Matka, poglebienie depresji, ucieczka z domu

[Wombwell00]

Witam, mam na imie Wojciech, mam 18lat, depresje (jako-tako, poczatek) zacząłem mieć w wieku 11. Jakiekolwiek 'leczenie' podjąłem dopiero w marcu br. chodze na bezpłatną terapie grupową dla młodzieży oraz prywatnie tez (niestety tylko czasem) do kobiety-psycholog. Zaczątkiem do tego wszystkiego były moje relacje z rodzicami, których nigdy jednak nie było, nie okazali (nie potrafili?) mi nigdy swojego uczucia, miłości, choc w domu nigdy niczego nie brakowało, ranili mnie jednak swoim zachowaniem, słowami, które wg nich miały byc niby motywujące, a działały w przeciwną stronę. Chodzi tu głównie o matkę, która nigdy nie potrafiła przyjąc czegokolwiek ponad swoją kobiecą-dumę, ojciec zawsze miał wszystko w dupie, cały czas pracuje, ale sie tez duzo nigdy nie wtrącał. Mentalnie, czuje się sierota, jakbym nigdy rodziców nie miał, zreszta oni nie są dla mnie nikim specjalnym na codzien.

 

Rodzice o moim stanie dowiedzieli się dopiero w kwietniu tego roku równiez, gdy zadzwonił (za moją zgodą) do nich psycholog z grupy odnajmiajac im co i jak. Chwile wszystko było dobrze, troche się ułożyło. Jednak oni nie rozumieli, ze moje zachowania (unikanie ich, rozmów, siedzenie w jednym pokoju, rozmowy, pomocy, czegokolwiek) wynikają własnie z mojej depresji, z mojego żalu do nich i tym podobnym a nie z mojego niby 'młodzieńczego chamstwa' (cytat matki). Dzisiaj, matka w złości (chyba nie chwilowej) kazala mi się spakowac, wyniesc sie z domu, skoro mi się nie podoba mój dom a ni moi rodzice. Nie pozwolila mi nawet zjesc obiadu ('to nie bar') i nie widzi w tym zadnej swojej winy, niby jestem tu winny ja...

 

Zadam proste pytanie: co mam zrobic? Do nich juz nic nie dotrze, a ja nie mam zamiaru dac sie wciaz pomiatac przez nich, ale sobie nie poradze bo przez ich traktowanie jestem totalnie niezaradny zyciowo i wszystko mnie dołuje...

[Gość]

nie masz jakiejś rodziny do której mógłbyś się tymczasowo przeprowadzić?

[Wombwell00]

Średnio. Jedynym rozwiązaniem (jezeli chodzi o rodzine) jest babcia (od strony ojca) mieszkająca 40km od mojego miasta, w miare czeste autobusy i w ogole, to jedynie sie moze udac. Planowalem jakies pierwsze 3 dni przekoczowac gdzies u kolegi, liczac na zmiane podejscia rodzicow... czy sie uda? nie wiem.

[ekspert_abcZdrowie]

WojuBoju, z tego, co piszesz wynika, że tak naprawdę to leczenia i terapii wymaga cały system rodzinny. Nie tylko ty - pogubiony syn, ale też rodzice, którzy chcą wymigać się od rodzicielstwa i całą odpowiedzialność scedować na "chamstwo" i "młodzieńczy bunt". Myślę, że rozmowa z rodzicami to zadanie nie tylko dla ciebie, być może rodzice nie zechcą cię nawet wysłuchać, ale zadanie dla psychologa, np. szkolnego, który powinien uświadomić rodziców, co znaczy "depresja", z czego może wynikać i jak sobie z nią radzić. Może udałoby ci się namówić ich do wizyty w poradni rodzinnej i wspólną rozmowę z psychologiem? Pozdrawiam i trzymam kciuki