lęk przed przemocą

Cześć mam na Imię Zenek i mam problem chciałem się nim z kimś podzielić. Za bardzo nie mam z kim więc pomyślałem ze może tutaj to zrobię.

Nie wiem co ze mną jest nie tak podejrzewam że te problemy o których tu napisze ma większość ale moje tym się różnią ze sa już bardzo zaawansowane i ciągną się od wielu lat.

Nie wiem co to się nazywa lęk w psychologi czy nie ale dla przykładu od bardzo dawna odczuwam strach przed ludźmi chodzi o kontakt z nieznajomym człowiekiem sam na sam, zawsze boje się czy ta druga osoba mi czegoś nie zrobi. Kiedyś gdy byłem dzieckiem bałem się ze mnie uderzy teraz boje się wręcz ze mnie zabije. Wiem że to jest chore i głupie. Tym bardziej ze jestem dosyć duży nie chodzi tu ze boje się tylko większych ich paradoksalnie się nie boje. To jest tak że gdy ktoś delikatnie mnie zaczepi zawsze czuje ze muszę być przygotowany na najgorsze nawet na walkę na śmierć i życie i w tym momencie panikuje. Kupiłem sobie sprzęt worek treningowy biegałem chodziłem na siłownie. Najbardziej boje się ojca i zawsze tak było chociaż nie bił mnie jakoś szczególnie dużo i mocno przynajmniej nie mam tego typu wspomnień, pamiętam tylko że zawsze w moim odczuciu robił to niesprawiedliwie. Wiem jeśli ktoś to czyta to pewnie ma niezły ubaw ale dla mnie to jest problem i chce go rozwiązać. Chce normalnie funkcjonować uczyć się a to mi przeszkadza czasami mam też ochotę komuś przyłożyć ale tego nigdy nie robię bo nie chce nikogo skrzywdzić.Potrzebuje jakieś rady jak się pozbyć tego nie mam tego oczywiście cały czas ale zazwyczaj w nocy jak ide sam . Co mam robić. (K...)

zenon.strzyga, jeżeli ojciec cię bił, a ty uważasz że niesprawiedliwie, być może dlatego teraz obawiasz się obcych ludzi, skoro nie wiedziałeś jak postąpi ojciec, to teraz nie wiesz czego się spodziewać od obcych. Może to taka trauma ktora gdzieś w tobie jest.

Też tak myślę, że masz traumę. Ja np. boję się czyjejś agresji słownej, jak ktoś krzyczy na mnie, a to dlatego właśnie, że moja mama tak się zachowywała w dzieciństwie. To są wyuczone w dzieciństwie sposoby reagowania, ale warto próbować to w sobie zmieniać, np. poprzez psychoterapię lub samemu czytając na ten temat, jest sporo książek na temat lęków, dzieciństwa, toksycznych rodziców... Polecam książki Melody Pia.

WITAJ

Według mnie to nie jest chore, ani głupie.Przypuszczam że mój lekarz nazwał by to fobią.

Strach przed nowym, nowymi,obcymi ludźmi to raczej coś na pewno normalnego. Sam kiedyś byłem nieśmiały i tego typu kontakty powodowały u mnie niezły stres.

Jednak z tego co tutaj napisałeś, wydaje mi się że u ciebie to chyba zaszło za daleko. Raczej zgłosił bym się z tym do psychologa, zanim to nie zajdzie jeszcze dalej. Psycholog na pewno cię z tym nie wyśmieje, a na pewno coś poradzi.

A jeśli chodzi o ojca, to nie wiem jak dokładnie tam między wami było, ale mnie też czasem uderzył i zawsze mi się wydawało że niesłusznie.Może kiedyś go zrozumiem, respekt przed nim mam nawet duży, ale żeby bać się, to chyba nie...

Pozdrawiam, dbaj o siebie...

mój stan się nie poprawia nie mogę się skoncentrować na nauce kompletnie nie wiem co robić mam do napisania prace a nad książką wytrzymuje jakieś 20 minut potem gdzieś uciekam myślami. I znowu spotkałem po dłuższym czasie dobrego kolegę i nie wiedziałem kompletnie o czym z nim porozmawiać tak jakbym go w ogóle nie znał ten strach i lęk mnie paraliżują.

Ja byłem w podstawówce , takim workiem do bicia . Byłem słaby i bezradny .