Skocz do zawartości
Nerwica.com

Kompletny brak pomysłu co mi może być..

LenaLina

Przez LenaLina
w Pozostałe zaburzenia

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

LenaLina

LenaLina

Opublikowano
Opublikowano 06.08.2012 19:03

Witam, jestem Karolina, mam 16 lat.Opowiem całą moją historię w skrócie, byście może mi pomogli odnaleźć jakieś przyczyny moich zachowań..

 

Jak byłam młodsza (ok.7 lat) mój "ojciec" wyprowadził się do kochanki.Był alkoholikiem, czasami wracał do domu pijany..Po wyprowadzce utrzymywał ze mną i moim bratem kontakt przez chyba trzy następne lata..Czasami na spotkania przychodził pijany, innym razem po godzinie ok.21 wydzwaniał do domofonu (co wyrobiło obecny strach przed dźwiękiem urządzenia wieczorami).Zanim przestaliśmy się spotykać, byłam świadkiem, jak uderzył się o coś i wybiegł z domu krwawiąc, następnie mama zadzwoniła na policję.Innym razem próbował zeskoczyć z balkonu, wybił szybę od drzwi wejściowych na klatkę...To są takie podstawy, chyba mające jakieś znaczenie...

 

Od jakichś pięciu lat zaobserwowałam różne zmiany w moim zachowaniu, wahania nastrojów.Na ogół jestem normalna - niczym się nie wyróżniam.Nie mam za dużo przyjaciół, co w pewnych momentach doprowadza mnie do histerycznego płaczu...Jak również zazdrość o najlepszą przyjaciółkę, czy czasami strach przed wyśmianiem.Nie czuję tego codziennie, przychodzi raz na jakiś czas...Czuje się wtedy beznadziejnie, jakbym nie miała po co żyć, była bezużyteczna, jakby mnie tylko wykorzystywali, a nie przejmowali się tym, co ja myślę, czy jak ja się czasami czuję.Zapewne połowa tych myśli jest wymysłem mojego umysłu, ale nie wiem co mam z tym zrobić.Czasami się naprawdę o siebie boję.Wystarczy tylko np. informacja, że przyjaciółka gdzieś się dobrze bawi, a ja już w głowie słyszę wcześniej wymienione myśli...

 

Cięłam się, czasami wciąż to robiąc.Nie po to, by odebrać sobie życie, choć czasami o tym myślę.Przynosiło mi to ukojenie, a zarazem widok blizn przerażał mnie i zniechęcał przed dalszymi...Wątpię, by była to depresja - jak pisałam, mam te "stany" raz na jakiś czas.Rozmowa z mamą raczej nie wchodzi w grę - bałabym się jej do wszystkiego przyznać, bałabym się jej reakcji.Chyba najbardziej tego, że wyśmiałaby mnie i stwierdziła, że żartuje...Nie wiem co zrobić w sumie, czasami myślę, czy aby nie udać się czasem do psychologa, ale nie wiem, czy samą przyjąłby mnie, bez rodzica...

 

Mam nadzieję, że chociaż w połowie zrozumieliście, co tutaj napisałam ...

Udostępnij tę odpowiedź

Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy
×