Osobowość chwiejna emocjonalnie (typ BORDERLINE)

[Atalia]

Tak, to strasznie pociągające jest, jeśli ktoś odrzuca.

Nie e... Pociągająca dość perwersyjnie, ale i boląco jest świadomość, że za moment będę mogła odetchnąć i moje wysiłki (wybiegi i prowokacje, by udowodnić, że ze mną nie da się) za chwilę znajdą odzwierciedlenie w stanie rzeczywistym, bo faktycznie się mnie oleje.

Samo odrzucenie, czy nawet idea jest mroczna i straszna, bez dreszczyku...

 

Coraz silniej odczuwam to, że "nie ma mnie tu naprawdę". Nie wiem, czy to ma związek z terapią i chcę coś udowadniać, czy o co chodzi.

 

Jes. Mnie nie ma. Jestem mirażem. Istnieję tylko wówczas, gdy widzą mnie, percypują inni...

Taa, 'inni' są moim sznurkiem, który nie pozwala mi, balonowi odlecieć...

(asz... poszedłam metaforycznie!)

 

Poza tym... Boję się, że jak pozbędę się tego całego "cholerstwa", to nic nie zostanie we mnie.

Naturalnie! Bo stanę się nudna, kompletnie nieinteresująca, zwyczajna. Jak większość...

 

Dobrze, że nie mam swojego mieszkania. Dobrze,że jednak matka ma nade mną tą swoją kontrolę... (choć za każdym razem wściekam się, kiedy ktoś swoimi butami wchodzi w moje życie i próbuje kontrolować cokolwiek). Tak lepiej dla mnie. Chociaż jednocześnie chciałabym wolności.

 

Sweet... Gdybym miała swoje mieszkanie, pewnie już by mnie nie było. Gdybym miała samochód, pewnie już by mnie nie było. Gdybym nie miała nad sobą ludzi, którzy mnie pionizują i w pewien sposób 'każą' mi być, pewnie już by mnie nie było...

 

Kiedy ja w końcu zacznę żyć rzeczywistością?! Kiedy się obudzę?

... zaakceptuję, że świat nie jest idealny, zawsze coś będzie nie tak. Że to normalne jest. Że nikt nigdy nie będzie idealny. Że żadna miejsce nie jest idealne. Świat się nie zmieni. Nikt się nie zmieni. Nikt nie stanie się żadnym bożkiem, którego mogłabym podziwiać w samotności, jeśli już nie obok.

Ja 'świat' chrzanię.

Co chwilę poraża mnie brak doskonałości ludzkiej, u ludzi, których chcę.

Rozczarowania i zniesmaczenie.

Jak to, ej? Nie jesteś jednak idealny?!

 

 

Dziś jak nigdy jestem świadoma faktu, iż jestem zerem totalnym, ludzką szmatą i jedyne, co mi się należy, to karanie (się, przez siebie i mnie, przez innych).

Jedyne, do czego mam prawo, to - być ukaraną.

Działać wbrew sobie, by odczuć poniżenie i jeszcze silniejszą nienawiść wobec siebie, a i innym pozwolić na działania na przekór mi, bo każdy jest ode mnie więcej wart, i ma prawo...

[mordka36]

[

Tyle, że ukrywam te swoje stany, bo boję się dziwnych spojrzeń, braku zrozumienia właśnie. A tutaj, tak samo jak Ty, znajduję je i nie muszę się aż tak bardzo o to martwić (chociaż poniekąd i tak ten niepokój (?) z tym związany jest ).

 

ja mam tak samo

zawsze slyszalam , ty chyba chora jestes?

po co tak przezywasz? po co sie przejmujesz?

olej to.

a ja i tak pokazywalam tylko odrobine tego czym sie przejmuje

gdyby inni wiedzieli , jakie mam lęki, dopiero bylyby komentarze,

do kazdego gestu , czy zachowania dopisuje sobie swoja teorie, kiedy szef , nie jest taki mily , jak zawsze juz wierze , ze chce mnie zwolnic , kiedy kolezanki o czyms rozmawiaja beze mnie , mysle , ze na mnie nagaduja...

dopiero teraz zaczynam rozumiec ze totylko uczucia , a nie fakty

 

-- 30 lip 2012, 18:49 --

 

najbardziej boje sie , ze starce mojego partnera,

ciagle mam jazdy , ze dowie sie czegos zlego o mnie.....przeciez ja jestem zla i robilam same zle rzeczy..

przed chwila kolezanka powiedziala do niego czesc i mam ochote ja rozszarpac.....

masakra

[moyraa]

Ja 'świat' chrzanię.

Co chwilę poraża mnie brak doskonałości ludzkiej, u ludzi, których chcę.

Rozczarowania i zniesmaczenie.

Jak to, ej? Nie jesteś jednak idealny?!

 

 

Dziś jak nigdy jestem świadoma faktu, iż jestem zerem totalnym, ludzką szmatą i jedyne, co mi się należy, to karanie (się, przez siebie i mnie, przez innych).

Jedyne, do czego mam prawo, to - być ukaraną.

Działać wbrew sobie, by odczuć poniżenie i jeszcze silniejszą nienawiść wobec siebie, a i innym pozwolić na działania na przekór mi, bo każdy jest ode mnie więcej wart, i ma prawo...

Miałam tak do czasu i z szukaniem przyjaciół. Na szczęście mi przeszło (chyba?). Nie wiem już, czy czułam się "lepsza", ale osamotniona, czy gorsza. Nie wiem. Jak była okazja, to chwytałam się nowych znajomości. Teraz trzymam się mojej paczki. Raz wydaje się, że są mi Ci ludzie obojętni, potem, że są jak rodzina, ale jest ok.

Z facetami mi nie przeszło .

Kusi wyjechać gdzieś daleko przed siebie. Ale za co? Gdybym nikogo nie poznała - byłoby samotnie. Gdybym poznała - nie wiem, czy nie byłabym zmęczona paplaniem. Chyba, że ktoś lubiłby pomilczeć.

 

Miejmy nadzieję, że jutro będzie lepsze. Banał. Łatwo gadać. Wiem . W każdym razie - trzymaj się jakoś .

 

Nie mogę znieść tego jak głupio teraz gadam. Zmuliło mnie. Chcę spowrotem to uczucie uniesienia! Gdzie ono jest?! Znowu to samo . Niech już będzie noc, nie chcę się obżerać znowu albo cokolwiek innego robić, co było nie w planie... W planie było, że i jutro będę "nad" . Ale tego przecież zaplanować się nie da... Naiwne myślenie moje. Miałam nadzieję, że i na terapii będę silna, a nie znowu nie będę wiedziała co powiedzieć, znowu to, tamto... Znowu będzie głupkowaty uśmieszek.

Super. Jeszcze zrobiłam komuś nadzieję, a nie mam ochoty więcej go widzieć. Znowu będzie mi się to wydawało takie sztuczne. Jak zawsze?

Raz myślę, że przy jakieś osobie to NAPRAWDĘ jestem sobą, a potem znowu mi się coś przekręca i... Niewarto, bo przy tym kimś wcale nie jestem sobą. No tak, jeśli ja sama nie wiem.

 

Czy ja szukam jakiegoś bożka po to, abym ja nie czuła się na równi, ale mogła poczuć się gorsza?

 

-- 30 lip 2012, 19:00 --

 

mordka36, to chyba taki automat "nie przejmuj się".

Jak bym powiedziała, że uciekłam przed sesją do domu albo, że myślałam, że terapeutka mnie nie cierpi, bo... Lepiej zachować do siebie, no i na forum. Byłabym niezrozumiana, jeszcze bym się głupkowato przy tym śmiała jak by nigdy nic. Lepiej zachować pozory.

Przeraża mnie i ciekawi zarazem co będzie za rok, za dwa. Jeśli teraz z miesiąca na miesiąc coraz bardziej mi się w głowie przewraca, to co potem? A nie będę naiwnie wierzyła, że to okres dorastania, bo to już mam dawno za sobą - głupawki młodzieńcze i tak dalej. Coraz większy chaosu w głowie, niszczenia, obsesji, ... Dojrzałam zbyt szybko, za dużo słyszałam, widziałam (?), a teraz cofam się w rozwoju .

[mordka36]

wkurza mnie najbardziej , jesli moje kolezanki wychwalaja mojego partnera

wogole bardzo szybko dostaje szalu i ponosza mnie nerwy,

zastanawia mnie , czy leki moglyby mi pomoc?

seronil odstawilam i nie chce mi sie zaczynac go brac

emocje mna targaja strasznie, boli mnie zycie , bo wszystko przezywam, dzis bylam po leki na wrzody zoladka, bo po kazdym zdenerwowaniu zwijam sie z bolu, nie tylko po zdenerwowaniu, kazda emocja wywoluje bol albo glowy , albo zoladka.

tak naprawde nic mnie w tym zyciu nie trzyma, cala swoja rodzine mam juz na tamtym swiecie, tu sa tylko dzieci, ale mysle czesto , ze beze mnie mialyby lepiej, ze ja im tylko przeszkadzam, wiem teraz ze moje jazdy bardzo zniszczyly im psychike

[moyraa]

mordka36, no to bądź dla nas. Dla tych, którzy tu bywają .

A dzieci na pewno Cię kochają w głębi serca, nawet jeśli córka Ci mówi, że Cię nienawidzi. Trudno jest z tym walczyć i się tej miłości dokopać. Wiem coś o tym. Z tym, że mi już powinno przejść, bo nie mam 15 lat...

 

U mnie mały stres, małe napięcie powoduje nie raz zawroty głowy, zaraz mi niedobrze, nie mam siły, prawie mdleję. Kiedyś wydawało mi się, że to głód, ale jedzenie wtedy nie pomaga. Albo mija bez jedzenia. Nagłe osłabnięcie, ot tak.

 

Tak mi się przypomniała sytuacja sprzed końca roku. Miałam zdać sprawdzian. Chciałam uciec daleko, daleko... Wydawało się, że umrę po drodze. Chciałam zniknąć po prostu. Bałam się. Kompromitacji albo sama nie wiem czego. Przed samym sprawdzianem nawet kombinowałam, aby pokazać, że przyszłam, ale zwiać gdzie pieprz rośnie, bo to było nie do wytrzymania. Nie wiem, czy nawet nie miałam przesłyszeń jak szłam z przystanku... Słyszałam jak jakieś gwizdanie za mną się wlokło. Słyszałam to przez 2-3 minuty. Popatrzyłam w tył, a tam nikogo nie było. Tutaj znowu się tak przeraziłam, że przestanę zaraz panować nad rzeczywistością i tak dalej. Cała ta droga i to, co działo się w domu przed - to był koszmar. Mówiłam sobie "wolę umrzeć, niż tam pójść". Jak można się takimi pierdołami tak przejąć ... Nie umiem się w takich sytuacjach uspokoić i wydaje mi się, że to koniec świata.

 

-- 30 lip 2012, 20:24 --

 

Mam dość terapii! Powoduje jeszcze większe napięcie w głowie. A jednak jak z niej zrezygnuję, to... To jak bym straciła siebie? Jak bym była skazana na siebie? Będę miała "wolność", której pragnę, ale i nie chcę? Znowu nie rozumiem. Ale kurcze, przecież ja przynajmniej 2 dni wcześniej już czuję ten "ból", że muszę tam iść. Może powinnam z terapeutką o tym porozmawiać.

[mordka36]

coraz bardziej dojrzewa we mnie mysl , zeby pojsc do psychiatry.....

czy da sie z tego wyjsc bez lekow?

Morayaa dzieki za wsparcie

 

-- 31 lip 2012, 14:55 --

 

postanowilam zapisac sie do psychiatry

moja terapeutka stwierdzila , zebym poprosila o cos przeciwlekowego

tylko psychiatra nie odbiera.......

[tygrysek194]

Witam,jestem nowa na forum.Mam 18lat i wydaje mi sie ze borderline dotyczy mnie choc pewna nie jestem.Od kiedy pamietam zachowuje sie dziwnie,ale ostatnio mam juz dosc siebie.Czuje sie jakbym byla chodzaca bomba,nigdy nie wiadomo kiedy wybuchne,chcialabym z kims porozmawiac,popisac z kims kto mnie swietnie zrozumie.I jeszcze jedno chcialabym sie dowiedziec czy mam isc do psychologa czy do psychiatry,czy wogole gdzies isc moze mi sie tylko wydaje ze cos ze mna nie tak.Prosze pomozcie i 3majcie sie cieplutko

[Atalia]

tygrysek194, piszesz, że masz siebie dość. Już wobec tego myślę, że wartobyłoby Ci zapisać się do psychologa. Na jakiej podstawie sądzisz, iż możesz być bordem? W autodiagnozę nie warto się bawić, to szajs, a może tylko bardziej nakręcać...

[DelRey25]

Witaj,

 

Po 1: wiem, że łatwo mówić, ale nie diagnozuj sama siebie, bo później wpadniesz w paranoję.

Po 2:Twoje objawy wcale nie muszą świadczyć o borderline, bo jest mnóstwo innych zaburzeń, chorób, które manifestują się w podobny sposób.

Po 3: żeby rozwiać swoje wątpliwości znajdź dobrego psychiatrę i opowiedz mu o wszystkim. Dobrego psychiatrę poznasz po tym, że będzie Cię słuchał i nie będzie wpychał Ci leków (od których radzę Ci, żebyś stroniła jeśli nie są niezbędne). Zadawaj mu pytania. Pytaj co możesz dla siebie zrobić, czy powinnaś uczęszczać na terapię, a jeśli on stwierdzi, że tak to pytaj jaki to nurt byłby dla Ciebie najlepszy itp.

 

Od siebie mogę napisać tylko tyle: jeśli to ma być Twój pierwszy kontakt ze specjalistami w dziedzinie zdrowia psychicznego to polecam, wręcz radzę Ci, żebyś zaczęła od terapii (jeśli oczywiście Twój stan pozwala Ci w miarę normalnie funkcjonować). Jeśli tak nie jest i masz np., myśli samobójcze czy nie dajesz sobie rady w podstawowych sferach życia, goń do psychiatry, a później szukaj dobrego terapeuty.

 

Widzisz u siebie problem i to naprawdę dużo. Im wcześniej zaczniesz się odpowiednio leczyć, tym lepiej dla Ciebie, bo jesteś młoda i wiele rzeczy możesz zmienić.

[tygrysek194]

To pierwszy moj lekarz w takiej dziedzinie wiec zaczynam szukac.Jestem usmiechnieta wszystko mnie cieszy i nagle strasznie banalny powod i wpadam w szal,szczegolnie gdy cos idzie nie po mojej mysli,krzycze,samookaleczam sie,a pozniej gdy to mija,placze,ze jestem taka beznadziejna,do niczego totalne zero.Jestem z zwiazku pol roku,strasznie jestem do niego przywiazana i boje sie ze mnie zostawi.Czesto prowokuje klotnie...

To ze jest cos ze mna nie tak zrozumialam szukajac info o dda(moj facet jest) i czulam sie tak jakbym czytala o sobie mimo tego ze nie jestem dda.

[mordka36]

. Dobrego psychiatrę poznasz po tym, że będzie Cię słuchał i nie będzie wpychał Ci leków (od których radzę Ci, żebyś stroniła jeśli nie są niezbędne).

.

dlaczego????

mam dylemat z tymi lekami, bardzo nie chcialabym ich brac , boje sie , ze mi zaszkodza

 

-- 31 lip 2012, 20:35 --

 

 

.

 

da sie wyleczyc bordera bez lekow?

bardzo sie boje skutkow ubocznych i boje sie ze bez tego nie wyzdrowieje

[DelRey25]

Na samo BPD jak zapewne wiesz, nie ma leków. Jeśli jesteś w depresji możesz je brać, ale to też kwestia sporna, bo one tylko zatuszują problem na jakiś czas, a później, niestety wszystko wraca. Można spróbować stabilizatorów nastroju, ale tutaj też nie należy oczekiwać cudów. BPD to nie choroba, a leki nie wyleczą autoagresji, strachu przed odrzuceniem, problemów ze związkami czy pustki... Jeśli obok BPD nie masz depresji, nerwicy lękowej/natręctw czy CHADu to farmakoterapii nie polecam. Psychoterapia tak. Ale to już od Ciebie zależy...

[moyraa]

Nie daję rady. Zakończyłam terapię. Pierwszy zgrzyt. Tylko... Czy będę w stanie tam wrócić? Już trzeci raz z rzędu czuję ten gniew, którego opanować nie potrafię... Może nie ta terapeutka? Może wyłącznie moja wina?

Myślałam, że tym razem się gniew nie pojawi, to matka mi z tekstem wystrzeliła, że ona też sobie tam będzie chodziła. Szlag wszystko trafił. Rzuciłam i nie wiem, czy to dlatego, czy jednak już przedtem coś mi się w głowie mieszało, a ja jeszcze nie byłam tego świadoma. Już trochę ochłonęłam, ale poczułam się jak bym przestała istnieć. Poza tym - znowu widziałam w jej wzroku "mam cię dość, nie lubię cię". To dopiero początek, a ja już wariuję...

 

tygrysek194, na forum nikt diagnozy nie postawi, nie wyleczy. Jeżeli mówisz, że masz siebie dosyć, to udaj się do psychologa. Psychiatrę lepiej zostaw na później. Może nie będzie niezbędny.

 

mordka36, moim zdaniem leki przeciwlękowe to wtedy, gdy już z lękami rady nie dajesz. Są silne? Nie chcę robić z siebie znawcy, ale jeżeli uprzykrzają ci życie, to chyba jednak lepiej tabletki brać niż się męczyć. Skoro terapeutka tak mówi, to spróbuj zaufać (wiem, to szalenie trudne).

[mordka36]

psychoterapetka polecila mi cos przeciwlekowego

nie wiem jak te leki dzialaja.

chodze niby na psychoterapie, ale raz na dwa tyg , raz na miesiac i przerywam.....

na depresje biore seronil , ale tez przerywam

 

-- 31 lip 2012, 20:59 --

 

Moyraa, czytajac ciebie

widze siebie i moja corke.....

teraz wiem , jak ona musi sie czuc,

lęki mam straszne, boje sie wszystkiego, kiedys balam sie wychodzic z domu

teraz cale moje dzialanie jest podszyte lekiem

robie cos tylko po to zeby czegos nie stracic, pracy , pieniedzy , mezczyzny

nie robie nic z pasja, tylko ze strachu

 

-- 31 lip 2012, 21:10 --

 

Nie daję rady. Zakończyłam terapię. Pierwszy zgrzyt. Tylko... Czy będę w stanie tam wrócić? Już trzeci raz z rzędu czuję ten gniew, którego opanować nie potrafię... Może nie ta terapeutka? Może wyłącznie moja wina?

Myślałam, że tym razem się gniew nie pojawi, to matka mi z tekstem wystrzeliła, że ona też sobie tam będzie chodziła

moyraa a dlugo bylas na terapii?

moze to dobry pomysl , zeby mama tez pochodzila?

 

-- 31 lip 2012, 21:12 --

 

nie umiem cytowac.....dlaczego mi to nie wychodzi

ja naprawde jestem ciemna

[moyraa]

mordka36, niekoniecznie musi być tak samo. Niekoniecznie pretensje / nienawiść do Ciebie musza być tak głębokie. Mam nadzieję, że jakoś zdołasz to ułożyć. Choć najważniejsze, żebyś siebie postawiła na nogi, a wtedy dla córki też będziesz wsparciem.

 

Współczuję Ci . U mnie nie wszystko jest podszyte lękiem, choć często stres mnie zżera z byle powodu, lękam się i nie wiem nawet dlaczego. Nie wiem co będzie za kilka miesięcy, co będzie w szkole (a teraz matura, nie wyobrażam sobie tego), bo narazie jest coraz gorzej i nie wiem jak to zatrzymać. Najpierw chyba muszę chcieć to zatrzymać... dla siebie, dla swojego dobra. A jak to robić, kiedy nie ma się poczucia własnej wartości. Jest ono "na niby", "na chwilę". Moim jedynym (nieświadomym?) celem jest chyba niszczyć, zamiast budować.

A robić z pasją... Już zapomniałam co to znaczy . Robię coś dla zabicia czasu, aby COŚ się działo, aby zagłuszyć tą nicość, potem znowu po to, aby zagłuszyć emocje... Ale czerpać z tego przyjemności nie potrafię. Sporadycznie się zdarzy... Nie umiem wyzbyć się z głębi duszy (serca?) tego bólu, pustki (czy jak to określić, bo sama nie wiem) i cieszyć się życiem. Coś ściska w środku i nie pozwala.

 

Na terapii byłam chyba 6 razy - zaczęłam na samym początku czerwca. Nie wiem, może i dobry pomysł. Ale skąd taka reakcja? Może nie chcę się dzielić terapeutką? Hmm... Nie wiem . Nie mam pojęcia co tak naprawdę się za tym kryje.

[mordka36]

moyraa

w tej audycji radiowej ktora ci wyslalam jest duzo o relacji pacjent terapeuta

ja akurat nieuwaznie tego sluchalam , ale bylo omowionych duzo trudnosci

posluchaj , moze cos sie wyjasni

jak chcesz wysle ci jeszce raz linka

co do nienawisci mojej corki , wydaje mi sie, ze neistety jest gorzej niz myslalam..

jest bardziej samotna i przestraszona , niz zdawalam sobie sprawe

miala tez atak, padaczki nerwicowej , na ktory ja nie zwrocilam nalezytej uwagi...

po konsultacji z lekarzem w swojej sprawie znajde jej jakas terapie

musze

[moyraa]

Słuchałam tego kiedyś, ale tez niezbyt uważnie - szczególnie pod koniec. Posłucham jutro lub pojutrze jeszcze raz . Linka znajdę, dzięki .

Co do córki - działaj jak najszybciej, skoro coś takiego się wydarzyło. A ona jest chętna na szukanie terapeuty?

[mordka36]

Co do córki - działaj jak najszybciej, skoro coś takiego się wydarzyło. A ona jest chętna na szukanie terapeuty?

kiedys byla chetna

 

-- 01 sie 2012, 13:41 --

 

zapisalam sie do psychiatry , ale przyjmuje tylko prywatnie, super

[moyraa]

Jezu, nie wiem co się dzieje! Wczoraj byłam tak wściekła na terapeutkę, a teraz płaczę, bo mi tak głupio za moje zachowanie i w ogóle. Ma teraz urlop. Napisałam do niej sms-a. Z tym, że konto puste, jak się okazało... Niemal błagałam mamę przez telefon, aby mi kupiła kartkę (przy sobie nie mam pieniędzy i nie bardzo jestem w stanie tam pójść). Byłam w stanie przeszukać cały pokój, byle znaleźć numer. To już nie jest śmieszne . Wczoraj cały dzień się czułam przez to jak bym przestała istnieć i się rozpłynęła, wbiłam sobie na tyle paznokieć w rękę, że będę miała strupa. Dziś było dobrze, teraz znowu mnie naszło i mi smutno z tak głupiego powodu... Jak bym dostała gorączki. Niczego już nie rozumiem. Czym dłużej na terapii, tym bardziej zachowuję się jak małe dziecko . Teraz ją tak lubię, a pójdę tam, to znowu może być to samo, bo zmienię całkowicie punkt widzenia . Nie. To nie moje życie, to mi się nie przytrafiło, to jakiś koszmarny sen ... .

Jutro znowu pożałuję pewnie, że cokolwiek pisałam i życzyłam miłego urlopu... Ale mnie wzięło. Nie ogarniam siebie. Co innego czytać czyjeś dylematy relacja pacjent-terapeuta, a co innego przeżywać to samemu i czuć się jak wariatka...

[mordka36]

Moyraa

wydaje mi sie, ze nie jestesmy jedynymi , takimi pacjentkami z takimi zachowaniami i one sie juz zdazyly przyzwyczaic

chociaz mnie jedna na terapie nie przyjela

 

-- 01 sie 2012, 18:04 --

 

ja zauwazylam , ze przy A czuje sie bezpieczna i dopiero to wszystko zaczyna wylazic.dzis plakalam prawie od rana , wczoraj tak sie poklocilismy , ze zaczelam myslec , zeby sobie cos zrobic bo to nie ma sensu. wieczorem bylo ok.

dzis znow wrocilam do seronilu , bo boje sie ze zwariuje.

mam pytanie:

czy sa jakies leki przeciwlękowe, ktore nei dzialaja nasennie?

wogole jakie sa najlepsze?

[moyraa]

Tylko tak się zastanawiam... Czy ludzie z jakimiś innymi zaburzeniami też tak reagują? Jak już mówiłam - nie mam diagnozy. Trochę jak bym siebie nie znała. Nie z tej strony . A może tak bywało w życiu, ale nie pamiętam. Co ja gadam, bywało podobnie w relacjach damsko-męskich , bywa z matką .

 

Niby o tym wiem, że takie reakcje są i będą, nie jestem jedyna. A i tak sobie myślę, że pewnie jestem najgorszą pacjentką... . Może nie same fakty na to wpływają, ale to w jaki sposób myślę o terapeutce i jak się to zmienia. Już drugi (albo trzeci) raz miałam ochotę później dowalić jakimiś wnioskami i wczoraj idąc do domu żałowałam, że tego nie zrobiłam. Teraz źle się z tym czuję.

[mordka36]

wlasnie podobne zdanie bylo w tej audycji, ze relacje z terapeuta ukladaja sie jak wszystkie inne, czyli burzliwie......

[moyraa]

No tak. Jak by miało być inaczej w takim razie .

[mordka36]

moja terapeutka opisywala mi moje zachowanie na kazdej terapii, i co bede robic , albo czego nie bede tez

[zielona miętowa]

Jezu, nie wiem co się dzieje! Wczoraj byłam tak wściekła na terapeutkę, a teraz płaczę, bo mi tak głupio za moje zachowanie i w ogóle. Ma teraz urlop.

norma. get used to it

 

Niemal błagałam mamę przez telefon, aby mi kupiła kartkę. Byłam w stanie przeszukać cały pokój, byle znaleźć numer. To już nie jest śmieszne .

ano nie jest. targasz granice jej prywatności, podstawowy problem przy terapii bordera wpisane w ryzyko zawodowe. docelowo powinnaś nauczyć się szanować zasady jakie z Toba ustala, w praktyce bywa różnie.

 

Czym dłużej na terapii, tym bardziej zachowuję się jak małe dziecko . Teraz ją tak lubię, a pójdę tam, to znowu może być to samo, bo zmienię całkowicie punkt widzenia .

nie przejmuj się. od kiedy zaakceptowałam mój emocjonalny wiek, mam do siebie mniej pretensji i żalu. wg mojej wyroczni obecnie jestem 2latkiem i wiecie co? nie narzekam.