, egzaminy X razy. Totalnie nie wiem jak sobie z tym poradzę. Czuję się jak dziecko, brak mi pewności siebie a może to być kluczowe.. No i sił na to wszystko.

Jestem leniem. Nic mi się nie chce. Ale nawet spać nie mogę, leżeć ,odpoczywać też mi się nie chce, harować też nie. Sama nie wiem czego chcę, chyba niczego..