Co to jest ? Proszę o rady !

Witam.

Chciałabym tu opisać dość dziwną "dolegliwość" ,która mnie prześladuje i przez,którą (między innymi) zaczęły się moje problemy psychiczne. Problem w tym,że nie wiem jak nazwać to "coś" ani skąd się to bierze.

Dobra ,do rzeczy.

Rok temu miałam postawioną diagnozę wstępną CHAD oraz podejrzenia w kierunku zaburzeń osobowości (nie wiem nawet jakich wtf O.o ) ,dostałam również piękne skierowanie do szpitala psychiatrycznego w celu wykluczenia bądź potwierdzenia tych diagnoz. Do szpitala nie pojechałam,na terapię nie chodzę ,ogólnie można powiedzieć się tymczasowo się nie leczę ,nie pytajcie czemu,po prostu ze względu na moją jakże kochaną rodzinkę nie mogę. Niedługo jadę na studia ,z dala od rodziny,więc zapewne wtedy zacznę coś ze sobą robić.

Dobra za dużo się tu rozpisuję niepotrzebnie.

Do psychiatry poszłam w okresie manii ,ale samo CHAD zaczęło się u mnie od depresji i ten objaw ,który zaraz opiszę towarzyszy mi GŁÓWNIE w okresie depresji ,w manii prawie wgl czegoś takiego (dzięki Bogu) nie doświadczam.

Dobra, o co chodzi,mianowicie. Mam takie dziwne stany ,zwłaszcza jak jestem sama (czyli praktycznie zawsze),że zaczynam myśleć o swoim życiu przyszłym , a szczególnie o przeszłości. Odbiegam myślami do tego ,co było kiedyś,jak byłam dzieckiem. Te wspomnienia są bardzo bolesne dla mnie ,ponieważ nie podoba mi się moje teraźniejsze życie ,a przyszłość widzę czarno i nudno. Nie wiem skąd to się bierze,nie wiem nawet czy na takie odbieganie myślami do wspomnień ma jakąś nazwę ,lepiej bym się czuła,gdybym to wiedziała. To,że np. leżę sobie w łóżku ,czy jestem w miejscu ,gdzie parę lat ,lub nawet dni ,czy chwil (te bolesne wspomnienia mogą obejmować każdy okres czasu,każdy ,w którym czułam się szczęśliwa) spędziłam w beztrosce sprawia ,że nagle przed oczami mam wspomnienia. Hmm.. może podam na przykładzie. Powiedzmy ,jestem sobie w parku ,siedzę tam sama i zamulam. Nagle zaczynam myśleć o tym,że rok temu w tym samym parku byłam z koleżanką i wygłupiałyśmy się. Niby nic ,niby zwykłe wspomnienie ale cholernie boli. Mam wrażenie ,że coś utraciłam ,że to coś nie wróci... Przez takie głupie myśli moja depresja się pogłębiała i szczerze mówiąc,to chciałam popełnić samobójstwo głównie przez to,żeby się z tym nie męczyć,bo jak zaczęła się depresja to CIĄGLE wracałam myślami do dzieciństwa lub do szczęśliwych chwil z mojego życia ,które już nie wrócą.

Jezuuu nie wiem co mam z tym zrobić.... Niech ktoś mi proszę powie co to wgl jest i skąd to się bierze !

Uff.. i tak jestem szczęśliwa,że poszłam do tego psychiatry bo sama diagnoza dużo mi dała. Aktualnie jestem w fazie depresji. Mam apatię i nie chce mi się ruszać , ale z samooceną i ogólnym samopoczuciem jest w miarę dobrze,bo dzięki tej diagnozie staram się z tym jakoś sama walczyć dopóki nie pójdę na leczenie i mam tę świadomość ,że depresja minie.

Dodam,że wiem co pomaga mi na niemyślenie o tych wspomnieniach. Towarzystwo. Jak jestem z kimś to staram się tworzyć nowe radosne chwile,a nie myśleć o starych czasach. Niestety , lek jakim jest bliskość drugiej osoby jest dla mnie nieosiągalny.

Nie wiem co to jest i nie umiem dać Ci żadnej rady. Za to napiszę Ci jak ja mam. Mianowicie nie pamiętam ani jednego miłego wspomnienia z przeszłości. Zakładam, że jakieś były, więc je zapewne wymazałam z pamięci. Nie pamiętam urodzin, wakacji, żadnych miłych wspomnień. To jest pewnie druga skrajność tego co Ty masz i zapewniam że to wcale nie jest przyjemne. Może to dobrze, że masz jakieś miłe wspomnienia? Fajnie wiedzieć, że się kiedyś było szczęśliwym, można mieć nadzieję że to się powtórzy. Przynajmniej wiesz, że jesteś zdolna do odczuwania takich fajnych chwil, cieszenia się danym momentem. Pomyśl sobie, że będą następne.