Chorobliwa zazdrość w wielkiej miłości..

[inny świat]

Nie wiem jak zacząć nigdy nie byłam dobra w pisaniu na forach i w otwieraniu się przed

innymi. Chciałam opisać mój problem, wiem, że samo napisanie o tym nic nie da i muszę

iść do psychologa..

 

Byłam z chłopakiem pół roku, mieszkaliśmy ze sobą kochaliśmy się bardzo. jednak ja prawie

przez cały ten czas byłam chorobliwie o niego zazdrosna. Nie panowałam nad tym

i na przykład mówiłam że jest świnią. Przez co on nie odzywał się do mnie nawet

tydzień.. Mieszkaliśmy razem, ale całymi dniami się mijaliśmy. Dla niego było tylko

czarna, albo tylko białe. Nie było nic po środku. Jeśli było źle między nami, pokłóciliśmy

się to jak chciałam go wieczorem przytulić w łóżku, powiedzieć że go kocham

to on był zimny jak głaz. Nagle robił się obcym człowiekiem.

Po kolejnym moim ataku zazdrości powiedział, że to koniec, ja myślałam wtedy, że

umrę.. zaczęłam płakać, błagać go, żeby ze mną został, on tylko siedział i mówił że

to koniec.. w końcu rzuciłam się na podłogę, trzymałam go za nogi leżąc na ziemi

i błagając żeby mnie nie opuszczał.. wtedy dał mi ostatnią szanse, powiedział też że jeśli to się powtórzy

to już naprawdę będzie koniec. Zgodziłam się. Po tym był inny niż wcześniej, musiałam

być uśmiechnięta cały czas, a jeśli nie byłam to on był zły.. bo uważał że nie mam

powodów do smucenia się (mam duże skłonności do smutku i melancholii). Oczywiście

nie dałam rady sprostać, to było coś błahego, o coś się zdenerwowałam i to był koniec.

POwiedział, że albo ja się wyprowadzę albo on. Załamałam się wtedy, bardzo to przeżywałam.

Zwłaszcza, że parę miesięcy wcześniej dał mi obrączkę, która miała symbolizować to

że chcę, żebym była jego żoną. Wyprowadziłam się, wróciłam do rodziców. Gdy opowiedziałam

mojej mamie o tym jak go błagałam na kolanach, żeby mnie nie zostawiał to powiedziała

że jej jej bardzo przykro, ale z tego powodu, że się tak poniżyłam. Powiedziałam to

przyjaciółce i powiedziała to samo. 'że żaden facet nie zasługuje na to, żeby się

przed nim tak poniżać'' JA nie wiem.. zrobiłam to co czułam, i wiem, że zrobiłabym

wtedy wszystko żeby został. Myślała tylko, że jeśli ktoś kogoś kocha to nawet

takie chorobliwe zazdrości można jakoś przetrzymać, ja wiem, że nie jestem bez winy

ale moim zdaniem on też miał wpływ na to, że było źle, z jego strony była to lekka

przemoc psychiczna, może i sobie nie zdawał z tego sprawy.. ale to wyglądało tak:

 

coś było nie tak, on przyszedł i mówił żebyśmy pogadali, siadał i miał kamienną

twarz, bez żądnych emocji, ja nie potrafiłam tak jak on.. moją obroną był albo płacz,

albo śmiech, który był tak naprawdę moją rozpaczą... ale częściej jednak płakałam

chowając się z jakąś książką która leżała obok. nie chciałam żeby widział jak płacze

wstydziłam się tego zwłaszcza gdy siedział jak skała i patrzył na mnie.. mówił zawszę

to samo ''spójrz mi w oczy'' jak mówiłam że nie mogę, bo byłam cała zasmarkana, zapłakana.

naprawdę nie mogłam, bo gdy patrzyłam na niego to cierpiałam jeszcze bardziej, to mówił

że to jest brak szacunku i żebym patrzyła na niego jak ze mną rozmawia.

 

Albo jak się kłóciliśmy.. czyli wyglądało to tak, że on miał podniesiony głos

a ja tylko płakałam, to bolało mnie też to że mówił do mnie: '' tylko tyle

potrafisz powiedzieć'' pamiętam że strasznie się też wkurzał jak mówiłam coś typu

''bo tak'' albo '' yyyy'' bo nie wiedziałam co powiedzieć. Pamiętam, że kiedy

tak mówił to czułam się zawsze jak niedokształcona idiotka..

 

Mówiłam mu wiele razy, że jestem zamknięta w sobie, że nikt nigdy ze mną nie rozmawiał,

ale to nie pomogło. on wciąż wymagał żebym na niego patrzyła, a nie robiłam tego

z pogardy tylko z tego że wiedziałam że jak spojrzę na niego to zacznę płakać.

 

 

 

Przyjaciele i rodzina sprawili, że wróciłam do żywych, była wiosna potem wakacje.

Było naprawdę dobrze, zapomniałam o nim i o tym, że mnie zostawił. (był pierwszą osobą

która mnie zostawiła i pierwszą którą tak kochałam, było też przywiązanie-wiadomo)

 

Przez całą wiosnę i lato nie mieliśmy żadnego kontaktu, nie widziałam go nigdzie,

nie interesowało mnie co robi, czasem tylko mi się coś przypomniało, ale szybko

mijało.

 

Potem zaczęło się od tego, że wysłał mi linka z muzyką na jakimś portalu. Olałam to

zupełnie. Myślę sobie czego on chcę, niech da mi spokój, najpierw mnie zostawia

w takim cierpieniu a potem jakby nigdy nic coś mi wysyła.

 

Przyszła jesień, zobaczyłam go na ulicy z autobusu, wspomnienia wróciły.

po paru dniach postanowiłam do niego napisać. Chciałam tylko zapytać co u niego,

minęło już wystarczająco dużo czasu że mogłam to zrobić swobodnie, bez bólu w sercu..

 

Pisaliśmy ze sobą po czym postanowiliśmy się spotkać, porozmawiać. Powiedział, że

cały ten czas mnie kochał i nie zapomniał o mnie, że nikogo nie miał, że chcę żebym

była jego żoną i matką jego dzieci..

 

Uwierzyłam mu i uczucie do niego odżyło.

 

Powiedział, że się zmienił, że nie będzie już nigdy tak jak wcześniej..

że woli, żyć ze mną i moją zazdrości niż beze mnie.

 

Ja też myślałam, że ta zazdrość i podejrzenia odeszły z moich myśli, jednak nie odeszły..

 

Jesteśmy razem około miesiąca, jest dużo lepiej, rozmawiamy ze sobą, ja mu mowie

o co jestem zazdrosna, ale to nie wystarcza.. czułam już co najmniej dwa razy

przez ten miesiąc, że prawie wybuchł.. ale się powstrzymał... to mnie niepokoi.

Niepokoi mnie też mój strach, moje podejrzenia, że na tych swoich wszystkich

portalach typu nasza klasa, czy facebook rozmawia z dziewczynami, ogląda ich nowo

dodane zdjęcia.. nie podoba mi się to. nie podoba mi się to, że na gg ma pełno

nicków dziewczyn.. po co je trzyma skoro z nimi już niby nie rozmawia? ja mam na gg

dokładnie parę osób. Naszej klasy nie mam nawet, bo po co mi niby? żeby się gapić na

czyjeś zdjęcia.

 

i co ja mam zrobić z moją zazdrością? czy ja jestem chora?

 

sprawdzam codziennie po parę razy jego profile, , patrze czy nie ma nowych komentarzy..

mam obawy, że jak gdzieś pójdziemy to się patrzy na inne dziewczyny, a jak już

sam jest to w ogóle z pewnością to robi.

jak się nie widzimy to myślę, że wchodzi na jakieś głupie strony..

nawet śni mi się to po nocach często (

 

nie potrafię pokonać tego w sobie, wiem, też że to nie zniknie chociaż bardzo chcę.

Jak przychodzą te myśli to jest taki impuls sekunda.. biorę telefon i pisze mu

jakiegoś złego smsa..na przykład że jest kłamcą. nie myślę o niczym tylko o swojej

złości. Przez to wciąż wszystko się psuje.

 

Nie podobają mi się czasy w jakich żyjemy, wszędzie gdzie nie spojrzę widzę tylko

gołe baby, zdrady i portale zachęcające do tego! Jego koledzy też nie są świętoszkami

i wchodzą na tego typu strony bądź oglądają teledyski kipiące erotyzmem!

 

i co ja mam myśleć?? i jak się tu nie bać? Nie potrafię o tym nie myśleć. N-I-E P-O-T-R-A-F-I-Ę!

 

Zaznaczam również, że nie chodzi tu o moje niedowartościowanie. Jestem atrakcyjną

dziewczyną i jestem tego świadoma.

 

Do tego wszystkiego, jakby było mało mam pogłębiającą się depresję..

Powiedziałam mu, że ja nie chcę żeby on się ze mną męczył, bo mam coś z głową i tego nie da się ukryć,

że skończę ze sobą, bo nie mogę się odnaleźć na tym świecie. . a on powiedział że mi tego nie wybaczy, że mam jego.

Kocham go, a on mnie, a mimo to, nie potrafię się cieszyć tym co jest.

 

 

Chciałam dodać jeszcze, że mój chłopak jest wzorem do naśladowania, nie robi nic co mogłoby zaniepokoić, pisze do mnie mnóstwo smsów jak jest w pracy, dzwoni jak się nie widzimy, stara mi się wszystko zapewnić, mówi, że wszystko dla mnie zrobi.

Teraz kiedy dałam mu drugą szansę naprawdę się zmienił i jest dobrym człowiekiem,wiem jak bardzo mnie kocha i że mnie nie zdradzi. Pięknie spędzamy razem weekend, jest cudownie, jestem szczęśliwa jak nigdy.. wracam do domu i wszystko pryska! Jedna zła myśl w mojej głowie psuję wszystko..

 

Jak przychodzą te myśli to robi mi się też ciężko na sercu, trudno mi złapać oddech, robi mi się gorąco.

 

Niedługo mój chłopak wyjeżdza na trzy tygodnie(musi). Jak się o tym dowiedziałam to prawie nie zemdlałam. Słabo mi się zrobiło czuje się fatalnie, po prostu sobie nie poradzę jak on tyle będzie z dala ode mnie.. Mój chłopak wie o tym wszystkim o czym tu teraz napisałam, kupił mi dzisiaj tabletki uspokajające i powiedział że będzie dzwonił dwa razy dziennie. ale to nic nie da wiem to..

 

Już mam złe myśli, nie dają mi spokoju, wczoraj nie mogłam spać. Myślę, na przykład o tym, że będą tam wieczorami siedzieć i oglądać głupie filmy w internecie, pić i gdzieś chodzić po mieście gapiąc się na dziewczyny! ;(((((((((( Znów mnie serce boli

 

 

Mam też takie coś, że gdziekolwiek nie wejdę na jakąś stronę w internecie i widzę jakąś ładną kobietę to znów jest rozpacz,złość, smutek, gniew na ten cholerny świat!!

 

 

Nie wiem co mam robić....

[miserable]

Hej kochana, czytam ten twoj post z drzeniem serca i tak wiele podobnych emocji we mnie jest lub bylo ze pragne ci powiedziec ze napewno nie jestes sama ...Ja takze prawie zniszczylam swoj zwiazek, naszczescie w pore sie otrzasnelam poszlam do lekarza po leki i widze juz lekka poprawe... moze nie jest to jak u ciebie zazdrosc ,poniewaz nie o to u mnie chodzilo a o depresje oraz wszystkie zle uczucia nastroje i leki ktore ona powoduje. JA podchodze do tego jako choroby... takie zachowania jakie opisujesz znajduje rowniez u siebie ... a tlumacze je prosto...moj mozg poprostu nie wspolpracuje ze mna i przestal produkowac seratonine(hormonu ktorego brak powoduje depresje) , ale ja nie pozwole temu zniszczyc mojego zycia . W przyszlym tygodniu zaczynam tez terapie i ma nadzieje ze uda mi sie dotrzec do zrodla swoich lekow,problemow i probowac cos zmienic... Nie czuj sie samotna ,jesli potrzebujesz jakiegokolwiec wsparcia wal jak w ogien ! nie jestes sama!

[Tajemniczy Pan]

Nie podobają mi się czasy w jakich żyjemy, wszędzie gdzie nie spojrzę widzę tylko

gołe baby, zdrady i portale zachęcające do tego! Jego koledzy też nie są świętoszkami

i wchodzą na tego typu strony bądź oglądają teledyski kipiące erotyzmem!

 

Mam też takie coś, że gdziekolwiek nie wejdę na jakąś stronę w internecie i widzę jakąś ładną kobietę to znów jest rozpacz,złość, smutek, gniew na ten cholerny świat!!

 

Boże...takiej dziewczyny jak Ty to ze świecą szukać Szanse na znalazienie takiej drugiej są mniejsze niż wygranie totolotka w Chinach xD

Fragmenty które zacytowałem bardzo dobrze opisują również i moją sytuację.

 

Podziwiam Cię, że mimo swoich myśli potrafisz żyć z chłopakiem. Wiem jakie to musi być trudne, Ja już jedną taką "walkę" przegrałem...właściwie dwie i myśle, że nie tak prędko spróbuję ponownie.

 

Coż...jeżeli ten chłopak poświęca Ci mnóstwo czasu i w ogóle czujesz, że Cię bardzo kocha to musisz walczyć z tymi wszystkimi myślami. Myślę, że wizyta u psychologa była by dobra tak jak już wspomniałaś na początku tematu.

 

Pozdrawiam i życzę powodzenia

[inny świat]

Tajemniczy Pan Dziękuję Ci, to mi dodało otuchy, naprawdę. Chcę walczyć, dlatego pójdę do psychologa, mam nadzieję, że on mi pomoże..

[miserable]

powodzenia kochana , jakbys czegos potrzebowala to tu jestem ...

[depresyjny86]

w końcu rzuciłam się na podłogę, trzymałam go za nogi leżąc na ziemi

i błagając żeby mnie nie opuszczał.

EE sorry ale Ty chyba nie szanujesz samej siebie..taka drobna refleksja

[miserable]

EE sorry ale Ty chyba nie szanujesz samej siebie..taka drobna refleksja

 

nie tobie to oceniac! gdzie jest milosc i silne emocje tam nie ma granic w zachowaniu.... zachowaj swoje refleksje dla siebie!!!!!!!!!!!

[inny świat]

miserable powiedziała wszystko. dziękuję kochana.

[GG7]

 

gdzie jest milosc i silne emocje tam nie ma granic w zachowaniu....

 

Zgodziłbym się z tym. Do inny świat: , też sądzę , że powinnaś iść do lekarza i życzę ogólnie ustabilizowania i Powodzenia

[Gość]

inny świat, jestes dziewczyna ktora sie uzalenia od faceta, to nie jest normalne zachowanie i trzeba koniecznie isc do psychologa.

[silvia]

przeczytałam to i poczułam się jakbym to ja napisała... doskonale Cie rozumiem. U mnie rozpadł się przez to związek, były powroty, rozchodzenia i powroty (ale to nie jedyny powod). Staraj się myśleć inaczej, że on jest Twój, że jest z Tobą, że na Ciebie patrzy, fascynuje się, dotyka, przytula, ciesz się tym i pomysl o tym, że przez cał ten czas nie był z nikim! Jesteś szczęściara! Kiedys usłyszałam dobry tekst "(...) to tak jak walenie konia mając dziewczyne" (sory za obraze) ale taka prawda. Zafunduj mu coś, jakiś fajny wieczór, w związku łatwo o rutynę, a faceci to tylko faceci (nie wierze ze to pisz, nienawidze tego stwierdzenia, to tak jakby mozna im wszystko wybaczyc) no ale nie wazne. Oni jak patrza na laski w internecie to patrza innym wzrokiem niż my, wyłączy tą strone i za minute zapomni jaka ona miała twarz. Oni są prości, a my podchodzimy do tego zbyt emocjonalnie. Ja wiem, ja Cie rozumiem, bo samej mi było ciężko. Ale uwierz, że jak "zajmiesz się" swoim facetem to on nie bedzie potrzebował tego wszystkiego. Głowa do góry, skupiaj się na tym co dobre, jestes z nim! A on o Ciebie walczy.

[mała_mi]

(...) najpierw mnie zostawia w takim cierpieniu (..)

 

Post długi i płaczliwy, a jednak można się było ubawić do łez.

 

Aż dziw bierze, że facet znów postanowił się związać z taką cierpiętnicą, która w perfidny sposób wykorzystuje emocje, żeby go utrzymać przy sobie, choćby wyrzutami sumienia.

Twoje tarzanie się po podłodze to nic innego, jak szantaż emocjonalny.

 

 

Przeszkadzają Ci jego liczne znajomości, bo pewnie sama do osób towarzyskich nie należysz.

Bo - jak na emocjonalnego terrorystę przystało - podświadomie starasz się ograniczyć ilość świadków i osób, które będą w stanie powiedzieć Twojemu partnerowi "zostaw, to psychopatka".

 

 

Itd itp.

Znajdź dobrego psychiatrę, który przepisze jakieś stabilizatory nastroju, albo -jeszcze prościej - zacznij od zbadania poziomu hormonów.

 

I zanim wyślesz kolejnego podłego smsa do swojego chłopaka, czy zrobisz mu awanturę o to, ze powiedział "cześć" 70-letniej sąsiadce, pomyśl sobie, że to Ty masz nierówno pod sufitem.