"JĘCZARNIA"-czyli muszę się komuś wyżalić!

[dar]

wszystko się bardzo skomplikowało... jestem w trudnej sytuacji. Obawiam się się, że w pewnym momencie może mi zabraknąć cierpliwości. Sam się dziwię, że patrząc na to wszystko mam jeszcze dobry humor i tak wiele opanowania w sobie

[( Dean )^2]

Widzę że już raczej nigdy nie wyjde z tej choroby.Całe moje życie to równia pochyła,powoli ale sukcesywnie zsuwam się w dół.

[Black_amor]

Cóż moge napisać....depresja znowu powróciła ale niestety teraz nie dostane nawet leków, ponieważ jestem w ciąży...co za ironia czuje sie coraz bardziej samotna bo mój chłopak pracuje w delegacji i widujemy sie tylko w weekendy. Do znajomych już prawie nie chodzę bo po co ? Irytuje mnie ich gadanie o tym jakie to oni maja super życie i jak im sie wszystko świetnie układa...Po prostu zaczynam mieć wszystkiego dość

[Follow_]

Zbieram się.. ale nie mogę się zebrać

[dar]

dziś muszę się poleczyć jakimś prochem na ukojenie nerwów organizmu. K... już mam dość czekania.

[Orenda]

obrzydliwie gruba. czuję się, jakbym przytyła z 10 kg, za dużo zjadłam

[Steviear]

Jestem tutaj rok i 8msc. Dokładnie jakoś wtedy zaczęła się przygoda z tym wszystkim- z tą całą psychologią. Czy zmądrzałam przez ten czas?

Oczywiście że nie...

 

Choć bilans nie jest taki ujemny bo teraz rozumiem te wszystkie błędy - moją nieuwagę.

Smutno mi, że zraniłam tyle osób swoim głupim zachowaniem czy słowem. Nie chciałam:/

[Orenda]

psychopaci j[e]bani, to takie fajne patrzec, jak dziecko krzyczy i placze, no k[]rwa zwal sobie jeszcze

[Steviear]

Jestem świnią.

Jestem samolubna, to muszę się zgodzić. Ale czy naprawdę gdzieś wszystkich ludzi( z naciskiem na rodzinę)? Na pewno nie chcę krzywdy dla nich. Rozpaczam nad tym że jestem taka okropna i non stop robię coś co jest sprzeczne z tym co naprawdę czuję.

 

Nie chcę nikomu robić krzywdy. Dlaczego to się dzieje? Dlaczego wszystko robię źle? Nie chcę by moja rodzina cierpiała, by cokolwiek z mojej strony wpływało na ich relacje.

 

Naprawdę to chcę być sama, by nie musieć nikogo obciążać. By nie trzeba było utrzymywać kontaktu z nikim.

Bo tak naprawdę z nikim już nie mam siły rozmawiać i ciągle ich unikam. Bolą mnie te rozmowy. Boli mnie samo towarzystwo i to, że na mnie patrzą. Czuję że mnie oceniają, krytycznie.Bardzo chcę się schować i już nigdy nie wracać.

 

Uciec i zaszyć się w samotności ale tutaj nie ma szans. Nie chcę by zastanawiali się nade mną (znowu coś wymyślasz!). Nie chcę by ktokolwiek się o to troszczył. Nie chcę żadnych pytań na które muszę odpowiadać. By potem w samotności rozpaczać nad tym że nie odpowiedziałam, że jestem zła.

 

Chciałabym aby wszyscy o mnie zapomnieli tak jak ja pragnę zapomnieć o wszystkim. Relacje bolą, trzeba uciekać. Aktualnie nie jestem w stanie sprostać wymaganiom normalnej rozmowy. Chyba nie będę już nigdy... Nie potrafię nawet na spokojnie do tego podejść. Ciągle czuję się krytykowana. A też niewystarczająco dobra.

Ucieszyłabym się gdybym zniknęła z tego świata. W końcu wyrzuty sumienia by ustąpiły i nikt by już przeze mnie nie cierpiał.

Mam już dość tego. Wciąż uważam że są zgodne z rzeczywistością i mi się to należy- że sobie zasłużyłam i wszystko przeze mnie. Jak destrukcyjnie.. Nawet u terapeuty nie mogę wytrzymać. Bolą mnie kolejne wyrzuty. Boli mnie to, że nie potrafię bez emocji podejść do prostych spraw. Tragedia jakaś.

 

Chciałam rzucić terapię bo sprawia też ból.( ale nie zrobię tego, bo to głupie)

Właściwie wszystko jest bolesne.

Żałosne jest to, że nawet tu piszę. Na to by odejść stąd, też nie mogę się zebrać.

Czasem mi się wydaje że tutaj jestem bardziej prawdziwa niż w rzeczywistości. Nie udaję ze jest mi wesoło, nie udaję nic.

[Gość]

to nie możesz przestać uciekać i w końcu być sobą? to się chyba nazywa dorosłość

[Steviear]

Pewnie jak zwykle nie zrozumiałam tego co czytam. Ale spróbuję..

-No nie mogę. Widocznie, nie. Nie mam nerwów na to wszystko. Czasu. Siły.

Ochoty też.

[dumps]

Znacie to uczucie jak wam się wydaje, że wszyscy są przeciwko wam...że każdemu o coś chodzi, brzuch boli z nerwów...Każdy się tak jakby dziwnie odzywa, wszystko jest takie dołujące...

[( Dean )^2]

Bożw na prawdę musze się ogarnąć.

[Morfik]

Równia pochyła w dół, dziwne to uczucie, wiedzieć, że już nic dobrego więcej w życiu już mnie nie spotka, wszystko co dobre już było, teraz czeka już tylko powolna wegetacja.

[chespin]

To już prawie miesiąc z ChADowym wyrokiem. Nie potrafię wyrazić jak bardzo się bałam, że mogę mieć ChaD i jak bardzo przytłaczająca jest świadomość, że to jednak to. Oczywiście teraz po swoim maniakalnym zjeździe kolejką górską, radosną jazdą bez trzymanki. Nie kontroluję się, więc mój chłopak z depresją namówił mnie na powrót do domu. Czuję się tu obco.

Mam 23 lata i teraz nie studiuję ani nie pracuję. Utknęłam. Nie wiem kiedy mam wartościowy plan, a kiedy psychopatyczny atak manii. Nie potrafię racjonalnie oceniać swoich możliwości - teraz to wiem. I ta cała niemożność sprawia, że coraz mniej liczę na to, że coś wartościowego w swoim życiu zrobię, że moje życie może mieć "sens". Nie planuję samobójstwa, bo nie chcę ranić bliskich, ale z przerażeniem zauważam, że nagle przestaję się bać śmierci. Przestaję się bać, że czegoś nie zdążę zrobić w swoim życiu, bo wszystkie moje wielkie plany i marzenia mogą być wynikiem rozbujanych neuroprzekaźników. Sprowadzona do zbioru fizyko-chemicznych zależności czuję się pusta. Dylemat przed którym stoję to czy iść do szpitala z samą życiową rezygnacją - bo z jednej strony - co jeśli nie cofnę się kiedyś przed samochodem i zginę śmiercią z moich koszmarów? - a z drugiej to przecież nie są myśli samobójcze. Wiem, że nie popełnię samobójstwa. Ktoś inny bardziej zasługuje na to miejsce.

[smutny lisek]

chespin, pewnie musi minąć więcej czasu od diagnozy, żeby się z tym oswoić. Może terapia pomoże i uda Ci się bardziej kontrolować swój stan. Trzymaj się dzielnie i nie poddawaj, na pewno będzie lepiej!

[dar]

kurde ile czasu jeszcze będę musiał czekać

[Enroute]

Dupa, dupa, dupa, nie poradzę sobie, mój mózg jest jakiś ułomny, bez sensu to wszystko!!!!!!!!!

[( Dean )^2]

Próbuje żyć bez leków ale zupełnie mi nie idzie.....ostatnio jestem pełen strachu i czarnych myśli,moja przyszłość rysuje się fatalnie.Nie wiem jak mam coś zmienić,jak się ratować,bo widzę że ide na dno zupełnie.

[Gość]

Czuje się jakby mój mózg był sitem.

Edytowane 4 Marca 2015 przez Gość

[merida]

Mam ochotę zamknąć się w pokoju i już nigdy nie wychodzić x_x

[kotta]

Tyle miesięcy mnie tu nie było, raz lepiej, raz gorzej, ale zawsze na plus.

dzisiaj znowu mam ochotę się skrzywdzić. nie wiem kiedy nazbierałam tyle nienawiści do siebie.

czuję się sama w całym tym świecie, a przecież tyle osób mnie kocha... to takie niesprawiedliwe z mojej strony

[Follow_]

jak nie urok to sraczka...

zalałam mieszkanie sąsiadom...

[dobras4]

Nic tak nie poprawia nastroju, jak wizyta u Pani doktor... Chciałem jej powiedzieć co się działo od ostatniej wizyty, o codziennych myślach samobójczych i wizjach własnego pogrzebu, ale zrezygnowałem z tego po tym jak naskoczyła na mnie że jestem zwykłym leniem i nieudacznikiem, powiedziała mi że na to nie ma lekarstwa. Ona oczywiście wie najlepiej co ja czuję w środku... Dobiła mnie kompletnie, ale czego się spodziewać po NFZ... Zero wsparcia, tylko ciągła krytyka. Nie wiem co taka osoba robi w poradni zdrowia psychicznego. Stara jędza widocznie trzyma się starej szkoły... Szkoda gadać...

[dar]

dobras4, z tego co piszesz naprawdę słaby z niej "lekarz"